Πώς δημιουργείται ένας Ναζί (1943) – Εξαιρετικό αντιναζιστικό cartoon
«Education for Death: The Making of the Nazi», λέγεται το 10λεπτο φιλμάκι κινουμένων σχεδίων του Walt Disney, που κυκλοφόρησε στις 15 Ιανουαρίου 1943 και βασίζεται στο ομώνυμο βιβλίο του Gregor Ziemer. Η ταινία παρουσιάζει την ιστορία του μικρού Χανς, ενός αγοριού, που γεννήθηκε και μεγάλωσε στη ναζιστική Γερμανία και ανατρέφεται για να γίνει ένας ανελέητος στρατιώτης. |
|
3 ΧΙΛΙΟΜΕΤΡΑ ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΗ ΘΑΛΑΣΣΑ
Βρετανοί επιστήμονες ετοιμάζονται να τρυπήσουν μια παγωμένη λίμνη στην Ανταρκτική για να διαπιστώσουν αν μπορεί να υπάρξει ζωή σε τέτοιες συνθήκες και – αν υπάρχει – πώς επιβιώνει Ιχνη ζωής σε μια παγωμένη λίμνη στην Ανταρκτική, σε βάθος τριών χιλιομέτρων κάτω από τον πάγο, αναζητούν με γεωτρήσεις βρετανοί επιστήμονες. Η ομάδα αποτελείται από ερευνητές και μηχανικούς και θα τρυπήσει τον πάγο της λίμνης Ελσγουορθ με τρυπάνια καυτού νερού και μηχανήματα σχεδιασμένα ειδικά για αυτή την αποστολή. Αν βρεθούν μικροοργανισμοί θα έχουν ηλικία από 100.000 έως ένα εκατ. χρόνια, διάστημα κατά το οποίο βρίσκονται σε πλήρη απομόνωση. Αρχικά οι επιστήμονες θέλουν να διαπιστώσουν αν μπορεί να υπάρξει ζωή υπό αυτές τις συνθήκες. Αν ναι, η επόμενη ερώτηση είναι, «πώς επιβιώνει;». Οι απαντήσεις θα μας βοηθήσουν να κατανοήσουμε καλύτερα τη ζωή στη Γη, αλλά επίσης θα αποβούν χρήσιμες για την αναζήτηση ζωής στο Διάστημα, σε σώματα όπως η Ευρώπη, το παγωμένο φεγγάρι του Δία. «Τα ακραία περιβάλλοντα μάς μαθαίνουν ποια είναι τα όρια της ζωής», λέει ο Μάικ Μπέντλεϊ, γεωλόγος της ομάδας από το Πανεπιστήμιο του Ντούρχαμ, στον Ιαν Σαμπλ της εφημερίδας «Γκάρντιαν». «Πρέπει να βρούμε σε ποια άκρα δεν υπάρχει ζωή», λέει ο ίδιος. Η επιχείρηση τέθηκε σε εφαρμογή την περασμένη Δευτέρα και θα διαρκέσει έξι εβδομάδες. Η πρώτη γεώτρηση θα αρχίσει στις 12 Δεκεμβρίου και θα κρατήσει τρεις ημέρες. Αυτή την εποχή, οι θερμοκρασίες εκεί όπου βρίσκεται η παγωμένη λίμνη κυμαίνονται από 15 έως 25 βαθμούς Κελσίου υπό το μηδέν, παρότι ο Ηλιος δεν δύει ποτέ. Η ομάδα θα περάσει εκεί τα Χριστούγεννα και θα εργάζεται επί 24ώρου βάσεως τις ημέρες που θα γίνεται η γεώτρηση. Αν σταματήσουν τα μηχανήματα θα παγώσουν. Ο εξοπλισμός έχει δοκιμαστεί σε όλες τις δυνατές συνθήκες στα εργαστήρια, αλλά οι ειδικοί δεν ξέρουν πώς θα αντιδράσει σε τόσο ακραίες συνθήκες. Η Ελσγουορθ είναι μία από τις 360 λίμνες που βρίσκονται κάτω από τον πάγο στην Ανταρκτική. Σχηματίστηκαν κατά τη διάρκεια μιας θερμής περιόδου όταν έλειωσε η βάση ενός παγετώνα. Είναι ένα από τα λιγότερο φιλόξενα περιβάλλοντα πάνω στη Γη. Τυχόν οργανισμοί που ζουν εκεί είναι αποκομμένοι από τον αέρα και πρέπει να επιβιώσουν σε δριμύ ψύχος, απόλυτο σκοτάδι, μεγάλη πίεση και με ελάχιστη τροφή. Εκτός από την αναζήτηση ζωής, οι επιστήμονες ελπίζουν να πάρουν σημαντικές πληροφορίες για την ηλικία του παγετώνα και την επιρροή του κλίματος στο περιβάλλον μέσω των γεωτρήσεων. Για να τρυπήσουν τον πάγο, οι μηχανικοί κατασκεύασαν ένα ακροφύσιο μήκους 3,4 χλμ., που εκτοξεύει καυτό νερό και λειώνει το παγωμένο στρώμα. Οταν φτάσουν στη λίμνη θα έχουν στη διάθεσή τους 24 ώρες για να αποστειρώσουν το άκρο με υπέρυθρες ακτίνες και να κατεβάσουν στο νερό τα μηχανήματα περισυλλογής δειγμάτων πριν η τρύπα παγώσει πάλι. «Πρέπει να κάνουμε τα πάντα μέσα σε 24 ώρες και αυτό είναι μεγάλη πρόκληση», λέει ο Ματ Μόουλεμ, που ανέπτυξε μέρος της υποβρύχιας τεχνολογίας, την οποία θα χρησιμοποιήσει η ομάδα. Οι επιστήμονες θα συλλέξουν δείγματα από διάφορα βάθη της λίμνης, η οποία έχει 150 μέτρα σε βάθος, με τη χρήση σωλήνων ύψους 6 μέτρων και βάρους 400 κιλών. «Κάνει πάρα πολύ κρύο», λέει στην «Γκάρντιαν» ο Κρις Χιλ, μηχανικός και μέλος της αποστολής. «Το πρωί, η θερμοκρασία στις σκηνές φτάνει τους -20 βαθμούς. Εξω είναι -25 βαθμοί κι ας μην έχει καθόλου άνεμο».
Δεκεμβρίου 8, 2012
tanea.gr
Δεκεμβρίου 8, 2012
tanea.gr
ΠΗΡΕ ΣΤΟΝ ΤΑΦΟ ΓΛΩΣΣΙΚΟ ΙΔΙΩΜΑ 65.000 ΕΤΩΝ
Ενα γλωσσικό ιδίωμα τουλάχιστον 65.000 ετών χάθηκε με το θάνατο της 85χρονης ιθαγενούς Μπόα στα εξωτικά νησιά Ανταμαν, στον Ινδικό ωκεανό. Η Μπόα πέθανε την περασμένη εβδομάδα και ήταν το τελευταίο μέλος των Μπο, μιας από τις δέκα ιθαγενείς φυλές των Μεγάλων Ανταμάνιων. Από έρευνες ανθρωπολόγων και γενετιστών προκύπτει ότι οι ιθαγενείς των νησιών αυτών είναι απόγονοι των πρώτων ανθρώπων που μετανάστευσαν από την Αφρική στην Ινδία και τη νοτιοανατολική Ασία πριν από περίπου 70.000 χρόνια.
Η Μπόα ήταν η μοναδική που μιλούσε την αρχέγονη γλώσσα της φυλής της. Ο θάνατός της αναδεικνύει τη σταδιακή εξαφάνιση των ιθαγενών των νησιών Ανταμάν και Νικομπάρ και κατ' επέκταση τη μάχη για επιβίωση που δίνουν οι φυλές των ιθαγενών ανά τον πλανήτη ενάντια στους κατακτητές των εδαφών τους. Οι Μεγάλοι Ανταμάνιοι αποτελούσαν τον πιο πολυπληθή πληθυσμό του συμπλέγματος των πάνω από 550 νησιών που βρίσκονται ανάμεσα στην Ινδία και στην Ινδοκίνα και μέχρι το 18ο αιώνα ο πληθυσμός τους ανερχόταν σε 5.000. Σήμερα, έχουν απομείνει μόλις 52, οι οποίοι ζουν ανάμεσα σε περίπου 300.000 Ινδούς έποικους.
Διαρκής μάχη για επιβίωση
Οι ιθαγενείς αγωνίστηκαν ενάντια σε κάθε επίδοξο κατακτητή και απέκτησαν τη φήμη ατρόμητων πολεμιστών μέχρι που οι Βρετανοί ανακάλυψαν τα νησιά το 1858. Αρχικά, οι Βρετανοί προσπάθησαν να «εκπολιτίσουν» τους ιθαγενείς, μεταφέροντάς τους όλους σε ένα νησί και τους ανάγκασαν να μείνουν σε ένα σπίτι. Τα 150 παιδιά που γεννήθηκαν σε εκείνο το σπίτι πέθαναν πριν συμπληρώσουν τα δύο έτη, σύμφωνα με τη διεθνή οργάνωση για την προστασία των ιθαγενών φυλών, Survival International. Τα νησιά παραμένουν μέχρι και σήμερα απομονωμένα από τον υπόλοιπο κόσμο. Αποτελούν ναυτική βάση της Ινδίας και απαγορεύεται να τα επισκέπτονται ξένοι, εκτός αν αποκτήσουν ειδική άδεια από το ινδικό κράτος. Το τελειωτικό χτύπημα για τους Μεγάλους Ανταμάνιους ήρθε στα μέσα της δεκαετίας του '70, όταν η ινδική κυβέρνηση τους μετέφερε σε ένα νησί κοντά στην τοπική πρωτεύουσα, Πορτ Μπλερ. Πολλοί ιθαγενείς έχασαν εκεί τη ζωή τους εξαιτίας του αλκοολισμού, ο οποίος παραμένει μέχρι και σήμερα σοβαρό πρόβλημα.
Οι μόνες φυλές από τα νησιά Ανταμαν που είναι σχετικά πολυπληθείς είναι οι Σεντινελέζε, οι Ενιρεγκάλε και οι Τζαράβα. Οι πρώτοι έχουν απομονωθεί σε ένα νησί και δεν έχουν καμία επαφή με ξένους, ενώ απαθανατίστηκαν από το φωτογραφικό φακό να ρίχνουν βέλη σε ινδικό στρατιωτικό ελικόπτερο λίγο μετά το τσουνάμι το 2004. Οι δεύτεροι είναι περίπου εκατό. Οι τρίτοι είναι περίπου 200-300, ζουν νομαδικά, είναι κυνηγοί και ξεκίνησαν να έχουν επαφές με ξένους μετά το 1998.
Σάββατο, 6 Φεβρουαρίου 2010
http://www.agelioforos.gr
Η Μπόα ήταν η μοναδική που μιλούσε την αρχέγονη γλώσσα της φυλής της. Ο θάνατός της αναδεικνύει τη σταδιακή εξαφάνιση των ιθαγενών των νησιών Ανταμάν και Νικομπάρ και κατ' επέκταση τη μάχη για επιβίωση που δίνουν οι φυλές των ιθαγενών ανά τον πλανήτη ενάντια στους κατακτητές των εδαφών τους. Οι Μεγάλοι Ανταμάνιοι αποτελούσαν τον πιο πολυπληθή πληθυσμό του συμπλέγματος των πάνω από 550 νησιών που βρίσκονται ανάμεσα στην Ινδία και στην Ινδοκίνα και μέχρι το 18ο αιώνα ο πληθυσμός τους ανερχόταν σε 5.000. Σήμερα, έχουν απομείνει μόλις 52, οι οποίοι ζουν ανάμεσα σε περίπου 300.000 Ινδούς έποικους.
Διαρκής μάχη για επιβίωση
Οι ιθαγενείς αγωνίστηκαν ενάντια σε κάθε επίδοξο κατακτητή και απέκτησαν τη φήμη ατρόμητων πολεμιστών μέχρι που οι Βρετανοί ανακάλυψαν τα νησιά το 1858. Αρχικά, οι Βρετανοί προσπάθησαν να «εκπολιτίσουν» τους ιθαγενείς, μεταφέροντάς τους όλους σε ένα νησί και τους ανάγκασαν να μείνουν σε ένα σπίτι. Τα 150 παιδιά που γεννήθηκαν σε εκείνο το σπίτι πέθαναν πριν συμπληρώσουν τα δύο έτη, σύμφωνα με τη διεθνή οργάνωση για την προστασία των ιθαγενών φυλών, Survival International. Τα νησιά παραμένουν μέχρι και σήμερα απομονωμένα από τον υπόλοιπο κόσμο. Αποτελούν ναυτική βάση της Ινδίας και απαγορεύεται να τα επισκέπτονται ξένοι, εκτός αν αποκτήσουν ειδική άδεια από το ινδικό κράτος. Το τελειωτικό χτύπημα για τους Μεγάλους Ανταμάνιους ήρθε στα μέσα της δεκαετίας του '70, όταν η ινδική κυβέρνηση τους μετέφερε σε ένα νησί κοντά στην τοπική πρωτεύουσα, Πορτ Μπλερ. Πολλοί ιθαγενείς έχασαν εκεί τη ζωή τους εξαιτίας του αλκοολισμού, ο οποίος παραμένει μέχρι και σήμερα σοβαρό πρόβλημα.
Οι μόνες φυλές από τα νησιά Ανταμαν που είναι σχετικά πολυπληθείς είναι οι Σεντινελέζε, οι Ενιρεγκάλε και οι Τζαράβα. Οι πρώτοι έχουν απομονωθεί σε ένα νησί και δεν έχουν καμία επαφή με ξένους, ενώ απαθανατίστηκαν από το φωτογραφικό φακό να ρίχνουν βέλη σε ινδικό στρατιωτικό ελικόπτερο λίγο μετά το τσουνάμι το 2004. Οι δεύτεροι είναι περίπου εκατό. Οι τρίτοι είναι περίπου 200-300, ζουν νομαδικά, είναι κυνηγοί και ξεκίνησαν να έχουν επαφές με ξένους μετά το 1998.
Σάββατο, 6 Φεβρουαρίου 2010
http://www.agelioforos.gr
ΟΙ ΑΡΓΟΝΑΥΤΕΣ ΗΤΑΝ ΧΡΥΣΟΘΗΡΕΣ;
Το χρυσόμαλλο δέρας δεν ήταν καθαρά αποκύημα της φαντασίας των αρχαίων Ελλήνων, αλλά βασιζόταν σε ιστορικά δεδομένα! Μπορεί, δηλαδή, ο Πηλέας να ανέθεσε στον Ιάσονα να φέρει το πολυπόθητο χρυσόμαλλο δέρας, ένα ισχυρό σύμβολο εξουσίας, αλλά γιατί το δέρμα ενός τόσο κοινού ζώου θεωρείτο τόσο σημαντικό;
«Η απάντηση είναι εύκολη, αν διερευνηθεί ο τρόπος απόληψης του χρυσού από τα χρυσοφόρα ποτάμια την εποχή του Χαλκού. Ιδιαίτερα ο ποταμός Φάσις στην περιοχή της Κολχίδος (σημερινή Γεωργία) ήταν γνωστός για τις ποσότητες ψηγμάτων χρυσού που μετέφερε. Αρχικά, η απόληψη αυτού του πολύτιμου μετάλλου γινόταν με προβιές, κυρίως προβάτων, τις οποίες βουτούσαν οι μεταλλευτές μέσα στο ποτάμι, όπου και εγκλωβίζονταν τα ψήγματα του χρυσού. Στη συνέχεια οι προβιές στέγνωναν και τινάζονταν για να συλλεχθεί ο χρυσός ή καίγονταν για να αποληφθούν οι σβόλοι του χρυσού. Με την πάροδο του χρόνου και την εξέλιξη των τεχνικών, οι προβιές τοποθετούνταν σε σταθερά ξύλινα ρείθρα μέσα στην κοίτη του ποταμού» εξήγησε ο Μάρκος Βαξεβανόπουλος, υποψήφιος διδάκτορας γεωλογίας στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, σε διάλεξη που έδωσε πρόσφατα στο Μουσείο Φυσικής Ιστορίας Βόλου, με θέμα: «Αρχαία μεταλλεία: Από το Πήλιο του Ιάσονα, στο Λαύριο του Πεισίστρατου».
Οπως υπογραμμίζει στην ομιλία του, το αξιόλογο στα φιλολογικά έργα για την Αργοναυτική εκστρατεία, αλλά και τον Τρωικό πόλεμο είναι ότι τα οικονομικά κέντρα της εποχής και τα γεωστρατηγικά σημεία τοποθετούνται προς την περιοχή του Εύξεινου Πόντου. «Και όχι άδικα», εξηγεί, «καθώς τα γεγονότα που περιγράφονται τοποθετούνται χρονικά περίπου στο πέρασμα από την Εποχή του Χαλκού στην Εποχή του Σιδήρου».
Πρόσφατα, στην περιοχή της Γεωργίας, μελετήθηκαν χώροι με την αρχαιότερη εξόρυξη και μεταλλουργία σιδήρου- περίπου το 1400 π.Χ. Αυτό δείχνει ότι στην ευρύτερη περιοχή του Εύξεινου Πόντου έχουμε το πέρασμα από τη μεταλλουργία του χαλκού, στη μεταλλουργία του σιδήρου.
«Άρα, όχι άδικα», συμπεραίνει, «ο Ηρόδοτος τοποθέτησε τη φυλή των Χαλύβων, που επεξεργάζονταν το σίδηρο, σε εκείνη την περιοχή».
Οι αιώνες γνώσης σε θέματα μεταλλευτικής και μεταλλουργίας οδηγούν σταθερά στην ανακάλυψη της απόληψης και της χύτευσης του σιδήρου. Πιθανότατα, οι ταξιδευτές της εποχής μεταφέρουν στον ελλαδικό χώρο τις γνώσεις για το νέο μέταλλο. Η νέα εποχή θα σημαδευτεί από τα πιο ισχυρά, πιο γερά στην κρούση, σιδερένια όπλα.
Οπως πιθανολογεί, άλλωστε, ο κ.Βαξεβανόπουλος, η λεγόμενη «Κάθοδος των Δωριέων» έχει σχέση με την κάθοδο της γνώσης σε θέματα μεταλλευτικής και μεταλλουργίας.
«Ας μην ξεχνάμε ότι ο βασικός μοχλός της οικονομίας και των επιμέρους λειτουργιών της ήταν η κατοχή των μετάλλων και των μεταλλοφόρων περιοχών» διευκρινίζει.
Αρχαία μεταλλεία στο Πήλιο
Ο Ιάσονας, όμως, δεν ξεκίνησε από μία περιοχή, χωρίς γνώσεις μεταλλευτικής και μεταλλουργίας. Οι κάτοικοι της αρχαίας Ιωλκού γνωρίζουν το χρυσό και το χαλκό, ως μέταλλα. Το Πήλιο μέχρι πρότινος δεν ήταν γνωστό για την παρουσία χρήσιμων μετάλλων. «Κι όμως», αναφέρει ο υποψήφιος διδάκτορας, «από την περιοχή της Ζαγοράς μέχρι το χωριό Καλαμάκι Πηλίου έχουν βρεθεί πάνω από 30 μεταλλοφόρες περιοχές με έντονη την παρουσία ορυκτών του σιδήρου, του μολύβδου και του χαλκού». Μάλιστα, στο χωριό Ξουρίχτι, ανακαλύφθηκε αρχαίο υπόγειο μεταλλείο με συνολικό μήκος διαδρόμων πάνω από 100 μέτρα, ενώ στη γύρω περιοχή, έντονη είναι η παρουσία επιφανειακών εκμεταλλεύσεων.
«Μπορούμε λοιπόν να υποθέσουμε ότι η εξάντληση των τοπικών μεταλλοφοριών, υπήρξε η κύρια αφορμή για την οργάνωση εκστρατειών σε υπερπόντιες περιοχές. Η αναζήτηση νέων και πλούσιων μεταλλοφοριών χαλκού και χρυσού, πιθανώς, ήταν η κύρια αιτία των αποστολών, ίσως και των επιμέρους πολεμικών συγκρούσεων» εκτιμά.
Αρχαίο Λαύριο
Σημείο σταθμός στην ιστορία του Λαυρίου είναι για τον κ. Βαξεβανόπουλο, το 546 π.Χ., οπότε και επιστρέφει ο Πεισίστρατος από την εξορία του. Από το Παγγαίο και τη Θράκη, όπου είχε εξοριστεί, φέρνει μαζί του έμπειρους μεταλλευτές των μεταλλείων του Παγγαίου και της Σκαπτής Ύλης και πλέον το Λαύριο αρχίζει να γνωρίζει ιδιαίτερη ακμή. Ξεκινά η διάνοιξη δαιδαλωδών στοών, που συνδέονται με την επιφάνεια με κατακόρυφα φρεάτια. Το 483 π.Χ. θα ανακαλυφθεί μία ιδιαίτερα πλούσια μεταλλοφορία που θα οδηγήσει στην οικονομική άνθηση της Αθήνας. Από τις προσόδους αυτής της ανακάλυψης, ο Θεμιστοκλής θα πείσει του Αθηναίους να ναυπηγήσουν 200 τριήρεις, με τις οποίες νίκησαν τον Περσικό στόλο στη ναυμαχία της Σαλαμίνας.
«Άρα, αντιλαμβανόμαστε ότι ακόμη και η πορεία της ιστορίας εξαρτάται από την εξέλιξη της μεταλλευτικής δραστηριότητας, αφού αυτή ορίζει τους πυλώνες της οικονομίας και κατ’ επέκταση της πολιτικής» προσθέτει, χαρακτηρίζοντας το Λαύριο ως «την πρώτη βιομηχανική επανάσταση προ Χριστού».
Γενικότερα πάντως, μεγάλα μεταλλευτικά κέντρα της αρχαιότητας θεωρούνται η Θάσος, η απέναντι της Θάσου περιοχή της Σκαπτής Ύλης, το όρος Παγγαίο, το όρος Άγκιστρο, η Βορειοανατολική Χαλκιδική, η Σίφνος και η Μήλος. Σε όλες αυτές τις περιοχές υπάρχουν δεκάδες αρχαίες υπόγειες στοές εξόρυξης μεταλλεύματος, οι οποίες, όμως, δεν έχουν μελετηθεί ενδελεχώς, με αποτέλεσμα την έλλειψη βασικών στοιχείων και την καταστροφή πολλών στοών, καταλήγει ο κ. Βαξεβανόπουλος.
Πηγή: ΑΜΠΕ
«Η απάντηση είναι εύκολη, αν διερευνηθεί ο τρόπος απόληψης του χρυσού από τα χρυσοφόρα ποτάμια την εποχή του Χαλκού. Ιδιαίτερα ο ποταμός Φάσις στην περιοχή της Κολχίδος (σημερινή Γεωργία) ήταν γνωστός για τις ποσότητες ψηγμάτων χρυσού που μετέφερε. Αρχικά, η απόληψη αυτού του πολύτιμου μετάλλου γινόταν με προβιές, κυρίως προβάτων, τις οποίες βουτούσαν οι μεταλλευτές μέσα στο ποτάμι, όπου και εγκλωβίζονταν τα ψήγματα του χρυσού. Στη συνέχεια οι προβιές στέγνωναν και τινάζονταν για να συλλεχθεί ο χρυσός ή καίγονταν για να αποληφθούν οι σβόλοι του χρυσού. Με την πάροδο του χρόνου και την εξέλιξη των τεχνικών, οι προβιές τοποθετούνταν σε σταθερά ξύλινα ρείθρα μέσα στην κοίτη του ποταμού» εξήγησε ο Μάρκος Βαξεβανόπουλος, υποψήφιος διδάκτορας γεωλογίας στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, σε διάλεξη που έδωσε πρόσφατα στο Μουσείο Φυσικής Ιστορίας Βόλου, με θέμα: «Αρχαία μεταλλεία: Από το Πήλιο του Ιάσονα, στο Λαύριο του Πεισίστρατου».
Οπως υπογραμμίζει στην ομιλία του, το αξιόλογο στα φιλολογικά έργα για την Αργοναυτική εκστρατεία, αλλά και τον Τρωικό πόλεμο είναι ότι τα οικονομικά κέντρα της εποχής και τα γεωστρατηγικά σημεία τοποθετούνται προς την περιοχή του Εύξεινου Πόντου. «Και όχι άδικα», εξηγεί, «καθώς τα γεγονότα που περιγράφονται τοποθετούνται χρονικά περίπου στο πέρασμα από την Εποχή του Χαλκού στην Εποχή του Σιδήρου».
Πρόσφατα, στην περιοχή της Γεωργίας, μελετήθηκαν χώροι με την αρχαιότερη εξόρυξη και μεταλλουργία σιδήρου- περίπου το 1400 π.Χ. Αυτό δείχνει ότι στην ευρύτερη περιοχή του Εύξεινου Πόντου έχουμε το πέρασμα από τη μεταλλουργία του χαλκού, στη μεταλλουργία του σιδήρου.
«Άρα, όχι άδικα», συμπεραίνει, «ο Ηρόδοτος τοποθέτησε τη φυλή των Χαλύβων, που επεξεργάζονταν το σίδηρο, σε εκείνη την περιοχή».
Οι αιώνες γνώσης σε θέματα μεταλλευτικής και μεταλλουργίας οδηγούν σταθερά στην ανακάλυψη της απόληψης και της χύτευσης του σιδήρου. Πιθανότατα, οι ταξιδευτές της εποχής μεταφέρουν στον ελλαδικό χώρο τις γνώσεις για το νέο μέταλλο. Η νέα εποχή θα σημαδευτεί από τα πιο ισχυρά, πιο γερά στην κρούση, σιδερένια όπλα.
Οπως πιθανολογεί, άλλωστε, ο κ.Βαξεβανόπουλος, η λεγόμενη «Κάθοδος των Δωριέων» έχει σχέση με την κάθοδο της γνώσης σε θέματα μεταλλευτικής και μεταλλουργίας.
«Ας μην ξεχνάμε ότι ο βασικός μοχλός της οικονομίας και των επιμέρους λειτουργιών της ήταν η κατοχή των μετάλλων και των μεταλλοφόρων περιοχών» διευκρινίζει.
Αρχαία μεταλλεία στο Πήλιο
Ο Ιάσονας, όμως, δεν ξεκίνησε από μία περιοχή, χωρίς γνώσεις μεταλλευτικής και μεταλλουργίας. Οι κάτοικοι της αρχαίας Ιωλκού γνωρίζουν το χρυσό και το χαλκό, ως μέταλλα. Το Πήλιο μέχρι πρότινος δεν ήταν γνωστό για την παρουσία χρήσιμων μετάλλων. «Κι όμως», αναφέρει ο υποψήφιος διδάκτορας, «από την περιοχή της Ζαγοράς μέχρι το χωριό Καλαμάκι Πηλίου έχουν βρεθεί πάνω από 30 μεταλλοφόρες περιοχές με έντονη την παρουσία ορυκτών του σιδήρου, του μολύβδου και του χαλκού». Μάλιστα, στο χωριό Ξουρίχτι, ανακαλύφθηκε αρχαίο υπόγειο μεταλλείο με συνολικό μήκος διαδρόμων πάνω από 100 μέτρα, ενώ στη γύρω περιοχή, έντονη είναι η παρουσία επιφανειακών εκμεταλλεύσεων.
«Μπορούμε λοιπόν να υποθέσουμε ότι η εξάντληση των τοπικών μεταλλοφοριών, υπήρξε η κύρια αφορμή για την οργάνωση εκστρατειών σε υπερπόντιες περιοχές. Η αναζήτηση νέων και πλούσιων μεταλλοφοριών χαλκού και χρυσού, πιθανώς, ήταν η κύρια αιτία των αποστολών, ίσως και των επιμέρους πολεμικών συγκρούσεων» εκτιμά.
Αρχαίο Λαύριο
Σημείο σταθμός στην ιστορία του Λαυρίου είναι για τον κ. Βαξεβανόπουλο, το 546 π.Χ., οπότε και επιστρέφει ο Πεισίστρατος από την εξορία του. Από το Παγγαίο και τη Θράκη, όπου είχε εξοριστεί, φέρνει μαζί του έμπειρους μεταλλευτές των μεταλλείων του Παγγαίου και της Σκαπτής Ύλης και πλέον το Λαύριο αρχίζει να γνωρίζει ιδιαίτερη ακμή. Ξεκινά η διάνοιξη δαιδαλωδών στοών, που συνδέονται με την επιφάνεια με κατακόρυφα φρεάτια. Το 483 π.Χ. θα ανακαλυφθεί μία ιδιαίτερα πλούσια μεταλλοφορία που θα οδηγήσει στην οικονομική άνθηση της Αθήνας. Από τις προσόδους αυτής της ανακάλυψης, ο Θεμιστοκλής θα πείσει του Αθηναίους να ναυπηγήσουν 200 τριήρεις, με τις οποίες νίκησαν τον Περσικό στόλο στη ναυμαχία της Σαλαμίνας.
«Άρα, αντιλαμβανόμαστε ότι ακόμη και η πορεία της ιστορίας εξαρτάται από την εξέλιξη της μεταλλευτικής δραστηριότητας, αφού αυτή ορίζει τους πυλώνες της οικονομίας και κατ’ επέκταση της πολιτικής» προσθέτει, χαρακτηρίζοντας το Λαύριο ως «την πρώτη βιομηχανική επανάσταση προ Χριστού».
Γενικότερα πάντως, μεγάλα μεταλλευτικά κέντρα της αρχαιότητας θεωρούνται η Θάσος, η απέναντι της Θάσου περιοχή της Σκαπτής Ύλης, το όρος Παγγαίο, το όρος Άγκιστρο, η Βορειοανατολική Χαλκιδική, η Σίφνος και η Μήλος. Σε όλες αυτές τις περιοχές υπάρχουν δεκάδες αρχαίες υπόγειες στοές εξόρυξης μεταλλεύματος, οι οποίες, όμως, δεν έχουν μελετηθεί ενδελεχώς, με αποτέλεσμα την έλλειψη βασικών στοιχείων και την καταστροφή πολλών στοών, καταλήγει ο κ. Βαξεβανόπουλος.
Πηγή: ΑΜΠΕ
Το αρχαιότερο παπούτσι στον κόσμο
Το παπούτσι, τύπου μοκασίνι, που χρονολογείται από το 3.500 π.Χ., από τη χαλκολιθική περίοδο, δηλαδή, έχει κατασκευαστεί από ένα μοναδικό κομμάτι δέρματος, μάλλον αγελάδας, και είναι τέλεια διαμορφωμένο, ώστε να εφαρμόζει στο πόδι.
Περιείχε επίσης χορτάρι, είτε ως μονωτικό για να κρατά το πόδι ζεστό, είτε για να έχει καλύτερη εφαρμογή στο πόδι, ενώ υπήρχαν κορδόνια τόσο στο πάνω μέρος όσο και στο πίσω για να συγκρατείται σωστά το πόδι.
Το παπούτσι αντιστοιχεί στο σημερινό νούμερο 37 και είναι άγνωστο εάν ανήκει σε άνδρα ή γυναίκα. Αν και μικρό για τα σημερινά δεδομένα, σύμφωνα με τους ερευνητές, κάλλιστα μπορεί να ανήκε σε άνδρα εκείνης της εποχής.
Το παπούτσι δεξιού ποδιού βρέθηκε στην περιοχή Βαγιότζ Ντζορ στα αρμενο-ιρανο-τουρκικά σύνορα, σε ένα σπήλαιο κοντά σε ένα δρόμο, το οποίο ήταν ήδη γνωστό στους αρμένιους αρχαιολόγους.
Οι σταθερές, ξηρές και ψυχρές συνθήκες του σπηλαίου βοήθησαν στην άριστη συντήρηση του παπουτσιού μέχρι σήμερα, ενώ σε αυτό συνέβαλε και το γεγονός ότι το έδαφος του σπηλαίου ήταν σκεπασμένο από ένα παχύ στρώμα περιττωμάτων προβάτων, τα οποία λειτούργησαν προστατευτικά στο πέρασμα του χρόνου.
Οι αρχαιολόγοι αρχικά νόμιζαν ότι το παπούτσι δεν ήταν παλαιότερο των 600-700 ετών, παρασυρμένοι από την άριστη κατάστασή του. Όμως η κατοπινή χρονολόγησή του σε δύο εργαστήρια των πανεπιστημίων της Οξφόρδης και της Καλιφόρνιας με την μέθοδο του ραδιενεργού άνθρακα, αποκάλυψε την πραγματική ηλικία του παπουτσιού (μεταξύ 5.637 – 5.387 ετών).
Συνεπώς, είναι κατά μερικές εκατοντάδες χρόνια παλαιότερο από τα υποδήματα που φορούσε ο “Ότζι, ο άνθρωπος των πάγων”, τα οποία έχουν χρονολογηθεί μεταξύ των 5.375 – 5.128 ετών και μέχρι σήμερα θεωρούνταν τα παλαιότερα που είχαν ποτέ βρεθεί σε ευρωπαϊκό έδαφος.
Ο “Ότζι” είχε βρεθεί ως καλοδιατηρημένη μούμια στις παγωμένες ιταλο-αυστριακές Άλπεις το 1991 και σήμερα φυλάσσεται στην Ιταλία. Τα παπούτσια του ήταν από δέρμα ελαφιού και αρκούδας.
Μέχρι σήμερα τα αρχαιότερα υποδήματα που είχαν βρεθεί στον κόσμο, ήταν σαντάλια από φυτικό υλικό, όχι από δέρμα, σε ένα σπήλαιο στο Μισούρι των ΗΠΑ, καθώς και σαντάλια σε ένα σπήλαιο στην έρημο της Ιουδαίας στο Ισραήλ.
Σύμφωνα με τους ερευνητές, το παπούτσι της Αρμενίας έχει μεγάλες ομοιότητες στην κατασκευή και το σχεδιασμό του με τα παπούτσια που βρέθηκαν στην Ευρώπη μέχρι την Ιρλανδία τα επόμενα χρόνια, γεγονός που δείχνει ότι ουσιαστικά ο ίδιος τύπος υποδήματος φοριόταν επί χιλιάδες χρόνια σε μια μεγάλη περιοχή από την μια άκρη της Ευρώπης ως την άλλη.
Οι αρχαιολόγοι θα συνεχίσουν τις ανασκαφές στο αρμενικό σπήλαιο, σε αναζήτηση νέων ευρημάτων, προκειμένου να ρίξουν περισσότερο φως σε εκείνη την σχετικά άγνωστη περίοδο.
Η ανακάλυψη έγινε από μια διδακτορική φοιτήτρια, την Ντιάνα Ζαρνταριάν του Ινστιτούτου Αρχαιολογίας της Αρμενίας. Το εύρημα παρουσιάστηκε από τον αρχαιολόγο δρα Ρον Πινχάσι του ιρλανδικού University College του Κορκ, στο περιοδικό PloS ONΕ.
Πηγή: http://www.otyposnews.gr/archives/34698#ixzz1yXMmzvq3
Περιείχε επίσης χορτάρι, είτε ως μονωτικό για να κρατά το πόδι ζεστό, είτε για να έχει καλύτερη εφαρμογή στο πόδι, ενώ υπήρχαν κορδόνια τόσο στο πάνω μέρος όσο και στο πίσω για να συγκρατείται σωστά το πόδι.
Το παπούτσι αντιστοιχεί στο σημερινό νούμερο 37 και είναι άγνωστο εάν ανήκει σε άνδρα ή γυναίκα. Αν και μικρό για τα σημερινά δεδομένα, σύμφωνα με τους ερευνητές, κάλλιστα μπορεί να ανήκε σε άνδρα εκείνης της εποχής.
Το παπούτσι δεξιού ποδιού βρέθηκε στην περιοχή Βαγιότζ Ντζορ στα αρμενο-ιρανο-τουρκικά σύνορα, σε ένα σπήλαιο κοντά σε ένα δρόμο, το οποίο ήταν ήδη γνωστό στους αρμένιους αρχαιολόγους.
Οι σταθερές, ξηρές και ψυχρές συνθήκες του σπηλαίου βοήθησαν στην άριστη συντήρηση του παπουτσιού μέχρι σήμερα, ενώ σε αυτό συνέβαλε και το γεγονός ότι το έδαφος του σπηλαίου ήταν σκεπασμένο από ένα παχύ στρώμα περιττωμάτων προβάτων, τα οποία λειτούργησαν προστατευτικά στο πέρασμα του χρόνου.
Οι αρχαιολόγοι αρχικά νόμιζαν ότι το παπούτσι δεν ήταν παλαιότερο των 600-700 ετών, παρασυρμένοι από την άριστη κατάστασή του. Όμως η κατοπινή χρονολόγησή του σε δύο εργαστήρια των πανεπιστημίων της Οξφόρδης και της Καλιφόρνιας με την μέθοδο του ραδιενεργού άνθρακα, αποκάλυψε την πραγματική ηλικία του παπουτσιού (μεταξύ 5.637 – 5.387 ετών).
Συνεπώς, είναι κατά μερικές εκατοντάδες χρόνια παλαιότερο από τα υποδήματα που φορούσε ο “Ότζι, ο άνθρωπος των πάγων”, τα οποία έχουν χρονολογηθεί μεταξύ των 5.375 – 5.128 ετών και μέχρι σήμερα θεωρούνταν τα παλαιότερα που είχαν ποτέ βρεθεί σε ευρωπαϊκό έδαφος.
Ο “Ότζι” είχε βρεθεί ως καλοδιατηρημένη μούμια στις παγωμένες ιταλο-αυστριακές Άλπεις το 1991 και σήμερα φυλάσσεται στην Ιταλία. Τα παπούτσια του ήταν από δέρμα ελαφιού και αρκούδας.
Μέχρι σήμερα τα αρχαιότερα υποδήματα που είχαν βρεθεί στον κόσμο, ήταν σαντάλια από φυτικό υλικό, όχι από δέρμα, σε ένα σπήλαιο στο Μισούρι των ΗΠΑ, καθώς και σαντάλια σε ένα σπήλαιο στην έρημο της Ιουδαίας στο Ισραήλ.
Σύμφωνα με τους ερευνητές, το παπούτσι της Αρμενίας έχει μεγάλες ομοιότητες στην κατασκευή και το σχεδιασμό του με τα παπούτσια που βρέθηκαν στην Ευρώπη μέχρι την Ιρλανδία τα επόμενα χρόνια, γεγονός που δείχνει ότι ουσιαστικά ο ίδιος τύπος υποδήματος φοριόταν επί χιλιάδες χρόνια σε μια μεγάλη περιοχή από την μια άκρη της Ευρώπης ως την άλλη.
Οι αρχαιολόγοι θα συνεχίσουν τις ανασκαφές στο αρμενικό σπήλαιο, σε αναζήτηση νέων ευρημάτων, προκειμένου να ρίξουν περισσότερο φως σε εκείνη την σχετικά άγνωστη περίοδο.
Η ανακάλυψη έγινε από μια διδακτορική φοιτήτρια, την Ντιάνα Ζαρνταριάν του Ινστιτούτου Αρχαιολογίας της Αρμενίας. Το εύρημα παρουσιάστηκε από τον αρχαιολόγο δρα Ρον Πινχάσι του ιρλανδικού University College του Κορκ, στο περιοδικό PloS ONΕ.
Πηγή: http://www.otyposnews.gr/archives/34698#ixzz1yXMmzvq3
_
Μπιγκ Μπεν
_
Oι διασημότεροι κάτοικοι του είναι 9 κοράκια. Κανείς δεν ξέρει πότε εγκαταστάθηκαν εδώ. Ένας μύθος λέει ότι αν ποτέ φύγουν το Βασίλειο θα καταρρεύσει. Στην πραγματικότητα το ένα φτερό τους είναι κομμένο για να μη πετάξουν.
Oι διασημότεροι κάτοικοι του είναι 9 κοράκια. Κανείς δεν ξέρει πότε εγκαταστάθηκαν εδώ. Ένας μύθος λέει ότι αν ποτέ φύγουν το Βασίλειο θα καταρρεύσει. Στην πραγματικότητα το ένα φτερό τους είναι κομμένο για να μη πετάξουν.
Ήταν 9 Νοεμβρίου του 1989 όταν έπεσε το Τείχος | |
File Size: | 46 kb |
File Type: | doc |
ΤΟ ΒΑΖΟ | |
File Size: | 28 kb |
File Type: | doc |