ΑΡΓΟΝΑΥΤΙΚΗ ΕΚΣΤΡΑΤΕΙΑ
Με κόκκινο σημειώνεται η διαδρομή από την Ιωλκό στην Κολχίδα και με μπλε η διαδρομή από την Κολχίδα στην Ιωλκό:
_Ο Πελίας, σφετεριστής του
θρόνου της Ιωλκού, έθεσε ως όρο για την παράδοση της βασιλείας του στον
Ιάσονα την αρπαγή του Χρυσόμαλλου Δέρατος, το οποίο είχε γίνει σύμβολο
της εξουσίας του Αιήτη στην Κολχίδα. Ο Ιάσονας, όπως ήταν φυσικό,
αποδέχθηκε αμέσως την πρόκληση, και άρχισε να προετοιμάζεται για το
ταξίδι-εκστρατεία εντατικά. Μετά από προτροπή του διδασκάλου του,
Κένταυρου Χείρωνα, ο Ιάσονας έστειλε μαντατοφόρους σε όλη την Ελλάδα,
για να διαλαλήσουν τον επικείμενο άθλο και να προ(σ)καλέσουν τους ήρωες
που επιθυμούσαν να συμμετάσχουν στο δύσκολο επίτευγμα στη μακρινή και
βάρβαρη Κολχίδα, για να τιμήσουν την Ελλάδα.
Στην κλήση αυτή απάντησαν 50 στο σύνολο ήρωες, ημίθεοι και θνητοί, Ναύαρχος των οποίων ήταν, μετά από εισήγηση του Ηρακλή, ο Ιάσονας. Το καράβι με το οποίο ταξίδεψαν ονομάστηκε Αργώ, εξ ου και η ονομασία τους, Αργοναύτες· στα αρχαία Ελληνικά «αργώ» σήμαινε «γρήγορη», όπως «αργός» σήμαινε «ταχύς». Υπήρχε, όμως, άλλος ένας λόγος για τον οποίο ονομάστηκε το πλοίο Αργώ: ο Άργος, ονομαστός τεχνίτης στην κατασκευή καραβιών και γιος του Φρίξου, ήταν ο ναυπηγός του πλοίου της εκστρατείας. Είχε έρθει πριν χρόνια από την Κολχίδα στο θείο του, Πελία, και, παρά του ότι ο Πελίας του είχε δώσει ρητές διαταγές το πλοίο που θα κατασκεύαζε να ήταν από σαθρά και σάπια ξύλα, τα οποία θα συνενώνονταν όχι με μέταλλο, αλλά με κερί - ούτως ώστε με την πρώτη δυσκολία να διαλυθεί το καράβι και να πνιγούν οι Αργοναύτες, ο Άργος έβαλε όλη του την τέχνη στη ναυπήγηση του καραβιού του.
Με τη βοήθεια της θεάς Αθηνάς, έκτισε το καλύτερο καράβι που θα μπορούσε να κτίσει, στην αμμουδιά του όρμου των Παγασών· λέγεται, μάλιστα, πως η ίδια θεά Αθηνά κάρφωσε στην πλώρη του καραβιού ένα κομμάτι ξύλο από την ιερή βαλανιδιά του Μαντείου της Δωδώνης, που είχε το χάρισμα της ομιλίας και της μαντείας των μελλούμενων. Οι ήρωες, για να τιμήσουν τον Άργο, τον πήραν μαζί τους στην εκστρατεία και ονόμασαν προς τιμήν του το καράβι τους Αργώ, που είχε θέσεις για 50 κωπηλάτες. Σύμφωνα με μελετητές της ελληνικής αρχαιότητας και μυθολογίας, το ταξίδι θα πρέπει να έγινε γύρω στα 1.400 π.Χ, αν λάβουμε υπόψη τον Τρωικό Πόλεμο, που μάλλον θα έγινε λίγο αργότερα. Πρόσφατα, έχουν έρθει στην επιφάνεια στοιχεία που μας οδηγούν να τοποθετήσουμε την Εκστρατεία γύρω στα 2000 π.Χ, αν και αυτό έρχεται σε αντίθεση με τα γνωστά σε μας γεγονότα.
Πιο κάτω δίνονται τα επικρατέστερα ονόματα των Αργοναυτών. Ο συμβολικός αριθμός που αναφέρουμε, 50, δεν σημαίνει ότι είναι ακριβής, καθώς έχουν σωθεί πολλά άλλα νούμερα: ο Ορφέας αναφέρει 49, ο Απολλόδωρος 45, ο Απολλώνιος 64, και ο Διόδωρος 54:
Οι περίφημοι ήρωες Ηρακλής, Θησέας, Ίδας, Αλκαίος, Λαέρτης, Αυγέας, Ορφέας, Αυτόλυκος, Μελέαγρος, Ύλας, Πολύφημος, Ναύπλιος, Εργίνος, οι γιοι του Δία, Κάστορας και Πολυδεύκης, τα παιδιά του Ποσειδώνα, Εύφημος, Εύμαινος και Περικλυμένης, ο Εχίονας και ο Εύρυτος, γιοι του φτερωτού Ερμή, ο Λυκέας με τα αετίσια μάτια του που στεκόταν στην πρώρα, οι γιοι του Άρη, Ασκάλεφος και Ιάλμενος, ο γιατροί Εριβότης και Ασκληπιός, παιδιά του Απόλλωνα, ο αοιδός Φιλάμμονας, επίσης γιος του Απόλλωνα, ο βασιλιάς της Κεφαλονιάς και αστρονόμος, Αγκαίος, ο Άδμητος, βασιλιάς των Φερών, ο τιμονιέρης Τίφης, ο γιος του Πελία, Άκαστος (παρά τη θέληση του πατέρα του), οι φτερωτοί γιοι του Βορέα, Ζήτης και Κάλαης, ο Τελαμώνας και ο Πηλέας, γιοι του Αιακού, οι μάντεις Αμφιάραος, Ίδμονας και Μόψος, ο Άργος, γενάρχης των Αργείων, ο κήρυκας των Αργοναυτών Αιθαλίδης και η Αταλάντη, η περίφημη αυτή γυναίκα-ηρωίδα, προστατευόμενη της θεάς Αρτέμιδας, κάτι σαν τη γνωστή σε μας από το ομώνυμο σήριαλ, Ζήνα.
Όλοι αυτοί οι ήρωες, ημίθεοι και θεοί, μαζί με το ναυπηγό του πλοίου, Άργο, και το Ναύαρχό τους, Ιάσονα, συνέπλευσαν για να τιμήσουν την Ελλάδα και τον Ιάσονα, με απώτερο σκοπό την απόκτηση του Χρυσόμαλλου Δέρατος· όλοι τους ήταν ανδρείοι, δυστυχώς, όμως, δεν επέστρεψαν όλοι πίσω στην πατρίδα. Η Εκστρατεία όμως, που έγινε γνωστή στην ιστορία ως Αργοναυτική, ήταν μια από τις πιο επιφανείς Εκστρατείες που γνώρισε ο Ελληνισμός, ερχόμενη δεύτερη μόνο σε σχέση με την Τρωική Εκστρατεία, που έγινε λίγα χρόνια μετά. Πιο κάτω δίνεται χάρτης με τη διαδρομή της Αργοναυτικής Εκστρατείας, σύμφωνα με τον Απολλώνιο της Ρόδου.
Στην κλήση αυτή απάντησαν 50 στο σύνολο ήρωες, ημίθεοι και θνητοί, Ναύαρχος των οποίων ήταν, μετά από εισήγηση του Ηρακλή, ο Ιάσονας. Το καράβι με το οποίο ταξίδεψαν ονομάστηκε Αργώ, εξ ου και η ονομασία τους, Αργοναύτες· στα αρχαία Ελληνικά «αργώ» σήμαινε «γρήγορη», όπως «αργός» σήμαινε «ταχύς». Υπήρχε, όμως, άλλος ένας λόγος για τον οποίο ονομάστηκε το πλοίο Αργώ: ο Άργος, ονομαστός τεχνίτης στην κατασκευή καραβιών και γιος του Φρίξου, ήταν ο ναυπηγός του πλοίου της εκστρατείας. Είχε έρθει πριν χρόνια από την Κολχίδα στο θείο του, Πελία, και, παρά του ότι ο Πελίας του είχε δώσει ρητές διαταγές το πλοίο που θα κατασκεύαζε να ήταν από σαθρά και σάπια ξύλα, τα οποία θα συνενώνονταν όχι με μέταλλο, αλλά με κερί - ούτως ώστε με την πρώτη δυσκολία να διαλυθεί το καράβι και να πνιγούν οι Αργοναύτες, ο Άργος έβαλε όλη του την τέχνη στη ναυπήγηση του καραβιού του.
Με τη βοήθεια της θεάς Αθηνάς, έκτισε το καλύτερο καράβι που θα μπορούσε να κτίσει, στην αμμουδιά του όρμου των Παγασών· λέγεται, μάλιστα, πως η ίδια θεά Αθηνά κάρφωσε στην πλώρη του καραβιού ένα κομμάτι ξύλο από την ιερή βαλανιδιά του Μαντείου της Δωδώνης, που είχε το χάρισμα της ομιλίας και της μαντείας των μελλούμενων. Οι ήρωες, για να τιμήσουν τον Άργο, τον πήραν μαζί τους στην εκστρατεία και ονόμασαν προς τιμήν του το καράβι τους Αργώ, που είχε θέσεις για 50 κωπηλάτες. Σύμφωνα με μελετητές της ελληνικής αρχαιότητας και μυθολογίας, το ταξίδι θα πρέπει να έγινε γύρω στα 1.400 π.Χ, αν λάβουμε υπόψη τον Τρωικό Πόλεμο, που μάλλον θα έγινε λίγο αργότερα. Πρόσφατα, έχουν έρθει στην επιφάνεια στοιχεία που μας οδηγούν να τοποθετήσουμε την Εκστρατεία γύρω στα 2000 π.Χ, αν και αυτό έρχεται σε αντίθεση με τα γνωστά σε μας γεγονότα.
Πιο κάτω δίνονται τα επικρατέστερα ονόματα των Αργοναυτών. Ο συμβολικός αριθμός που αναφέρουμε, 50, δεν σημαίνει ότι είναι ακριβής, καθώς έχουν σωθεί πολλά άλλα νούμερα: ο Ορφέας αναφέρει 49, ο Απολλόδωρος 45, ο Απολλώνιος 64, και ο Διόδωρος 54:
Οι περίφημοι ήρωες Ηρακλής, Θησέας, Ίδας, Αλκαίος, Λαέρτης, Αυγέας, Ορφέας, Αυτόλυκος, Μελέαγρος, Ύλας, Πολύφημος, Ναύπλιος, Εργίνος, οι γιοι του Δία, Κάστορας και Πολυδεύκης, τα παιδιά του Ποσειδώνα, Εύφημος, Εύμαινος και Περικλυμένης, ο Εχίονας και ο Εύρυτος, γιοι του φτερωτού Ερμή, ο Λυκέας με τα αετίσια μάτια του που στεκόταν στην πρώρα, οι γιοι του Άρη, Ασκάλεφος και Ιάλμενος, ο γιατροί Εριβότης και Ασκληπιός, παιδιά του Απόλλωνα, ο αοιδός Φιλάμμονας, επίσης γιος του Απόλλωνα, ο βασιλιάς της Κεφαλονιάς και αστρονόμος, Αγκαίος, ο Άδμητος, βασιλιάς των Φερών, ο τιμονιέρης Τίφης, ο γιος του Πελία, Άκαστος (παρά τη θέληση του πατέρα του), οι φτερωτοί γιοι του Βορέα, Ζήτης και Κάλαης, ο Τελαμώνας και ο Πηλέας, γιοι του Αιακού, οι μάντεις Αμφιάραος, Ίδμονας και Μόψος, ο Άργος, γενάρχης των Αργείων, ο κήρυκας των Αργοναυτών Αιθαλίδης και η Αταλάντη, η περίφημη αυτή γυναίκα-ηρωίδα, προστατευόμενη της θεάς Αρτέμιδας, κάτι σαν τη γνωστή σε μας από το ομώνυμο σήριαλ, Ζήνα.
Όλοι αυτοί οι ήρωες, ημίθεοι και θεοί, μαζί με το ναυπηγό του πλοίου, Άργο, και το Ναύαρχό τους, Ιάσονα, συνέπλευσαν για να τιμήσουν την Ελλάδα και τον Ιάσονα, με απώτερο σκοπό την απόκτηση του Χρυσόμαλλου Δέρατος· όλοι τους ήταν ανδρείοι, δυστυχώς, όμως, δεν επέστρεψαν όλοι πίσω στην πατρίδα. Η Εκστρατεία όμως, που έγινε γνωστή στην ιστορία ως Αργοναυτική, ήταν μια από τις πιο επιφανείς Εκστρατείες που γνώρισε ο Ελληνισμός, ερχόμενη δεύτερη μόνο σε σχέση με την Τρωική Εκστρατεία, που έγινε λίγα χρόνια μετά. Πιο κάτω δίνεται χάρτης με τη διαδρομή της Αργοναυτικής Εκστρατείας, σύμφωνα με τον Απολλώνιο της Ρόδου.
Η ΑΡΓΩ
Η Αργώ στην ελληνική μυθολογία ήταν το πλοίο στο οποίο επιβιβάστηκαν οι Αργοναύτες με σκοπό να μεταβούν στην Κολχίδα και να πάρουν το χρυσόμαλλο δέρας. Πήρε το όνομα της από τον κατασκευαστή της Άργο, γιό του Φρίξου κι της Χαλκιόπης.
Η ναυπήγηση της Αργούς έγινε, σύμφωνα με το μύθο, μετά από αίτημα του αρχηγού της εκστρατείας Ιάσονα, από τον Άργο και τα αδέρφια του, τον Κυτίσουρο, τον Μέλανα και τον Φρόντιδα. Ως χώρος της ναυπήγησης αναφέρονται οι Παγασές, θεσαλλικό λιμάνι που απείχε απόσταση είκοσι στάδια από την Ιωλκό. Ο βασιλιάς της Ιωλκού, Πελίας, διάταξε τον Άργο να μην καρφώσει στέρεα το πλοίο ώστε στην πρώτη τρικυμιά να βουλιάξει. Ο Άργος, όμως, αγνόησε την εντολή του Πελία, δημιούργησε ένα πλοίο άψογο από άποψη στερεότητας ενώ συμμετείχε και ο ίδιος στην εκστρατεία. Πέρα από την πλέον διαδεδομένη εκδοχή, με βάση την οποία η Αργώ ναυπηγήθηκε από το γιό του Φρίξου, η κατασκευή της αποδίδεται επίσης στον Άργο, ήρωα του Άργος ή και στον Άργο από τις Θεσπιές. Διασώζεται ακόμη μύθος, που φέρει ως κατασκευαστή του πλοίου τον Ηρακλή, ο οποίος επέλεξε το όνομα για να τιμήσει τον ευνοούμενο του, Άργο Η Αργώ περιγράφεται ως το γρηγορότερο και το πιο στέρεο σκάφος της εποχής της. Επιπλέον ήταν εξαιρετικά ελαφρύ, ώστε να παρέχει τη δυνατότητα μεταφοράς του στη στεριά από το πλήρωμά του. Κάποιες περισσότερο λεπτομερείς πηγές προσδιορίζουν το μήκος του πλοίου στα 50 έως 60 μέτρα (μακρά ναυς). Κυβερνήτης του πλοίου ήταν ο Τίφυς. Αναφέρεται επίσης ότι η θεά Αθηνά (ή η Ήρα) τοποθέτησε στην πλώρη του πλοίου ένα κλαδί από τη δωδωναία Δρυ. Αυτό είχε μαντικές ιδιότητες, μιλούσε με ανθρώπινη λαλιά και προειδοποιούσε τους Αργοναύτες για τους αναμενόμενους κινδύνους. Η χωρητικότητα του σκάφους αποτελεί ένα σημείο, στο οποίο παρατηρούνται σημαντικές αποκλίσεις μεταξύ των διαφόρων αφηγήσεων. Κάποιες πηγές αναφέρουν θέσεις για εξήντα κωπηλάτες, άλλες για πενήντα (πεντηκοντήρης) και άλλες για λιγότερους.._ _ ενα ομοιωμα του περιφημου πλοιου κατασκευαζεται στο Βολο!Η ναυπήγηση γίνεται στα Πευκάκια, όπου υπήρχε το αρχαίο λιμάνι των Παγασών (πιθανολογείται ότι εκεί κατασκευάστηκε το μυθικό πλοίο).το πλοιο θα ξεκινησει με το πληρωμα του απο το λιμανι της Ιωλκου,απο οπου πιθανολογειται οτι ξεκινησε και στην αρχαιοτητα.το πλοιο ειναι κωπηλατο με μήκος 30μ και πλάτος 4μ. υψος κήτους 2 μέτρα και Αριθμός κωπηλατών 50 .
ΟΙ ΣΥΜΠΛΗΓΑΔΕΣ ΠΕΤΡΕΣ
_Ο Βόσπορος ήταν σκεπασμένος με πυκνή ομίχλη, ενώ στο στόμιο του πορθμού
βρίσκονταν οι Συμπληγάδες Πέτρες (στα αρχαία ελληνικά «συμπληγάς»
σημαίνει «αυτός που συγκρούει»), δυο τεράστιοι βράχοι που ανοιγόκλειναν
με μεγάλη ταχύτητα, ενώ παράλληλα ο μανιασμένος άνεμος και τα τεράστια
σαν βράχοι κύματα έκαναν τη σύγκρουση των Πετρών ακόμη πιο θορυβώδη και
επιβλητική, με αποτέλεσμα ούτε πουλί ταχυφτέρουγο να μπορεί να πετάξει
διαμέσου των Συμπληγάδων. Σύμφωνα με τη συμβουλή του Φινέα, φτάνοντας
εκεί θα έπρεπε να αφήσουν ένα περιστέρι να πετάξει ανάμεσα στους
βράχους: αν τα κατάφερνε να περάσει, σημαίνει ότι θα μπορούσαν κι
εκείνοι· αν όχι, τότε ήταν αδύνατο το πέρασμα από τις πέτρες και θα
έπρεπε να γυρίσουν στην πατρίδα.
Οι Συμπληγάδες πέτρες ήταν δύο απόκρημνα βράχια το ένα απέναντι στο άλλο στο μέρος όπου ο Βόσπορος τέλειωνε κι άρχιζε ο Εύξεινος Πόντος. Οι πέτρες αυτές ανοιγόκλειναν, μια πλησίαζαν μεταξύ τους και μια απομακρύνονταν, με αποτέλεσμα να εμποδίζουν τα πλοία να περάσουν και να τα συντρίβουν.
Οι βράχοι έκλεισαν πίσω από το περιστέρι, που έχασε μόνο κάποια φτερά της ουράς του, και όταν ξανάνοιξαν, η «Αργώ» πέρασε με τους Αργοναύτες να κωπηλατούν με όλη τους τη δύναμη. Από τότε, οι δύο βράχοι ακινητοποιήθηκαν. ΤΑΛΩΣ
_Ο Τάλως ήταν μυθικός χάλκινος γίγαντας, το πρώτο ρομπότ στην ιστορία, που προστάτευε την μινωική Κρήτη από κάθε επίδοξο εισβολέα.
Ο Τάλως είναι από τις πιο αγαπητές μυθικές
προσωπικότητες του αρχαίου κόσμου και ένας από τους πιο σημαντικούς
ελληνικούς μύθους.
Πώς και γιατί δημιουργήθηκε ο Τάλως Ο Τάλως δεν γεννήθηκε αλλά φτιάχτηκε είτε από τον ίδιο το Δία ή σύμφωνα με άλλες παραλλαγές του μύθου με την εντολή του Δία από τον πολυτεχνίτη Δαίδαλο ή τον Ήφαιστο, θεό της φωτιάς και του σιδήρου. Ο Τάλως, ένας χρυσός σκύλος που δεν του ξέφευγε κανένα θήραμα και μία φαρέτρα με βέλη που δεν έχαναν ποτέ τον στόχο τους. ήταν τα τρία δώρα του Μέγιστου των θεών, Δία, προς την αγαπημένη του Ευρώπη που του χάρισε τρεις γιούς, το Μίνωα, μυθικό βασιλιά της Κνωσού, τον Ραδάμανθυ και τον Σαρπηδόνα. Σε νόμισμα που βρέθηκε στο μινωικό ανάκτορο της Φαιστού, ο Τάλως απεικονίζεται νέος, γυμνός και με φτερά στους ώμους. Πιθανώς τα φτερά εξηγούν τη μεγάλη του ταχύτητα αφού μπορούσε τρεις φορές τη μέρα να γυρίσει ολόκληρη την Κρήτη. Εξωτερικά ο Τάλως έμοιαζε με θεόρατο άντρα που το σώμα του ήταν φτιαγμένο από χαλκό. Είχε μία και μόνη φλέβα που του έδινε ζωή. Αυτή ξεκινούσε από τον αυχένα και κατέληγε στους αστραγάλους ενώ αντί για αίμα έτρεχε μέσα της λιωμένο μέταλλο. Στους αστραγάλους του υπήρχε σφηνωμένο ένα χάλκινο καρφί που δεν άφηνε να χυθεί το υγρό που τον κρατούσε στη ζωή. Ο Τάλως ακοίμητος φρουρός της Κρήτης Δουλειά του Τάλω ήταν να προστατεύει την Κρήτη από κάθε εισβολέα κάνοντας τον γύρο του νησιού τρεις φορές τη μέρα. Βλέπετε στη μινωική Κρήτη δεν έχουν βρεθεί ίχνη τειχών για την προστασία των πόλεων γι’ αυτό και ο Έβανς, ο ανασκαφέας της Κνωσού, μιλούσε για την περίφημη "μινωική ειρήνη" (pax minoica). Φαίνεται ο Μίνωας ένιωθε ασφαλής έχοντας έναν πανίσχυρο φρουρό. Ο Τάλως δεν άφηνε κανένα εχθρικό πλοίο να πλησιάσει αφού από την ακτή εκτόξευε τεράστιους βράχους βυθίζοντας τα ξύλινα καράβια όσων πλησίαζαν απειλητικά την Κρήτη. Αν κάποιος παρ’ όλα αυτά ξέφευγε και κατάφερνε να πατήσει στην στεριά τον περίμενε μία δυσάρεστη έκπληξη. Ο Τάλως έμπαινε στη φωτιά και το χάλκινο κορμί του πυρακτωνόταν. Μετά σφιχταγκάλιαζε τους εχθρούς, που φυσικά γίνονταν παρανάλωμα. Υπάρχει μία παράδοση ότι κάποιοι Σαρδόνιοι (από τη Σαρδηνία της Ιταλίας) είχαν αυτό το «καυτό» τέλος, γι’ αυτό τα νεκρά τους κορμιά βρέθηκαν με στόματα ανοιχτά από τον πόνο και τη φρίκη. Όπως λέει ο μύθος, ο Τάλως αφού σύντριβε ή έκαιγε τους εχθρούς της Κρήτης, ξεσπούσε σε γέλια. Ισως από αυτό κατάγεται η έκφραση «σαρδόνιο γέλιο», δηλαδή το σαρκαστικό γέλιο του νικητή μίας αναμέτρησης, που κομπάζει και ειρωνεύεται τους ηττημένους. Ο Τάλως προστάτης των νόμων στην Κρήτη Ο Τάλως δεν είχε όμως μοναδικό χρέος να προστατεύει την Κρήτη από εχθρούς αλλά και από κάθε είδους αδικία. Γύριζε τρεις φορές το χρόνο όλα τα χωριά του νησιού κουβαλώντας στην πλάτη του χάλκινες πλάκες με χαραγμένους τους θεϊκούς-δίκαιους νόμους. Σκοπός ήταν να φροντίζει να τηρούνται αυτοί οι νόμοι στην επαρχία. Οι χάλκινες πλάκες που κουβαλούσε ίσως ήταν μεταγενέστερη προσπάθεια να εξηγηθεί με τη λογική γιατί αναφέρεται σαν χάλκινος. Στις πόλεις υπεύθυνος για την τήρηση των νόμων ήταν ο Ραδάμανθυς, που μαζί με τον αδερφό του, Μίνωα, μετά το θάνατό τους έγιναν κριτές των ψυχών στον Άδη, σύμβολα απόλυτης δικαιοσύνης. Πώς πεθαίνει ο Τάλως Ο Τάλως κατάφερε για πολλά χρόνια να κατατροπώνει τους εχθρούς της Κρήτης μέχρι που ήρθε και η ώρα του. Φυσικά ένα χάλκινο «ρομπότ» δεν θα μπορούσε να πεθάνει από βέλη ή όπλα αφού ήταν άτρωτο, πόσο μάλλον από γηρατειά. Ο Τάλως πέθανε από δόλο. Η Αργώ, το μυθικό πλοίο, με πλήρωμα τον Ιάσονα, τη Μήδεια και τους Αργοναύτες είχε ένα περιπετειώδες ταξίδι πέρα από τον Ελλήσποντο. Φτάνοντας στις νότιες ακτές της Κρήτης οι Αργοναύτες θέλησαν να προσαράξουν ώστε να ξεκουραστούν και να εφοδιαστούν προμήθειες. Μην ξεχνάμε ότι είχαν ήδη περάσει από την Κολχίδα όπου ο Ιάσονας με τη βοήθεια της μάγισσας Μήδειας, κόρης του βασιλιά της Κολχίδας Αιήτη, αφού οι δυο νέοι είχαν εν τω μεταξύ ερωτευτεί, κατάφερε να πάρει το χρυσόμαλλο δέρας. Εκτός από το δέρας πήρε φεύγοντας και την αγαπημένη του Μήδεια. Η μυθολογία λέει ότι η Μήδεια ήταν ανιψιά της Πασιφάης, γυναίκας του Μίνωα, δηλαδή της βασίλισσα της μινωικής Κρήτης, οπότε μάλλον γι’ αυτό διάλεξαν την Κρήτη για να κάνουν μία στάση στο θρυλικό ταξίδι τους. Πλησιάζοντας όμως την ακτή βρέθηκαν αντιμέτωποι με τον χάλκινο γίγαντα, να τους πετάει βράχους. Το πλοίο κινδύνευσε να βυθιστεί όταν ανέλαβε η Μήδεια. Πήγε στην κουπαστή και άρχισε να μιλάει με τον Τάλω. Κάνοντας ξόρκια και τάζοντας του αθανασία τον ξεγέλασε τον απονήρευτο Τάλω έτσι μόνος του έβγαλε το χάλκινο καρφί από τους αστραγάλους του με αποτέλεσμα να χυθεί όλο το «αίμα» του στη γη και ο ίδιος να σωριαστεί κάτω χωρίς ζωή πια. Υπάρχει και μία δεύτερη πολύ κοντινή εκδοχή, ότι η Μήδεια τον κοίταξε βαθιά στα μάτια και λέγοντας ξόρκια τον τρέλανε και καθώς έτρεχε με μανία πάνω κάτω χτύπησε το ευάλωτο σημείο του, το χάλκινο καρφί έσπασε και έτσι πέθανε. Τι συμβολίζει ο Τάλως μέσα από το μύθο Ο χάλκινος ήρωας, Τάλως, συμβολίζει την τεχνολογική εξέλιξη στον τομέα της μεταλλουργίας στα προϊστορικά-μινωικά χρόνια. Είχαν φτάσει σε τόσο υψηλό επίπεδο, ώστε έφτιαξαν με τη φαντασία τους έναν χάλκινο υπερήρωα να τους προστατεύει. Μια άλλη πολύ σημαντική ιδιότητα του Τάλω ήταν αυτή σαν λειτουργός δικαιοσύνης. Αυτό υποδηλώνει τη σπουδαιότητα που απέδιδαν στην αρχαία Κρήτη στο θεσμό της δικαιοσύνης. Όχι τυχαία οι νόμοι θεωρούνταν θεϊκοί, αφού ο Μίνωας τους έπαιρνε από τον πατέρα του το Δία, και επομένως η τήρησή τους ήταν απαραίτητη. Ο Τάλως της Αθήνας Παρ’ όλο που ο Τάλως είναι πρόσωπο της κρητικής μυθολογίας είχε έναν συνονόματο Αθηναίο μυθικό ήρωα. Πρόκειται για μεταγενέστερο αττικό μύθο όπου ο αθηναίος γιος της πέρδικας ήταν ανιψιός του πολυτεχνίτη Δαίδαλου. Μεγαλώνοντας ο Τάλως, που μαθήτευε κοντά στο θείο του, γινόταν τόσο έξυπνος και εφευρετικός που ο Δαίδαλος φοβήθηκε ότι θα μπορούσε να αναδειχθεί ανώτερος από αυτόν στην τέχνη. Λέγεται μάλιστα ότι ο Τάλως ήταν τόσο επιδέξιος που κατάφερε να πριονίσει ένα πολύ λεπτό ξύλο χρησιμοποιώντας το σαγόνι ενός φιδιού. Για να διατηρήσει τη θέση του ως άριστος αρχιτέκτονας και μεγαλύτερος εφευρέτης ο Δαίδαλος έσπρωξε τον Τάλω από την Ακρόπολη. Για το φόνο αυτό εξορίστηκε από την Αθήνα και έτσι κατέληξε στην Κρήτη, όπου συνέδεσε το όνομα του με την οικοδόμηση του ανακτόρου της Κνωσού και την κατασκευή του λαβύρινθου για να περιορίσουν τον μυθικό Μινώταυρο. |
ΟΙ ΑΡΓΟΝΑΥΤΕΣ
_
1. Ιάσων , ο αρχηγός της εκστρατείας 2. Ηρακλής , ο διάσημας ήρωας 3. Άργος από τις Θεσπιές, γιος του Φρίξου (ο κατασκευαστής της Αργούς) 4. Τίφυς , από την Βοιωτία (ο τιμονιέρης της Αργούς) 5. Κάστωρ από την Σπάρτη (ο θνητός Διόσκουρος) 6. Πολυδεύκης ο αδελφός του (ο αθάνατος Διόσκουρος)) 7. Ίδας , γιος του Αφαρέως από την Μεσσηνία 8. Λυγκέας , ο αδελφός του 9. Αταλάντη από την Αρκαδία, 10. Μελέαγρος από την Καλυδώνα 11. Άκαστος , από την Ιωλκό, γιος του βασιλέα Πελία 12. Άκτωρ , από την Φωκίδα, γιος του Δίωνα 13. Άδμητος , από τις Φερές 14. Αμφιάραος , από το Άργος, ο μάντης 15. Αμφιδάμας 16. Αγκαίος από την Τεγέα, γιος του Ποσειδώνος 17. Αγκαίος από την Σάμο 18. Ασκάλαφος από τον Ορχομενού, γιος του Άρη 19. Αστερίων , γιος του Κομήτη 20. Αυγείας , από την Ηλεία, γιος του βασιλιά Φόρβαντα 21. Βούτης από την Αθήνα, 22. Καινέας από την Θεσσαλία, Λαπίθης 23. Καλάις , από την Θράκη, γιος του Βορέα 24. Ζήτης , ο αδελφός του 25. Κάνθυς από την Εύβοια 26. Κηφεύς , από την Αρκαδία, γιος του Αλίου 27. Κόρωνος από την Γυρτώνα της Θεσσαλίας, Λαπίθης 28. Εχίων , γιος του Ερμή 29. Εργίνος από την Μίλητο 30. Εύφημος από το Ταίναρο 31. Ευρύαλος από το Άργος, 32. Ευρυδάμας από την Δολοπία, από την λίμνη Ξυνία 33. Θησέας από την Αθήνα 34. Ίδμων από το Άργος, γιος του Απόλλωνα 35. Ιφικλής , γιος του Θεστίου της Αιτωλίας 36. Ίφιτος , από τις Μυκήνες, αδελφός του Ευρυσθέα 37. Λαέρτης , από την Ιθάκη 38. Μελάμποδας από το Άργος 39. Μόψος Λαπίθης 40. Ναύπλιος του Ναύπλιου, γιος του Ποσειδώνος 41. Τελαμώνας από την Σαλαμίνα, πατέρας του Αίαντα 42. Ορφέας , από την Θράκη, ο γνωστός κιθαρωδός 43. Παλαίμων , από την Αιτωλία, γιος του Ήφαιστου, 44. Περικλύμενος 45. Πηλέας ο Μυρμιδόνας 46. Πηνέλεος , γιος του Ιππάλκιμου της Βοιωτίας 47. Περικλύμενος από την Πύλο, γιος του Ποσειδώνος 48. Ύλας από την Δρυοπία ιπποκόμος του Ηρακλή 49. Φαληρεύς , από την Αθήνα 50. Φανός από την Κρήτη, γιος του Διόνυσου 51. Στάφυλος , ο αδελφός του Φανού 52. Ποίας , από την Μαγνησία 53. Πολύφημος , γιος του Έλατου της Αρκαδίας ΑΘΛΟΣ ΤΟΥ ΙΑΣΟΝΑ
_
Η Αργώ πέρασε λοιπόν από τις Συμπληγάδες πέτρες με τη βοήθεια της Ήρας κι έφτασε στην Κολχίδα. Ο βασιλιάς Αιήτης ζήτησε από τον Ιάσονα να κάνει κάποιους άθλους. Μετά υποσχέθηκε ότι θα του δώσει το χρυσόμαλλο δέρας.Οι άθλοι του ΙάσοναΈπρεπε να δέσει μαζί δύο ταύρους με χάλκινα πόδια και πύρινη ανάσα και να οργώσει με αυτούς το χωράφι.Να σπείρει δόντια δράκου και να σκοτώσει τους γίγαντες που θα φύτρωναν. Ο Ιάσονας με τη βοήθεια της μάγισσας Μήδειας, της κόρης του Αιήτη, κατάφερε να δέσει τους δύο ταύρους, να οργώσει το χωράφι και να σπείρει τα δόντια δράκου. ΄Τότε πετάχτηκαν από τη γη οπλισμένοι γίγαντες και τον κύκλωσαν. Ο Ιάσονας έριξε μια μεγάλη πέτρα ανάμεσά τους και τότε οι γίγαντες άρχισαν να χτυπιούνται μεταξύ τους μέχρι που σκοτώθηκαν όλοι. Ο Αιήτης , όμως, δε σκόπευε να του δώσει το χρυσόμαλλο δέρας. Τότε ο Ιάσονας είπε στους Αργοναύτες να περιμένουν στο πλοίο και μαζί με τον Ορφέα και τη Μήδεια πήγαν στο δάσος του Άρη όταν βράδιασε. Η Μήδεια έριξε ένα μαγικό υγρό στα μάτια του δράκου κι ο Ορφέας έπαιξε γλυκά τη λύρα του. Ο δράκος αποκοιμήθηκε κι ο Ιάσονας άρπαξε το δέρας. Έτρεξαν όλοι στην Αργώ κι έφυγαν από την Κολχίδα. Όταν επέστρεψαν, ο Πελίας δεν κράτησε το λόγο του και δεν του έδωσε το θρόνο. Ο Ιάσονας παντρεύτηκε τη Μήδεια και πήγαν στην Κόρινθο. Όταν ο Ιάσονας γέρασε και βρισκόταν μια μέρα στην Αργώ, έπεσε ένα ξύλο από το κατάρτι και τον σκότωσε. ΟΡΦΕΑΣ ΚΑΙ ΕΥΡΥΔΙΚΗ
Η πιο διάσημη ιστορία στην οποία πρωταγωνιστεί ο Ορφέας είναι αυτή της συζύγου του Ευρυδίκης. Η Ευρυδίκη είναι μερικές φορές γνωστή και ως Αγριόπη. Αυτή λοιπόν, δαγκώθηκε από ένα φίδι και πέθανε. Στενοχωρημένος ο Ορφέας έπαιξε τόσο άσχημα τραγούδια και τραγούδησε τόσο λυπητερά που όλες οι νύμφες και οι θεοί έκλαψαν και τον συμβούλευσαν να πάει να τη βρει στον Άδη. Ο Ορφέας κατέβηκε στον κάτω κόσμο και με τη μουσική του απάλυνε την καρδιά του Άδη και της Περσεφόνης (το μόνο άτομο που τα κατάφερε ποτέ), οι οποίοι συμφώνησαν να επιτρέψουν στην Ευρυδίκη να επιστρέψει μαζί του στη γη. Αλλά η συμφωνία που συνόδευε την απόφαση ήταν πως έπρεπε να περπατά μπροστά από αυτήν και να μην κοιτάξει πίσω μέχρι να φτάσει στον πάνω κόσμο. Μέσα στην αγωνία του αθέτησε την υπόσχεση, γύρισε να τη δει και η Ευρυδίκη εξαφανίστηκε πάλι από μπροστά του στο αιώνιο σκοτάδι..._ ΟΡΦΙΚΟΙ ΥΜΝΟΙ
_ΟΡΦΙΚΟΙ
ΥΜΝΟΙ και ΟΡΦΙΚΑ ΜΥΣΤΗΡΙΑ
Οι Ορφικοί Ύμνοι
ήταν οι ύμνοι που τραγουδούνταν
ή απαγγέλονταν κατά την διάρκεια
των Ορφικών Μυστηρίων
των αρχαίων Ελλήνων. Η λατρεία
τους ήταν γνωστή μόνο στους
μυημένους σ' αυτά και πολύ λίγα
σώζονται μέχρι τι μέρες για να
ξέρουμε τι ακριβώς τελετές
γινόνταν στα μυστήρια.
Αποσπασματικά μόνο σώζονται
μερικοί ύμνοι, εικονικές
παραστάσεις από τα μυστήρια ή
μερικές σποραδικές αναφορές
και σχόλια. Χαρακτηριστικό
τους είναι η μυστικιστική
λατρεία και ο αποκρυφισμός από
τα μάτια των αμύητων σ' αυτά.
Τα ορφικά μυστήρια πολύ πιθανόν να αναφέρονται στην προετοιμασία του Ορφέα για την κάθοδό του στον Κάτω Κόσμο (στον Άδη, το "βασίλειο των ψυχών"), απ' όπου προσπάθησε να φέρει την Ευριδίκη πίσω στον κόσμο των ζωντανών. Και κατ' επέκταση, στην προετοιμασία των ψυχών για την κάθοδό τους στον Άδη, στον "καθαρμό" τους, στην επικοινωνία -ίσως- των ζωντανών με τις ψυχές των νεκρών, κα. Άλλοι, απλά υποστηρίζουν ότι ο Ορφισμός ήταν μια μυστικιστική θρησκεία ή λατρεία, σχετική με τη λατρεία του Ορφέα. Στα νεώτερα χρόνια αλλά και στα σύγχρονα διάφοροι άνθρωποι προσπάθησαν την αναβίωση των ορφικών αποκρυφιστικών μυστηρίων, είτε στα πλαίσια της "ελληνολατρείας" και της "αρχαιολατρείας" είτε του παγανισμού, μεταξύ των οποίων και αρκετοί Έλληνες, πολλοί ξένοι ή φιλέλληνες, γνώστες της αρχαίας ελληνικής γραμματείας και μελετητές του αρχαιοελληνικού πνεύματος. Οι αποκρυφιστικές όμως τάσεις που αναπτύχθηκαν παράλληλα με άλλες παγανιστικές τάσεις και δαιμονολατρείες αμαυρώνουν τελικά την διαύγεια και τον αληθινό τύπο του αρχαιοελληνικού πνεύματος και λατρείας. Για να μπορέσουμε να αντιληφθούμε τι περίπου ήταν τελικά τα Ορφικά μυστήρια πρέπει να γνωρίσουμε τον μύθο του Ορφέα του μουσικού. Ο μύθος του λίγο - πολύ προσδιορίζει τι σήμαιναν για τους αρχαίους τα ορφικά μυστήρια, και κάποιες σχετικές εξηγήσεις δίνονται μέσα από την ίδια την πλοκή του μύθου. Η ζωή του και ο πόνος του για τον χαμό της πολυαγαπημένης του Ευρυδίκης, το ταξίδι του στον Άδη, το "κυνήγι" του και το μαρτύριο του από τους Θράκες και ο τραγικός του θάνατος από τις Μαινάδες χαρακτηρίζουν αυτόν τον Μύθο. "Ξετυλίγοντας" το κουβάρι του παραμυθιού, του μύθου και συνδέοντάς τον με την ιστορική πραγματικότητα ίσως μπορέσουμε να μάθουμε κάποτε την αλήθεια ... |
ΑΣΤΕΡΙΣΜΟΙ
2. ΙΑΣΟΝΑΣ Ο ΜΟΝΟΣΑΝΤΑΛΟΣ
_ Ο Ιάσονας ήταν γιος του βασιλιά της Ιωλκού, Αίσονα και της Πολυμήδης,
αρχηγός της Αργοναυτικής εκστρατείας. Πριν απ’ αυτή διακρίθηκε στην
εξόντωση του Καλυδώνιου κάπρου. Άνηκε στην οικογένεια των Αιολιδών της
Ιωλκού. Ο πατέρας του, θέλοντας να προστατέψει τον Ιάσονα από τις
επιβουλές του σφετεριστή Πελία, προσποιήθηκε ότι ο Ιάσονας είχε πεθάνει,
ενώ κρυφά και μέσα στη νύχτα τον οδήγησε στον Κένταυρο Χείρωνα, στο
βουνό Πήλιο, όπου ο Ιάσονας εκπαιδεύτηκε στο σώμα και το πνεύμα.
Όταν έγινε 20 χρονών, ξεκίνησε το δρόμο του για την Ιωλκό. Στην πορεία, ο νέος συνάντησε την Ήρα, που εμφανίστηκε υπό τη μορφή μιας ασθενούς γριάς, ζητώντας του να την περάσει από τον ποταμό Άναυρο. Ο Ιάσονας πρόθυμα πέρασε τη γριά από το ποτάμι, έχασε όμως το ένα του σανδάλι στον πάτο του ποταμού. Λίγες μέρες μετά εμφανίστηκε μονοσάνταλος μπροστά στον Πελία, ζητώντας του το θρόνο που δικαιωματικά του άνηκε. Ενώ ο συγκεντρωμένος λαός σκόπευε να θυσιάσει στο θεό Ποσειδώνα ζώα, για να τιμήσει τη δύναμή του, σάστισε και έμεινε άναυδος από το έκπαγλο κάλλος του νεανία, ο οποίος έμοιαζε πολύ με τον Απόλλωνα, έχοντας μακριά και ξανθά μαλλιά.
Όμως, ο Πελίας, τρομοκρατημένος από την πραγματοποίηση της προφητείας(Ο βασιλιάς Πελίας της Λοκρίδας στην Θεσσαλία, είχε λάβει χρησμούς ότι θα βρει τον θάνατο από έναν απόγονο του Αιόλου και να φυλάγεται από έναν άνδρα, που θα φοράει ένα σανδάλι) ότι η ζωή του και ο θρόνος του θα κινδύνευαν από ένα μονοσάνταλο συγγενή του, δέχθηκε να του τον παραχωρήσει μόνο εάν αυτός πήγαινε στην Κολχίδα και του έφερνε το Χρυσόμαλλο Δέρας, στου οποίου τη ράχη είχε ταξιδέψει ο Φρίξος και η Ελένη, πιστεύοντας ότι ο Ιάσονας δεν θα τα κατάφερνε και θα παρέμενε στο θρόνο. Ο Ιάσονας, όπως πάντα, πρόθυμα εκτέλεσε το καθήκον του. Φθάνοντας στην Κολχίδα, ο Ιάσονας κατάφερε να αρπάξει το Δέρας, χάρη στη βοήθεια της κόρης του βασιλιά της Κολχίδας, Αιήτη, και ξακουστής μάγισσας, Μήδειας, η οποία τον είχε ερωτευτεί παράφορα. Έτσι, επέστρεψε νικηφόρος στην Ιωλκό με τη Μήδεια σύζυγό του.
Η Μήδεια όμως, βλέποντας ότι ο Πελίας παρέμενε αδιάλλακτος, έπεισε τις κόρες του σφετεριστή να τον διαμελίσουν, τάχα για να τον ξανανιώσουν. Ο λαός της Ιωλκού, όμως, αντέδρασε και έτσι αναγκάστηκε να εκχωρήσει το θρόνο στο γιο του Πελία, Άκαστο. Έτσι, ο Ιάσονας μαζί με τη Μήδεια εγκαταστάθηκαν στην Κόρινθο και έζησαν για δέκα ολόκληρα χρόνια μαζί. Όμως, μετά από τη δεκάχρονη συμβίωση, ο Ιάσονας ερωτεύτηκε τη Γλαυκή (άλλως Κρέουσα), κόρη του βασιλιά Κρέοντα της Κορίνθου, την οποία και νυμφεύτηκε. Η Μήδεια, οργισμένη και πληγωμένη από την απόρριψη και για να εκδικηθεί την υποτίμησή της, σκότωσε όχι μόνο την αντίζηλό της αλλά και τα παιδιά της, Μέρμερο και Φέρητα.
Στη συνέχεια, για να αποφύγει την οργή του Ιάσονα, ανέβηκε στο άρμα της, δώρο του θεού Ήλιου, το οποίο έσερναν φτερωτοί δράκοντες, και κατέφυγε στην Αθήνα, όπου της προσέφερε καταφύγιο ο Αιγέας, βασιλιάς της Αθήνας. Έτσι, ο Ιάσονας έμεινε μόνος και έρημος στην Κόρινθο. Το καράβι του, την Αργώ, την είχε αφιερώσει στο θεό Ποσειδώνα, γι’ αυτό και καθημερινά επισκεπτόταν το πλοίο, θυμούμενος την εκστρατεία στην Κολχίδα και λησμονώντας τη θλίψη του. Μια μέρα, ενώ κοιμόταν στη σκιά της Αργώς, ένα σάπιο δοκάρι έπεσε και τον σκότωσε, τερματίζοντας τη ζωή του τόσο πολυταξιδεμένου ήρωα. Ο επιφανής ήρωας τιμόταν σε όλη την Ελλάδα, ενώ κτίστηκαν προς τιμή του πολλά ιερά.
Όταν έγινε 20 χρονών, ξεκίνησε το δρόμο του για την Ιωλκό. Στην πορεία, ο νέος συνάντησε την Ήρα, που εμφανίστηκε υπό τη μορφή μιας ασθενούς γριάς, ζητώντας του να την περάσει από τον ποταμό Άναυρο. Ο Ιάσονας πρόθυμα πέρασε τη γριά από το ποτάμι, έχασε όμως το ένα του σανδάλι στον πάτο του ποταμού. Λίγες μέρες μετά εμφανίστηκε μονοσάνταλος μπροστά στον Πελία, ζητώντας του το θρόνο που δικαιωματικά του άνηκε. Ενώ ο συγκεντρωμένος λαός σκόπευε να θυσιάσει στο θεό Ποσειδώνα ζώα, για να τιμήσει τη δύναμή του, σάστισε και έμεινε άναυδος από το έκπαγλο κάλλος του νεανία, ο οποίος έμοιαζε πολύ με τον Απόλλωνα, έχοντας μακριά και ξανθά μαλλιά.
Όμως, ο Πελίας, τρομοκρατημένος από την πραγματοποίηση της προφητείας(Ο βασιλιάς Πελίας της Λοκρίδας στην Θεσσαλία, είχε λάβει χρησμούς ότι θα βρει τον θάνατο από έναν απόγονο του Αιόλου και να φυλάγεται από έναν άνδρα, που θα φοράει ένα σανδάλι) ότι η ζωή του και ο θρόνος του θα κινδύνευαν από ένα μονοσάνταλο συγγενή του, δέχθηκε να του τον παραχωρήσει μόνο εάν αυτός πήγαινε στην Κολχίδα και του έφερνε το Χρυσόμαλλο Δέρας, στου οποίου τη ράχη είχε ταξιδέψει ο Φρίξος και η Ελένη, πιστεύοντας ότι ο Ιάσονας δεν θα τα κατάφερνε και θα παρέμενε στο θρόνο. Ο Ιάσονας, όπως πάντα, πρόθυμα εκτέλεσε το καθήκον του. Φθάνοντας στην Κολχίδα, ο Ιάσονας κατάφερε να αρπάξει το Δέρας, χάρη στη βοήθεια της κόρης του βασιλιά της Κολχίδας, Αιήτη, και ξακουστής μάγισσας, Μήδειας, η οποία τον είχε ερωτευτεί παράφορα. Έτσι, επέστρεψε νικηφόρος στην Ιωλκό με τη Μήδεια σύζυγό του.
Η Μήδεια όμως, βλέποντας ότι ο Πελίας παρέμενε αδιάλλακτος, έπεισε τις κόρες του σφετεριστή να τον διαμελίσουν, τάχα για να τον ξανανιώσουν. Ο λαός της Ιωλκού, όμως, αντέδρασε και έτσι αναγκάστηκε να εκχωρήσει το θρόνο στο γιο του Πελία, Άκαστο. Έτσι, ο Ιάσονας μαζί με τη Μήδεια εγκαταστάθηκαν στην Κόρινθο και έζησαν για δέκα ολόκληρα χρόνια μαζί. Όμως, μετά από τη δεκάχρονη συμβίωση, ο Ιάσονας ερωτεύτηκε τη Γλαυκή (άλλως Κρέουσα), κόρη του βασιλιά Κρέοντα της Κορίνθου, την οποία και νυμφεύτηκε. Η Μήδεια, οργισμένη και πληγωμένη από την απόρριψη και για να εκδικηθεί την υποτίμησή της, σκότωσε όχι μόνο την αντίζηλό της αλλά και τα παιδιά της, Μέρμερο και Φέρητα.
Στη συνέχεια, για να αποφύγει την οργή του Ιάσονα, ανέβηκε στο άρμα της, δώρο του θεού Ήλιου, το οποίο έσερναν φτερωτοί δράκοντες, και κατέφυγε στην Αθήνα, όπου της προσέφερε καταφύγιο ο Αιγέας, βασιλιάς της Αθήνας. Έτσι, ο Ιάσονας έμεινε μόνος και έρημος στην Κόρινθο. Το καράβι του, την Αργώ, την είχε αφιερώσει στο θεό Ποσειδώνα, γι’ αυτό και καθημερινά επισκεπτόταν το πλοίο, θυμούμενος την εκστρατεία στην Κολχίδα και λησμονώντας τη θλίψη του. Μια μέρα, ενώ κοιμόταν στη σκιά της Αργώς, ένα σάπιο δοκάρι έπεσε και τον σκότωσε, τερματίζοντας τη ζωή του τόσο πολυταξιδεμένου ήρωα. Ο επιφανής ήρωας τιμόταν σε όλη την Ελλάδα, ενώ κτίστηκαν προς τιμή του πολλά ιερά.
1. ΤΟ ΧΡΥΣΟΜΑΛΛΟ ΔΕΡΑΣ
_Όλοι μας έχουμε ακούσει κάτι για το Χρυσόμαλλο Δέρας, όμως πολλοί από
μας δεν ξέρουν καν τι σημαίνει η λέξη «δέρας», πόσο μάλλον ποια είναι η
ιστορία του. Η λέξη «δέρας» στα αρχαία Ελληνικά σημαίνει «δέρμα, προβιά,
τομάρι». Το περιώνυμο Χρυσόμαλλο Δέρας είναι το δέρμα του κριαριού που
έστειλε η Νεφέλη, πεθαμένη σύζυγος του Αθάμαντα - τον οποίο συναντήσαμε
στο παρελθόν - για να γλιτώσει τα παιδιά της, Φρίξο και Έλλη, από τη
ζηλιάρα δεύτερη σύζυγο του Αθάμαντα, την Ινώ· η Ινώ, θέλοντας να
απαλλαγεί από τα δύο παιδιά, κατέστρωσε ένα κόλπο, το οποίο στοίχισε όλη
τη σοδειά του Ορχομενού της Βοιωτίας και, παράλληλα, εξασφάλισε χρησμό
που έλεγε πως για να αποκατασταθεί η σοδειά, θα έπρεπε να θυσιαστεί ο
Φρίξος και η Έλλη.
Έτσι, δευτερόλεπτα πριν την προσφορά τους ως θυσία, η Νεφέλη έστειλε με ένα σύννεφο το κριάρι αυτό με το γυαλιστερό και χρυσόμαλλο δέρμα, πάνω στο οποίο ανέβηκαν ο Φρίξος και η Έλλη. Πέρασαν βουνά, λαγκάδια, ποταμούς και πεδιάδες και έφτασαν στο στενό της θάλασσας που χωρίζει τη Ευρωπαϊκή Θράκη από την Ασιατική Μικρά Ασία· εκεί, ζαλίστηκε η Έλλη και πέφτοντας στη θάλασσα, πνίγηκε. Από τότε, η θάλασσα (πόντος) αυτή πήρε το όνομα της Έλλης, έτσι σήμερα έχουμε τον Ελλήσποντο. Ο Φρίξος, λυπημένος, συνέχισε την πορεία του, περνώντας από την Προποντίδα, το Βόσπορο, τον Εύξεινο Πόντο και τελικά έφθασε στην Κολχίδα, βασιλιάς της οποίας ήταν ο Αιήτης, που δέχθηκε και περιποιήθηκε το πριγκηπόπουλο.
Εκεί, ο Φρίξος θυσίασε το κριάρι στο Φύξιο Δία, προστάτη των φυγάδων, ενώ το δέρμα του το χάρισε στο φιλόξενο Αιήτη, ενώ, σύμφωνα με το μύθο, το κριάρι αργότερα έγινε αστέρι στον Ουρανό. Ο Αιήτης, που είχε καθιερώσει το χρυσόμαλλο δέρας ως σύμβολο της βασιλείας του, το κρέμασε σε μια βαλανιδιά στο Άλσος του Άρη, όπου το φύλαγε ένας ακοίμητος δράκοντας, που είχε μήκος όσο ένα 50κωπο καράβι και παρέμενε ενεργός μέρα και νύχτα, ενώ, για να ευχαριστήσει το Φρίξο, ο Αιήτης, γιος του Ήλιου και της Ωκεανίδας Περσηίδας, νύμφεψε τον Ιάσονα με την κόρη του Χαλκιόπη, καρπό της συνεύρεσής του με την επίσης Ωκεανίδα Ιδυία. Από τον έρωτά τους, προέκυψαν τέσσερα παιδιά: ο Άργος, ο Κυτίσωρος, ο Μέλανας και η Φροντίδα.
Στην Ιωλκό της Θεσσαλίας, μετά το θάνατο του Κρηθέα ο Πελίας, εξώγαμος γιος της συζύγου του, Τυρώς, μαζί με τον Ποσειδώνα, σφετερίστηκε το θρόνο του πατριού του, που δικαιωματικά άνηκε στον Αίσονα, τον πατέρα του Ιάσονα. Έτσι, ο Αίσονας, για να προστατέψει το νεογέννητο γιο του, άφησε να κυκλοφορήσει η φήμη ότι είχε πεθάνει, ενώ στην πραγματικότητα, κρυφά μες τη νύχτα, τον παρέδωσε στον Κένταυρο Χείρωνα, για να τον προστατέψει και να τον μορφώσει. Είκοσι χρόνια μετά, μονοσάνταλος - όπως έλεγε και ο χρησμός του Μαντείου προς τον Πελία - ήρθε να ζητήσει το θρόνο του πίσω. Ο Πελίας κατατρομοκρατήθηκε, γι’ αυτό και όρισε στον Ιάσονα ένα δύσκολο άθλο, για τον οποίο σκαρφίστηκε τάχα ότι το φάντασμα του εξάδελφού του, Φρίξου, το επιθυμούσε: να αρπάξει το Χρυσόμαλλο Δέρας.
Ο Ιάσονας, αντάξιος της εκπαίδευσής του, συμφώνησε και, αφού συνάντησε το γέρο, πια, πατέρα του, άρχισε να προετοιμάζεται για την εκστρατεία, η οποία έμεινε στην ιστορία γνωστή ως Αργοναυτική Εκστρατεία, και για την οποία θα αφιερώσουμε επόμενά μας άρθρα. Φθάνοντας τελικά στην Κολχίδα, ο Ιάσονας φανέρωσε το σκοπό του στον Αιήτη, ο οποίος τον έβαλε σε μια δοκιμασία, την οποία πέρασε με τη βοήθεια της δευτερότοκής του κόρης, μάγισσας Μήδειας, η οποία ερωτεύτηκε τον ήρωα. Έτσι, ο Ιάσονας μαζί με τη Μήδεια άρπαξαν το Χρυσόμαλλο Δέρας, αφού ο Ορφέας αποκοίμισε με τη μαγική μουσική του λύρα το τέρας που το φύλαγε, και επέστρεψαν, παντρεμένοι πλέον, στην Ιωλκό της Βοιωτίας.
Ο Πελίας, όμως, δεν έλεγε να αφήσει το θρόνο του, έτσι, ο Ιάσονας κατέφυγε στα μαγικά της Μήδειας, που έκανε τις κόρες του να τον διαμελίσουν, τάχα για να τον ξανανιώσουν· ο λαός της Ιωλκού αντέδρασε, έτσι το ζευγάρι έφυγε από την Ιωλκό εξόριστο. Ο ήρωας πέθανε αρκετά χρόνια μετά, έχοντας στο ενεργητικό του τη συμμετοχή του σε πολλά ηρωικά κατορθώματα και την αρχηγεία της Αργοναυτικής Εκστρατείας, που τόσο πολύ γοήτεψε τους μελετητές της ιστορίας και θεωρείται, από πολλούς, ως το «προπύλαιο» του Τρωικού Πολέμου.
Η ακροστιχίδα τής Έλλης
1. Ε _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ Έτσι ονομάστηκε η θάλασσα που πνίγηκε η Έλλη.
2. Λ _ _ _ _ Η μεγάλη πεινά
3. Λ _ _ _ Πεινούσε ο .......... του Ορχομενού
4. Η _ _ Μητέρα θεών και ανθρώπων
Η ακροστιχίδα του Φρίξου
1.Φ _ _ _ _ Τον μισούσε η Ινώ
2.Ρ _ _ Γυναικά του Κρόνου
3.Ι _ _ Μητριά του Φρίξου και της Έλλης
4.Ξ _ Αυτό το γράμμα έχει το όνομα του Φρίξου
5.Ο _ _ _ _ _ _ _ Εκεί ήταν βασιλείας ο Αθάμας
6.Σ _ _ _ Πατέρας των θεών και των ανθρώπων
(αντίστροφα)
Έτσι, δευτερόλεπτα πριν την προσφορά τους ως θυσία, η Νεφέλη έστειλε με ένα σύννεφο το κριάρι αυτό με το γυαλιστερό και χρυσόμαλλο δέρμα, πάνω στο οποίο ανέβηκαν ο Φρίξος και η Έλλη. Πέρασαν βουνά, λαγκάδια, ποταμούς και πεδιάδες και έφτασαν στο στενό της θάλασσας που χωρίζει τη Ευρωπαϊκή Θράκη από την Ασιατική Μικρά Ασία· εκεί, ζαλίστηκε η Έλλη και πέφτοντας στη θάλασσα, πνίγηκε. Από τότε, η θάλασσα (πόντος) αυτή πήρε το όνομα της Έλλης, έτσι σήμερα έχουμε τον Ελλήσποντο. Ο Φρίξος, λυπημένος, συνέχισε την πορεία του, περνώντας από την Προποντίδα, το Βόσπορο, τον Εύξεινο Πόντο και τελικά έφθασε στην Κολχίδα, βασιλιάς της οποίας ήταν ο Αιήτης, που δέχθηκε και περιποιήθηκε το πριγκηπόπουλο.
Εκεί, ο Φρίξος θυσίασε το κριάρι στο Φύξιο Δία, προστάτη των φυγάδων, ενώ το δέρμα του το χάρισε στο φιλόξενο Αιήτη, ενώ, σύμφωνα με το μύθο, το κριάρι αργότερα έγινε αστέρι στον Ουρανό. Ο Αιήτης, που είχε καθιερώσει το χρυσόμαλλο δέρας ως σύμβολο της βασιλείας του, το κρέμασε σε μια βαλανιδιά στο Άλσος του Άρη, όπου το φύλαγε ένας ακοίμητος δράκοντας, που είχε μήκος όσο ένα 50κωπο καράβι και παρέμενε ενεργός μέρα και νύχτα, ενώ, για να ευχαριστήσει το Φρίξο, ο Αιήτης, γιος του Ήλιου και της Ωκεανίδας Περσηίδας, νύμφεψε τον Ιάσονα με την κόρη του Χαλκιόπη, καρπό της συνεύρεσής του με την επίσης Ωκεανίδα Ιδυία. Από τον έρωτά τους, προέκυψαν τέσσερα παιδιά: ο Άργος, ο Κυτίσωρος, ο Μέλανας και η Φροντίδα.
Στην Ιωλκό της Θεσσαλίας, μετά το θάνατο του Κρηθέα ο Πελίας, εξώγαμος γιος της συζύγου του, Τυρώς, μαζί με τον Ποσειδώνα, σφετερίστηκε το θρόνο του πατριού του, που δικαιωματικά άνηκε στον Αίσονα, τον πατέρα του Ιάσονα. Έτσι, ο Αίσονας, για να προστατέψει το νεογέννητο γιο του, άφησε να κυκλοφορήσει η φήμη ότι είχε πεθάνει, ενώ στην πραγματικότητα, κρυφά μες τη νύχτα, τον παρέδωσε στον Κένταυρο Χείρωνα, για να τον προστατέψει και να τον μορφώσει. Είκοσι χρόνια μετά, μονοσάνταλος - όπως έλεγε και ο χρησμός του Μαντείου προς τον Πελία - ήρθε να ζητήσει το θρόνο του πίσω. Ο Πελίας κατατρομοκρατήθηκε, γι’ αυτό και όρισε στον Ιάσονα ένα δύσκολο άθλο, για τον οποίο σκαρφίστηκε τάχα ότι το φάντασμα του εξάδελφού του, Φρίξου, το επιθυμούσε: να αρπάξει το Χρυσόμαλλο Δέρας.
Ο Ιάσονας, αντάξιος της εκπαίδευσής του, συμφώνησε και, αφού συνάντησε το γέρο, πια, πατέρα του, άρχισε να προετοιμάζεται για την εκστρατεία, η οποία έμεινε στην ιστορία γνωστή ως Αργοναυτική Εκστρατεία, και για την οποία θα αφιερώσουμε επόμενά μας άρθρα. Φθάνοντας τελικά στην Κολχίδα, ο Ιάσονας φανέρωσε το σκοπό του στον Αιήτη, ο οποίος τον έβαλε σε μια δοκιμασία, την οποία πέρασε με τη βοήθεια της δευτερότοκής του κόρης, μάγισσας Μήδειας, η οποία ερωτεύτηκε τον ήρωα. Έτσι, ο Ιάσονας μαζί με τη Μήδεια άρπαξαν το Χρυσόμαλλο Δέρας, αφού ο Ορφέας αποκοίμισε με τη μαγική μουσική του λύρα το τέρας που το φύλαγε, και επέστρεψαν, παντρεμένοι πλέον, στην Ιωλκό της Βοιωτίας.
Ο Πελίας, όμως, δεν έλεγε να αφήσει το θρόνο του, έτσι, ο Ιάσονας κατέφυγε στα μαγικά της Μήδειας, που έκανε τις κόρες του να τον διαμελίσουν, τάχα για να τον ξανανιώσουν· ο λαός της Ιωλκού αντέδρασε, έτσι το ζευγάρι έφυγε από την Ιωλκό εξόριστο. Ο ήρωας πέθανε αρκετά χρόνια μετά, έχοντας στο ενεργητικό του τη συμμετοχή του σε πολλά ηρωικά κατορθώματα και την αρχηγεία της Αργοναυτικής Εκστρατείας, που τόσο πολύ γοήτεψε τους μελετητές της ιστορίας και θεωρείται, από πολλούς, ως το «προπύλαιο» του Τρωικού Πολέμου.
Η ακροστιχίδα τής Έλλης
1. Ε _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ Έτσι ονομάστηκε η θάλασσα που πνίγηκε η Έλλη.
2. Λ _ _ _ _ Η μεγάλη πεινά
3. Λ _ _ _ Πεινούσε ο .......... του Ορχομενού
4. Η _ _ Μητέρα θεών και ανθρώπων
Η ακροστιχίδα του Φρίξου
1.Φ _ _ _ _ Τον μισούσε η Ινώ
2.Ρ _ _ Γυναικά του Κρόνου
3.Ι _ _ Μητριά του Φρίξου και της Έλλης
4.Ξ _ Αυτό το γράμμα έχει το όνομα του Φρίξου
5.Ο _ _ _ _ _ _ _ Εκεί ήταν βασιλείας ο Αθάμας
6.Σ _ _ _ Πατέρας των θεών και των ανθρώπων
(αντίστροφα)
|
|