Η ΠΙΟ ΟΜΟΡΦΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ
“Το μεγαλύτερο δώρο”, Η ιστορία του Τέταρτου Μάγου
Θα γνωρίζετε, βέβαια, την ιστορία των τριών Μάγων, που ταξίδεψαν από τα βάθη της Ανατολής για να προσφέρουν τα δώρα τους στη Φάτνη της Βηθλεέμ. Έχετε όμως ακούσει ποτέ την ιστορία του τέταρτου Μάγου, που είδε κι αυτός το αστέρι να ανατέλλει και κίνησε να το ακολουθήσει;
Τον καιρό που αυτοκράτορας της Ρώμης ήταν ο Αύγουστος Καίσαρας και στην Ιουδαία βασίλευε ο βασιλιάς Ηρώδης, ζούσε στα Εκβάτανα, σε μια πόλη βαθιά μες στα βουνά της Περσίας, ένας άντρας που λεγόταν Αρταβάν.
Από την οροφή του σπιτιού του Αρταβάν φαίνονταν ψηλά τείχη, άσπρα, μαύρα, πορφυρά, γαλάζια, κόκκινα και ασημένια, και, περ’ απ’ αυτά, ψηλά σ’ ένα λόφο, άστραφταν σαν μεγάλο διαμάντι πάνω από την πόλη τα ανάκτορα του αυτοκράτορα, το σπίτι του Αρταβάν ήταν τριγυρισμένο από έναν πανέμορφο κήπο, γεμάτο λουλούδια και οπωροφόρα δένδρα, που ποτιζόταν από κελαρυστά ρυάκια και γέμιζε μουσική από αναρίθμητα πουλιά.
Στη μέση του κήπου ορθωνόταν ένας πύργος, ψηλότερος κι από τα πιο ψηλά δένδρα. Από το παράθυρο αυτού του πύργου έφεγγε συχνά ως αργά τη νύχτα ένα λυχνάρι, αφού εκεί ήταν το εργαστήρι του Αρταβάν. Ο Αρταβάν ήταν οπαδός της πίστης του Ζωροάστρη. Μελετούσε την αέναη πάλη ανάμεσα στις δυνάμεις του καλού και του κακού, εξερευνούσε τα μυστικά της φύσης και, προπάντων, τα μυστικά του ουρανού της νύχτας.
Ο Αρταβάν είχε τρεις φίλους, τον Γασπάρ, τον Μελχιόρ και τον Βαλτάσαρ. Η γνώση των αστέρων αποτελούσε και για τους τέσσερις άντρες την ανώτερη μορφή της επιστήμης.
Μιαν ανοιξιάτικη νύχτα, όπως οι τέσσερις φίλοι παρατηρούσαν τον ουρανό, είδαν δύο μεγάλους πλανήτες να συμπλησιάζουν στον αστερισμό του Ιχθύος και ένα αστέρι να φέγγει λαμπρά, πιο λαμπρά απ’ όλα τ’ άστρα που γνώριζαν ως τότε.
Οι τέσσερις άντρες γνώριζαν από τη μελέτη τους ότι αυτό το αστέρι προμήνυε την έλευση ενός μεγάλου δασκάλου που επρόκειτο να γεννηθεί στο λαό του Ισραήλ. Αμέσως, λοιπόν, αποφάσισαν να ακολουθήσουν το αστέρι. Συμφώνησαν να βρεθούν σ’ ένα μέρος μακρινό, στο Ναό των Επτά Πλανητών της Βαβυλώνας. Από ’κεί, μ’ ένα καραβάνι εφόδια, θ’ ακολουθούσαν το αστέρι έως τα Ιεροσόλυμα, για να προσκυνήσουν το βρέφος.
Ο Αρταβάν τακτοποίησε βιαστικά όλες τις υποθέσεις του. Πούλησε το όμορφο σπίτι του με τους ευωδιαστούς κήπους και αγόρασε τρία κοσμήματα – ένα ζαφείρι, ένα ρουμπίνι και ένα μαργαριτάρι – για να τα προσφέρει ως δώρα στο νεογέννητο βρέφος. Την παραμονή της αναχώρησής του αποχαιρέτησε το γέροντα πατέρα του και γονάτισε να πάρει την ευχή του.
Προτού χαράξει, πριν ακόμα λαλήσουν τα πρώτα πουλιά, ο Αρταβάν κατέβηκε στους στάβλους, όπου το αγαπημένο άλογό του, η Βάσδα, περίμενε στο παχνί της σελωμένη και χαλινωμένη, τινάζοντας τα χαλινάρια της και χτυπώντας ανυπόμονα τις πολλές της στο έδαφος. Ο Αρταβάν πήδησε στη σέλα και σε λίγο κάλπαζε γοργά προς τη Δύση. Έπρεπε να φτάσει στο Ναό των Επτά Πλανητών την προκαθορισμένη νύχτα, και το ταξίδι ήταν δύσκολο και μακρύ.
Ο Αρταβάν ήξερε τις δυνάμεις της Βάσδας και προχωρούσε γοργά, ταξιδεύοντας ως αργά τη νύχτα και κινώντας πολύ πριν από την ανατολή κάθε πρωί. Τα βράδια, μόλις ο ήλιος βασίλευε πίρσω από τους λόφους, το λαμπρό καινούριο αστέρι φώτιζε το δρόμο του.
Κάποτε, ύστερ’ από δέκα μερόνυχτα, αντίκρυσε τα μεγάλα τείχη της Βαβυλώνας. Επιτέλους! Σε τρεις ώρες θα βρισκόταν στο Ναό των Επτά Πλανητών.
Όπως προσπερνούσε ένα σύδεντρο από φοινικιές έξω από τα τείχη της πόλης, η Βάσδα αναπήδησε. Έγειρε το κεφάλι της, χλιμίντρισε απαλά και ύστερα κοντοστάθηκε, ριγώντας σύγκορμη, εμπρός από ένα σκούρο όγκο που διαγραφόταν στο σκοτάδι.
Ο Αρταβάν ξεπέζεψε. Στο λιγοστό φως των αστέρων διέκρινε αμυδρά τη μορφή ενός άντρα σωριασμένου καταμεσής του δρόμου. Έσκυψε κι άγγιξε το κεφάλι του άντρα. Αυτός έβγαλε τότε έναν άψυχο στεναγμό και γαντζώθηκε από το χιτώνα του Αρταβάν με τα μακριά, αποστεωμένα δάχτυλά του.
Ο Αρταβάν ένιωσε την καρδιά του να σφίγγεται. Ο άντρας χρειαζόταν βοήθεια. Αλλά πώς να σταθεί να τον βοηθήσει εκείνη τη νύχτα, ειδικά εκείνη τη νύχτα;
- Θεέ της αλήθειας και της αγνότητας, προσευχήθηκε ο Αρταβάν, οδήγησέ με στον ιερό δρόμο, στην οδό της σοφίας, που εσύ τη γνωρίζεις καλύτερα απ’ όλους τους θνητούς.
Έφερε λίγο νερό και το ανακάτεψε με μερικά από τα ιαματικά βότανα που είχε πάντα μαζί του. Στήριξε το κεφάλι του αρρώστου στο μπράτσο του και άρχιζε να στάζει σιγά σιγά το φάρμακο στο στεγνό στόμα του. Έσταζε κάθε τόσο, λίγες σταγόνες κάθε φορά. Ύστερα περίμενε κι έσταζε πάλι.
Στο τέλος ο ασθενής άρχισε να ανακτά τις δυνάμεις του.
- Ποιος είσαι; ρώτησε. Και γιατί μ’ έφερες πάλι στη ζωή;
- Λέγομαι Αρταβάν. Έρχομαι από τα Εκβάτανα και πηγαίνω στα Ιεροσόλυμα για να προσκυνήσω αυτόν που θα γεννηθεί Βασιλεύς των Ιουδαίων. Φοβάμαι να μείνω περισσότερο μαζί σου. Το καραβάνι που με περιμένει μπορεί να φύγει χωρίς εμένα. Αλλά, να, κράτησε όλο το ψωμί και το κρασί που μου έχει απομείνει και τούτο το φάρμακο από ιαματικά βότανα.
Ο ασθενής ύψωσε σεμνά το τρεμάμενο χέρι του προς τον ουρανό.
- Είθε ο Θεός του Αβραάμ και του Ισαάκ και του Ιακώβ να σε ευλογεί και να σου φέρνει ειρήνη! Και τώρα άκου: ο Μεσσίας δε θα γεννηθεί στα Ιεροσόλυμα, αλλά στη Βηθλεέμ της Ιουδαίας. Είθε ο Κύριος να σε οδηγήσει σ’ εκείνο το μέρος με ασφάλεια, επειδή μ’ ελέησες και μου έσωσες τη ζωή.
Ήταν ήδη περασμένα μεσάνυχτα. Ο Αρταβάν συνέχισε να καλπάζει γοργά μες στη σιωπηλή πεδιάδα, αλλά, όταν έφτασε στο Ναό των Επτά Πλανητών, οι φίλοι του δε φαίνονταν πουθενά.
Τότε, σε μια άκρη του ναού, είδε ένα μικρό σωρό από πέτρες και, κάτω απ’ αυτές, ένα κομμάτι περγαμηνή. Ανέβηκε, σήκωσε την περγαμηνή και διάβασε: «Δεν μπορούμε να περιμένουμε άλλο. Φεύγουμε να βρούμε το Βασιλέα των Βασιλέων».
Ο Αρταβάν γύρισε κι ατένισε την έρημο. «Πώς θα φτάσω τώρα στην Ιουδαία» αναρωτήθηκε, «χωρίς τρόφιμα και μ’ ένα καταπονημένο άλογο; Πρέπει να γυρίσω στη Βαβυλώνα, να πουλήσω το ζαφείρι μου ν’ αγοράσω τρόφιμα και καμήλες για το ταξίδι. Αλλά μπορεί να μην προλάβω ποτέ τους φίλους μου. Μόνον ο Θεός ξέρει αν θα χάσω την ευκαιρία να δω τον Βασιλέα των Βασιλέων, επειδή σταμάτησα να βοηθήσω έναν άνθρωπο που πέθαινε».
Ο Αρταβάν γύρισε λοιπόν στη Βαβυλώνα, πούλησε το αστραφτερό ζαφείρι του και το αγαπημένο άλογό του, τη Βάσδα, αγόρασε ένα καραβάνι καμήλες και ύστερα άρχισε το ταξίδι του μεσ’ από την αφιλόξενη έρημο.
Γύρω του ορθώνονταν ψηλοί γκρεμοί, τρομακτικοί σαν οστά αρχαίων τεράτων. Λόφοι από κινούμενη άμμο που άλλαζαν συνέχεια θέση έζωναν το δρόμο του. Την ημέρα δυνατός καύσωνας καψάλιζε τη γη και πουθενά δε φαινόταν ζωντανό πλάσμα να κινείται. Τη νύχτα τα τσακάλια αλυχτούσαν και ούρλιαζαν από μακριά, ενώ δριμύ ψύχος σκέπαζε τους αμμόλοφους. Αλλ’ αυτός συνέχιζε το δρόμο του, ακολουθώντας πιστά το λαμπρό νέο αστέρι, ωσότου, όπως είχε πει ο άρρωστος άντρας, αυτό στάθηκε και φώτισε το χωριό της Βηθλεέμ, στη γη του Ιούδα.
Ο Αρταβάν μπήκε στο χωριό γεμάτος ελπίδα. Τώρα θα κατάφερνε επιτέλους να προσφέρει το μαργαριτάρι και το ρουμπίνι του στο Βασιλιά. Αλλά οι δρόμοι του χωριού ήταν έρημοι. Αναρωτήθηκε μήπως οι άντρες είχαν ανέβει στα βοσκοτόπια να μαζέψουν τα πρόβατά τους.
Τότε, από την ανοιχτή πόρτα μιας πέτρινης καλύβας, άκουσε κάποιον να τραγουδά σιγανά. Μπήκε μέσα και είδε μια νεαρή γυναίκα να νανουρίζει το μωρό της.
Ναι, απάντησε η γυναίκα, πριν από μερικές μέρες έφτασαν τρεις ξένοι από την Ανατολή. Είπαν ότι ένα άστρο τους οδήγησε στο μέρος όπου έμενε ο Ιωσήφ από τη Ναζαρέτ μαζί με τη σύζυγό του και το νεογέννητο παιδί της, απέτισαν μεγάλες τιμές στο βρέφος και του πρόσφεραν πολλά δώρα.
- Αλλά, συνέχισε η γυναίκα, οι ταξιδιώτες εξαφανίστηκαν ύστερ’ από λίγο. Και ο άντρας από τη Ναζαρέτ λέγεται ότι έφυγε στην Αίγυπτο μαζί με την οικογένειά του. Λες κι έχει πέσει κατάρα στο χωριό μας! Ακούγεται μάλιστα ότι έρχεται κι ο ρωμαϊκός στρατός να επιβάλει νέους φόρους. Οι άντρες του χωριού πήρανε τα κοπάδια και τα πήγανε ψηλά στο βουνό για ν’ αποφύγουν το φόρο. Όπως ο Αρταβάν άκουγε τη γλυκιά φωνή της γυναίκας, το μωρό άπλωσε το χεράκι του και άγγιξε το πρόσωπό του.
Έξαφνα ακούστηκε από το δρόμο σαματάς μεγάλος και φωνές και κλάματα γυναικών και κλαγγή από ξίφη και μια κραυγή απελπισίας: «Οι στρατιώτες! Ο στρατός του Ηρώδη! Σφάζουνε τα παιδιά μας!»
Το πρόσωπο της νεαρής γυναίκας πάνιασε από τον τρόμο. Έσφιξε το μωρό στην αγκαλιά της, χώθηκε στην πιο σκοτεινή γωνιά και το σκέπασε με το φόρεμά της. Ο Αρταβάν έτρεξε αμέσως στην είσοδο. Η κορφή του λευκού σκούφου του σχεδόν άγγιζε το ανώφλι της πόρτας. Μόλις οι στρατιώτες πλησίασαν στην καλύβα, κάλεσε τον επικεφαλής και του είπε: «Είμαι μόνος μου εδώ πέρα και, αν με αφήσεις στην ησυχία μου, θα σου δώσω τούτο το κόσμημα».
Έβγαλε τότε και του έδειξε το ρουμπίνι, που λαμπύριζε μες στην παλάμη του σαν μεγάλη σταγόνα αίμα. Ο αξιωματικός κοίταξε το ρουμπίνι με μάτια γουρλωμένα από απληστία και το άρπαξε αμέσως. «Προχωράτε!» έδωσε διαταγή. Όπως απομακρύνονταν οι στρατιώτες, ο Αρταβάν γύρισε προς την Ανατολή και προσευχήθηκε:
- Θεέ της αλήθειας, συγχώρεσε το ψέμα μου. Είπα κάτι που δεν ήταν αλήθεια για να σώσω τη ζωή ενός παιδιού. Έδωσα τώρα και το δεύτερο από τα δώρα μου. Άραγε θ’ αξιωθώ ποτέ να δω το Βασιλέα των Βασιλέων;
Αλλ’ από το σκοτάδι πίσω του άκουσε τη φωνή της κοπέλας να λέει:
- Επειδή έσωσες το μικρό παιδί μου, είθε ο Κύριος να σ’ ευλογεί και να σε φυλάει. Είθε ο Κύριος να στρέψει το πρόσωπό του σ’ εσένα και να σ’ ελεήσει. Είθε ο Κύριος να σου δίνει ειρήνη, και τώρα και πάντα.
Ο Αρταβάν έφυγε λοιπόν με τις ευλογίες της γυναίκας και κίνησε προς την Αίγυπτο, ρωτώντας παντού για την οικογένεια από τη Βηθλεέμ. Αλλά κανείς δεν τους είχε δει. Και το άστρο της Βηθλεέμ είχε χαθεί πια από τον ουρανό της νύχτας, κι έτσι ο Αρταβάν δεν ήξερε πού να συνεχίσει την έρευνά του. Πήγε λοιπόν σ’ ένα γερο – σοφό Εβραίο ραβίνο και ζήτησε τη συμβουλή του.
- Γιε μου, οι γραφές έχουν προβλέψει ότι ο Βασιλεύς των Βασιλέων θ’ ατιμαστεί και θα περιφρονηθεί από τους ανθρώπους. Δε θα τον βρεις να ζει σε ανάκτορα, ούτε μαζί με τους πλούσιους και τους ισχυρούς. Αν τον γυρεύεις, ψάξε ανάμεσα στους φτωχούς και τους ταπεινούς, στους λυπημένους και τους ασθενείς.
Τα χρόνια περνούσαν κι ο Αρταβάν συνέχιζε το ταξίδι του, γυρεύοντας πάντα την οικογένεια από τη Βηθλεέμ στα πιο φτωχά μέρη. Περνούσε από πόλεις όπου οι άνθρωποι υπέφεραν από πείνα, περνούσε από τόπους όπου οι άνθρωποι πέθαιναν από αρρώστιες και, παρ’ ολο που δεν έβρισκε πουθενά τον Βασιλέα των Βασιλέων να τον προσκυνήσει, έβρισκε πολλούς ανθρώπους να βοηθήσει. Όπου πήγαινε, έδινε τροφή στους πεινασμένους, έντυνε τους γυμνούς, θεράπευε τους ασθενείς και επισκεπτόταν τους φυλακισμένους. Και τα χρόνια του περνούσαν πιο γρήγορα ακόμα κι από τη σαΐτα του αργαλειού που τρέχει μπρος πίσω ανάμεσα στο στημόνι, ενώ το υφαντό μεγαλώνει και το σχέδιο ολοκληρώνεται.
Κάπου κάπου, έκανε στάση, έβγαζε από το πουγκί το μαργαριτάρι, το τελευταίο δώρο του, το ατένιζε και αναρωτιόταν αν θα καταφέρει τελικά να συναντήσει τον Βασιλιά των Βασιλέων.
Τριάντα τρία χρόνια έχουν περάσει απ’ όταν ο Αρταβάν είδε για πρώτη φορά το άστρο και κίνησε για το ταξίδι του. Τώρα, γέρος πια και αποκαμωμένος, ταξίδευε προς τα Ιεροσόλυμα να ψάξει μια τελευταία φορά.
Έφτασε στην πόλη τις μέρες του Πάσχα. Τα Ιεροσόλυμα έσφυζαν από κόσμο που είχε έρθει για τη μεγάλη γιορτή. Αλλ’ αυτή τη φορά υπήρχε στην ατμόσφαιρα ένα προαίσθημα κακού. Απ’ όλες τις μεριές ακούγονταν σανδάλια που πλατάγιζαν και γυμνά πόδια που σέρνονταν επάνω στις πέτρες, όπως τα πλήθη συνέρρεαν προς την πύλη της Δαμασκού.
- Μα τι συμβαίνει εδώ; Ρώτησε ο Αρταβάν.
- Δεν τα ’μαθες; Απάντησε ένας νεαρός. Θα γίνει μια σταύρωση σε λίγο. Θα σταυρώσουνε δυο ληστές κι κάποιον άλλον, κάποιον που ονομάζεται Ιησούς από τη Ναζαρέτ. Λένε ότι αυτός ο άντρας έχει κάνει κι έχει πει πολλά θαυμαστά πράγματα κι όλοι τον αγαπούν πολλοί, αλλά οι αρχιερείς κι οι πρεσβύτεροι λένε ότι πρέπει να θανατωθεί, επειδή αποκαλεί τον εαυτό του Υιό του Θεού.
O Αρταβάν αμέσως κατάλαβε ότι αυτός ο άντρας ήταν ο Βασιλεύς των Βασιλέων που αναζητούσε όλα αυτά τα χρόνια. Η καρδιά του πήγε να σπάσει και προς στιγμήν σάστισε. Αλλά, συλλογίστηκε, αν πρόσφερε το μαργαριτάρι στον ρωμαίο ηγεμόνα, τον Πόντιο Πιλάτο, ίσως κατάφερνε να σώσει τη ζωή του Ιησού.
Κίνησε βιαστικά προς την πύλη της Δαμασκού. Αλλά, όπως έμπαινε στο φρουραρχείο, είδε ένα στρατιωτικό απόσπασμα να κατηφορίζει το δρόμο σέρνοντας μια κοπέλα με σχισμένο φουστάνι και μαλλιά ανακατωμένα. Ο Αρταβάν στάθηκε και κοίταξε, και τότε η κοπέλα γλίστρησε από τα χέρια των βασανιστών της και έπεσε στα πόδια του.
- Ελέησέ με! κραύγασε. Σώσε με! Ο πατέρας μου ήταν οπαδός του Ζωροάστρη. Από τα ρούχα σου καταλαβαίνω ότι ανήκεις κι εσύ στην ίδια πίστη. Ο πατέρας μου πέθανε και τώρα πρέπει να πουληθώ σε δουλεμπόρους για να πληρώσω τα χρέη του. Βοήθησέ με, σε ικετεύω!
Ο Αρταβάν κοίταξε την κοπέλα και ρίγησε. Βρισκόταν τρίτη φορά εμπρός στο ίδιο δίλημμα: να κρατήσει το κόσμημά του για να το δωρίσει στο Βασιλιά των Βασιλέων ή να το δώσει για να σώσει ένα συνάνθρωπό του; Καταλάβαινε όμως ότι θα ήταν μια πραγματική πράξη αγάπης να σώσει το αβοήθητο κορίτσι.
Ο Αρταβάν έβγαλε το ανεκτίμητο μαργαριτάρι από το πουγκί του και το απόθεσε στο χέρι της κοπέλας.
- Να, κόρη μου, τα λύτρα σου! Είναι ο τελευταίος θησαυρός που φύλαγα για το Βασιλέα των Βασιλέων, αυτόν που τώρα σταυρώνεται.
Όπως μιλούσε, ο oυρανός σκοτείνιασε και ο δρόμος άρχισε να τρέμει ολόκληρος, σαν άνθρωπος που σφαδάζει από τον πόνο. Τα σπίτια κλυδωνίζονταν, πέτρες έπεφταν και συντρίβονταν καταγής και σύννεφα σκόνης σηκώνονταν. Οι στρατιώτες το έβαλαν στα πόδια κατατρομαγμένοι, τρεκλίζοντας σαν μεθυσμένοι, και ο Αρταβάν και η κοπέλα κρύφτηκαν πίσω από τους τοίχους του φρουραρχείου.
Η γη σείστηκε μια τελευταία φορά. Τότε, ένα βαρύ κεραμίδι έφυγε από τη σκεπή, έπεσε και χτύπησε τον Αρταβάν στον κρόταφο.
Όπως η κοπέλα έσκυβε από πάνω του, νομίζοντας ότι ο γέροντας είναι νεκρός, ακούστηκε μεσ’ απ’ το σκοτάδι μια φωνή, πολύ σιγανή και πολύ ήρεμη, σαν μουσική που έρχεται από μακριά. Η φωνή έλεγε:
- Να έχεις πάντα ειρήνη, Αρταβάν. Όταν πεινούσα, εσύ μου πρόσφερες τροφή, όταν ήμουν γυμνός, εσύ μ’ έντυσες, όταν ήμουν λυπημένος, εσύ με παρηγόρησες. Ό, τι έκανες, ακόμα και για το πιο ταπεινό παιδί μου, για μένα το έκανες.
Ένα γαλήνιο φως φώτισε το πρόσωπο του Αρταβάν και ένας μακρύς, τελευταίος στεναγμός ανακούφισης άφησε τα χείλη του. Το ταξίδι του ήταν στο τέλος του. Είχε βρει επιτέλους το βασιλιά του”.
Πολλοί είναι οι συγγραφείς που έχουν εμπνευστεί από την ιδέα ενός τέταρτου μάγου, που είδε κι αυτός το άστρο που προμήνυε τη γέννηση του Χριστού, αλλά δεν πρόλαβε να φτάσει εγκαίρως στη Βηθλεέμ.
Η κεντρική ιδέα της ιστορίας των Τριών Μάγων και των μεταγενέστερων ιστοριών για τον Τέταρτο Μάγο είναι το ότι τονίζουν ότι ο Μεσσίας είναι ένας δάσκαλος, που το μήνυμά του δεν ήταν σημαντικό μόνο για τον ιουδαϊκό λαό, το λαό της καταγωγής του ή για το χριστιανικό ευρύτερα κόσμο, αλλά για ολόκληρο τον κόσμο, σε όλα τα μήκη και πλάτη της υφηλίου. Καθένας από τους Μάγους που είδαν το άστρο κατάλαβε ότι αυτό σήμαινε τη γέννηση ενός δασκάλου που έφερνε ένα πανανθρώπινο μήνυμα. Η ιστορία του Χένρυ Βαν Ντάικ εξαίρει αυτό το θέμα, αφού ο Αρταβάν βιώνει και κάνει πράξη τη διδασκαλία του Ιησού: αφιερώνει τη ζωή του στην υπηρεσία των ανθρώπων, αναζητώντας το Βασιλέα των Βασιλέων, χωρίς να κάνει διακρίσεις εις βάρος ανθρώπων που ανήκουν σε διαφορετικές φυλές ή πρεσβεύουν διαφορετικά «πιστεύω» από τα δικά του.
Φαίνεται από την ιστορία μας ότι συνάμα μπορούμε να αξιοποιούμε την απογοήτευση, πως η δύναμη της πίστης μπορεί να μεταμορφώνει τη ζωή μας και πως το εσωτερικό ταξίδι μες στη ζωή αντικατοπτρίζεται στο εσωτερικό ταξίδι της ψυχής.
Για μένα αυτή η ιστορία δεν είναι ένα ακόμα χριστουγεννιάτικο παραμύθι, αλλά μια ιστορία που κρύβει όλο το νόημα του Χριστιανισμού!!! Είναι μια μαγική ιστορία για τη δύναμη της αγάπης…
Για έναν καθηγητή / δάσκαλο, η τελευταία ημέρα των μαθημάτων πριν τις διακοπές είναι πραγματικά δύσκολη, καθώς τα παιδιά έχουν τρελά κέφια. Αυτή τη μέρα προσπαθώ να την περάσουμε όλοι μαζί ευχάριστα με διάφορους τρόπους. Αυτό που κάνω πάντα, είναι να τους διαβάσω αυτό το παραμύθι. Κάποια παιδιά το άκουσαν 6 χρονιές – στο γυμνάσιο και στο λύκειο – και δεν δυσανασχέτησαν στιγμή…
“Το μεγαλύτερο δώρο”, Η ιστορία του Τέταρτου Μάγου, Χένρυ Βαν Ντάυκ, διασκευή για παιδιά: Σούζαν Σάμμερς, εκδόσεις Πατάκη]
Πηγή: atwinklestar.blogspot.gr
Θα γνωρίζετε, βέβαια, την ιστορία των τριών Μάγων, που ταξίδεψαν από τα βάθη της Ανατολής για να προσφέρουν τα δώρα τους στη Φάτνη της Βηθλεέμ. Έχετε όμως ακούσει ποτέ την ιστορία του τέταρτου Μάγου, που είδε κι αυτός το αστέρι να ανατέλλει και κίνησε να το ακολουθήσει;
Τον καιρό που αυτοκράτορας της Ρώμης ήταν ο Αύγουστος Καίσαρας και στην Ιουδαία βασίλευε ο βασιλιάς Ηρώδης, ζούσε στα Εκβάτανα, σε μια πόλη βαθιά μες στα βουνά της Περσίας, ένας άντρας που λεγόταν Αρταβάν.
Από την οροφή του σπιτιού του Αρταβάν φαίνονταν ψηλά τείχη, άσπρα, μαύρα, πορφυρά, γαλάζια, κόκκινα και ασημένια, και, περ’ απ’ αυτά, ψηλά σ’ ένα λόφο, άστραφταν σαν μεγάλο διαμάντι πάνω από την πόλη τα ανάκτορα του αυτοκράτορα, το σπίτι του Αρταβάν ήταν τριγυρισμένο από έναν πανέμορφο κήπο, γεμάτο λουλούδια και οπωροφόρα δένδρα, που ποτιζόταν από κελαρυστά ρυάκια και γέμιζε μουσική από αναρίθμητα πουλιά.
Στη μέση του κήπου ορθωνόταν ένας πύργος, ψηλότερος κι από τα πιο ψηλά δένδρα. Από το παράθυρο αυτού του πύργου έφεγγε συχνά ως αργά τη νύχτα ένα λυχνάρι, αφού εκεί ήταν το εργαστήρι του Αρταβάν. Ο Αρταβάν ήταν οπαδός της πίστης του Ζωροάστρη. Μελετούσε την αέναη πάλη ανάμεσα στις δυνάμεις του καλού και του κακού, εξερευνούσε τα μυστικά της φύσης και, προπάντων, τα μυστικά του ουρανού της νύχτας.
Ο Αρταβάν είχε τρεις φίλους, τον Γασπάρ, τον Μελχιόρ και τον Βαλτάσαρ. Η γνώση των αστέρων αποτελούσε και για τους τέσσερις άντρες την ανώτερη μορφή της επιστήμης.
Μιαν ανοιξιάτικη νύχτα, όπως οι τέσσερις φίλοι παρατηρούσαν τον ουρανό, είδαν δύο μεγάλους πλανήτες να συμπλησιάζουν στον αστερισμό του Ιχθύος και ένα αστέρι να φέγγει λαμπρά, πιο λαμπρά απ’ όλα τ’ άστρα που γνώριζαν ως τότε.
Οι τέσσερις άντρες γνώριζαν από τη μελέτη τους ότι αυτό το αστέρι προμήνυε την έλευση ενός μεγάλου δασκάλου που επρόκειτο να γεννηθεί στο λαό του Ισραήλ. Αμέσως, λοιπόν, αποφάσισαν να ακολουθήσουν το αστέρι. Συμφώνησαν να βρεθούν σ’ ένα μέρος μακρινό, στο Ναό των Επτά Πλανητών της Βαβυλώνας. Από ’κεί, μ’ ένα καραβάνι εφόδια, θ’ ακολουθούσαν το αστέρι έως τα Ιεροσόλυμα, για να προσκυνήσουν το βρέφος.
Ο Αρταβάν τακτοποίησε βιαστικά όλες τις υποθέσεις του. Πούλησε το όμορφο σπίτι του με τους ευωδιαστούς κήπους και αγόρασε τρία κοσμήματα – ένα ζαφείρι, ένα ρουμπίνι και ένα μαργαριτάρι – για να τα προσφέρει ως δώρα στο νεογέννητο βρέφος. Την παραμονή της αναχώρησής του αποχαιρέτησε το γέροντα πατέρα του και γονάτισε να πάρει την ευχή του.
Προτού χαράξει, πριν ακόμα λαλήσουν τα πρώτα πουλιά, ο Αρταβάν κατέβηκε στους στάβλους, όπου το αγαπημένο άλογό του, η Βάσδα, περίμενε στο παχνί της σελωμένη και χαλινωμένη, τινάζοντας τα χαλινάρια της και χτυπώντας ανυπόμονα τις πολλές της στο έδαφος. Ο Αρταβάν πήδησε στη σέλα και σε λίγο κάλπαζε γοργά προς τη Δύση. Έπρεπε να φτάσει στο Ναό των Επτά Πλανητών την προκαθορισμένη νύχτα, και το ταξίδι ήταν δύσκολο και μακρύ.
Ο Αρταβάν ήξερε τις δυνάμεις της Βάσδας και προχωρούσε γοργά, ταξιδεύοντας ως αργά τη νύχτα και κινώντας πολύ πριν από την ανατολή κάθε πρωί. Τα βράδια, μόλις ο ήλιος βασίλευε πίρσω από τους λόφους, το λαμπρό καινούριο αστέρι φώτιζε το δρόμο του.
Κάποτε, ύστερ’ από δέκα μερόνυχτα, αντίκρυσε τα μεγάλα τείχη της Βαβυλώνας. Επιτέλους! Σε τρεις ώρες θα βρισκόταν στο Ναό των Επτά Πλανητών.
Όπως προσπερνούσε ένα σύδεντρο από φοινικιές έξω από τα τείχη της πόλης, η Βάσδα αναπήδησε. Έγειρε το κεφάλι της, χλιμίντρισε απαλά και ύστερα κοντοστάθηκε, ριγώντας σύγκορμη, εμπρός από ένα σκούρο όγκο που διαγραφόταν στο σκοτάδι.
Ο Αρταβάν ξεπέζεψε. Στο λιγοστό φως των αστέρων διέκρινε αμυδρά τη μορφή ενός άντρα σωριασμένου καταμεσής του δρόμου. Έσκυψε κι άγγιξε το κεφάλι του άντρα. Αυτός έβγαλε τότε έναν άψυχο στεναγμό και γαντζώθηκε από το χιτώνα του Αρταβάν με τα μακριά, αποστεωμένα δάχτυλά του.
Ο Αρταβάν ένιωσε την καρδιά του να σφίγγεται. Ο άντρας χρειαζόταν βοήθεια. Αλλά πώς να σταθεί να τον βοηθήσει εκείνη τη νύχτα, ειδικά εκείνη τη νύχτα;
- Θεέ της αλήθειας και της αγνότητας, προσευχήθηκε ο Αρταβάν, οδήγησέ με στον ιερό δρόμο, στην οδό της σοφίας, που εσύ τη γνωρίζεις καλύτερα απ’ όλους τους θνητούς.
Έφερε λίγο νερό και το ανακάτεψε με μερικά από τα ιαματικά βότανα που είχε πάντα μαζί του. Στήριξε το κεφάλι του αρρώστου στο μπράτσο του και άρχιζε να στάζει σιγά σιγά το φάρμακο στο στεγνό στόμα του. Έσταζε κάθε τόσο, λίγες σταγόνες κάθε φορά. Ύστερα περίμενε κι έσταζε πάλι.
Στο τέλος ο ασθενής άρχισε να ανακτά τις δυνάμεις του.
- Ποιος είσαι; ρώτησε. Και γιατί μ’ έφερες πάλι στη ζωή;
- Λέγομαι Αρταβάν. Έρχομαι από τα Εκβάτανα και πηγαίνω στα Ιεροσόλυμα για να προσκυνήσω αυτόν που θα γεννηθεί Βασιλεύς των Ιουδαίων. Φοβάμαι να μείνω περισσότερο μαζί σου. Το καραβάνι που με περιμένει μπορεί να φύγει χωρίς εμένα. Αλλά, να, κράτησε όλο το ψωμί και το κρασί που μου έχει απομείνει και τούτο το φάρμακο από ιαματικά βότανα.
Ο ασθενής ύψωσε σεμνά το τρεμάμενο χέρι του προς τον ουρανό.
- Είθε ο Θεός του Αβραάμ και του Ισαάκ και του Ιακώβ να σε ευλογεί και να σου φέρνει ειρήνη! Και τώρα άκου: ο Μεσσίας δε θα γεννηθεί στα Ιεροσόλυμα, αλλά στη Βηθλεέμ της Ιουδαίας. Είθε ο Κύριος να σε οδηγήσει σ’ εκείνο το μέρος με ασφάλεια, επειδή μ’ ελέησες και μου έσωσες τη ζωή.
Ήταν ήδη περασμένα μεσάνυχτα. Ο Αρταβάν συνέχισε να καλπάζει γοργά μες στη σιωπηλή πεδιάδα, αλλά, όταν έφτασε στο Ναό των Επτά Πλανητών, οι φίλοι του δε φαίνονταν πουθενά.
Τότε, σε μια άκρη του ναού, είδε ένα μικρό σωρό από πέτρες και, κάτω απ’ αυτές, ένα κομμάτι περγαμηνή. Ανέβηκε, σήκωσε την περγαμηνή και διάβασε: «Δεν μπορούμε να περιμένουμε άλλο. Φεύγουμε να βρούμε το Βασιλέα των Βασιλέων».
Ο Αρταβάν γύρισε κι ατένισε την έρημο. «Πώς θα φτάσω τώρα στην Ιουδαία» αναρωτήθηκε, «χωρίς τρόφιμα και μ’ ένα καταπονημένο άλογο; Πρέπει να γυρίσω στη Βαβυλώνα, να πουλήσω το ζαφείρι μου ν’ αγοράσω τρόφιμα και καμήλες για το ταξίδι. Αλλά μπορεί να μην προλάβω ποτέ τους φίλους μου. Μόνον ο Θεός ξέρει αν θα χάσω την ευκαιρία να δω τον Βασιλέα των Βασιλέων, επειδή σταμάτησα να βοηθήσω έναν άνθρωπο που πέθαινε».
Ο Αρταβάν γύρισε λοιπόν στη Βαβυλώνα, πούλησε το αστραφτερό ζαφείρι του και το αγαπημένο άλογό του, τη Βάσδα, αγόρασε ένα καραβάνι καμήλες και ύστερα άρχισε το ταξίδι του μεσ’ από την αφιλόξενη έρημο.
Γύρω του ορθώνονταν ψηλοί γκρεμοί, τρομακτικοί σαν οστά αρχαίων τεράτων. Λόφοι από κινούμενη άμμο που άλλαζαν συνέχεια θέση έζωναν το δρόμο του. Την ημέρα δυνατός καύσωνας καψάλιζε τη γη και πουθενά δε φαινόταν ζωντανό πλάσμα να κινείται. Τη νύχτα τα τσακάλια αλυχτούσαν και ούρλιαζαν από μακριά, ενώ δριμύ ψύχος σκέπαζε τους αμμόλοφους. Αλλ’ αυτός συνέχιζε το δρόμο του, ακολουθώντας πιστά το λαμπρό νέο αστέρι, ωσότου, όπως είχε πει ο άρρωστος άντρας, αυτό στάθηκε και φώτισε το χωριό της Βηθλεέμ, στη γη του Ιούδα.
Ο Αρταβάν μπήκε στο χωριό γεμάτος ελπίδα. Τώρα θα κατάφερνε επιτέλους να προσφέρει το μαργαριτάρι και το ρουμπίνι του στο Βασιλιά. Αλλά οι δρόμοι του χωριού ήταν έρημοι. Αναρωτήθηκε μήπως οι άντρες είχαν ανέβει στα βοσκοτόπια να μαζέψουν τα πρόβατά τους.
Τότε, από την ανοιχτή πόρτα μιας πέτρινης καλύβας, άκουσε κάποιον να τραγουδά σιγανά. Μπήκε μέσα και είδε μια νεαρή γυναίκα να νανουρίζει το μωρό της.
Ναι, απάντησε η γυναίκα, πριν από μερικές μέρες έφτασαν τρεις ξένοι από την Ανατολή. Είπαν ότι ένα άστρο τους οδήγησε στο μέρος όπου έμενε ο Ιωσήφ από τη Ναζαρέτ μαζί με τη σύζυγό του και το νεογέννητο παιδί της, απέτισαν μεγάλες τιμές στο βρέφος και του πρόσφεραν πολλά δώρα.
- Αλλά, συνέχισε η γυναίκα, οι ταξιδιώτες εξαφανίστηκαν ύστερ’ από λίγο. Και ο άντρας από τη Ναζαρέτ λέγεται ότι έφυγε στην Αίγυπτο μαζί με την οικογένειά του. Λες κι έχει πέσει κατάρα στο χωριό μας! Ακούγεται μάλιστα ότι έρχεται κι ο ρωμαϊκός στρατός να επιβάλει νέους φόρους. Οι άντρες του χωριού πήρανε τα κοπάδια και τα πήγανε ψηλά στο βουνό για ν’ αποφύγουν το φόρο. Όπως ο Αρταβάν άκουγε τη γλυκιά φωνή της γυναίκας, το μωρό άπλωσε το χεράκι του και άγγιξε το πρόσωπό του.
Έξαφνα ακούστηκε από το δρόμο σαματάς μεγάλος και φωνές και κλάματα γυναικών και κλαγγή από ξίφη και μια κραυγή απελπισίας: «Οι στρατιώτες! Ο στρατός του Ηρώδη! Σφάζουνε τα παιδιά μας!»
Το πρόσωπο της νεαρής γυναίκας πάνιασε από τον τρόμο. Έσφιξε το μωρό στην αγκαλιά της, χώθηκε στην πιο σκοτεινή γωνιά και το σκέπασε με το φόρεμά της. Ο Αρταβάν έτρεξε αμέσως στην είσοδο. Η κορφή του λευκού σκούφου του σχεδόν άγγιζε το ανώφλι της πόρτας. Μόλις οι στρατιώτες πλησίασαν στην καλύβα, κάλεσε τον επικεφαλής και του είπε: «Είμαι μόνος μου εδώ πέρα και, αν με αφήσεις στην ησυχία μου, θα σου δώσω τούτο το κόσμημα».
Έβγαλε τότε και του έδειξε το ρουμπίνι, που λαμπύριζε μες στην παλάμη του σαν μεγάλη σταγόνα αίμα. Ο αξιωματικός κοίταξε το ρουμπίνι με μάτια γουρλωμένα από απληστία και το άρπαξε αμέσως. «Προχωράτε!» έδωσε διαταγή. Όπως απομακρύνονταν οι στρατιώτες, ο Αρταβάν γύρισε προς την Ανατολή και προσευχήθηκε:
- Θεέ της αλήθειας, συγχώρεσε το ψέμα μου. Είπα κάτι που δεν ήταν αλήθεια για να σώσω τη ζωή ενός παιδιού. Έδωσα τώρα και το δεύτερο από τα δώρα μου. Άραγε θ’ αξιωθώ ποτέ να δω το Βασιλέα των Βασιλέων;
Αλλ’ από το σκοτάδι πίσω του άκουσε τη φωνή της κοπέλας να λέει:
- Επειδή έσωσες το μικρό παιδί μου, είθε ο Κύριος να σ’ ευλογεί και να σε φυλάει. Είθε ο Κύριος να στρέψει το πρόσωπό του σ’ εσένα και να σ’ ελεήσει. Είθε ο Κύριος να σου δίνει ειρήνη, και τώρα και πάντα.
Ο Αρταβάν έφυγε λοιπόν με τις ευλογίες της γυναίκας και κίνησε προς την Αίγυπτο, ρωτώντας παντού για την οικογένεια από τη Βηθλεέμ. Αλλά κανείς δεν τους είχε δει. Και το άστρο της Βηθλεέμ είχε χαθεί πια από τον ουρανό της νύχτας, κι έτσι ο Αρταβάν δεν ήξερε πού να συνεχίσει την έρευνά του. Πήγε λοιπόν σ’ ένα γερο – σοφό Εβραίο ραβίνο και ζήτησε τη συμβουλή του.
- Γιε μου, οι γραφές έχουν προβλέψει ότι ο Βασιλεύς των Βασιλέων θ’ ατιμαστεί και θα περιφρονηθεί από τους ανθρώπους. Δε θα τον βρεις να ζει σε ανάκτορα, ούτε μαζί με τους πλούσιους και τους ισχυρούς. Αν τον γυρεύεις, ψάξε ανάμεσα στους φτωχούς και τους ταπεινούς, στους λυπημένους και τους ασθενείς.
Τα χρόνια περνούσαν κι ο Αρταβάν συνέχιζε το ταξίδι του, γυρεύοντας πάντα την οικογένεια από τη Βηθλεέμ στα πιο φτωχά μέρη. Περνούσε από πόλεις όπου οι άνθρωποι υπέφεραν από πείνα, περνούσε από τόπους όπου οι άνθρωποι πέθαιναν από αρρώστιες και, παρ’ ολο που δεν έβρισκε πουθενά τον Βασιλέα των Βασιλέων να τον προσκυνήσει, έβρισκε πολλούς ανθρώπους να βοηθήσει. Όπου πήγαινε, έδινε τροφή στους πεινασμένους, έντυνε τους γυμνούς, θεράπευε τους ασθενείς και επισκεπτόταν τους φυλακισμένους. Και τα χρόνια του περνούσαν πιο γρήγορα ακόμα κι από τη σαΐτα του αργαλειού που τρέχει μπρος πίσω ανάμεσα στο στημόνι, ενώ το υφαντό μεγαλώνει και το σχέδιο ολοκληρώνεται.
Κάπου κάπου, έκανε στάση, έβγαζε από το πουγκί το μαργαριτάρι, το τελευταίο δώρο του, το ατένιζε και αναρωτιόταν αν θα καταφέρει τελικά να συναντήσει τον Βασιλιά των Βασιλέων.
Τριάντα τρία χρόνια έχουν περάσει απ’ όταν ο Αρταβάν είδε για πρώτη φορά το άστρο και κίνησε για το ταξίδι του. Τώρα, γέρος πια και αποκαμωμένος, ταξίδευε προς τα Ιεροσόλυμα να ψάξει μια τελευταία φορά.
Έφτασε στην πόλη τις μέρες του Πάσχα. Τα Ιεροσόλυμα έσφυζαν από κόσμο που είχε έρθει για τη μεγάλη γιορτή. Αλλ’ αυτή τη φορά υπήρχε στην ατμόσφαιρα ένα προαίσθημα κακού. Απ’ όλες τις μεριές ακούγονταν σανδάλια που πλατάγιζαν και γυμνά πόδια που σέρνονταν επάνω στις πέτρες, όπως τα πλήθη συνέρρεαν προς την πύλη της Δαμασκού.
- Μα τι συμβαίνει εδώ; Ρώτησε ο Αρταβάν.
- Δεν τα ’μαθες; Απάντησε ένας νεαρός. Θα γίνει μια σταύρωση σε λίγο. Θα σταυρώσουνε δυο ληστές κι κάποιον άλλον, κάποιον που ονομάζεται Ιησούς από τη Ναζαρέτ. Λένε ότι αυτός ο άντρας έχει κάνει κι έχει πει πολλά θαυμαστά πράγματα κι όλοι τον αγαπούν πολλοί, αλλά οι αρχιερείς κι οι πρεσβύτεροι λένε ότι πρέπει να θανατωθεί, επειδή αποκαλεί τον εαυτό του Υιό του Θεού.
O Αρταβάν αμέσως κατάλαβε ότι αυτός ο άντρας ήταν ο Βασιλεύς των Βασιλέων που αναζητούσε όλα αυτά τα χρόνια. Η καρδιά του πήγε να σπάσει και προς στιγμήν σάστισε. Αλλά, συλλογίστηκε, αν πρόσφερε το μαργαριτάρι στον ρωμαίο ηγεμόνα, τον Πόντιο Πιλάτο, ίσως κατάφερνε να σώσει τη ζωή του Ιησού.
Κίνησε βιαστικά προς την πύλη της Δαμασκού. Αλλά, όπως έμπαινε στο φρουραρχείο, είδε ένα στρατιωτικό απόσπασμα να κατηφορίζει το δρόμο σέρνοντας μια κοπέλα με σχισμένο φουστάνι και μαλλιά ανακατωμένα. Ο Αρταβάν στάθηκε και κοίταξε, και τότε η κοπέλα γλίστρησε από τα χέρια των βασανιστών της και έπεσε στα πόδια του.
- Ελέησέ με! κραύγασε. Σώσε με! Ο πατέρας μου ήταν οπαδός του Ζωροάστρη. Από τα ρούχα σου καταλαβαίνω ότι ανήκεις κι εσύ στην ίδια πίστη. Ο πατέρας μου πέθανε και τώρα πρέπει να πουληθώ σε δουλεμπόρους για να πληρώσω τα χρέη του. Βοήθησέ με, σε ικετεύω!
Ο Αρταβάν κοίταξε την κοπέλα και ρίγησε. Βρισκόταν τρίτη φορά εμπρός στο ίδιο δίλημμα: να κρατήσει το κόσμημά του για να το δωρίσει στο Βασιλιά των Βασιλέων ή να το δώσει για να σώσει ένα συνάνθρωπό του; Καταλάβαινε όμως ότι θα ήταν μια πραγματική πράξη αγάπης να σώσει το αβοήθητο κορίτσι.
Ο Αρταβάν έβγαλε το ανεκτίμητο μαργαριτάρι από το πουγκί του και το απόθεσε στο χέρι της κοπέλας.
- Να, κόρη μου, τα λύτρα σου! Είναι ο τελευταίος θησαυρός που φύλαγα για το Βασιλέα των Βασιλέων, αυτόν που τώρα σταυρώνεται.
Όπως μιλούσε, ο oυρανός σκοτείνιασε και ο δρόμος άρχισε να τρέμει ολόκληρος, σαν άνθρωπος που σφαδάζει από τον πόνο. Τα σπίτια κλυδωνίζονταν, πέτρες έπεφταν και συντρίβονταν καταγής και σύννεφα σκόνης σηκώνονταν. Οι στρατιώτες το έβαλαν στα πόδια κατατρομαγμένοι, τρεκλίζοντας σαν μεθυσμένοι, και ο Αρταβάν και η κοπέλα κρύφτηκαν πίσω από τους τοίχους του φρουραρχείου.
Η γη σείστηκε μια τελευταία φορά. Τότε, ένα βαρύ κεραμίδι έφυγε από τη σκεπή, έπεσε και χτύπησε τον Αρταβάν στον κρόταφο.
Όπως η κοπέλα έσκυβε από πάνω του, νομίζοντας ότι ο γέροντας είναι νεκρός, ακούστηκε μεσ’ απ’ το σκοτάδι μια φωνή, πολύ σιγανή και πολύ ήρεμη, σαν μουσική που έρχεται από μακριά. Η φωνή έλεγε:
- Να έχεις πάντα ειρήνη, Αρταβάν. Όταν πεινούσα, εσύ μου πρόσφερες τροφή, όταν ήμουν γυμνός, εσύ μ’ έντυσες, όταν ήμουν λυπημένος, εσύ με παρηγόρησες. Ό, τι έκανες, ακόμα και για το πιο ταπεινό παιδί μου, για μένα το έκανες.
Ένα γαλήνιο φως φώτισε το πρόσωπο του Αρταβάν και ένας μακρύς, τελευταίος στεναγμός ανακούφισης άφησε τα χείλη του. Το ταξίδι του ήταν στο τέλος του. Είχε βρει επιτέλους το βασιλιά του”.
Πολλοί είναι οι συγγραφείς που έχουν εμπνευστεί από την ιδέα ενός τέταρτου μάγου, που είδε κι αυτός το άστρο που προμήνυε τη γέννηση του Χριστού, αλλά δεν πρόλαβε να φτάσει εγκαίρως στη Βηθλεέμ.
Η κεντρική ιδέα της ιστορίας των Τριών Μάγων και των μεταγενέστερων ιστοριών για τον Τέταρτο Μάγο είναι το ότι τονίζουν ότι ο Μεσσίας είναι ένας δάσκαλος, που το μήνυμά του δεν ήταν σημαντικό μόνο για τον ιουδαϊκό λαό, το λαό της καταγωγής του ή για το χριστιανικό ευρύτερα κόσμο, αλλά για ολόκληρο τον κόσμο, σε όλα τα μήκη και πλάτη της υφηλίου. Καθένας από τους Μάγους που είδαν το άστρο κατάλαβε ότι αυτό σήμαινε τη γέννηση ενός δασκάλου που έφερνε ένα πανανθρώπινο μήνυμα. Η ιστορία του Χένρυ Βαν Ντάικ εξαίρει αυτό το θέμα, αφού ο Αρταβάν βιώνει και κάνει πράξη τη διδασκαλία του Ιησού: αφιερώνει τη ζωή του στην υπηρεσία των ανθρώπων, αναζητώντας το Βασιλέα των Βασιλέων, χωρίς να κάνει διακρίσεις εις βάρος ανθρώπων που ανήκουν σε διαφορετικές φυλές ή πρεσβεύουν διαφορετικά «πιστεύω» από τα δικά του.
Φαίνεται από την ιστορία μας ότι συνάμα μπορούμε να αξιοποιούμε την απογοήτευση, πως η δύναμη της πίστης μπορεί να μεταμορφώνει τη ζωή μας και πως το εσωτερικό ταξίδι μες στη ζωή αντικατοπτρίζεται στο εσωτερικό ταξίδι της ψυχής.
Για μένα αυτή η ιστορία δεν είναι ένα ακόμα χριστουγεννιάτικο παραμύθι, αλλά μια ιστορία που κρύβει όλο το νόημα του Χριστιανισμού!!! Είναι μια μαγική ιστορία για τη δύναμη της αγάπης…
Για έναν καθηγητή / δάσκαλο, η τελευταία ημέρα των μαθημάτων πριν τις διακοπές είναι πραγματικά δύσκολη, καθώς τα παιδιά έχουν τρελά κέφια. Αυτή τη μέρα προσπαθώ να την περάσουμε όλοι μαζί ευχάριστα με διάφορους τρόπους. Αυτό που κάνω πάντα, είναι να τους διαβάσω αυτό το παραμύθι. Κάποια παιδιά το άκουσαν 6 χρονιές – στο γυμνάσιο και στο λύκειο – και δεν δυσανασχέτησαν στιγμή…
“Το μεγαλύτερο δώρο”, Η ιστορία του Τέταρτου Μάγου, Χένρυ Βαν Ντάυκ, διασκευή για παιδιά: Σούζαν Σάμμερς, εκδόσεις Πατάκη]
Πηγή: atwinklestar.blogspot.gr
ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ
Το ποντικάκι που ήθελε να αγγίξει ένα αστεράκι
Ήταν κάποτε ένας ποντκούλης που τον λέγαν Τρωκτικούλη. Ο Τρωκτικούλης ο ποντικούλης κάθε φορά που έβλεπε τα αστεράκια στον ουρανό ήθελε να τ” αγγίξει. -Παππού, έλεγε στον παππού του, σήκωσε με, σε παρακαλώ, στα χέρια σου για να αγγίξω ένα αστεράκι. -Δε γίνεται αυτό που ζητάς, εγγονάκι μου, απαντούσε ο παππούς του. Τα αστεράκια είναι πάρα πολύ ψηλά. Δεν είναι καθόλου εύκολο να τ” αγγίξει κανείς… |
Ένα δέντρο μια φορά
Η ιστορία εκτυλίσσεται ένα χριστουγεννιάτικο βράδυ, όταν στο ζοφερό πεζοδρόμιο μιας πόλης συναντιούνται ένα παραμελημένο δέντρο κι ένα φτωχό αγόρι. Το δέντρο βλέπει από τα παράθυρα των σπιτιών τα καταστόλιστα έλατα και ζηλεύει. Ζητά από το αγόρι να το στολίσει. Εκείνο όμως ούτε στολίδια έχει ούτε χρήματα. Πώς είναι δυνατόν να στολίσει ένα μίζερο δέντρο στη μέση ενός παγωμένου πεζοδρομίου; Κι όμως… εκείνη η νύχτα είναι μια νύχτα ονείρων, μια νύχτα μαγική … Πρόκειται για μια συγκινητική ταινία, με χιούμορ, φαντασία και χωρίς ίχνος βίας. Ο Ευγένιος Τριβιζάς άλλωστε επιμένει ότι «η πολιτιστική τροφή των παιδιών μας περιλαμβάνει ένα δυσανάλογα μεγάλο ποσοστό σκουπιδιών. Σε όλες τις άλλες περιπτώσεις προσφέρουμε στα παιδιά μας ό,τι το πιο εκλεκτό: τα θρεπτικότερα φαγητά για παράδειγμα ή τα πιο ζεστά ρούχα. Τις περισσότερες φορές, μάλιστα, φτάνουμε στο σημείο να στερούμεθα εμείς για να απολαμβάνουν εκείνα. Το παράδοξο είναι ότι στον χώρο της τέχνης και του θεάματος για παιδιά -με ελάχιστες εξαιρέσεις- συμβαίνει μάλλον το αντίθετο. Ετοιμάζουμε λουκούλεια γεύματα για τους εαυτούς μας και ταΐζουμε τα παιδιά μας με αποφάγια. Κι αυτό επειδή επικρατεί η νοοτροπία ότι οτιδήποτε το παιδικό είναι απλούστερο, ευκολότερο, φτηνότερο και υποδεέστερο του αντίστοιχου προϊόντος για ενήλικες». Τη μεταφορά σε τρισδιάστατα κινούμενα σχέδια σκηνοθετεί ο Παναγιώτης Ράππας σε σενάριο του Ευγένιου Τριβιζά και μουσική του Δημήτρη Παπαδημητρίου. Τα τραγούδια της ταινίας ερμηνεύουν η Φωτεινή Δάρα και ο Μπάμπης Τσέρτος, το παιδί σχεδίασε ο Γερμανός σχεδιαστής Uli Meyer (σχεδιαστής της ταινίας «Who Framed Roger Rabbit»), ενώ συμμετέχουν δανείζοντας τις φωνές τους οι Θοδωρής Αθερίδης, Παύλος Κοντογιαννίδης, Μιχάλης Μητρούσης, Δημήτρης Πιατάς, Παύλος Χαϊκάλης και Τάκης Τζαμαριάς. Το παραμελημένο δέντρο ζωντανεύει με τη φωνή του ο Διονύσης Σαββόπουλος, το αγοράκι η Δανάη Σκιάδη και τη Ρωσίδα πριγκίπισσα η Μαρία Ναυπλιώτου. |
Click to set custom HTML
|
ΣΥΜΒΟΛΙΣΜΟΙ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ
ΡΟΔΙ
Το ρόδι ήταν σύμβολο γονιμότητας και ευημερίας. Στην Αρχαία Ελλάδα κατά τα Θεσμοφόρια, γιορτές αφιερωμένες στη θεά Δήμητρα, οι γυναίκες έτρωγαν ρόδι για να είναι γόνιμες ενώ και η Ήρα, προστάτιδα του γάμου, κρατούσε ρόδι στο δεξί της χέρι.
Το σπάσιμο του ροδιού, έθιμο της Πελοποννήσου Το πρωί της Πρωτοχρονιάς, η οικογένεια πηγαίνει στην εκκλησία και ο νοικοκύρης κρατάει στην τσέπη του ένα ρόδι, για να το λειτουργήσει. Γυρνώντας σπίτι, πρέπει να χτυπήσει το κουδούνι της εξώπορτας – δεν κάνει να ανοίξει ο ίδιος με το κλειδί του – και έτσι να είναι ο πρώτος που θα μπει στο σπίτι, για να κάνει το καλό ποδαρικό, με το ρόδι στο χέρι. Μπαίνοντας μέσα, με το δεξί, σπάει το ρόδι πίσω από την εξώπορτα, το ρίχνει δηλαδή κάτω με δύναμη, για να σπάσει και να πεταχτούν οι ρώγες του παντού και ταυτόχρονα λέει: "με υγεία, ευτυχία και χαρά το νέο έτος κι όσες ρώγες έχει το ρόδι, τόσες λίρες να έχει η τσέπη μας όλη τη χρονιά". Τα παιδιά μαζεμένα γύρω-γύρω κοιτάζουν οι ρώγες, αν είναι τραγανές και κατακόκκινες. Όσο γερές κι όμορφες είναι οι ρώγες, τόσο χαρούμενες κι ευλογημένες θα είναι οι μέρες που φέρνει μαζί του ο νέος χρόνος. (Από το ηλεκτρονικό περιοδικό «Παπάκι») ΕΙΡΕΣΙΩΝΗ
Ειρεσιώνη καλείται το κλαδί ελιάς ή δάφνης, πάνω στο οποίο έχουν πλέξει λευκές ή πορφυρές κορδέλες από μαλλί και έχει κρεμασμένους όλων των ειδών τους καρπούς (εκτός του πίου και του μήλου) της πρώτης φθινοπωρινής σοδειάς. Επίσης κατά την περιφορά τοποθετούσαν επάνω του άρτους, οινοχόες γεμάτες με κρασί, ορμαθούς από βελανίδια, λάδι, μέλι. Η ειρεσιώνη είναι πιθανόν να πήρε το όνομά της από το μαλλί "είρος", που έπαιρναν από το ιερό ζώο. Για τους αρχαίους Έλληνες αποτελούσε σύμβολο ευφορίας. Τις ειρεσιώνες αφιέρωναν στη θεότητα, τη χορηγό των αγαθών της Γής και άλλοτε τις έβαζαν έξω από την πόρτα του ναού της για να επικαλεστούν τη συνδρομή της κατά του λιμού (της σιτοδείας), των επιδημιών ή άλλων θεομηνιών. Άλλοτε τις αναρτούσαν πάνω στις πόρτες των οικιών τους για να αποδώσουν ευχαριστίες στη θεότητα. Ειδικά στην Αθήνα, ορισμένες ειρεσιώνες αφιερώνονταν κατά τα Θαργήλια και Πυανέψια στον Απόλλωνα και τις Ώρες, σε έκφραση ευχαριστίας για τη γονιμότητα του έτους που λήγει και παράκληση της συνέχισής της και κατά το επόμενο. Άλλοι αναφέρουν ότι τις περιέφεραν και τις κρεμούσαν προς τιμήν του "Ηλίου και των Ωρών".
http://www.hellenicpantheon.gr http://visaltis.blogspot.gr ΤΡΙΕΣΠΕΡΟΝ
Στη θέση των «Χριστουγέννων», οι πρόγονοί μας εώρταζαν το λεγόμενο «Τριέσπερον», μία εορτή η οποία γενικεύεται από τους ελληνιστικούς χρόνους κι εντεύθεν, προς τιμήν των πυρφόρων και ηλιακών θεοτήτων Ηρακλέους (ο οποίος κατά τον Κορνούτο ορίζεται ως «ο εν τοίς όλοις Λόγος καθ'όν η Φύσις ισχυρά και κραταιά εστί και απεριγένητος ούσα, μεταδοτικός ισχύος και τοίς κατά μέρος και αλκής υπάρχων») και Ηλίου. Το «Τριέσπερον» ξεκινούσε με το Χειμερινό Ηλιοστάσιο (τη νύκτα της 21ης προς την 22α του Δεκεμβρίου, τη μεγαλύτερη δηλαδή νύκτα του έτους) και κορυφωνόταν με την αναγέννηση του φωτοδότη Ηλίου (τη νύκτα της 24ης προς 25η, όταν η ημέρα έχει ήδη μείνει «στάσιμη» επί 3 ημέρες μετά το Ηλιοστάσιο και αρχίζει πλέον να μεγαλώνει).
http://www.hellenicpantheon.gr ΠΕΡΙ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ
Γιατί γιορτάζουμε τα Χριστούγεννα στις 25 Δεκεμβρίου; Η Ιστορία του Χριστουγεννιάτικου δέντρου. Πότε στολίστηκε το πρώτο δέντρο στην Ελλάδα
και πότε στην Αθήνα, στην Ουάσιγκτον, στο Λονδίνο; Σήμερα, θεωρούμε δεδομένο και αυτονόητο ότι ο Χριστός γεννήθηκε στις 25 Δεκεμβρίου. Τους πρώτους χριστιανικούς αιώνες, όμως, τα γενέθλια του Χριστού ήταν θέμα ατελείωτων συζητήσεων. Το ότι ο Χριστός γεννήθηκε στις 25 Δεκεμβρίου, αποφασίστηκε, τελικά, το 336 μ.Χ και ο λόγος ήταν ότι έπρεπε να αντικατασταθεί μια σημαντική γιορτή των Ελλήνων και των Λατίνων. Οι πιστοί της προηγούμενης θρησκείας, γιόρταζαν τις ημέρες εκείνες τη μεγάλη γιορτή της γέννησης του Ήλιου (Dies Solis Invectis Natalis). Κατά την αστρονομία, επίσης, 23 – 25 Δεκεμβρίου είναι οι μέρες του χειμερινού ηλιοστάσιου. Μέχρι τον 7ο – 8ο αιων. δεν έβρισκαν ησυχία με τέτοια ζητήματα, για παράδειγμα: ο Επιφάνιος (315 - 403) είχε προτείνει την 6η Ιανουαρίου ως ημέρα γέννησης του Χριστού, ενώ ο Κλήμης ο Αλεξανδρεύς (ο σημαντικότερος θεολόγος του β΄αιων.) είχε προτείνει τη 18η Νοεμβρίου. Αξιοσημείωτη λεπτομέρεια είναι ότι πρώτα προσδιορίστηκε η ημερομηνία της γέννησης του Χριστού (25 Δεκεμβρίου) και στη συνέχεια ορίστηκε η ημερομηνία της γιορτής της σύλληψης του Θεανθρώπου, ακριβώς εννέα μήνες νωρίτερα (Ευαγγελισμός της Θεοτόκου, 25 Μαρτίου). Όταν ο χριστιανισμός θα διαδοθεί στους βόρειους λαούς της Ευρώπης, τότε, θα εμπλουτιστεί με νέα ήθη και έθιμα, όπως, για παράδειγμα το χριστουγεννιάτικο έλατο. Το χριστουγεννιάτικο δένδρο καθιερώθηκε τον 8ο αιώνα από τον Άγιο Βονιφάτιο (672- 754), ο οποίος διαδίδοντας τον Χριστιανισμό στους Γερμανούς, έπρεπε να αντικαταστήσει τις δοξασίες των γηγενών πληθυσμών. Συγκεκριμένα, οι αρχαίοι Γερμανοί λάτρευαν τον ιερό δρυ (: βελανιδιά) και ο Βονιφάτιος τους τον αντικατέστησε με το χριστουγεννιάτικο έλατο. Πολλούς αιώνες αργότερα (το 1539) ο Μαρτίνος Λούθηρος θα κρεμάσει πάνω στο έλατο φαγώσιμα ή είδη ρουχισμού. Αυτά τα χρήσιμα δώρα θα αντικατασταθούν, αργότερα, με τα σημερινά άχρηστα στολίδια (μπάλες, λαμπάκια κ.α) Το πρώτο Χριστουγεννιάτικο δένδρο στην Ελλάδα στολίστηκε το 1833 στο Ναύπλιο, έξω από το σπίτι του Όθωνα. Στη συνέχεια, όταν η πρωτεύουσα μεταφέρθηκε στην Αθήνα, η οικία του Όθωνα (ακόμα δεν υπήρχαν ανάκτορα) ήταν το μοναδικό στολισμένο σπίτι στην Αθήνα. Εμπρός στο σπίτι του βασιλιά, λοιπόν, έκαναν ουρά οι Αθηναίοι για να θαυμάσουν το πρωτόγνωρο δέντρο. Το στολισμένο καραβάκι δεν το γνώριζαν στην Αθήνα παρά μόνο σε ορισμένα νησιά. Συνεπώς, το χριστουγεννιάτικο έλατο ήταν μία νέα μόδα και δεν περιόρισε κάποια προϋπάρχουσα συνήθεια των Αθηναίων (και των περισσοτέρων Ελλήνων). Τώρα, γιατί πρέπει να το στολίζουμε, το δέντρο και τη φάτνη, με ψεύτικο χιόνι αυτό δεν έχει να κάνει με τη Βηθλεέμ, αλλά με τη Γερμανική προέλευση του εθίμου. Πάντως και στην Εσπερία το έθιμο με το στόλισμα του δέντρο διαδόθηκε την ίδια, περίπου, εποχή. O Λευκός Oίκος απέκτησε το πρώτο του στολισμένο χριστουγεννιάτικο δέντρο το 1856, επί προεδρίας Φράνκλιν Πιρς, ενώ το παλάτι του Oυίδσορ στόλισε για πρώτη φορά χριστουγεννιάτικο δέντρο το 1834. Tο έφερε στο παλάτι ο Πρίγκιπας Aλβέρτος, σύζυγος της Bασίλισσας Bικτόριας για χάρη της βασιλικής οικογένεια http://www.24grammata.com Ο ΑΡΧΑΙΟΣ ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΠΡΟΓΟΝΟΣ ΤΟΥ XΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΟΥ ΔΕΝΤΡΟΥ...
(Μοναδικό δείγμα μεταφοράς του από το αρχαίο ελληνικό ημερολόγιο της μετώπης του Αγίου Ελευθερίου - παρεκκλήσι της Μητρόπολης Αθηνών) Η ειρεσιώνη (> είρος = έριο = μαλλί) …το αρχαίο ελληνικό δέντρο των γιορτών! «Eιρεσιώνη σύκα φέρει και πίονας άρτους και μέλι εν κοτύλη και έλαιον αναψήσασθαι και κύλικ’ εύζωρον, ως αν μεθύουσι καθεύδη…» Πλούταρχος (Θησ.22) «Η ειρεσιώνη σού φέρνει σύκα και αφράτα σταρένια ψωμιά και μέλι στο ποτήρι και λάδι για να ψήσεις και κανάτα ξέχειλη (με κρασί) για να μεθύσεις και να κοιμηθείς…» Μ’ αυτό το καλεστικό άσμα, ομάδες αγοριών - σε πολλά μέρη της αρχαίας Ελλάδας όπως στη Σάμο και στην Αθήνα - γυρνούσαν από σπίτι σε σπίτι και ενημέρωναν για τη γιορτή του Πύθιου Απόλλωνα κρατώντας στα χέρια τους κλαδιά ελιάς ή δάφνης περιτυλιγμένα με λευκό μαλλί (πεπλεγμένος ερίοις) και στολισμένα με κόκκινες ταινίες – κορδέλες, κάθε είδους καρπούς (ακρόδρυα - παντοδαπούς των εκ γης καρπών) – τα πρωτόλεια των εσοδειών - κρεμασμένους με σπάγκους, μικρές φιάλες – μπουκαλάκια με σύμβολα γονιμότητας δηλ. ελαιόλαδο, κρασί και μέλι. Πάνω στα κλαδιά αυτά δένονταν, επίσης, τα λεγόμενα διακόνια δηλ. διάφορα αντικείμενα όπως ομοιώματα λύρας, ένα κύπελλο ή ένα κλαδί αμπέλου φτιαγμένα από ζύμη, κρίθινα κουλούρια και γλυκά καθώς και κάθε είδους άλλα ομοιώματα (…Αθηναίοι τω Απόλλωνι την καλουμένην ειρεσιώνην όταν ποιώσι, πλήττοντες λύραν τε και κοτύλην και κλήμα και άλλ’ άττα κυκλοτερή πλασσόμενα πέμματα (πλακούντες, γλυκίσματα) ταύτα καλούσι διακόνια. Τινές δε λέγουσι ζωμόν ποιόν, τινές δε μάζαν)(Σουίδας) Το ικετευτικό άσμα των μικρών τραγουδιστών συνοδευόταν από έκκληση για κάποιο δώρο. Το κλαδί το ίδιο με τα ποικίλα του εξαρτήματα, ήταν ένα ευανάγνωστο σύμβολο αφθονίας των καρπών και όταν έμπαινε σ’ ένα σπίτι, έφερνε μαζί του ευχές για δύναμη, υγεία, πλούτο και ευλογία. Αυτά τα κλαδιά (θαλλοί) λέγονταν ειρεσιώνες και τις στόλιζαν, περιφέροντάς τες τα παιδιά τα οποία είχαν και τους δυο γονείς τους εν ζωή (αμφιθαλή) σε γιορτές όπως τα Πυανέψια και τα Θαργήλια. Κατά τα Πυανέψια > κύαμοι, πύαμοι = κουκιά + έψω (= βράζω) (Πυανεψιών, 15 Οκτωβρίου – 15 Νοεμβρίου, τέταρτος μήνας του αττικού έτους), μετά την περιφορά τους, οι ειρεσιώνες τοποθετούνταν έξω από τη θύρα του ναού του Απόλλωνα (πύθιον – σπήλαιο, ιερό του Πύθιου Απόλλωνα στη Β.Δ. πλευρά της Ακρόπολης) αλλά και έξω από τις θύρες των αθηναϊκών σπιτιών για ένα ολόκληρο χρόνο, έθιμο παλιό για την αποτροπή κάποιου λοιμού, για να ικετεύει για ευλογία αγαθών από τη νέα σπορά ως τη συγκομιδή, να φέρνει κάθε τι καλό αλλά και να διώχνει το κακό όλη τη χρονιά… Κατά τη διάρκεια της πομπής των Θαργηλίων – Θαργηλίων > θάργηλος = χυλός, ψωμί ή γλυκό από τους καρπούς της πρώτης συγκομιδής, Θεργηλίων > θέρος και ήλιος (Θαργηλιών, 15 Μαΐου – 15 Ιουνίου, ενδέκατος μήνας του αττικού έτους), γιορτές αφιερωμένες στον Ήλιο (γενέθλια του Θεού Απόλλωνα) και στις Ώρες (εποχές) προσφέρονταν στο θεό οι πρώτοι καρποί αλλά και η ειρεσιώνη. Κατά τη διάρκεια της πομπής, με την ειρεσιώνη παρακαλούσαν τον Ήλιο και τις Ώρες για ευνοϊκές κλιματολογικές συνθήκες, καλή σοδειά και πλούτο. Το κάθε ένα από τα στοιχεία τα οποία τη στόλιζαν «ικέτευε» για ό,τι καλύτερο… Αντίστοιχη με την ειρεσιώνη ήταν και η ικετηρία, κλαδί από τις μορίες, τις ιερές ελιές της Ακαδημίας οι οποίες είχαν πολλαπλασιαστεί με καταβολάδες από την ιερή ελιά της θεάς Αθηνάς στην Ακρόπολη. Η ικετηρία ήταν περιτυλιγμένη με λευκό μαλλί και την έφεραν οι όμορφοι γέροντες - ικέτες (θαλλοφόροι) κατά την πομπή της μεταφοράς του πέπλου, πριν τη θυσία των ζώων, την τελευταία ημέρα της εορτής των Παναθηναίων, ψάλλοντας ύμνους. (Εκατομβαιών > εκατόμβη = εκατόν + βους = εκατό βόδια, θυσία εκατό βοδιών, δημόσια θυσία , 15 Ιουλίου – 15 Αυγούστου, πρώτος μήνας του αττικού έτους) « Ην δε κλάδος από της ιερής ελαίας ερίω λευκώ κατεστεμμένος…» Πλούταρχος (Θησ.22) Υπάρχουν πολλές αναφορές οι οποίες χαρακτηρίζουν τις μορίες ως δένδρα του πεπρωμένου. Συνηθίζουμε, χιλιάδες χρόνια μετά, να στολίζουμε με παραπλήσιο τρόπο τα χριστουγεννιάτικα δέντρα γύρω από την εποχή του χειμερινού ηλιοστασίου κατά το οποίο γιορτάζαμε, πάντα, τους «ήλιους» και «φωτοδότες» Μίθρα (πέρσικος θεός Ήλιος) , Απόλλωνα και Χριστό. Άλλη μια συνήθεια που αντέγραψαν οι Δυτικοί και εισήγαγαν στην Ελλάδα ως …καινοτομία! (Kείμενο - φωτογραφία: Μάνος Ι. Ελευθερίου – Σελ. fb: «Ταξίδι στην Αρχαία Ελλάδα») https://www.facebook.com/manos.i.eleftheriou.taxidiStenArchaiaEllada Η ειρεσιώνη (> είρος = έριο = μαλλί) …το αρχαίο ελληνικό δέντρο των γιορτών!
«Eιρεσιώνη σύκα φέρει και πίονας άρτους και μέλι εν κοτύλη και έλαιον αναψήσασθαι και κύλικ’ εύζωρον, ως αν μεθύουσι καθεύδη…» Πλούταρχος (Θησ.22) «Η ειρεσιώνη σού φέρνει σύκα και αφράτα σταρένια ψωμιά και μέλι στο ποτήρι και λάδι για να ψήσεις και κανάτα ξέχειλη (με κρασί) για να μεθύσεις και να κοιμηθείς…» Μ’ αυτό το καλεστικό άσμα, ομάδες αγοριών - σε πολλά μέρη της αρχαίας Ελλάδας όπως στη Σάμο και στην Αθήνα - γυρνούσαν από σπίτι σε σπίτι και ενημέρωναν για τη γιορτή του Πύθιου Απόλλωνα κρατώντας στα χέρια τους κλαδιά ελιάς ή δάφνης περιτυλιγμένα με λευκό μαλλί (πεπλεγμένος ερίοις) και στολισμένα με κόκκινες ταινίες – κορδέλες, κάθε είδους καρπούς (ακρόδρυα - παντοδαπούς των εκ γης καρπών) – τα πρωτόλεια των εσοδειών - κρεμασμένους με σπάγκους, μικρές φιάλες – μπουκαλάκια με σύμβολα γονιμότητας δηλ. ελαιόλαδο, κρασί και μέλι. Πάνω στα κλαδιά αυτά δένονταν, επίσης, τα λεγόμενα διακόνια δηλ. διάφορα αντικείμενα όπως ομοιώματα λύρας, ένα κύπελλο ή ένα κλαδί αμπέλου φτιαγμένα από ζύμη, κρίθινα κουλούρια και γλυκά καθώς και κάθε είδους άλλα ομοιώματα (…Αθηναίοι τω Απόλλωνι την καλουμένην ειρεσιώνην όταν ποιώσι, πλήττοντες λύραν τε και κοτύλην και κλήμα και άλλ’ άττα κυκλοτερή πλασσόμενα πέμματα (πλακούντες, γλυκίσματα) ταύτα καλούσι διακόνια. Τινές δε λέγουσι ζωμόν ποιόν, τινές δε μάζαν)(Σουίδας) Το ικετευτικό άσμα των μικρών τραγουδιστών συνοδευόταν από έκκληση για κάποιο δώρο. Το κλαδί το ίδιο με τα ποικίλα του εξαρτήματα, ήταν ένα ευανάγνωστο σύμβολο αφθονίας των καρπών και όταν έμπαινε σ’ ένα σπίτι, έφερνε μαζί του ευχές για δύναμη, υγεία, πλούτο και ευλογία. Αυτά τα κλαδιά (θαλλοί) λέγονταν ειρεσιώνες και τις στόλιζαν, περιφέροντάς τες τα παιδιά τα οποία είχαν και τους δυο γονείς τους εν ζωή (αμφιθαλή) σε γιορτές όπως τα Πυανέψια και τα Θαργήλια. Κατά τα Πυανέψια > κύαμοι, πύαμοι = κουκιά + έψω (= βράζω) (Πυανεψιών, 15 Οκτωβρίου – 15 Νοεμβρίου, τέταρτος μήνας του αττικού έτους), μετά την περιφορά τους, οι ειρεσιώνες τοποθετούνταν έξω από τη θύρα του ναού του Απόλλωνα (πύθιον – σπήλαιο, ιερό του Πύθιου Απόλλωνα στη Β.Δ. πλευρά της Ακρόπολης) αλλά και έξω από τις θύρες των αθηναϊκών σπιτιών για ένα ολόκληρο χρόνο, έθιμο παλιό για την αποτροπή κάποιου λοιμού, για να ικετεύει για ευλογία αγαθών από τη νέα σπορά ως τη συγκομιδή, να φέρνει κάθε τι καλό αλλά και να διώχνει το κακό όλη τη χρονιά… Κατά τη διάρκεια της πομπής των Θαργηλίων – Θαργηλίων > θάργηλος = χυλός, ψωμί ή γλυκό από τους καρπούς της πρώτης συγκομιδής, Θεργηλίων > θέρος και ήλιος (Θαργηλιών, 15 Μαΐου – 15 Ιουνίου, ενδέκατος μήνας του αττικού έτους), γιορτές αφιερωμένες στον Ήλιο (γενέθλια του Θεού Απόλλωνα) και στις Ώρες (εποχές) προσφέρονταν στο θεό οι πρώτοι καρποί αλλά και η ειρεσιώνη. Κατά τη διάρκεια της πομπής, με την ειρεσιώνη παρακαλούσαν τον Ήλιο και τις Ώρες για ευνοϊκές κλιματολογικές συνθήκες, καλή σοδειά και πλούτο. Το κάθε ένα από τα στοιχεία τα οποία τη στόλιζαν «ικέτευε» για ό,τι καλύτερο… Αντίστοιχη με την ειρεσιώνη ήταν και η ικετηρία, κλαδί από τις μορίες, τις ιερές ελιές της Ακαδημίας οι οποίες είχαν πολλαπλασιαστεί με καταβολάδες από την ιερή ελιά της θεάς Αθηνάς στην Ακρόπολη. Η ικετηρία ήταν περιτυλιγμένη με λευκό μαλλί και την έφεραν οι όμορφοι γέροντες - ικέτες (θαλλοφόροι) κατά την πομπή της μεταφοράς του πέπλου, πριν τη θυσία των ζώων, την τελευταία ημέρα της εορτής των Παναθηναίων, ψάλλοντας ύμνους. (Εκατομβαιών > εκατόμβη = εκατόν + βους = εκατό βόδια, θυσία εκατό βοδιών, δημόσια θυσία , 15 Ιουλίου – 15 Αυγούστου, πρώτος μήνας του αττικού έτους) « Ην δε κλάδος από της ιερής ελαίας ερίω λευκώ κατεστεμμένος…» Πλούταρχος (Θησ.22) Υπάρχουν πολλές αναφορές οι οποίες χαρακτηρίζουν τις μορίες ως δένδρα του πεπρωμένου. Συνηθίζουμε, χιλιάδες χρόνια μετά, να στολίζουμε με παραπλήσιο τρόπο τα χριστουγεννιάτικα δέντρα γύρω από την εποχή του χειμερινού ηλιοστασίου κατά το οποίο γιορτάζαμε, πάντα, τους «ήλιους» και «φωτοδότες» Μίθρα (πέρσικος θεός Ήλιος) , Απόλλωνα και Χριστό. Άλλη μια συνήθεια που αντέγραψαν οι Δυτικοί και εισήγαγαν στην Ελλάδα ως …καινοτομία! (Μάνος Ι. Ελευθερίου – Σελ. fb: «Ταξίδι στην Αρχαία Ελλάδα») https://www.facebook.com/manos.i.eleftheriou.taxidiStenArchaiaEllada |
ΚΑΛΙΚΑΝΤΖΑΡΟΣ
Μια από τις πιο γνωστές λαϊκές δοξασίες είναι αυτή των καλικάντζαρων. Σ’ ολόκληρη την Ελλάδα, από τα Χριστούγεννα έως την παραμονή των Φώτων, πιστεύουν πως βγαίνουν οι Καλικάντζαροι. Κατά τη λαϊκή φαντασία, είναι «μαυριδεροί με κόκκινα μάτια, με τρίχινα πόδια, με χέρια σαν της μαϊμούς κι έχουν όλο το κορμί τους τριχωτό. Μπαίνουν στα σπίτια και τρώνε τις τηγανίτες και τα γλυκά».
Υπάρχουν πολλές εκδοχές για την ετυμολογική εξήγηση της λέξης καλικάντζαρος. Οι πιο γνωστές απ αυτές είναι: α) από το καλός + κάνθαρος (: το σκαθάρι, scarabaeus pilularius) > καλικάνθαρος (με αυτή την άποψη συμφωνούν οι περισσότεροι: Κοραής, Κουκουλές, Μπούντουρας Boll. β) Ο Ν. Πολίτης μεταφέρει την λαϊκή εκδοχή ότι οι Καλικάντζαροι είναι βρικόλακες Ατσιγγάνων: (Κάλι +Γάντζαροι) γ) από τη λατινική λέξη caligatus > καλίγατος δ) από το “καλός + κένταυρος”, κατά τον Lawson ε) από το “λύκος + κάνθαρος” ή από το “καλός + τσαγγίον” ή από το “καρκάντζι” (: ο τσουρουφλισμένος) Πηγή:http://www.24grammata.com ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΟ ΔΕΝΤΡΟ
Το δένδρο των Χριστουγέννων απoτελεί σήμερα ένα διεθνές χριστουγεννιάτικο έθιμο. Ως Χριστουγεννιάτικο σύμβολο - έθιμο φέρεται από τον 8ο αιώνα, όταν ο Άγιος Βονιφάτιος θέλησε περί το 750 να εξαλείψει την μέχρι τότε αποδιδόμενη ιερότητα των "ειδωλολατρών" στην βελανιδιά αντικαθιστώντας την με το έλατο δηλαδή το δένδρο των Χριστουγέννων.
Στην Ελλάδα το έθιμο αυτό του έλατου ως χριστουγεννιάτικη διακόσμηση ήρθε για πρώτη φορά με τον Βαυαρό Βασιλιά Όθωνα το 1833, που σημαίνει ότι είχε ήδη καθιερωθεί ως έθιμο στους βασιλικούς οίκους της Βόρειας Ευρώπης. Αρχικά στολίστηκε στα ανάκτορα του Ναυπλίου και εν συνεχεία στην Αθήνα, όπου οι κάτοικοι έκαναν ουρές για να το θαυμάσουν. Σημειώνεται ότι στη Γαλλία ως έθιμο εισήχθηκε αρκετά χρόνια μετά απ΄ ότι στην Ελλάδα από την Κόμισσα της Ορλεάνης. http://el.wikipedia.org ΗΘΗ ΚΑΙ ΕΘΙΜΑ ΔΩΔΕΚΑΗΜΕΡΟΥ
ΒΑΣΙΛΟΠΙΤΑ
Πέρα όμως αυτού του φράγκικου εθίμου, που επικράτησε στην Ευρώπη, υπάρχει και μία θρησκευτική παράδοση που συνδέει και με την προσωπικότητα του Μεγάλου Βασιλείου. Κατά την θρησκευτική λοιπόν παράδοση κάποτε στη Καισαρεία της Καππαδοκίας στη Μικρά Ασία που επίσκοπος ήταν ο Μέγας Βασίλειος ήλθε να τη καταλάβει ο Έπαρχος της Καππαδοκίας με πρόθεση να τη λεηλατήσει. Τότε ο Μέγας Βασίλειος ζήτησε από τους πλούσιους της πόλης του να μαζέψουν ότι χρυσαφικά μπορούσαν προκειμένου να τα παραδώσει ως "λύτρα" στον επερχόμενο κατακτητή. Πράγματι συγκεντρώθηκαν πολλά τιμαλφή. Κατά την παράδοση όμως είτε επειδή μετάνιωσε ο έπαρχος, είτε (κατ΄ άλλους) εκ θαύματος ο Άγιος Μερκούριος με πλήθος Αγγέλων απομάκρυνε τον στρατό του, ο Έπαρχος απάλλαξε την πόλη από επικείμενη καταστροφή. Προκειμένου όμως ο Μέγας Βασίλειος να επιστρέψει τα τιμαλφή στους δικαιούχους, μη γνωρίζοντας σε ποιόν ανήκει τι, έδωσε εντολή να παρασκευαστούν μικροί άρτοι εντός των οποίων τοποθέτησε ανά ένα των νομισμάτων ή τιμαλφών και τα διένειμε στους κατοίκους την επομένη του εκκλησιασμού. Το γεγονός αυτό απέληξε σε διπλή χαρά από της αποφυγής της καταστροφής της πόλης και συνεχίσθηκε η παράδοση αυτή κατά τη μνήμη της ημέρας του θανάτου του (εορτή του Αγίου και Μεγάλου Βασιλείου).
http://el.wikipedia.org ΑΣΚΕΛΟΤΟΥΡΑ ή Σκυλοκρεμμύδα
Το σκυλοκρέμμυδο ή κρεμύδα είναι συνηθισμένο φυτό στην Κρήτη.
Φυτρώνει άγριο και μοιάζει με μεγάλο κρεμμύδι. Ακόμα και να το βγάλεις απ' τη γη και να το κρεμάσεις, δεν παύει να βγάζει νέα φύλλα και άνθη. Ο λαός πιστεύει ότι αυτή τη μεγάλη ζωτική του δύναμη μπορεί να τη μεταδώσει σε έμψυχα και άψυχα, γι' αυτό την πρωτοχρονιά κρεμούν σκυλοκρέμμυδο στα σπίτια τους. Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΒΑΣΙΛΗ ΚΑΙ ΤΟΥ SANTA CLAUS
Ο Άγιος Βασίλης είναι ο αγαπημένος άγιος των παιδιών. Το διαχρονικό ερώτημα για την ύπαρξή του δεν αφορά μόνο την προσφορά των δώρων αλλά και τη σχέση του κοκκινοφορεμένου με την άσπρη γενειάδα παππού, με την ελληνική χριστιανική παράδοση. Ποια είναι λοιπόν η ιστορία του ή η ιστορία τους;
Ο ορθόδοξος Άγιος Βασίλης ούτε με δώρα έχει σχέση, ούτε με χιόνια και έλκηθρα. Αντίθετα, αυτά που κρατάει στα χέρια του είναι «χαρτί και καλαμάρι» και βέβαια καθόλου χρήματα. Πατρίδα του θεωρείται η βιβλική Καισάρεια της Καππαδοκίας, το σημερινό Kayseri της Τουρκίας. Η περιοχή μνημονεύεται για πρώτη φορά από τον Ηρόδοτο και αποτέλεσε πεδίο διαμάχης για πολλούς λαούς, εξαιτίας των πλουσίων κοιτασμάτων της σε χρυσό, ασήμι και χαλκό. Τον 4ο μ.Χ. αιώνα αποτέλεσε το κέντρο του μοναστικού βίου που άνθησε στις βραχώδεις σπηλιές της περιοχής. Η Καισάρεια ήταν επίσης η «πατρίδα» ενός, μετέπειτα πολύ γνωστού και πικάντικου εδέσματος, του παστουρμά. Ο ελληνικός, λοιπόν, Άγιος Βασίλης, όπως αναφέρει ο καθηγητής λαογραφίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών κ. Μηνάς Αλεξιαδής, είναι «κάτι ανάμεσα στον Μέγα Βασίλειο της Καισαρείας, έναν από τους τρεις ιεράρχες και σε ένα πρόσωπο-σύμβολο του Ελληνισμού, που έφευγε από τα βάθη της Ασίας και έφτανε παντού: από τον Πόντο μέχρι την Πελοπόννησο και από την Μακεδονία μέχρι τον Κύπρο. Ο δικός μας Άγιος Βασίλης είναι πεζοπόρος, κρατά στα χέρια του ένα ραβδί, συζητά με όλους τους ανθρώπους στο δρόμο και εύχεται καλοτυχία και καλή χρονιά στον κόσμο. Δεν έχει σάκο, ούτε κοφίνι. Δε φέρνει δώρα, αλλά την καλοχρονιά… Η 1η Ιανουαρίου ήταν η μέρα θανάτου του Μεγάλου Βασιλείου και έτσι η ελληνική παράδοση θεώρησε ότι ο Άγιος Βασίλης είναι εκείνος που φέρνει καλοτυχία και ευλογεί τη χρονιά…». Ο ελληνικός λοιπόν Άγιος Βασίλης ακολουθεί τα χριστιανικά πρότυπα και ιδεώδη. Ψιλόλιγνος, ασκητής, πεζοπόρος χωρίς ιδιαίτερες προσωπικές ανάγκες γυρνάει όλο τον κόσμο (προσοχή: εκεί που θεωρείται ότι υπάρχει ελληνοχριστιανικό στοιχείο!) και μοιράζει ευχές. Οι υπόλοιποι δεν έχουν ανάγκη από καλοτυχία. Παρουσιάζεται έτσι ως ένα ακόμα σύμβολο της ορθόδοξης εκκλησίας για να συντηρήσει τη διαχρονικότητα και τη συνέχεια του ελληνικού στοιχείου από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα, στην περιοχή της πάλαι ποτέ βυζαντινής αυτοκρατορίας. Ο Άγιος Βασίλης αποτελεί ουσιαστικά σύμβολο της λιτότητας και της ασκητικής ζωής. Δίνοντας μόνο την ευχή του αποτρέπει κάθε επιθυμία ή/και απαίτηση των πιστών προς την απόκτηση του ευζείν. Αντίθετα, ο δυτικός κόσμος γνωρίζει έναν Άγιο Βασίλη, η εικόνα του οποίου είναι ο συνασπισμός μύθων και παραδόσεων ολόκληρης της Ευρώπης. Έναν Άγιο Βασίλη, που έχει υπερκεράσει και τον ορθόδοξο ανταγωνιστή του. Για τους προτεστάντες της Βόρειας και Κεντρικής Γερμανίας είναι ο «Weihnachtsmann», ο «άνθρωπος των Χριστουγέννων», ενώ για τους Άγγλους είναι ο «πατέρας των Χριστουγέννων» (father Christmas). Ο συμπαθής γενειοφόρος κύριος με το έλκηθρο προέρχεται από τον Άγιο Νικόλαο. Για τους καθολικούς, ο Άγιος Νικόλαος είναι ο Santa Claus. Ή, διαφορετικά, Sinterklaas, στα ολλανδικά. Οι Ολλανδοί μετανάστες ήταν άλλωστε αυτοί που εξήγαγαν τη λέξη στην Αμερική τον 17ο αιώνα, όπου οι αγγλόφωνοι πληθυσμοί την υιοθέτησαν ως Santa Claus. Ο Άγιος Νικόλαος γεννήθηκε στην Μικρά Ασία τον 3ο αιώνα μ.Χ. Είναι ο προστάτης των παιδιών και των ανθρώπων της θάλασσας. Κατά το 19ο αιώνα, ο Άγιος Νικόλαος θεωρήθηκε σε ολόκληρη περίπου την Ευρώπη το Christkindlein (το παιδί του Χριστού), ο οποίος παρέδιδε κρυφά παιχνίδια στα παιδιά. Η πρώτη καταγραφή του ολλανδικού μύθου έγινε το 1809 από τον συγγραφέα Ουάσιγκτον Ίρβινγκ, ο οποίος – στο βιβλίο του «A history of New York» – περιέγραψε την άφιξη ενός αγίου πάνω σε άλογο, την παραμονή της γιορτής του Αγίου Νικολάου. Το 1812, ο Ίρβινγκ αναθεώρησε το βιβλίο του και ο Άγιος Νικόλαος εμφανίζεται μέσα σε ένα βαγόνι, το οποίο μπορεί και πετάει πάνω από τα δέντρα. Λίγο αργότερα, το 1823, ο ιερέας Κλέμεντ Κλαρκ Μουρ, έγραψε ένα παιδικό ποίημα σε εφημερίδα της Νέας Υόρκης. Εκεί περιέγραφε τον Άγιο Νικόλαο σαν καλικάντζαρο που έμπαινε στα σπίτια από την καμινάδα και ταξίδευε με ιπτάμενο έλκηθρο που το έσερναν οχτώ τάρανδοι: Ντάσερ, Ντάνσερ, Μπράνσερ, Βίξεν, Κόμετ, Κιούμπιντ, Ντόντερ και Μπλίτσεν. Η έμπνευση όμως του Αμερικανού εικονογράφου Τόμας Ναστ υπήρξε καθοριστική για την μετέπειτα πορεία του Santa Claus. Εκείνος ήταν που ζωγράφισε τον Santa Claus για το «Harper’s magazine» το 1863 και συνέχισε να το ζωγραφίζει μέχρι τα 1890. Κάποια στιγμή μέσα στη δεκαετία του 1860 ο πρόεδρος των ΗΠΑ Αβραάμ Λίνκολιν του ζήτησε να φτιάξει μία προπαγανδιστική εικόνα του Santa Claus με κάποιους στρατιώτες του. Ήταν από τις πρώτες προσπάθειες άσκησης ψυχολογικού πολέμου στους αντιπάλους. Ο Ναστ στη συνέχεια, προσέθεσε και άλλες λεπτομέρειες, όπως ότι το εργαστήρι του Santa βρίσκεται στον Βόρειο Πόλο. Ο επίσημος όμως σχεδιαστής του Άγιου Βασίλη, που καθιέρωσε η Κόκα Κόλα και όλοι αυτόν γνωρίζουμε, είναι ο Huddon Sundblom. Το υποτιθέμενο, επίσημο χωριό του Santa Claus είναι το Κορβατουντούρι (Korvatunturi) και βρίσκεται μόλις οκτώ χιλιόμετρα βόρεια του Ροβανιέμι της Λαπωνίας, στον Αρκτικό Κύκλο. Κορβατουντούρι σημαίνει «το ύψωμα του αυτιού» (Ear Fell). Επειδή λοιπόν, η περιοχή είχε κάπως το σχήμα του αυτιού, θεωρήθηκε ότι ο Άγιος Βασίλης ζούσε εκεί και «άκουγε» τις επιθυμίες των παιδιών. Ωστόσο, το Ροβανιέμι θεωρείται πατρίδα του Αϊ-Βασίλη μόλις από τα τέλη του 19ου αιώνα. Καθώς οι θρύλοι γύρω από το πρόσωπο του Santa Claus πλήθαιναν, όλοι ήθελαν να μάθουν πού μένει. Κι επειδή γκρι τάρανδοι ήταν δύσκολο να υπάρξουν στον Βόρειο Πόλο, οι εφημερίδες το 1927 αποκάλυψαν ότι ο Αϊ-Βασίλης μένει στη φινλανδική Λαπωνία. Ο γκρι τάρανδος είναι, άλλωστε, το εθνικό ζώο της Λαπωνίας. Το μυστικό αποκαλύφθηκε σε εκπομπή του φινλανδικού ραδιοφώνου του 1927: ο Santa Claus μένει στο Κορβατουντούρι. Τα υπόλοιπα τα ανέλαβαν οι εφημερίδες που αναπαρήγαγαν τον μύθο, ενώ η Κόκα Κόλα με τη γνωστή διαφήμιση έβαλε την τελευταία πινελιά: η εικόνα του Santa Claus με την κόκκινη στολή και τη λευκή γενειάδα είναι κατασκευή της Κόκα Κόλα. Τον έφτιαξε έτσι για τη διαφήμιση του δημοφιλούς ποτού το 1931. Ενώ, λοιπόν, η Κόκα Κόλα χρησιμοποιεί την εικόνα του Santa Claus για να αυξήσει την κατανάλωσή της κατά την χειμερινή περίοδο, μετά από εβδομήντα χρόνια «συνεργασίας» διαπιστώνεται ότι και ο Santa Claus διαδόθηκε χάρη στην Κόκα Κόλα. Η κυρίαρχη εικόνα του Santa Claus πια είναι του συμπαθούς γενειοφόρου ένστολου πάνω στο έλκηθρο να παραδίδει δώρα και να πίνει Κόκα Κόλα. Τα Χριστούγεννα μάλιστα, κυρίως στις παιδικές και εφηβικές ηλικίες, έγιναν άρρηκτα συνδεδεμένα, όχι με την εικόνα του Χριστού αλλά μ’ αυτή του Άγιου Βασίλη. Το Κορβατουντούρι το οποίο καθιερώθηκε ως το χωριό του Άγιου Βασίλη το 1927, άρχισε να αξιοποιείται τουριστικά μόλις στις αρχές του 1980. Καθώς οι υπόλοιπες τουριστικές περιοχές της Φιλανδίας δεν έφερναν αρκετά έσοδα, η Φιλανδική κυβέρνηση αποφάσισε να προωθήσει τον Άγιο Βασίλη. Χωρίς την ύπαρξη του, η Λαπωνία δε θα είχε καμιά διαφορά με τις υπόλοιπες περιοχές του αρκτικού κύκλου. Με τη δημιουργία του όμως η Λαπωνία απόκτησε ιδιαίτερη τουριστική και οικονομική άξια. Το χωριό προσφέρει στους ενήλικες τη «νοσταλγία» της παιδικότητας, τη «ρομαντικότητα» του να γίνουν και να παραμείνουν παιδιά. Από την άλλη μεριά τα παιδιά «οπτικοποιούν» τις ιστορίες που έχουν ακούσει για τον Άγιο Βασίλη. Μ’ αυτόν τον τρόπο το χωριό του Άγιου Βασίλη αλλά και ο ίδιος ο Άγιος Βασίλης που ζει σ’ αυτό, δίνουν «σάρκα και οστά» στην αφηρημένη εικόνα των «Χριστουγέννων» και του «Άγιου Βασίλη». http://www.24grammata.com Καλήν εσπέραν, άρχοντες… ΤΑ ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΚΑΛΑΝΤΑ, ΕΙΝΑΙ ΠΑΝΟΜΟΙΟΤΥΠΑ – ΜΕ ΜΙΚΡΕΣ ΠΑΡΑΛΛΑΓΕΣ - ΜΕ ΤΑ ΣΗΜΕΡΙΝΑ ΚΑΛΑΝΤΑ ΤΗΣ ΘΡΑΚΗΣ… «Eιρεσιώνη σύκα φέρει και πίονας άρτους και μέλι εν κοτύλη και έλαιον αναψήσασθαι και κύλικ’ εύζωρον, ως αν μεθύουσι καθεύδη…» Πλούταρχος (Θησ.22) «Η ειρεσιώνη(> είρος = έριο = μαλλί) σού φέρνει σύκα και αφράτα σταρένια ψωμιά και μέλι στο ποτήρι και λάδι για να ψήσεις και κανάτα ξέχειλη (με κρασί) για να μεθύσεις και να κοιμηθείς…» Μ’ αυτό το καλεστικό άσμα, ομάδες αγοριών - σε πολλά μέρη της αρχαίας Ελλάδας όπως στη Σάμο και στην Αθήνα - γυρνούσαν από σπίτι σε σπίτι και ενημέρωναν για τη γιορτή του Πύθιου Απόλλωνα κρατώντας στα χέρια τους κλαδιά ελιάς ή δάφνης περιτυλιγμένα με λευκό μαλλί (πεπλεγμένος ερίοις) και στολισμένα με κόκκινες ταινίες – κορδέλες, κάθε είδους καρπούς (ακρόδρυα - παντοδαπούς των εκ γης καρπών) – τα πρωτόλεια των εσοδειών - κρεμασμένους με σπάγκους, μικρές φιάλες – μπουκαλάκια με σύμβολα γονιμότητας δηλ. ελαιόλαδο, κρασί και μέλι. Πάνω στα κλαδιά αυτά δένονταν, επίσης, τα λεγόμενα διακόνια δηλ. διάφορα αντικείμενα όπως ομοιώματα λύρας, ένα κύπελλο ή ένα κλαδί αμπέλου φτιαγμένα από ζύμη, κρίθινα κουλούρια και γλυκά καθώς και κάθε είδους άλλα ομοιώματα (…Αθηναίοι τω Απόλλωνι την καλουμένην ειρεσιώνην όταν ποιώσι, πλήττοντες λύραν τε και κοτύλην και κλήμα και άλλ’ άττα κυκλοτερή πλασσόμενα πέμματα (πλακούντες, γλυκίσματα) ταύτα καλούσι διακόνια. Τινές δε λέγουσι ζωμόν ποιόν, τινές δε μάζαν)(Σουίδας) Το ικετευτικό άσμα των μικρών τραγουδιστών συνοδευόταν από έκκληση για κάποιο δώρο. (Όταν τραγουδούσαν την ειρεσιώνη για το θεό Διόνυσο, κρατούσαν ομοίωμα καραβιού που παρίστανε τον ερχομό του θεού Διόνυσου.) ΟΜΗΡΙΚΑ ΚΑΛΑΝΤΑ(ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΗΣ ΕΙΡΕΣΙΩΝΗΣ)- αρχαίο κείμενο “Δώμα προσετραπόμεσθ’ ανδρός μέγα δυναμένοιο, ος μέγα δύναται, μέγα δε βρέμει, όλβιος αιεί, αυταί ανακλίνεσθε θύραι. Πλούτος γαρ έσεισι πολλός, συν πλούτω δε και ευφροσύνη τεθαλυία, ειρήνη τ’ αγαθή. Όσα δ’ άγγεα, μεστά μεν είη, κυρβαίη δ’ αιεί κατά καρδόπου έρπει μάζα… ……………………………………………………………………………….. “Ει μεν τι δώσεις ει δε μη, ουχ εστήξομεν ου γαρ συνοικήσοντες ενθάδ’ ήλθομεν”. ΟΜΗΡΙΚΑ ΚΑΛΑΝΤΑ(ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΗΣ ΕΙΡΕΣΙΩΝΗΣ)- μετάφραση “Σ’ αυτό το σπίτι πού ’ρθαμε του πλουσιονοικοκύρη ας ανοιχτούν οι πόρτες του να μπει ο πλούτος μέσα να μπει άφθονη η χαρά κι η ποθητή ειρήνη για να γεμίσουν τα σταμνιά, κι οι χωματένιες κύρβεις και να φουσκώσει η σκάφη του ζυμάρι κριθαρένιο… ……………………………………………………………………………………. Είτε μας δώσεις κάτι, είτε όχι, εμείς δε θα καθίσουμε γιατί δεν ήλθαμε εδώ για να συγκατοικήσουμε …” ΣΗΜΕΡΙΝΑ ΚΑΛΑΝΤΑ ΘΡΑΚΗΣ “Στο σπίτι ετούτο πού ’ρθαμε του πλουσιονοικοκύρη ν’ ανοίξουνε οι πόρτες του να μπει ο πλούτος μέσα να μπει ο πλούτος κι η χαρά κι η ποθητή ειρήνη και να γεμίσουν τα σταμνιά μέλι, κρασί και λάδι κι η σκάφη του ζυμώματος με φουσκωτό ζυμάρι… ……………………………………………………………………………………. Εμείς εδώ δεν ήρθαμε να φάμε και να πιούμε μόνε σας αγαπήσαμε κι ήρθαμε να σας δούμε. Το κλαδί το ίδιο με τα ποικίλα του εξαρτήματα, ήταν ένα ευανάγνωστο σύμβολο αφθονίας των καρπών και όταν έμπαινε σ’ ένα σπίτι, έφερνε μαζί του ευχές για δύναμη, υγεία, πλούτο και ευλογία. Αυτά τα κλαδιά (θαλλοί) λέγονταν ειρεσιώνες και τις στόλιζαν, περιφέροντάς τες τα παιδιά τα οποία είχαν και τους δυο γονείς τους εν ζωή (αμφιθαλή) σε γιορτές όπως τα Πυανέψια και τα Θαργήλια. Κατά τα Πυανέψια > κύαμοι, πύαμοι = κουκιά + έψω (= βράζω) (Πυανεψιών, 15 Οκτωβρίου – 15 Νοεμβρίου, τέταρτος μήνας του αττικού έτους), μετά την περιφορά τους, οι ειρεσιώνες τοποθετούνταν έξω από τη θύρα του ναού του Απόλλωνα (πύθιον – σπήλαιο, ιερό του Πύθιου Απόλλωνα στη Β.Δ. πλευρά της Ακρόπολης) αλλά και έξω από τις θύρες των αθηναϊκών σπιτιών για ένα ολόκληρο χρόνο, έθιμο παλιό για την αποτροπή κάποιου λοιμού, για να ικετεύει για ευλογία αγαθών από τη νέα σπορά ως τη συγκομιδή, να φέρνει κάθε τι καλό αλλά και να διώχνει το κακό όλη τη χρονιά… Κατά τη διάρκεια της πομπής των Θαργηλίων – Θαργηλίων > θάργηλος = χυλός, ψωμί ή γλυκό από τους καρπούς της πρώτης συγκομιδής, Θεργηλίων > θέρος και ήλιος (Θαργηλιών, 15 Μαΐου – 15 Ιουνίου, ενδέκατος μήνας του αττικού έτους), γιορτές αφιερωμένες στον Ήλιο (γενέθλια του Θεού Απόλλωνα) και στις Ώρες (εποχές) προσφέρονταν στο θεό οι πρώτοι καρποί αλλά και η ειρεσιών, το αρχαίο ελληνικό δέντρο των γιορτών. Κατά τη διάρκεια της πομπής, με την ειρεσιώνη παρακαλούσαν τον Ήλιο και τις Ώρες για ευνοϊκές κλιματολογικές συνθήκες, καλή σοδειά και πλούτο. Το κάθε ένα από τα στοιχεία τα οποία τη στόλιζαν «ικέτευε» για ό,τι καλύτερο… (Kείμενο - φωτογραφία: Μάνος Ι. Ελευθερίου – Σελ. fb: «Ταξίδι στην Αρχαία Ελλάδα») |
ΕΘΙΜΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ
Στη Μακεδονία:
Το Χριστόξυλο
Στα μέρη της Μακεδονίας, τις παραμονές των Χριστουγέννων οι νοικοκύρηδες ψάχνανε στα χωράφια για ένα ξύλο γερό και χοντρό από ελιά ή πεύκο, για να το πάρουν στο σπίτι και να το βάλουν να καεί στο τζάκι από τα Χριστούγεννα μέχρι και τα Φώτα. Το έθιμο αυτό το ακολουθούσαν γιατί πίστευαν ότι έτσι ζεσταίνεται ο Χριστός στην παγωμένη φάτνη, στη Βηθλεέμ. Πριν φέρει ο νοικοκύρης το Χριστόξυλο στο σπίτι, η νοικοκυρά φρόντιζε να καθαρίσει καλά όλο το σπίτι, αλλά κυρίως το τζάκι, ώστε να μην μείνει καθόλου παλιά στάχτη. Το βράδυ της παραμονής των Χριστουγέννων, όταν ετοιμαζόταν η οικογένεια να καθίσει στο τραπέζι ο νοικοκύρης άναβε στο τζάκι το Χριστόξυλο και όλοι έκαναν την ευχή να μη σβήσει καθόλου η φωτιά όλο το δωδεκαήμερο, δηλαδή τις ημέρες από την Παραμονή των Χριστουγέννων ως και τα Φώτα.
Στη Θεσσαλία:
Το ψήσιμο του γουρουνιού:
Ανήμερα των Χριστουγέννων, άγρια χαράματα, οι πιστοί πηγαίνουν στην εκκλησία κι έπειτα αφού τελειώσει η θεία λειτουργία, σε σπίτια και αυλές ψήνουν “τη γουρνάδα“, όπου το ψήσιμο συνοδεύεται από καλή παρέα, κυρίως μεταξύ συγγενών και άφθονο κρασί ή τσίπουρο με μεζέ και διάφορα γλυκά.
Το «τάισμα» της βρύσης:
Τα μεσάνυχτα της παραμονής των Χριστουγέννων γινόταν το λεγόμενο “τάισμα” της βρύσης. Οι κοπέλες, τα χαράματα των Χριστουγέννων, αλλού την παραμονή της Πρωτοχρονιάς, πήγαιναν στην πιο κοντινή βρύση “για να κλέψουν το άκραντο νερό”. Το λένε άκραντο, δηλαδή αμίλητο, γιατί δε βγάζουν λέξη σ’ όλη τη διαδρομή. Βάζανε στις βρύσες του χωριού βούτυρο και μέλι, με την ευχή «όπως τρέχει το νερό να τρέχει και η προκοπή στο σπίτι τον καινούργιο χρόνο και όπως γλυκό είναι το μέλι, έτσι γλυκιά να είναι και η ζωή τους». Για να έχουν καλή σοδειά, όταν έφταναν εκεί, την [βρύση] την “ταΐζαν”, με διάφορες λιχουδιές, όπως βούτυρο, ψωμί, τυρί, όσπρια ή κλαδί ελιάς. Έλεγαν μάλιστα πως όποια θα πήγαινε πρώτη στη βρύση, αυτή θα στεκόταν και η πιο τυχερή ολόκληρο το χρόνο. Έπειτα έριχναν στη στάμνα ένα βατόφυλλο και τρία χαλίκια, “κλέβαν νερό” και γύριζαν στα σπίτια τους πάλι αμίλητες μέχρι να πιούνε όλοι από το άκραντο νερό. Με το ίδιο νερό ράντιζαν και τις τέσσερις γωνίες του σπιτιού, ενώ σκορπούσαν στο σπίτι και τα τρία χαλίκια.
Το πάντρεμα των ξύλων:
Την παραμονή των Χριστουγέννων σε πολλά μέρη της Ελλάδας “παντρεύαν”, τη φωτιά. Έπαιρναν, δηλαδή ένα ξύλο με θηλυκό όνομα π.χ. κερασιά και ένα με αρσενικό όνομα, συνήθως από αγκαθωτά δέντρα. Τα αγκαθωτά δέντρα, κατά τη λαϊκή αντίληψη, απομακρύνουν τους καλικάντζαρους.
Στη Θεσσαλία, επιστρέφοντας από την εκκλησία στο σπίτι, τα κορίτσια έβαζαν παραδίπλα στο αναμμένο τζάκι κλωνάρια κέδρου που τα ξεδιάλεγαν, ενώ τα αγόρια τοποθετούσαν κλαδιά από αγριοκερασιά. Τα μικρά αυτά κλάδιά δέντρων αντιπροσώπευαν τις προσωπικές τους επιθυμίες για την πραγματοποίηση μιας όμορφης ζωής. Φρόντιζαν μάλιστα τα κλαδιά αυτά να είναι λυγερά και παρακολουθούσαν με ενδιαφέρον ποιο κλωνάρι θα καεί πρώτο, καθώς λέγανε πως αυτό είναι καλό σημάδι για το κορίτσι ή το αγόρι, αντίστοιχα, και συγκεκριμένα πως θα ήταν αυτό που θα παντρευτεί πρώτο.
Σε όλη την Ελλάδα:
Το Χριστόψωμο:
Το «Ψωμί του Χριστού», όπως λέει και το όνομά του το έφτιαχναν οι νοικοκυρές την Παραμονή των Χριστουγέννων, με ευλάβεια και ειδική μαγιά. Επάνω χάραζαν οπωσδήποτε το σταυρό και γύρω – γύρω έφτιαχναν διάφορα σχέδια και στολίδια με ζυμάρι. Την ημέρα των Χριστουγέννων, ο νοικοκύρης του σπιτιού, αφού σταύρωνε τα Χριστόψωμο το έκοβε σε κομμάτια και το μοίραζε στα μέλη της οικογένειας.
Στην Πελοπόννησο:
Δυο – τρεις μέρες πριν από την ημέρα των Χριστουγέννων ζύμωναν καρβέλια με ψωμί. Το ένα από αυτά που τρώγανε και ανήμερα τα Χριστούγεννα ήταν το ψωμί του Χριστού και το έπλαθαν σε σχήμα σταυρού. Τα άλλα Χριστόψωμα τα έκαναν με αμύγδαλα και καρύδια.
Τα κάλαντα:
Τα Χριστουγεννιάτικα κάλαντα τα παιδιά τα ψάλλουν είτε την παραμονή είτε ανήμερα. Τα παιδιά ρωτάνε «να τα πούμε;» και η νοικοκυρά απαντάει «ναι» ,τότε τα παιδιά ξεκινάνε να τραγουδάνε τα κάλαντα που τα τελειώνουν πάντα με ευχές για καλοτυχία του σπιτιού όλο το χρόνο. Παλαιότερα η κάθε παρέα που έλεγε τα κάλαντα χτυπούσε τις πόρτες των σπιτιών με ξύλα και μόλις η νοικοκυρά τους άνοιγε κατευθύνονταν στο τζάκι και ανακάτευαν την φωτιά με το ξύλο, λέγοντας ευχές για τη νέα χρονιά. Στο τέλος τα παιδιά μοιράζονταν καραμέλες και διάφορα άλλα κεράσματα που έπαιρναν ως αντίτιμο για τα κάλαντα και τις ευχές.
Στο παρακάτω pdf αρχείο περιέχονται οι εικόνες, για να τις εκτυπώσετε:
Έθιμα των Χριστουγέννων (δεξί κλικ – ‘Save Link As’)
Πηγή: Kindy Kids
Το Χριστόξυλο
Στα μέρη της Μακεδονίας, τις παραμονές των Χριστουγέννων οι νοικοκύρηδες ψάχνανε στα χωράφια για ένα ξύλο γερό και χοντρό από ελιά ή πεύκο, για να το πάρουν στο σπίτι και να το βάλουν να καεί στο τζάκι από τα Χριστούγεννα μέχρι και τα Φώτα. Το έθιμο αυτό το ακολουθούσαν γιατί πίστευαν ότι έτσι ζεσταίνεται ο Χριστός στην παγωμένη φάτνη, στη Βηθλεέμ. Πριν φέρει ο νοικοκύρης το Χριστόξυλο στο σπίτι, η νοικοκυρά φρόντιζε να καθαρίσει καλά όλο το σπίτι, αλλά κυρίως το τζάκι, ώστε να μην μείνει καθόλου παλιά στάχτη. Το βράδυ της παραμονής των Χριστουγέννων, όταν ετοιμαζόταν η οικογένεια να καθίσει στο τραπέζι ο νοικοκύρης άναβε στο τζάκι το Χριστόξυλο και όλοι έκαναν την ευχή να μη σβήσει καθόλου η φωτιά όλο το δωδεκαήμερο, δηλαδή τις ημέρες από την Παραμονή των Χριστουγέννων ως και τα Φώτα.
Στη Θεσσαλία:
Το ψήσιμο του γουρουνιού:
Ανήμερα των Χριστουγέννων, άγρια χαράματα, οι πιστοί πηγαίνουν στην εκκλησία κι έπειτα αφού τελειώσει η θεία λειτουργία, σε σπίτια και αυλές ψήνουν “τη γουρνάδα“, όπου το ψήσιμο συνοδεύεται από καλή παρέα, κυρίως μεταξύ συγγενών και άφθονο κρασί ή τσίπουρο με μεζέ και διάφορα γλυκά.
Το «τάισμα» της βρύσης:
Τα μεσάνυχτα της παραμονής των Χριστουγέννων γινόταν το λεγόμενο “τάισμα” της βρύσης. Οι κοπέλες, τα χαράματα των Χριστουγέννων, αλλού την παραμονή της Πρωτοχρονιάς, πήγαιναν στην πιο κοντινή βρύση “για να κλέψουν το άκραντο νερό”. Το λένε άκραντο, δηλαδή αμίλητο, γιατί δε βγάζουν λέξη σ’ όλη τη διαδρομή. Βάζανε στις βρύσες του χωριού βούτυρο και μέλι, με την ευχή «όπως τρέχει το νερό να τρέχει και η προκοπή στο σπίτι τον καινούργιο χρόνο και όπως γλυκό είναι το μέλι, έτσι γλυκιά να είναι και η ζωή τους». Για να έχουν καλή σοδειά, όταν έφταναν εκεί, την [βρύση] την “ταΐζαν”, με διάφορες λιχουδιές, όπως βούτυρο, ψωμί, τυρί, όσπρια ή κλαδί ελιάς. Έλεγαν μάλιστα πως όποια θα πήγαινε πρώτη στη βρύση, αυτή θα στεκόταν και η πιο τυχερή ολόκληρο το χρόνο. Έπειτα έριχναν στη στάμνα ένα βατόφυλλο και τρία χαλίκια, “κλέβαν νερό” και γύριζαν στα σπίτια τους πάλι αμίλητες μέχρι να πιούνε όλοι από το άκραντο νερό. Με το ίδιο νερό ράντιζαν και τις τέσσερις γωνίες του σπιτιού, ενώ σκορπούσαν στο σπίτι και τα τρία χαλίκια.
Το πάντρεμα των ξύλων:
Την παραμονή των Χριστουγέννων σε πολλά μέρη της Ελλάδας “παντρεύαν”, τη φωτιά. Έπαιρναν, δηλαδή ένα ξύλο με θηλυκό όνομα π.χ. κερασιά και ένα με αρσενικό όνομα, συνήθως από αγκαθωτά δέντρα. Τα αγκαθωτά δέντρα, κατά τη λαϊκή αντίληψη, απομακρύνουν τους καλικάντζαρους.
Στη Θεσσαλία, επιστρέφοντας από την εκκλησία στο σπίτι, τα κορίτσια έβαζαν παραδίπλα στο αναμμένο τζάκι κλωνάρια κέδρου που τα ξεδιάλεγαν, ενώ τα αγόρια τοποθετούσαν κλαδιά από αγριοκερασιά. Τα μικρά αυτά κλάδιά δέντρων αντιπροσώπευαν τις προσωπικές τους επιθυμίες για την πραγματοποίηση μιας όμορφης ζωής. Φρόντιζαν μάλιστα τα κλαδιά αυτά να είναι λυγερά και παρακολουθούσαν με ενδιαφέρον ποιο κλωνάρι θα καεί πρώτο, καθώς λέγανε πως αυτό είναι καλό σημάδι για το κορίτσι ή το αγόρι, αντίστοιχα, και συγκεκριμένα πως θα ήταν αυτό που θα παντρευτεί πρώτο.
Σε όλη την Ελλάδα:
Το Χριστόψωμο:
Το «Ψωμί του Χριστού», όπως λέει και το όνομά του το έφτιαχναν οι νοικοκυρές την Παραμονή των Χριστουγέννων, με ευλάβεια και ειδική μαγιά. Επάνω χάραζαν οπωσδήποτε το σταυρό και γύρω – γύρω έφτιαχναν διάφορα σχέδια και στολίδια με ζυμάρι. Την ημέρα των Χριστουγέννων, ο νοικοκύρης του σπιτιού, αφού σταύρωνε τα Χριστόψωμο το έκοβε σε κομμάτια και το μοίραζε στα μέλη της οικογένειας.
Στην Πελοπόννησο:
Δυο – τρεις μέρες πριν από την ημέρα των Χριστουγέννων ζύμωναν καρβέλια με ψωμί. Το ένα από αυτά που τρώγανε και ανήμερα τα Χριστούγεννα ήταν το ψωμί του Χριστού και το έπλαθαν σε σχήμα σταυρού. Τα άλλα Χριστόψωμα τα έκαναν με αμύγδαλα και καρύδια.
Τα κάλαντα:
Τα Χριστουγεννιάτικα κάλαντα τα παιδιά τα ψάλλουν είτε την παραμονή είτε ανήμερα. Τα παιδιά ρωτάνε «να τα πούμε;» και η νοικοκυρά απαντάει «ναι» ,τότε τα παιδιά ξεκινάνε να τραγουδάνε τα κάλαντα που τα τελειώνουν πάντα με ευχές για καλοτυχία του σπιτιού όλο το χρόνο. Παλαιότερα η κάθε παρέα που έλεγε τα κάλαντα χτυπούσε τις πόρτες των σπιτιών με ξύλα και μόλις η νοικοκυρά τους άνοιγε κατευθύνονταν στο τζάκι και ανακάτευαν την φωτιά με το ξύλο, λέγοντας ευχές για τη νέα χρονιά. Στο τέλος τα παιδιά μοιράζονταν καραμέλες και διάφορα άλλα κεράσματα που έπαιρναν ως αντίτιμο για τα κάλαντα και τις ευχές.
Στο παρακάτω pdf αρχείο περιέχονται οι εικόνες, για να τις εκτυπώσετε:
Έθιμα των Χριστουγέννων (δεξί κλικ – ‘Save Link As’)
Πηγή: Kindy Kids
ΕΘΙΜΑ ΑΠ΄ ΟΛΟ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ
Ιταλία
Στην Ιταλία, παρ’ όλο που υπάρχει Άγιος Βασίλης, ο Babbo Natale, τα δώρα φέρνει η Befana, στις 6 Ιανουαρίου. Πολλοί λένε ότι πρόκειται για μια γριά γυναίκα που ζούσε τον καιρό των Τριών Μάγων, αλλά δεν μπόρεσε να φέρει δώρα στο Χριστό. Από τότε μοιράζει τα δώρα της στα παιδιά.
Γερμανία
Στην Γερμανία τα παιδιά φτιάχνουν τις χριστουγεννιάτικες λίστες τους με μικρές φωτογραφίες των δώρων που θέλουν και τις αφήνουν στο παράθυρο μαζί με λίγη ζάχαρη για τον Άγιο Βασίλη. Επίσης στη Γερμανία φυτρώνει ένα λουλούδι, το χριστουγεννιάτικο τριαντάφυλλο, που φυτρώνει ακόμα και πάνω στον πάγο.
Βρετανία
Σε μερικές βρετανικές περιοχές το έθιμο του γλεντιού σε κήπους με μηλιές την παραμονή των Χριστουγέννων είναι μια παραλλαγή μιας ειδωλολατρικής τελετής. Αφού σκοτεινιάσει, οι αγρότες πηγαίνουν στα περιβόλια, σχηματίζουν παρέες γύρω από τα παλαιότερα δέντρα και πίνοντας μπύρα τραγουδούν τα κάλαντα. Πυροβολούν στα κλαριά για να διώξουν τα κακά πνεύματα, ενώ πριν από χρόνια άφηναν τριγύρω γλυκίσματα για να καλοπιάσουν τα πνεύματα και να εξασφαλίσουν καλή σοδειά.
Βέλγιο
Το Βέλγιο μπαίνει στο πνεύμα των Χριστουγέννων από νωρίς, με την ημέρα του Sinterklaas και με τον πολύτιμο βοηθό του Zwarte Piet που μοιράζουν τα δώρα από σπίτι σε σπίτι. Τα παιδιά κρεμάνε τις κάλτσες των δώρων στο τζάκι και αφήνουν σανό και ζάχαρη για το άλογο του Sinterklaas. Ο Sinterklaas δεν είναι ο ίδιος με τον Santa Claus. Στο Βέλγιο, τα Χριστούγεννα εορτάζονται με πλήθος παραστάσεων που σχετίζονται με τη Θεία Γέννηση, με λιτανείες και υπαίθριες αγορές.
Αυστρία
Στην Αυστρία όπως και στις άλλες χώρες η περίοδος των εορτών ξεκινάει την τελευταία Κυριακή του Νοεμβρίου ή την πρώτη του Δεκεμβρίου.
Στα παραδοσιακά στεφάνια που κατασκευάζονται τις ημέρες αυτές τοποθετούνται κεριά. Κάθε Κυριακή που ακολουθεί ανάβουν και ένα ακόμη κερί μέχρι και την 24 Δεκεμβρίου. Τα δώρα στα παιδιά τα μοιράζει ο Άγιος Νικόλαος με βοηθό του τον Krampus στις 6 Δεκεμβρίου. Το χριστουγεννιάτικο τραγούδι «Silent Night, Holy Night» το οποίο μεταφράστηκε σε πολλές γλώσσες, στην Ελληνική «Άγια Νύκτα», τραγουδήθηκε για πρώτη φορά στην Αυστρία στις αρχές του 19ου αιώνα.Η εορταστική περίοδος τελειώνει επίσημα στις 2 Φεβρουαρίου, αν και οι Αυστριακοί θεωρούν ως τέλος τη εορταστικής περιόδου τα Θεοφάνια, στις 6 Ιανουαρίου. Τα παιδιά ντυμένα σαν τους τρεις Μάγους γυρίζουν τα σπίτια και τραγουδούν τα κάλαντα, εύχονται ένα ειρηνικό και ευλογημένο νέο έτος, ενώ τα χρήματα που συγκεντρώνουν τα προσφέρουν για φιλανθρωπικούς σκοπούς.Τα στεφάνια κατασκευάζονται κάθε χρόνο σε πολλές παραλλαγές. Ποικίλουν από κλασσικά στρογγυλά με σκουροπράσινα κλαδιά πεύκου, κουκουνάρια και κόκκινους φιόγκους μέχρι τα πιο μοντέρνα με πολύχρωμα αλεξανδριανά. Αμέσως μετά το κόψιμο των κλαδιών τα περνούν πάνω από φλόγα κεριού για να διατηρηθούν μεγαλύτερο χρονικό διάστημα.
Ελβετία
Στην Ελβετία οι τέσσερις εβδομάδες προ των Χριστουγέννων εορτάζονται με πλούσια παραδοσιακά έθιμα, όπως το γιορτινό στεφάνι και το χριστουγεννιάτικο ημερολόγιο. Ο «Samichlaus» όπως ονομάζεται στη γερμανική πλευρά της Ελβετίας ο Άγιος Νικόλαος μοιράζει γλυκά και δώρα στα παιδιά στις 6 Δεκεμβρίου. Η παραμονή των Χριστουγέννων με όλα τα άλλα έθιμα του Δένδρου, τα κάλαντα, το γιορτινό τραπέζι και η λειτουργία των Χριστουγέννων χαρακτηρίζουν την ημέρα αυτή.
Δανία
Στην Δανία, ο Αγιος Βασίλης είναι ο Julemonden, που μαζί με μια μυστηριώδη ύπαρξη, τον Νisse, φέρνουν τα δώρα στα παιδιά.
Νορβηγία
Στην Νορβηγία στολίζουν το δέντρο φτιάχνοντας χειροποίητα μικρά καλαθάκια από πολύχρωμο χαρτί.Το παραδοσιακό Χριστουγεννιάτικο φαγητό τους έχει ως βάση το αρνίσιο κρέας. Ο Νορβηγικός Άγιος Βασίλης λέγεται Nisse και η ονομασία του προέρχεται από τις προχριστιανικές παραδόσεις της Νορβηγίας. Τα Nisse ήταν μικρά γενειοφόρα ξωτικά που πείραζαν τους αγρότες και με τον καιρό εντάχθηκαν στην Χριστουγεννιάτικη παράδοση με τη μορφή του Άγιου Βασίλη. Επίσης στην Νορβηγία συνηθίζουν να λένε τοπικά Χριστουγεννιάτικα παραμύθια.
Ιρλανδία
Στην Ιρλανδία τα παιδιά αφήνουν μεγάλους σάκους το βραδύ της παραμονής κοντά στο τζάκι και είναι παράδοση να αφήνουν μέντες και ένα ποτήρι Guinness για να δροσιστεί ο Άγιος Βασίλης.
Γιουγκοσλαβία
Οι Γιουγκοσλάβες νοικοκυρές έχουν ένα ευγενικό αλλά βρώμικο έθιμο: Ραντίζουν τα τραπεζομάντιλα τους με κρασί για να μη ντραπούν οι φιλοξενούμενοί τους αν λερώσουν κάποιο, μιας και θεωρείται ντροπή για τους καλούς τρόπους τους να λερώσει κάποιος προσκεκλημένος το τραπεζομάντιλο της οικοδέσποινας.
Ρωσία
Στην Ρωσία είχαν τη συνήθεια, τη νύχτα των Χριστουγέννων, να ντύνουν στα λευκά μια κοπέλα του σπιτιού και να τη βάζουν να παριστάνει την Παναγία.
Μεξικό
Στο Μεξικό, οι άνθρωποι βγαίνουν στους δρόμους και πάνε όλοι μαζί στην εκκλησία τραγουδώντας χριστουγεννιάτικα τραγούδια και κρατώντας καμπάνες και κεριά.
Ουκρανία
Στην Ουκρανία ο Παγωμένος Πατέρας φθάνει με το έλκηθρο, το οποίο σέρνουν μόνο τρείς τάρανδοι, ενώ τον συνοδεύει και ένα κοριτσάκι, το Κορίτσι-Νιφάδα, που φορά ένα λαμπερό μπλε κοστούμι με λευκή γούνα και ένα στέμμα που έχει το σχήμα μιας νιφάδας χιονιού.
Σουηδία
Στην Σουηδία κατά την αυγή της 13ης Δεκεμβρίου η “Λουτσία” -σύμβολο του φωτός- συνήθως το μεγαλύτερο κορίτσι του σπιτιού, φορώντας ένα μακρύ λευκό χιτώνα και ένα στεφάνι από αναμμένα κεριά στα μαλλιά, πηγαίνει από σπίτι σε σπίτι, προσφέροντας ζεστό καφέ και κουλουράκια, ενώ τραγουδά παλιά κάλαντα με τον σκοπό του λαϊκού ναπολιτάνικου τραγουδιού “Σάντα Λουτσία”.
Κένυα
Στην Κένυα, λόγω του κλίματος, τα πράγματα είναι λίγο διαφορετικά: το χριστουγεννιάτικο γεύμα θυμίζει καλοκαιρινή ημέρα χαλάρωσης αφού αντί να φάνε γαλοπούλα κάνουν μπάρμπεκιου στον κήπο. Μάλιστα, εκεί στολίζουν τις εκκλησίες με μπαλόνια, λουλούδια και κορδέλες.
Στο παρακάτω pdf αρχείο περιέχονται οι εικόνες, για να τις εκτυπώσετε:
Χριστουγεννα : Ιταλια – Γερμανια (δεξί κλικ – ‘Save Link As’)
Χριστουγεννα : Βελγιο (δεξί κλικ – ‘Save Link As’)
Χριστουγεννα : Αυστρια – Δανια (δεξί κλικ – ‘Save Link As’)
Χριστουγεννα : Νορβηγια- Ιρλανδια (δεξί κλικ – ‘Save Link As’)
Πηγή: Kindy Kids
Στην Ιταλία, παρ’ όλο που υπάρχει Άγιος Βασίλης, ο Babbo Natale, τα δώρα φέρνει η Befana, στις 6 Ιανουαρίου. Πολλοί λένε ότι πρόκειται για μια γριά γυναίκα που ζούσε τον καιρό των Τριών Μάγων, αλλά δεν μπόρεσε να φέρει δώρα στο Χριστό. Από τότε μοιράζει τα δώρα της στα παιδιά.
Γερμανία
Στην Γερμανία τα παιδιά φτιάχνουν τις χριστουγεννιάτικες λίστες τους με μικρές φωτογραφίες των δώρων που θέλουν και τις αφήνουν στο παράθυρο μαζί με λίγη ζάχαρη για τον Άγιο Βασίλη. Επίσης στη Γερμανία φυτρώνει ένα λουλούδι, το χριστουγεννιάτικο τριαντάφυλλο, που φυτρώνει ακόμα και πάνω στον πάγο.
Βρετανία
Σε μερικές βρετανικές περιοχές το έθιμο του γλεντιού σε κήπους με μηλιές την παραμονή των Χριστουγέννων είναι μια παραλλαγή μιας ειδωλολατρικής τελετής. Αφού σκοτεινιάσει, οι αγρότες πηγαίνουν στα περιβόλια, σχηματίζουν παρέες γύρω από τα παλαιότερα δέντρα και πίνοντας μπύρα τραγουδούν τα κάλαντα. Πυροβολούν στα κλαριά για να διώξουν τα κακά πνεύματα, ενώ πριν από χρόνια άφηναν τριγύρω γλυκίσματα για να καλοπιάσουν τα πνεύματα και να εξασφαλίσουν καλή σοδειά.
Βέλγιο
Το Βέλγιο μπαίνει στο πνεύμα των Χριστουγέννων από νωρίς, με την ημέρα του Sinterklaas και με τον πολύτιμο βοηθό του Zwarte Piet που μοιράζουν τα δώρα από σπίτι σε σπίτι. Τα παιδιά κρεμάνε τις κάλτσες των δώρων στο τζάκι και αφήνουν σανό και ζάχαρη για το άλογο του Sinterklaas. Ο Sinterklaas δεν είναι ο ίδιος με τον Santa Claus. Στο Βέλγιο, τα Χριστούγεννα εορτάζονται με πλήθος παραστάσεων που σχετίζονται με τη Θεία Γέννηση, με λιτανείες και υπαίθριες αγορές.
Αυστρία
Στην Αυστρία όπως και στις άλλες χώρες η περίοδος των εορτών ξεκινάει την τελευταία Κυριακή του Νοεμβρίου ή την πρώτη του Δεκεμβρίου.
Στα παραδοσιακά στεφάνια που κατασκευάζονται τις ημέρες αυτές τοποθετούνται κεριά. Κάθε Κυριακή που ακολουθεί ανάβουν και ένα ακόμη κερί μέχρι και την 24 Δεκεμβρίου. Τα δώρα στα παιδιά τα μοιράζει ο Άγιος Νικόλαος με βοηθό του τον Krampus στις 6 Δεκεμβρίου. Το χριστουγεννιάτικο τραγούδι «Silent Night, Holy Night» το οποίο μεταφράστηκε σε πολλές γλώσσες, στην Ελληνική «Άγια Νύκτα», τραγουδήθηκε για πρώτη φορά στην Αυστρία στις αρχές του 19ου αιώνα.Η εορταστική περίοδος τελειώνει επίσημα στις 2 Φεβρουαρίου, αν και οι Αυστριακοί θεωρούν ως τέλος τη εορταστικής περιόδου τα Θεοφάνια, στις 6 Ιανουαρίου. Τα παιδιά ντυμένα σαν τους τρεις Μάγους γυρίζουν τα σπίτια και τραγουδούν τα κάλαντα, εύχονται ένα ειρηνικό και ευλογημένο νέο έτος, ενώ τα χρήματα που συγκεντρώνουν τα προσφέρουν για φιλανθρωπικούς σκοπούς.Τα στεφάνια κατασκευάζονται κάθε χρόνο σε πολλές παραλλαγές. Ποικίλουν από κλασσικά στρογγυλά με σκουροπράσινα κλαδιά πεύκου, κουκουνάρια και κόκκινους φιόγκους μέχρι τα πιο μοντέρνα με πολύχρωμα αλεξανδριανά. Αμέσως μετά το κόψιμο των κλαδιών τα περνούν πάνω από φλόγα κεριού για να διατηρηθούν μεγαλύτερο χρονικό διάστημα.
Ελβετία
Στην Ελβετία οι τέσσερις εβδομάδες προ των Χριστουγέννων εορτάζονται με πλούσια παραδοσιακά έθιμα, όπως το γιορτινό στεφάνι και το χριστουγεννιάτικο ημερολόγιο. Ο «Samichlaus» όπως ονομάζεται στη γερμανική πλευρά της Ελβετίας ο Άγιος Νικόλαος μοιράζει γλυκά και δώρα στα παιδιά στις 6 Δεκεμβρίου. Η παραμονή των Χριστουγέννων με όλα τα άλλα έθιμα του Δένδρου, τα κάλαντα, το γιορτινό τραπέζι και η λειτουργία των Χριστουγέννων χαρακτηρίζουν την ημέρα αυτή.
Δανία
Στην Δανία, ο Αγιος Βασίλης είναι ο Julemonden, που μαζί με μια μυστηριώδη ύπαρξη, τον Νisse, φέρνουν τα δώρα στα παιδιά.
Νορβηγία
Στην Νορβηγία στολίζουν το δέντρο φτιάχνοντας χειροποίητα μικρά καλαθάκια από πολύχρωμο χαρτί.Το παραδοσιακό Χριστουγεννιάτικο φαγητό τους έχει ως βάση το αρνίσιο κρέας. Ο Νορβηγικός Άγιος Βασίλης λέγεται Nisse και η ονομασία του προέρχεται από τις προχριστιανικές παραδόσεις της Νορβηγίας. Τα Nisse ήταν μικρά γενειοφόρα ξωτικά που πείραζαν τους αγρότες και με τον καιρό εντάχθηκαν στην Χριστουγεννιάτικη παράδοση με τη μορφή του Άγιου Βασίλη. Επίσης στην Νορβηγία συνηθίζουν να λένε τοπικά Χριστουγεννιάτικα παραμύθια.
Ιρλανδία
Στην Ιρλανδία τα παιδιά αφήνουν μεγάλους σάκους το βραδύ της παραμονής κοντά στο τζάκι και είναι παράδοση να αφήνουν μέντες και ένα ποτήρι Guinness για να δροσιστεί ο Άγιος Βασίλης.
Γιουγκοσλαβία
Οι Γιουγκοσλάβες νοικοκυρές έχουν ένα ευγενικό αλλά βρώμικο έθιμο: Ραντίζουν τα τραπεζομάντιλα τους με κρασί για να μη ντραπούν οι φιλοξενούμενοί τους αν λερώσουν κάποιο, μιας και θεωρείται ντροπή για τους καλούς τρόπους τους να λερώσει κάποιος προσκεκλημένος το τραπεζομάντιλο της οικοδέσποινας.
Ρωσία
Στην Ρωσία είχαν τη συνήθεια, τη νύχτα των Χριστουγέννων, να ντύνουν στα λευκά μια κοπέλα του σπιτιού και να τη βάζουν να παριστάνει την Παναγία.
Μεξικό
Στο Μεξικό, οι άνθρωποι βγαίνουν στους δρόμους και πάνε όλοι μαζί στην εκκλησία τραγουδώντας χριστουγεννιάτικα τραγούδια και κρατώντας καμπάνες και κεριά.
Ουκρανία
Στην Ουκρανία ο Παγωμένος Πατέρας φθάνει με το έλκηθρο, το οποίο σέρνουν μόνο τρείς τάρανδοι, ενώ τον συνοδεύει και ένα κοριτσάκι, το Κορίτσι-Νιφάδα, που φορά ένα λαμπερό μπλε κοστούμι με λευκή γούνα και ένα στέμμα που έχει το σχήμα μιας νιφάδας χιονιού.
Σουηδία
Στην Σουηδία κατά την αυγή της 13ης Δεκεμβρίου η “Λουτσία” -σύμβολο του φωτός- συνήθως το μεγαλύτερο κορίτσι του σπιτιού, φορώντας ένα μακρύ λευκό χιτώνα και ένα στεφάνι από αναμμένα κεριά στα μαλλιά, πηγαίνει από σπίτι σε σπίτι, προσφέροντας ζεστό καφέ και κουλουράκια, ενώ τραγουδά παλιά κάλαντα με τον σκοπό του λαϊκού ναπολιτάνικου τραγουδιού “Σάντα Λουτσία”.
Κένυα
Στην Κένυα, λόγω του κλίματος, τα πράγματα είναι λίγο διαφορετικά: το χριστουγεννιάτικο γεύμα θυμίζει καλοκαιρινή ημέρα χαλάρωσης αφού αντί να φάνε γαλοπούλα κάνουν μπάρμπεκιου στον κήπο. Μάλιστα, εκεί στολίζουν τις εκκλησίες με μπαλόνια, λουλούδια και κορδέλες.
Στο παρακάτω pdf αρχείο περιέχονται οι εικόνες, για να τις εκτυπώσετε:
Χριστουγεννα : Ιταλια – Γερμανια (δεξί κλικ – ‘Save Link As’)
Χριστουγεννα : Βελγιο (δεξί κλικ – ‘Save Link As’)
Χριστουγεννα : Αυστρια – Δανια (δεξί κλικ – ‘Save Link As’)
Χριστουγεννα : Νορβηγια- Ιρλανδια (δεξί κλικ – ‘Save Link As’)
Πηγή: Kindy Kids
ΥΛΙΚΟ ΓΙΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ
ΑΓΙΟΣ ΒΑΣΙΛΗΣ.zip 605 Kb
ΕΙΚΟΝΕΣ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ.zip 387 Kb
ΘΕΑΤΡΙΚΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ 1.zip 485 Kb
ΘΕΑΤΡΙΚΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ 2.zip 874 Kb
ΚΑΤΑΣΚΕΥΗ ΑΗ ΒΑΣΙΛΗ.zip 32 Kb
ΚΑΤΑΣΚΕΥΗ ΤΑΡΑΝΔΟΥ.zip 37 Kb
ΚΕΙΜΕΝΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ.zip 24 Kb
ΣΧΕΔΙΑ ΓΙΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΕΣ ΚΑΤΑΣΚΕΥΕΣ.zip 297 Kb
ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ.zip 41 Kb
ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΑ ΣΚΕΤΣ.zip 50 Kb
ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΕΣ ΖΩΓΡΑΦΙΕΣ 1.zip 857 Kb
ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΕΣ ΖΩΓΡΑΦΙΕΣ 2.zip 935 Kb
ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΕΣ ΚΑΤΑΣΚΕΥΕΣ.zip 578 Kb
ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΕΣ ΠΡΟΣΚΛΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΑ.zip 589 Kb
ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΟ ΣΤΑΥΡΟΛΕΞΟ.zip 4 Kb
http://www.cleverclass.gr/
ΕΙΚΟΝΕΣ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ.zip 387 Kb
ΘΕΑΤΡΙΚΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ 1.zip 485 Kb
ΘΕΑΤΡΙΚΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ 2.zip 874 Kb
ΚΑΤΑΣΚΕΥΗ ΑΗ ΒΑΣΙΛΗ.zip 32 Kb
ΚΑΤΑΣΚΕΥΗ ΤΑΡΑΝΔΟΥ.zip 37 Kb
ΚΕΙΜΕΝΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ.zip 24 Kb
ΣΧΕΔΙΑ ΓΙΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΕΣ ΚΑΤΑΣΚΕΥΕΣ.zip 297 Kb
ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ.zip 41 Kb
ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΑ ΣΚΕΤΣ.zip 50 Kb
ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΕΣ ΖΩΓΡΑΦΙΕΣ 1.zip 857 Kb
ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΕΣ ΖΩΓΡΑΦΙΕΣ 2.zip 935 Kb
ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΕΣ ΚΑΤΑΣΚΕΥΕΣ.zip 578 Kb
ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΕΣ ΠΡΟΣΚΛΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΑ.zip 589 Kb
ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΟ ΣΤΑΥΡΟΛΕΞΟ.zip 4 Kb
http://www.cleverclass.gr/
ΥΛΙΚΟ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ
ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ ΣΕ ΜΟΡΦΗ WORD
ΑΓΙΟΣ ΒΑΣΙΛΗΣ ΣΤΗΝ ΟΘΟΝΗ ΤΟΥ PC
ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΑ MIDI
ΧΙΟΝΙ ΣΤΗΝ ΟΘΟΝΗ ΤΟΥ PC
ΦΩΤΑΚΙΑ ΣΤΗΝ ΟΘΟΝΗ ΤΟΥ PC
ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΕΣ ΖΩΓΡΑΦΙΕΣ Νο 1
ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΕΣ ΖΩΓΡΑΦΙΕΣ Νο 2
ΜΙΚΡΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΑ ΣΚΕΤΣ
ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΕΣ ΠΡΟΣΚΛΗΣΕΙΣ & ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΑ
ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΕΣ ΚΑΤΑΣΚΕΥΕΣ
ΕΙΚΟΝΕΣ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ
ΚΕΙΜΕΝΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ
ΑΓΙΟΣ ΒΑΣΙΛΗΣ
ΕΞΙ ΘΕΑΤΡΙΚΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ Νο 1
ΕΞΙ ΘΕΑΤΡΙΚΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ Νο 2
ΚΑΤΑΣΚΕΥΗ ΤΑΡΑΝΔΟΥ
ΚΑΤΑΣΚΕΥΗ ΑΙ ΒΑΣΙΛΗ
ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΟ ΣΤΑΥΡΟΛΕΞΟ
ΣΧΕΔΙΑ ΓΙΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΕΣ ΚΑΤΑΣΚΕΥΕΣ
http://users.sch.gr/aristhodas
Χριστουγεννιάτικο Πολύδραμα
Χριστουγεννιάτικα τραγούδια
www.kathigitis.org
ΑΓΙΟΣ ΒΑΣΙΛΗΣ ΣΤΗΝ ΟΘΟΝΗ ΤΟΥ PC
ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΑ MIDI
ΧΙΟΝΙ ΣΤΗΝ ΟΘΟΝΗ ΤΟΥ PC
ΦΩΤΑΚΙΑ ΣΤΗΝ ΟΘΟΝΗ ΤΟΥ PC
ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΕΣ ΖΩΓΡΑΦΙΕΣ Νο 1
ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΕΣ ΖΩΓΡΑΦΙΕΣ Νο 2
ΜΙΚΡΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΑ ΣΚΕΤΣ
ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΕΣ ΠΡΟΣΚΛΗΣΕΙΣ & ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΑ
ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΕΣ ΚΑΤΑΣΚΕΥΕΣ
ΕΙΚΟΝΕΣ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ
ΚΕΙΜΕΝΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ
ΑΓΙΟΣ ΒΑΣΙΛΗΣ
ΕΞΙ ΘΕΑΤΡΙΚΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ Νο 1
ΕΞΙ ΘΕΑΤΡΙΚΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ Νο 2
ΚΑΤΑΣΚΕΥΗ ΤΑΡΑΝΔΟΥ
ΚΑΤΑΣΚΕΥΗ ΑΙ ΒΑΣΙΛΗ
ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΟ ΣΤΑΥΡΟΛΕΞΟ
ΣΧΕΔΙΑ ΓΙΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΕΣ ΚΑΤΑΣΚΕΥΕΣ
http://users.sch.gr/aristhodas
Χριστουγεννιάτικο Πολύδραμα
Χριστουγεννιάτικα τραγούδια
www.kathigitis.org
ΥΛΙΚΟ ΓΙΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ
1. Τα χριστούγεννα της ειρήνης (της Ελένης Παπαποστόλου)
2. Δυο καταπληκτικά παραμύθια του Ευγένιου Τριβιζά (δείτε τα βίντεο)
3. Πρόταση διδασκαλίας
Χριστουγεννιάτικη εκεχειρία: μικρή ειρήνη στον Μεγάλο Πόλεμο (διδασκαλία για τις Ε΄ και Στ΄ τάξεις)
4. Ο Κώστας Καστανάς διαβάζει Χριστουγεννιάτικα διηγήματα: Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης «Ο έρωτας στα χιόνια»…
http://www.youtube.com/watch?v=NWinSBeaHf0
5. Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης: «Υπηρέτρα»
Χριστουγεννιάτικο διήγημα του Αλ. Παπαδιαμάντη. Συνοδεύεται από δραστηριότητες. Προσφέρεται και για δραματοποίηση
6. Φρικαντέλα, η μάγισσα που μισούσε τα κάλαντα, του Ευγένιου Τριβιζά
Θεατρική διασκευή του παραμυθιού.
Στον φάκελο υπάρχει η θεατρική απόδοση του παραμυθιού μαζί με την προτεινόμενη μουσική.
Ακούστε, ακόμα, την αφήγηση του παραμυθιού.
7. Ήθη και έθιμα του δωδεκαημέρου (χριστουγεννιάτικο δέντρο, κάλαντα, καλικάντζαροι, κλπ.)
Από την Βιβλιοθήκη του Ινστιτούτου Εκπαιδευτικής Πολιτικής
8. Τα Χριστούγεννα στα Αναγνωστικά (1929 – 1977) (Αφιέρωμα στα χριστουγεννιάτικα κείμενα παλιών αναγνωστικών)
Από την Βιβλιοθήκη του Ινστιτούτου Εκπαιδευτικής Πολιτικής
http://www.a-athinon.gr
2. Δυο καταπληκτικά παραμύθια του Ευγένιου Τριβιζά (δείτε τα βίντεο)
3. Πρόταση διδασκαλίας
Χριστουγεννιάτικη εκεχειρία: μικρή ειρήνη στον Μεγάλο Πόλεμο (διδασκαλία για τις Ε΄ και Στ΄ τάξεις)
4. Ο Κώστας Καστανάς διαβάζει Χριστουγεννιάτικα διηγήματα: Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης «Ο έρωτας στα χιόνια»…
http://www.youtube.com/watch?v=NWinSBeaHf0
5. Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης: «Υπηρέτρα»
Χριστουγεννιάτικο διήγημα του Αλ. Παπαδιαμάντη. Συνοδεύεται από δραστηριότητες. Προσφέρεται και για δραματοποίηση
6. Φρικαντέλα, η μάγισσα που μισούσε τα κάλαντα, του Ευγένιου Τριβιζά
Θεατρική διασκευή του παραμυθιού.
Στον φάκελο υπάρχει η θεατρική απόδοση του παραμυθιού μαζί με την προτεινόμενη μουσική.
Ακούστε, ακόμα, την αφήγηση του παραμυθιού.
7. Ήθη και έθιμα του δωδεκαημέρου (χριστουγεννιάτικο δέντρο, κάλαντα, καλικάντζαροι, κλπ.)
Από την Βιβλιοθήκη του Ινστιτούτου Εκπαιδευτικής Πολιτικής
8. Τα Χριστούγεννα στα Αναγνωστικά (1929 – 1977) (Αφιέρωμα στα χριστουγεννιάτικα κείμενα παλιών αναγνωστικών)
Από την Βιβλιοθήκη του Ινστιτούτου Εκπαιδευτικής Πολιτικής
http://www.a-athinon.gr