Όποιος ξεχνάει την ιστορία του
είναι υποχρεωμένος να την ξαναζήσει
Σανταγίανα
Ισπανός Φιλόσοφος.
ΕΠΕΚΤΑΣΗ ΣΥΝΟΡΩΝ ΕΛΛΑΔΑΣ View more PowerPoint from kostas165 |
H ΕΠΟΧΗ ΤΟΥ Β΄ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ 1940-1945
View more presentations from papackost
ΙΣΠΑΝΙΚΗ ΓΡΙΠΠΗ 1918
Η ‘’ισπανική’’ γρίπη του 1918
Η πρώτη μεγάλη πανδημία γρίπης του τελευταίου αιώνα εμφανίστηκε το 1918, σε τρεις απομακρυσμένες μεταξύ τους περιοχές: στη Βοστώνη των ΗΠΑ, στο Μπρεστ της Γαλλίας και στο Φριτάουν της Σιέρρα Λεόνε. Τα ποσοστά θνησιμότητας της ασθένειας ήταν πολύ μεγάλα και αντίθετα από ανάλογες περιπτώσεις, τα θύματά της ήταν κυρίως νέοι 20-40 ετών και όχι αδύναμα ή ηλικιωμένα άτομα.
Η ισπανική γρίπη, όπως ονομάστηκε, μεταδόθηκε πολύ γρήγορα σε ολόκληρο τον κόσμο, ενώ μέσα σε 6 μήνες μόλυνε το ένα τρίτο του παγκόσμιου πληθυσμού (δηλαδή περίπου 600 εκατομμύρια από τα 1,8 δισεκατομμύρια του πλανήτη), θανατώνοντας 20-40 εκατομμύρια ανθρώπους. Έχει υπολογιστεί μάλιστα ότι ο δείκτης θνησιμότητας αυτής της γρίπης ήταν ιδιαίτερα υψηλός, αφού ξεπερνούσε το 2,5% (δηλαδή 25 θάνατοι για κάθε 1.000 προσβεβλημένους ανθρώπους), τη στιγμή που σε άλλες παλαιότερες πανδημίες γρίπης δεν υπερέβαινε το 0,1%!
Αν και για πολλά χρόνια δεν ήταν εφικτό να προσδιοριστεί η προέλευση του στελέχους του ιού που προκάλεσε τη συγκεκριμένη πανδημία, μια πρόσφατη έρευνα από το Αμερικανικό Ινστιτούτο Παθολογίας, που δημοσιεύθηκε στο διεθνούς φήμης περιοδικό Science, κατέδειξε ότι πιθανότατα προήλθε από κάποιο τύπο γρίπης των πτηνών. Οι συγκεκριμένοι ερευνητές μελέτησαν δείγματα του ιού της ισπανικής γρίπης που είτε είχαν διατηρηθεί σε εργαστήρια, είτε βρέθηκαν σε πτώματα διατηρημένα στο παγωμένο έδαφος της Αλάσκας και διαπίστωσαν ότι ο ιός είχε υποστεί μια διαφοροποίηση (μετάλλαξη) που του επέτρεπε να εισέρχεται και στα ανθρώπινα κύτταρα.
Το ξεκίνημα
Οι περισσότερες έρευνες συγκλίνουν στο γεγονός ότι η γρίπη ξεκίνησε από περιοχές του Κάνσας των ΗΠΑ στις αρχές του 1918, όπου προσέβαλε, για άγνωστους λόγους, κυρίως νέους ανθρώπους. Εκείνη την εποχή οι ΗΠΑ εισήλθαν στο Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, για τον οποίο επιστράτευσαν εκατοντάδες χιλιάδες νέους άνδρες. Οι στρατιώτες αυτοί μεταφέρθηκαν στα χαρακώματα του Δυτικού Μετώπου στην Ευρώπη, όπου πολεμούσαν ανάμεσα στα πτώματα και τα λασπόνερα των στενών χαρακωμάτων, σε άθλιες συνθήκες υγιεινής που ευνοούσαν αφάνταστα τη μετάδοση της γρίπης. Επιπλέον, φαίνεται ότι δεν έγινε αντιληπτό από τους γιατρούς της εποχής ότι πρόκειται για μια γενικότερη πανδημία, αφού είχαν θεωρήσει ότι τα εμφανιζόμενα συμπτώματα προκαλούνται από κάποιο ‘’πυρετό τριών ημερών’’.
Είναι πιθανό η ισπανική γρίπη να διαδραμάτισε σημαντικό ρόλο ακόμη και στις διαδικασίες τερματισμού του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, καθώς οι στρατιώτες ήταν πολύ αδύναμοι για να πολεμήσουν και τα θύματα της πανδημίας ήταν πολύ περισσότερα από τα θύματα στα πεδία των μαχών. Η ισπανική γρίπη αποδεκάτισε ολόκληρες κοινότητες σε διάφορα μέρη του κόσμου. Ο ιός εξαπλώθηκε ακόμη και στην Αρκτική, καθώς και σε απομακρυσμένα νησιά του Ειρηνικού.
Λέγεται, πάντως, ότι η γρίπη αυτή προήλθε πιθανότατα από την Άπω Ανατολή, αλλά ονομάστηκε ισπανική επειδή οι πρώτες αναφορές της νόσου προήλθαν από εφημερίδες της Ισπανίας, μιας χώρας που δεν συμμετείχε στον Α΄ Παγκόσμιο πόλεμο. Οι προσβεβλημένοι άνθρωποι πέθαιναν κυρίως από λοιμώξεις του αναπνευστικού συστήματος, ενώ τα συμπτώματά της ήταν όμοια με αυτά της συνηθισμένης εποχιακής γρίπης.
Η παγκοσμιοποίηση της γρίπης
Από το καλοκαίρι του 1918 η θανατηφόρα γρίπη άρχισε να παγκοσμιοποιείται, αφού τα εμπορικά πλοία και οι στρατιώτες τη μετέφεραν και στις πιο μακρινές περιοχές της γης. Η πανδημία γρίπης προκαλούσε μεγάλο αριθμό θανάτων, αφού περίπου το 2,5% των νοσούντων πέθαινε μέσα σε λίγες μέρες. Στις φτωχότερες, μάλιστα, χώρες, όπως η Ινδία, το ποσοστό θνησιμότητας ήταν διπλάσιο από αυτό των υπολοίπων, σε σημείο που ο αριθμός των θανάτων σε αυτή τη χώρα να ξεπεράσει τα 17 εκατομμύρια!
Εκείνη, πάντως, την εποχή, οι μηχανισμοί αποτροπής της εξάπλωσης της νόσου ήταν ανύπαρκτοι, αλλά και τα υγειονομικά συστήματα ακόμη και στις προηγμένες χώρες βρίσκονταν σε εμβρυακή κατάσταση. Η ανθρωπότητα, δηλαδή, δεν είχε κανενός είδους προληπτικό ή θεραπευτικό μέσο για την αντιμετώπιση της επιδημίας. Οι νεκροί σε ορισμένες πόλεις ήταν πολλές χιλιάδες, σε σημείο που δεν χωρούσαν στα νεκροταφεία, με αποτέλεσμα τα πτώματα να μένουν για πολλές μέρες στα σπίτια.
Η πανδημία εξαφανίστηκε τόσο ξαφνικά όσο εμφανίστηκε, στις αρχές του 1919, μετά από 18 μήνες μυστηριώδους καταστροφικής πορείας, αφήνοντας πίσω της από 20 έως 40 εκατομμύρια νεκρούς και αναρίθμητες κατεστραμμένες ζωές.
Οι πανδημίες και ο άνθρωπος
Οι πανδημίες γρίπης αναμφίβολα οδήγησαν στο θάνατο δεκάδες εκατομμύρια ανθρώπους σε όλες τις περιόδους της ανθρώπινης ιστορίας. Η φτώχεια, ο υποσιτισμός και οι άθλιες συνθήκες διαβίωσης εκατοντάδων εκατομμυρίων ατόμων, αποτελούν την κινητήριο δύναμη κάθε είδους επιδημιών. Επιπλέον, τα προκλητικά κερδοσκοπικά παιχνίδια μεγάλων φαρμακοβιομηχανιών, οι οποίες εμποδίζουν φτωχές χώρες να δημιουργήσουν φτηνά αντίγραφα των γνωστών και αποτελεσματικών αντιιικών φαρμάκων, οδηγούν στη διόγκωση του προβλήματος και στη δυσχερέστερη αντιμετώπισή του.
Οι μελλοντικές επιδημίες είναι βέβαιο ότι θα ξεκινήσουν από χώρες με τεράστια πληθυσμιακή πυκνότητα και θλιβερές συνθήκες στέγασης, κοντά σε πουλερικά και γουρούνια, που είναι και οι σημαντικότεροι φορείς και μεταδότες της γρίπης στον άνθρωπο. Τέτοιες χώρες, όπως η Κίνα, η Ινδία, το Μεξικό, η Αίγυπτος και πολλές άλλες, είναι πιθανό να αποτελέσουν την κοιτίδα πανδημιών, που θα αντιμετωπιστούν, όμως, από την ανθρωπότητα με νέα όπλα και προοπτικές.
Η παγκόσμια κοινωνία των ανθρώπων δεν είναι πλέον ανοχύρωτη, όπως συνέβη το 1918. Οι πολιτικές πρόληψης και αποτροπής της εξάπλωσης τέτοιων πανδημιών είναι πλέον παγκοσμιοποιημένες, αφού έχουν αναπτυχθεί ισχυρές διακρατικές συμφωνίες για την προστασία των ανθρώπινων πληθυσμών σε κάθε γωνιά της γης, υπό την αιγίδα της Παγκόσμιας Οργάνωσης Υγείας. Είναι χρήσιμο, πάντως, να κατανοήσουν όλοι ότι οι πανδημίες γρίπης εμφανίζονται εδώ και χιλιάδες χρόνια στην ιστορία του ανθρώπου και δεν αποτελούν πρόβλημα που προέκυψε από το σύγχρονο τρόπο ζωής. Σε αυτές τις περιπτώσεις, επίσης, είναι αναγκαίο να τονιστεί ότι ο πανικός είναι ο χειρότερος σύμβουλος, αφού όπως συμβαίνει με κάθε ανάλογη επιδημία, κατά τη ρήση του σοφού λαού μας ΄΄γρίπη είναι, θα κάνει τον κύκλο της και θα περάσει μόνη της’’…
ΕΜΦΥΛΙΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ
Β' ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ
ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ
_
Όμως και οι καταστροφές ήταν μεγάλες σε όλες τις χώρες που συμμετείχαν στον πόλεμο. Εκατομμύρια θύματα(πάνω από 50.000.000), ερειπωμένες πόλεις κατεστραμμένες οικονομίες και βαθύ αίσθημα φρίκης και απελπισίας ήταν μερικές από τις συνέπειες του πολέμου για όλο τον κόσμο.
Όμως και οι καταστροφές ήταν μεγάλες σε όλες τις χώρες που συμμετείχαν στον πόλεμο. Εκατομμύρια θύματα(πάνω από 50.000.000), ερειπωμένες πόλεις κατεστραμμένες οικονομίες και βαθύ αίσθημα φρίκης και απελπισίας ήταν μερικές από τις συνέπειες του πολέμου για όλο τον κόσμο.
Β ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ
View more presentations from kostas165.
ΤΟ ΔΙΑΣΤΗΜΑ ΤΟΥ ΜΕΣΟΠΟΛΕΜΟΥ
Ο ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΘΡΑΚΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ Μ.ΑΣΙΑΣ
ΠΑΝΑΓΙΑ ΣΟΥΜΕΛΑ
Η Μονή Παναγίας Σουμελά ή Μονή Σουμελά, είναι ένα πασίγνωστο χριστιανικό ορθόδοξο μοναστήρι κοντά στην Τραπεζούντα, σύμβολο επί 16 αιώνες του Ποντιακού Ελληνισμού.
Σύμφωνα με την παράδοση, το 386 οι Aθηναίοι μοναχοί Bαρνάβας και Σωφρόνιος οδηγήθηκαν στις απάτητες βουνοκορφές του Πόντου μετά από αποκάλυψη της Παναγίας, με σκοπό να ιδρύσουν το μοναχικό της κατάλυμα. Eκεί, σε σπήλαιο της απόκρημνης κατωφέρειας του όρους, σε υψόμετρο 1063 μέτρα, είχε μεταφερθεί από αγγέλους η ιερή εικόνα της Παναγίας της Aθηνιώτισσας, την οποία, πάντα κατά την παράδοση, εικονογράφησε ο Eυαγγελιστής Λουκάς. Oι μοναχοί Bαρνάβας και Σωφρόνιος έκτισαν με τη συμπαράσταση της γειτονικής μονής Bαζελώνα κελί και στη συνέχεια εκκλησία μέσα στη σπηλιά, στην οποία είχε μεταφερθεί θαυματουργικά η εικόνα. Tο σοβαρό πρόβλημα της ύδρευσης του μοναστηριού λύθηκε, επίσης σύμφωνα με την παράδοση, κατά θαυματουργό τρόπο. H ανθρώπινη λογική αδυνατεί να απαντήσει στο θέαμα που βλέπουν και οι σημερινοί ακόμη προσκυνητές, να αναβλύζει αγιασματικό νερό μέσα από ένα γρανιτώδη βράχο. Oι θεραπευτικές του ιδιότητες έκαναν πασίγνωστο το μοναστήρι όχι μόνο στους χριστιανούς, αλλά και στους μουσουλμάνους που ακόμη συνεχίζουν να το επισκέπτονται και να ζητούν τη χάρη της Παναγίας. Kοντά στο σπήλαιο κτίστηκε το 1860 ένας πανοραμικός τετραώροφος ξενώνας 72 δωματίων και άλλοι λειτουργικοί χώροι για τις ανάγκες των προσκυνητών, καθώς και βιβλιοθήκη. Γύρω από τη μονή ανοικοδομήθηκαν μικροί ναοί αφιερωμένοι σε διάφορους αγίους. Oι ιδρυτές του μοναστηριού συνέχισαν τη δράση τους και έξω από τον προσκηνυματικό χώρο. Σε απόσταση 12 χιλιομέτρων από τη μονή, απέναντι από το χωριό Σκαλίτα, έχτισαν το ναό του Aγίου Kωνσταντίνου και Eλένης και σε απόσταση δύο χιλιομέτρων το παρεκκλήσι της Αγίας Βαρβάρας, στο οποίο οι μοναχοί το 1922 έκρυψαν την εικόνα της Mεγαλόχαρης, τον σταυρό του αυτοκράτορα Mανουήλ Γ΄ του Kομνηνού και το χειρόγραφο Eυαγγέλιο του Oσίου Xριστοφόρου. H μονή κατά καιρούς υπέφερε από τις επιδρομές των αλλόπιστων και των κλεπτών, εξ αιτίας της φήμης και του πλούτου που απέκτησε. Mερικά περιστατικά συνδέονται και με θαυματουργικές επεμβάσεις της Παναγίας για τη σωτηρία του μοναστηριού. Σε κάποια από αυτές τις επιδρομές λεηλατήθηκε από ληστές και, σύμφωνα πάντα με την παράδοση, καταστράφηκε, για να ανασυσταθεί από τον Tραπεζούντιο Όσιο Xριστόφορο το 644. Tη μονή προίκισαν με μεγάλη περιουσία και πολλά προνόμια, κτήματα, αναθήματα και κειμήλια οι αυτοκράτορες του Bυζαντίου και αργότερα κυρίως οι αυτοκράτορες της Tραπεζούντας Iωάννης B΄ Kομνηνός (1285-1293), Aλέξιος B΄ Kομνηνός (1293-1330), Bασίλειος Α΄ Kομνηνός (1332-1340). |
ΜΕΓΑΛΗ ΤΟΥ ΓΕΝΟΥΣ ΣΧΟΛΗ
Η Μεγάλη του Γένους Σχολή (τουρκικά: Fener Rum Erkek Lisesi) είναι το αρχαιότερο εκπαιδευτικό ίδρυμα της Κωνσταντινούπολης. Ιδρύθηκε το 1454, όταν ο Πατριάρχης Γεννάδιος Σχολάριος κάλεσε τον φιλόσοφο Ματθαίο Καμαριώτη και του ανέθεσε να ανασυγκροτήσει την Πατριαρχική Ακαδημία, που είχε διαλυθεί στις παραμονές της Άλωσης. Το ίδρυμα αυτό αποτέλεσε τον πρόδρομο της Μεγάλης του Γένους Σχολής.
Από το 1454 λειτουργεί σχεδόν αδιαλείπτως, παρέχοντας υψηλού επιπέδου μόρφωση στους Έλληνες και όχι μόνο μαθητές της. Μεταξύ των αποφοίτων της περιλαμβάνονται οι γόνοι των διαπρεπών Φαναριώτικων οικογενειών, πλήθος πατριαρχών και Ορθοδόξων Ιεραρχών, υψηλόβαθμοι αξιωματούχοι της Υψηλής Πύλης (ακόμη και Τούρκοι) μέχρι και πολιτικοί του Νέου Ελληνικού κράτους. Σήμερα λειτουργεί ως σχολείο δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης. Στα 500 χρόνια λειτουργίας του άλλαξε αρκετές φορές έδρα. Αρχικά λειτουργούσε εντός του Πατριαρχείου, που την εποχή εκείνη στεγαζόταν στο ναό των Αποστόλων και στην Παμμακάριστο. Κατά καιρούς λειτούργησε σε διάφορες οικίες στο Φανάρι ή στα χωριά του Βοσπόρου. Επί πατριαρχίας Ιωακείμ Γ' αποφασίστηκε η ανέγερση μεγαλοπρεπούς κτιρίου, κοντά στην έδρα του Πατριαρχείου, που θα φιλοξενούσε τη Σχολή. Υπό τη διεύθυνση του Έλληνα αρχιτέκτονα Κωνσταντίνου Δημάδη οι εργασίες ολοκληρώθηκαν μέσα σε μια διετία (1881-1883). Η κατασκευή του κόστισε 17.210 Οθωμανικές λίρες και το κτηριακό συγκρότημα αποτελεί σήμα κατατεθέν του Κερατίου κόλπου, σύμβολο της χρυσής περιόδου του Ελληνισμού της Πόλης. Αποκαλείται δε συχνά από τους ντόπιους Κόκκινο Κάστρο ή Κόκκινο Σχολείο λόγω του χαρακτηριστικού σχεδίου και χρώματός του. Το 1952 και 1958 η Μεγάλη του Γένους Σχολή απέκτησε δύο ακίνητα, ένα μέσω δωρεάς και ένα μέσω αγοράς. Η απόκτηση του ακινήτου αμφισβητήθηκε από το Δημόσιο Ταμείο (Hazine) της Τουρκίας και μέσω Τουρκικού δικαστηρίου δικαιώθηκε επικαλούμενος απόφαση του Ανώτερου Ακυρωτικού Δικαστηρίου το 1974 κατά την οποία ιδρύματα της μειονότητα δεν μπορούν να αποκτούν ακίνητα. Το 1996 έγινε προσφυγή στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων και η Μεγάλη του Γένους Σχολή δικαιώθηκε στις 9 Ιανουαρίου 2007. Με την απόφαση αυτή η Τουρκία υποχρεώθηκε να επιστρέψει τα ακίνητα και να καταβάλει αποζημίωση 890.000 ευρώ και 20.000 ευρώ για τα δικαστικά έξοδα |
κεφ. 36.
|
_νοπλη
δράση
Ο Παύλος Μελάς ήταν αξιωματικός του πυροβολικού και γαμπρός επ' αδελφή του Ίωνα Δραγούμη. Έλαβε μέρος στον πόλεμο του 1897 και μπήκε μυστικά για πρώτη φορά στη Μακεδονία τον Φεβρουάριο του 1904, μαζί με τον Κοντούλη, τον Παπούλα και τον Κολοκοτρώνη. Για δεύτερη φορά επέστρεψε τον Ιούλιο, ως δήθεν ζωέμπορος με το όνομα Πέτρος Δέδες. Για τρίτη και τελευταία φορά πέρασε τα σύνορα από τη μεριά της Κοζάνης στις 27 Αυγούστου του 1904 με σώμα 35 ανδρών από Μακεδόνες, Κρητικούς, Λάκωνες κλπ., ως αρχηγός των Σωμάτων Μοναστηρίου – Καστοριάς. Έδρασε με το ψευδώνυμο καπετάν Μίκης Ζέζας, σύνθεση των ονομάτων των παιδιών του. Ο θάνατός του από τουρκικό βόλι στη Στάτιστα Καστοριάς -το σημερινό Μελά- στις 13 Οκτωβρίου του 1904, συντάραξε τους Πανέλληνες και τον έκανε ήρωα και σύμβολο του Μακεδονικού Αγώνα. Ο Μητροπολίτης Γερμανός Καραβαγγέλης έλεγε σε γνωστό του: «Όπου να ‘ναι φτάνουν από κάτω και Ελληνικά σώματα. Κρητικοί και Μανιάτες. Θα δεις κάθε κλαδί και παλικάρι». Και πραγματικά δεν διαψεύσθηκε ο μάρτυρας Ιεράρχης, μεγάλη επίσης μορφή του Μακεδονικού Αγώνα, αφού ακολούθησαν άλλα αντάρτικα σώματα, που η παρουσία τους και η δράση τους εμψύχωνε τους Έλληνες Μακεδόνες. Αρχηγοί και οπλαρχηγοί των ελληνικών σωμάτων, στο μακροχρόνιο και σκληρό εκείνο αγώνα, ξεκίνησαν από όλα τα μέρη της ελεύθερης Ελλάδας και είναι αναρίθμητες οι πράξεις ηρωισμού και αυτοθυσίας ενός αγώνα που παρατάθηκε ως το καλοκαίρι του 1908, οπότε θεσπίστηκε το νέο τουρκικό Σύνταγμα. |
Κεφ.35.
|
ΝΕΟΤΟΥΡΚΟΙ
Και στην Τουρκία όμως η κατάσταση δεν ήταν καλή. Κάποιοι φιλελεύθεροι Τούρκοι, που ονομάστηκαν Νεότουρκοι, δυσαρεστημένοι από τη διακυβέρνηση του σουλτάνου και τις εξωτερικές επεμβάσεις, επαναστάτησαν το 1908 απαιτώντας σύνταγμα.
Βενιζέλος Ελευθέριος
Η Κρήτη εκμεταλλεύτηκε την κατάσταση και επαναστάτησε εκ νέου, ζητώντας την ένωσή της με την Ελλάδα. Η κυβέρνηση όμως κράτησε ουδέτερη στάση προκαλώντας λαϊκή δυσαρέσκεια που οδήγησε στο κίνημα των αξιωματικών στο Γουδί το 1909, που ανάγκασε την κυβέρνηση σε παραίτηση.
Τότε από τους στρατιωτικούς κλήθηκε ως πολιτικός σύμβουλος ο Ελευθέριος Βενιζέλος, που λίγο αργότερα έγινε πρωθυπουργός της χώρας. Με το Βενιζέλο το κράτος ανασυγκροτήθηκε και ο στρατός αναδιοργανώθηκε. |
Ερωτήσεις επανάληψης κεφ. 30 - 35
Κεφ.34
|
_ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ΡΩΜΥΛΙΑ
Η Ανατολική Ρωμυλία, περιοχή σήμερα της νότιας Βουλγαρίας, εκτεινόταν από τη Φιλιππούπολη ως τις ακτές του Εύξεινου πόντου. Στην περιοχή αυτή κατοικούσαν Βούλγαροι, Έλληνες και Τούρκοι. Η συνθήκη του Βερολίνου (1878) προέβλεπε για την Ανατολική Ρωμυλία τη δημιουργία αυτόνομου κράτους με χριστιανό κυβερνήτη, που θα οριζόταν με σύμφωνη γνώμη της Τουρκίας και των Μεγάλων δυνάμεων. Την εσωτερική τάξη θα διασφάλιζε τοπική εθνοφρουρά, που θα σχηματιζόταν από ντόπιους πολίτες. Το 1885 στη Φιλιππούπολη ξέσπασε κίνημα. Οι επαναστάτες κήρυξαν την ένωση της Ανατολικής Ρωμυλίας με τη Βουλγαρία. Σέρβοι και Έλληνες διαμαρτυρήθηκαν για την καταπάτηση αυτή της συνθήκης του Βερολίνου. Οι Σέρβοι μάλιστα κήρυξαν πόλεμο εναντίον των Βουλγάρων, αλλά ηττήθηκαν. Η ελληνική κυβέρνηση, παρά την επιστράτευση που διέταξε, δεν μπόρεσε ουσιαστικά να αντιδράσει. Από τότε αρχίζει η παρακμή του ελληνισμού, που κατοικούσε εκεί από τα αρχαία χρόνια. Ιστορία ΣΤ΄ Δημοτικού, «Στα Νεότερα Χρόνια», ΟΕΔΒ ΘΕΣΣΑΛΙΑ 1881
Μετά από μακρόχρονες συζητήσεις, υπογράφτηκε, στις 20 Ιουνίου 1881, ελληνοτουρκική συνθήκη. Σύμφωνα με αυτήν, η Ελλάδα αποκτούσε τη Θεσσαλία, εκτός από την περιοχή της Ελασσόνας, καθώς και την επαρχία της Αρτας. Η υπόλοιπη Ήπειρος παρέμεινε στην Οθωμανική αυτοκρατορία. Έτσι, αυξήθηκαν η έκταση της Ελλάδας κατά 13.000 τετραγωνικά χιλιόμετρα περίπου μίλια και ο πληθυσμός της κατά 500.000 κατοίκους.
|
Κεφ. 32 Η καθημερινή ζωή στα χρόνια του Όθωνα |
ΤΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΚΑΦΕΝΕΙΑ
_
Στην Ελλάδα, το πρώτο ελληνικό καφενείο άνοιξε στο Ναύπλιο μόλις απελευθερώθηκε η πόλη. Στην Αθήνα, πολύ πριν η πόλη ανακηρυχθεί πρωτεύουσα του νέου κράτους, το πρώτο καφενείο ίδρυσε ένας Βαυαρός, το ονομαστό "Πράσινο δενδρί" στην Ιερά Οδό, το 1834. Το 1836 ο Ιταλός Μπιρινταρέλλι εγκαινιάζει στην Οθωνική Αθήνα το καφενείο του «Bella Grecia» (σ΄έναν άλλον Ιταλό, τον Καζάλι, ανήκε το μοναδικό, τότε, ξενοδοχείο της πρωτεύουσας, με το όνομα «Νέον Ξενοδοχείον» ή «Albergo Nuovo», που λειτούργησε το 1835). Το καφενείο βρισκόταν στη διασταύρωση Ερμού και Αιόλου και για 45 χρόνια θα αποτελέσει το κέντρο της πολιτικής ζωής του νεοσύστατου κράτους. Με το πέρασμα των χρόνων το καφενείο θα εξελληνιστεί και θα μετονομαστεί «Ωραία Ελλάς»(1873), το οποίο έγινε σημείο συγκέντρωσης όλων των διάσημων προσωπικοτήτων του καιρού. Κατά την παράδοση, όταν ο Όθων διόριζε νέα κυβέρνηση, έβγαινε για περίπατο με την Αμαλία στην Αιόλου (ο σημαντικότερος δρόμος της εποχής) και περνούσε μπροστά από το καφενείο. Αν οι θαμώνες έβγαιναν έξω και τον χειροκροτούσαν, σήμαινε ότι η νέα κυβέρνηση είχε λαϊκό έρεισμα. Αν αντίθετα έμεναν στις καρέκλες τους, καθώς περνούσε το βασιλικό ζεύγος, δήλωναν την αντίθεση τους. Το καφενείο ήταν το πιο μοντέρνο της εποχής (διέθετε και μπιλιάρδο) και γι αυτό ήταν το στέκι των διανοούμενων και των προοδευτικών Αθηναίων. Με τον καιρό έγινε το κέντρο της αντιβασιλικών. Αντίθετα, οι φιλοβασιλικοί σύχναζαν στο καφενείο «Πράσινο Δενδρί», στην αρχή της Ιερά Οδού και επιδίδονταν σε αγώνες τοξοβολίας (στην αυλή του καφενείου). Αργότερα, γύρω στο 1910, τα τρία αδέλφια της οικογένειας Λουμίδη εργάζονταν σε ένα από τα καφεκοπτεία της εποχής. Με την πείρα που απέκτησαν, άνοιξαν αργότερα το πρώτο τους κατάστημα στον Πειραιά(1919). Σύντομα παρουσίασαν τον περίφημο "Έτοιμο Καφέ Λουμίδη", που κατέκτησε γρήγορα την Ελλάδα, παρόλο που ο κόσμος ήταν αρκετά δύσπιστος την εποχή εκείνη σε κάθε είδους έτοιμο παρασκεύασμα. Αργότερα παρουσίασαν και το γνωστό "Παπαγάλο", βάζοντας τον παρακευασμένο καφέ σε κάθε σπίτι και καφενείο της χώρας μας. |
Κεφ. 31
|
Κεφ. 29
|
|
_30. Ο Καποδίστριας κυβερνήτης
|
Ιωάννης Καποδίστριας.
Ο Κόμης Ιωάννης Καποδίστριας (Ρωσικά: граф Иоанн Каподистрия, Ιταλικά: Giovanni Capo d'Istria, Κέρκυρα, 10 Φεβρουαρίου 1776 - Ναύπλιο 9 Οκτωβρίου 1831) ήταν Έλληνας διπλωμάτης και πολιτικός. Διετέλεσε πρώτος κυβερνήτης της Ελλάδας κατά τη μεταβατική περίοδο και ενώ τελούσε υπό την προστασία των Μεγάλων Δυνάμεων και νωρίτερα υπουργός εξωτερικών της Ρωσικής Αυτοκρατορίας.
Καταγόταν από αριστοκρατική οικογένεια με πολιτική παράδοση γι' αυτό και αναμείχθηκε με την πολιτική ήδη από το 1803, οπότε και διορίστηκε γραμματέας της επικράτειας της Ιονίου Πολιτείας. Με την κατάληψη των Επτανήσων από τους Γάλλους αποσύρθηκε και εντάχθηκε στη ρωσική διπλωματική υπηρεσία. Εκεί ανέλαβε σημαντικές θέσεις καταφέρνοντας να αναδειχθεί σε υπουργό εξωτερικών της Ρωσικής Αυτοκρατορίας από το 1815 έως το 1822, οπότε και υποχρεώθηκε σε παραίτηση λόγω της επανάστασης του 1821. Στις 14 Απριλίου 1827 η Εθνική Συνέλευση της Τροιζήνας τον επέλεξε πρώτο κυβερνήτη της Ελλάδας, θέση από την οποία ήρθε σε τριβή με τους τοπικούς αξιωματούχους με αποτέλεσμα την δολοφονία του στις 9 Οκτωβρίου 1831 στο Ναύπλιο από τον αδελφό και τον υιο του Πετρόμπεη Μαυρομιχάλη, σε αντίποινα της φυλάκισης του τελευταίου. Ως κυβερνήτης της Ελλάδας προώθησε σημαντικές μεταρρυθμίσεις για την ανόρθωση της κρατικής μηχανής, καθώς και για τη θέσπιση του νομικού πλαισίου της πολιτείας, απαραίτητου για την εγκαθίδρυση της τάξης. Επίσης, αναδιοργάνωσε τις ένοπλες δυνάμεις υπό ενιαία διοίκηση. |
Αγωνιστές του 1821
|
_
_Ο Γεώργιος Καραϊσκάκης ή Καραΐσκος ήταν Έλληνας επαναστάτης, αρχικά υπήρξε σπουδαίος αρματωλός και στη συνέχεια κατέστη στρατηγός της Επανάστασης του 1821. Το επίθετό του είναι υποκοριστικό του Καραΐσκος όπου απαντάται ως οικογενειακό επώνυμο στις επαρχίες Βάλτου, Καρπενησίου, Φαρσάλων, Καρδίτσας, Βόνιτσας κ.α. Κατά μια εκδοχή το οφείλει στον πιθανολογούμενο πατέρα του, τον αρματολό Δημήτριο Καραΐσκο. Σύμφωνα με άλλη εκδοχή «το όνομα Καραϊσκάκης αποτελεί σύνθεση από τη λέξη καρά (μαύρος στα Τούρκικα) και ίσκα, εξαιτίας του αψίκορου χαρακτήρα του». [1]
Γεννήθηκε σε μια σπηλιά πλησίον του χωριού Μαυρομάτι Καρδίτσης τo 1782[2], νόθος γιος της Ζωής Διμισκή ή Ντιμισκή, από τη Σκουληκαριά Αρτας, ανιψιάς του αρματολού των Ραδοβυζίων Γώγου Μπακόλα. Η μητέρα του, μετά τον θάνατο του Ιωάννη Μαυροματιώτη, που ήταν ο πρώτος σύζυγός της, έγινε καλόγρια (γι' αυτό και του έμεινε η προσωνυμία «ο γιος της καλογριάς»). Για την ταυτότητα του πατέρα του δεν υπάρχει βεβαιότητα. Θεωρείται πιθανότερο ότι ήταν ο αρματολός του Βάλτου Δημήτριος Καραΐσκος. [3] Τα παιδικά του χρόνια ήταν δύσκολα λόγω του οικογενειακού του ιστορικού αλλά και επειδή αναγκάστηκε να ζει μόνος χωρίς την υποστήριξη των γονέων του. Μεγάλη ψυχολογική και κοινωνική πίεση δέχθηκε λόγω του προηγούμενου. Ήταν φιλόνικος, βλάσφημος και βωμολόχος, χαρακτηριστικά που απέκτησε από αυτά τα δύσκολα παιδικά του χρόνια. Από την παιδική του ηλικία ήδη, κάνει τα πρώτα βήματά του ως Κλέφτης. Ο Καραϊσκάκης γίνεται περισσότερο γνωστός μετά την ενηλικίωσή του. Νεαρός έπεσε στα χέρια του Αλή Πασά των Ιωαννίνων, όπου και φυλακίσθηκε για παράνομες πράξεις, εκεί όμως έμαθε και κάποια γράμματα. Έτσι αρχικά υπηρέτησε στην αυλή του Αλή Πασά και τον ακολούθησε στην εκστρατεία του κατά του περίφημου Πασβάνογλου, του φίλου του Ρήγα Φεραίου. Στη εκστρατεία εκείνη ο Καραϊσκάκης αιχμαλωτίσθηκε από τις δυνάμεις του Πασβάνογλου και κρατήθηκε για κάποιο χρόνο. Στη συνέχεια επέστρεψε στην αυλή του Αλή Πασά. Η πιο σκοτεινή περίοδος της ιστορίας του Καραϊσκάκη θεωρείται η παραμονή του στην αυλή του Αλή Πασά, μέχρι που λιποτάχτησε και πήγε στον Κατσαντώνη, όπως σημειώνει ο Γιάννης Βλαχογιάννης. Λέγεται πως όταν ο Αλή Πασάς ρώτησε κάποτε τον Καραϊσκάκη τι θα ήθελε να του προσφέρει, εκείνος του απάντησε: "Αν με γνωρίζεις άξιο για αφέντη, κάνε με αφέντη, αν για δούλο, κάνε με δούλο". Κατά την πρώτη παραμονή του στην αυλή του Πασά παντρεύτηκε τη Γκόλφω από την οικογένεια των Ψαρογιαννέων από το χωριό Σίντου και απέκτησε την πρωτότοκη θυγατέρα του Πηνελόπη, κατόπιν σύζυγο του Ανδρέα Νοταρά υπουργού του Όθωνα. Στη δεύτερη διαμονή του ασχολήθηκε με το εμπόριο σφαγίων. Τα καλοκαίρια διέμενε οικογενειακά κοντά στην Καλαμπάκα. Από μικρός όμως υπέφερε από φυματίωση και τακτικά μετέρχονταν με γιατροσόφους αλλά και Έλληνες και ξένους γιατρούς. Κατά την διάρκεια της Επανάστασης πήγε στα Επτάνησα για να συμβουλευθεί γιατρούς. Νοσοκόμα του ήταν η περίφημη Μαριώ, νεοφώτιστη τουρκοκόρη που ακολουθούσε το στρατηγό σε όλες του τις μετακινήσεις και επιχειρήσεις και θεωρήθηκε ερωμένη του, πράγμα που δεν ανταποκρίνεται στην ιστορική έρευνα. Δράση πριν το 1821 [Επεξεργασία] Όταν το καλοκαίρι του 1820 πολιορκήθηκε ο Αλή Πασάς από τα Σουλτανικά στρατεύματα, ο Καραϊσκάκης παρέμεινε μαζί του και αγωνίσθηκε υπέρ αυτού. Αργότερα όμως προσχώρησε στους πολιορκητές, αλλά γρήγορα απομακρύνθηκε και απ' αυτούς. Κατάφερε δε τότε να αποσύρει από τα πολιορκούμενα Ιωάννινα την οικογένειά του και να τη στείλει στη νήσο Κάλαμο που τότε θεωρούνταν ασφαλές μέρος για τους Έλληνες αμάχους. Κατά τους πρώτους μήνες του 1821 προσπάθησε να εξεγείρει σε επανάσταση κατά των Τούρκων την περιοχή της Βόνιτσας, στην αρχή ανεπιτυχώς διότι οι προύχοντες της περιοχής θεωρούσαν πως δεν ήταν ακόμη κατάλληλος ο καιρός. Στη συνέχεια πήγε στα Τζουμέρκα όπου εκεί ύψωσε τη σημαία της Επανάστασης, η οποία διαδόθηκε πολύ γρήγορα στις όμορες επαρχίες και από εκεί στο Μακρυνόρος όπου και συμμετείχε ο ίδιος στις γενόμενες εκεί συμπλοκές. |
gall_.zip | |
File Size: | 1619 kb |
File Type: | zip |
Βιεννέζικος Καφές
_Μόλις τελείωσε η πολιορκία της Βιέννης του 1683 οι Αυστριακοί βρήκαν πολλά σακιά με καφέ στο τουρκικό στρατόπεδο. Ο πολωνός βασιλιάς Ιωάννης Γ΄ Σομπιέσκι χάρισε το πολύτιμο εμπόρευμα στον Φράνσιζεκ Γερζί Κουλτσζίκι για να τον ανταμείψει για τις υπηρεσίες του ως κατασκόπου κατά τη διάρκεια της πολιορκίας της Βιέννης. Ο επιτήδειος κατάσκοπος άνοιξε το πρώτο καφέ της Βιέννης και το τρίτο της Ευρώπης το 1684. Ο μύθος λέει ότι στο καφέ είτε ο ίδιος ο Κουλτσζίκι είτε ο Μάρκο ντ΄Αβιάνο, καπουτσίνος μοναχός πρόσθεσε μέλι και γάλα στον πικρό καφέ, εφευρίσκοντας έτσι τον «καπουτσίνο».
ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΓΡΑΜΜΗ
|
|
|
|
|
|
1821.zip | |
File Size: | 752 kb |
File Type: | zip |
κεφ. 5 ο σουλτάνος παραχωρεί προνόμια
View more PowerPoint from atavar
κεφ. 4 βενετοί γενουάτες και άλλοι κατακτητές
View more PowerPoint from atavar