ΜΙΣΙΟΥΝΤΑΙ ΘΑΝΑΣΙΜΑ...
Τις περισσότερες φορές τα κλασσικά ντέρμπι ανάμεσα σε δύο ομάδες έχουν τις ρίζες τους σε κοινωνικοπολιτικά, ταξικά, πολιτικά, ακόμα και θρησκευτικά αίτια. Υπάρχουν παιχνίδια όπου τέτοιου είδους διαφορές έχουν πάψει να υπάρχουν, όπως για παράδειγμα το Ίντερ-Μίλαν. Υπάρχουν όμως και άλλες που δεν ξεχνιούνται, τουλάχιστον υποσυνείδητα. Το Σέλτικ-Ρέιντζερς, το περίφημο Old Firm, αποτελεί την χαρακτηριστική περίπτωση μεταφοράς στο γήπεδο μίας διαμάχης που χάνεται στο βάθος των χρόνων και έχει τόσο θρησκευτική, όσο και πολιτική βάση. Αν παραμερίσουμε τον θρησκευτικό παράγοντα, ο οποίος ιστορικά αποτελεί πεδίο σφοδρών αντιπαραθέσεων, το Tyne and Wear ντέρμπι ανάμεσα στη Νιούκαστλ και τη Σάντερλαντ, οποίες τίθενται αντιμέτωπες την Κυριακή (04/03, 14:00) αποτελεί μία ιδιαίτερη περίπτωση «πολέμου» που έχει μεταφερθεί στον αγωνιστικό χώρο. Η διαμάχη μεταξύ των δύο πόλεων, τις οποίες χωρίζουν μόλις 12 χιλιόμετρα, διαρκεί για αρκετούς αιώνες και προϋπάρχει του ποδοσφαίρου, που πήρε τη σύγχρονη μορφή του το 1863, για πάνω από 200 χρόνια! Τα φυσικά σύνορα
Η περιοχή Tyne and Wear βρίσκεται στο βορειοανατολικό τμήμα της Αγγλίας και πήρε το όνομά της από τους δύο ποταμούς που την περικυκλώνουν Πήρε επίσημη μορφή ως μητροπολιτική περιοχή, μορφή τοπικής αυτοδιοίκησης στο Νησί, το 1974, ενώνοντας το Βόρειο και το Νότιο Τίνισαϊντ, την πόλη του Νιούκαστλ, το Γκέιτσχεντ και το Σάντερλαντ. Πριν το 1974, το Νιούκαστλ και το Σάντερλαντ υπήρχαν σε ξεχωριστές περιοχές, με τον ποταμό Tyne να αποτελεί το φυσικό σύνορο που τις χώριζε.
Ο δρόμος του κάρβουνου
Κατά τη διάρκεια του 16ου αιώνα Μ.Χ, ο βασιλιάς Τσαρλς ο Πρώτος ευνοούσε… εμφανώς τους έμπορους από το Νιούκαστλ, δίνοντας τους περισσότερα δικαιώματα στο εμπόριο της Ανατολικής Αγγλίας. Το κάρβουνο αποτελούσε ήδη από τον 13ο αιώνα το βασικό προϊόν που εξήγαγαν στη Βορειοανατολική Αγγλία. Αποτέλεσμα αυτού ήταν οι έμποροι από το Wearside, όπου και βρίσκεται το Σάντερλαντ όχι απλά να είναι ριγμένοι, αλλά να αντιμετωπίζουν πρόβλημα επιβίωσης, αφού αυτό ήταν το μοναδικό τους έσοδο μαζί με τον ποταμό και τη ναυσιπλοΐα. To Nιούκαστλ χαρακτηρίστηκε από ταξιδιώτη του 1635 ως «η πιο πλούσια πόλη στην ευρύτερη Αγγλία» και συνέχισε να έχει το πάνω χέρι στο εμπόριο κάρβουνου μέχρι τον 19ο αιώνα, την ώρα που η κατάσταση στη διπλανή πόλη δεν είχε καμία σχέση.
Το 1642, όταν και ξεκίνησε ο Βρετανικός Εμφύλιος Πόλεμος, το Νιούκαστλ είχε ξεκάθαρο συμφέρον να στηρίξει το στέμμα, όπως και έκανε. Το Σάντερλαντ, από την άλλη, τάχθηκε με την πλευρά του στρατηγού Όλιβερ Κρόμγουελ, ο οποίος σχημάτισε στρατό και πήρε θέση μάχης δίπλα στους Βουλευτές, που αποτελούσαν το αντίπαλο δέος του Βασιλιά. Ο στρατός του έμεινε στην ιστορία για την αποτελεσματικότητά του, για την τρομερή πειθαρχία και για το ήθος του. Ακόμα και όταν κέρδισε τον πόλεμο, ο Κρόμγουελ προσπάθησε να διαπραγματευτεί μία συνθήκη ειρήνης, δείχνοντας διατεθειμένος να αφήσει τον Τσαρλς να επιστρέψει στο θρόνο του, αλλά με περιορισμένο πεδίο δράσης, κάτι που οι υπόλοιποι Βουλευτές δεν δέχτηκαν. Γεγονός πάντως είναι, ότι η διαμάχη του Σάντερλαντ έλαβε και πολιτική χροιά. Οι πιστοί στο βασιλιά, απέναντι στους υποστηρικτές του Κοινοβουλίου.
Η μάχη του Μπόλντον Χιλ
Η σύγκρουση που σημάδεψε περισσότερο την διαμάχη των δύο πόλεων, έλαβε χώρα το Μάρτιο του 1644 στο λόφο Μπόλντον, ο οποίος βρίσκεται νότια του Σάντερλαντ και ουσιαστικά ανάμεσα στις δύο περιοχές. Ο στρατός των Σκωτσέζων είχε ανεπιτυχώς προσπαθήσει να επιτεθεί στο Νιούκαστλ, πριν μπει στο Σάντερλαντ, το οποίο είχε ταχθεί στο πλευρό του Κοινοβουλίου και έτσι πήρε το μέρος του. Η σύγκρουση απαιτούσε κινήσεις τακτικής, αφού και οι δύο πλευρές έδειχναν διστακτικές να προσεγγίσουν η μία την άλλη. Τα κανόνια ξεκίνησαν το τραγούδι τους και η κοιλάδα ανάμεσα στο λόφο γέμισε με νεκρούς στρατιώτες. Η πλευρά του Σάντερλαντ βγήκε τελικά νικήτρια από τη διαμάχη, το Νιούκαστλ έπεσε και για τη συνέχεια του Πολέμου, χρησιμοποιήθηκε ως στρατιωτική βάση για τους Δημοκρατικούς.
Η Επανάσταση των Ιακωβιτών
Κατά τη διάρκεια των αναταραχών ανάμεσα στο 1688 και 1746, που είχαν ως αφορμή το πολιτικό κίνημα που είχε ως στόχο την επιστροφή στο θρόνο του Βασιλιά Τζέιμς του Έβδομου και στη συνέχεια των διάδοχών του στον Οίκο των Στιούαρτ, η κόντρα στη Βορειοανατολική Αγγλία αναζωπυρώθηκε Η Επανάσταση των Ιακωβιτών, πήρε το όνομά της από τη μεταφορά του Τζέιμς στα λατινικά, που είναι Jacobus και αποτέλεσε αντίδραση στην εκθρόνιση του Βασιλιά Τζέιμς το 1688 και την αντικατάστασή του από την κόρη του Μέρι και τον πρώτο του Ξάδερφο, Γουίλιαμ. Το Νιούκαστλ υποστήριξε τον Βασιλιά και το Σάντερλαντ, το οποίο είχε δει μετά τον Αγγλικό Εμφύλιο βασιλικά διατάγματα να μειώνουν την εμπορική του δραστηριότητα, πήρε το μέρος των Στιούαρτ. Oι δύο γειτονικές πόλεις, πήραν ξανά θέσεις μάχης. Κατά τη διάρκεια της Βιομηχανικής Επανάστασης, οι δύο όχθες του ποταμού στράφηκαν στη ναυπηγική, με την μέχρι πρότινος ριγμένη όσον αφορά το εμπόριο κάρβουνου Σάντερλαντ να αποκτά πιο στρατηγικές θέσεις.
Η μάχη της σύγχρονης εποχής
Τα στερεότυπα που καλλιεργούνταν από γενιά σε γενιά διατηρούσαν το πολεμικό κλίμα ανάμεσα στις δύο πλευρές, το οποίο πλέον είχε… ξεφύγει από τα όρια της λογικής! Έχει παρατηρηθεί ότι υπάρχουν Άγγλοι που υποστηρίζουν τη Νιούκαστλ και αρνούνται να φάνε μπέικον επειδή είναι… κόκκινο με άσπρες ρίγες! Παράλληλα, υπήρξε μαζικό μποϊκοτάζ συγκεκριμένης μάρκας δημητριακών στο Σάντερλαντ, επειδή η φίρμα του ήταν από το Νιούκαστλ. Το Μάρτιο του 2000, περίπου 70 οπαδοί της Σάντερλαντ και της Νιούκαστλ συγκρούστηκαν πάνω στο Φέρι Μποτ που διασχίζει τον ποταμό Tyne, σε ένα από τα πιο σοβαρά επεισόδια που γίνονται με αφορμή το ποδόσφαιρο στη Βρετανία, σύμφωνα με τον Guardian.
Προέκυψε κατόπιν ραντεβού και χωρίς να είναι μέρα αγώνα, με την αστυνομία να κάνει λόγιο για «σεβαστούς άνδρες και πατέρες», που αποφάσισαν να συγκρουστούν με μαχαίρια, ρόπαλα και τούβλα. Ένας άνθρωπος έμεινε με μόνιμη εγκεφαλική βλάβη, δεκάδες τραυματίστηκαν βαριά και άλλοι τόσοι συνελήφθησαν. Το 2006 συνέβησαν επεισόδια μεγάλης έκτασης, τα οποία συνδυάστηκαν με την… αλόγιστη χρήση βίας της αστυνομίας, η οποία ήταν υποψιασμένη. Πέραν από την αναβίωση των συγκρούσεων του εμφύλιου, υπάρχει ακόμα διάχυτο και ένα αίσθημα αδικίας στο Σάντερλαντ. Όπως τότε, που ο Βασιλιάς ευνοούσε τους καρβουνιάρηδες από το Νιούκαστλ.
Οι άνθρωποι από το ευρύτερο Ντέραμ πίστευαν για πάνω από μία δεκαετία ότι πληρώνουν φόρους για να κατασκευαστεί το Μετρό και το αεροδρόμιο στο Νιούκαστλ. Το 2002, όταν η γραμμή του Μετρό έφτασε στο Σάντερλαντ, αρκετοί κάτοικοι το… σνόμπαραν και προτιμούσαν άλλα μέσα μεταφοράς. Είδαν την γειτονική τους πόλη να γίνεται το κέντρο της Βορειοανατολικής Αγγλίας σε πολιτιστικό, επενδυτικό και τουριστικό επίπεδο, παρά το ότι η αναλογία κατοίκων είναι σχεδόν η ίδια. Η ιστορία επαναλαμβάνεται!
Mackems and Geordies
Οι πρώτοι είναι οι οπαδοί της Σάντερλαντ και οι δεύτεροι της Νιούκαστλ και τα προσωνύμιά τους έχουν ιστορικές ρίζες. Μία θεωρία αναφέρει ότι τo Geordie ενδέχεται να προέρχεται από τη στήριξη του Νιούκαστλ στον Βασιλιά Τζορτζ τον Δεύτερο το 1745, κατά τη διάρκεια της Επανάστασης των Ιακωβιτών, ενώ το Mackem ενδέχεται να έχει ρίζες στη στήριξη του Σάντερλαντ στους «Blue Mac», τον στρατό των Σκωτσέζων κατά τη διάρκεια του εμφυλίου! Η πιο διαδεδομένη θεωρία όμως τονίζει ότι το Geordie ξεκίνησε από τις λάμπες ασφαλείας του George Stephenson «Geordie» που χρησιμοποιούσαν οι ανθρακωρύχοι του Νιούκαστλ και το Mackem από τον περιπαικτικό τρόπο που αντιμετωπίζονταν οι κατασκευαστές πλοίων του Σάντερλαντ. «Mak(e)’em and Tak(e)’em» τους έλεγαν χαρακτηριστικά, αφού ήξεραν ότι με το που τα κατασκευάσουν δεν θα μείνουν στην κατοχή τους, αλλά θα περάσουν στους πλούσιους της άλλης πλευράς του ποταμού!
Πηγή: | gazzetta.gr
Η περιοχή Tyne and Wear βρίσκεται στο βορειοανατολικό τμήμα της Αγγλίας και πήρε το όνομά της από τους δύο ποταμούς που την περικυκλώνουν Πήρε επίσημη μορφή ως μητροπολιτική περιοχή, μορφή τοπικής αυτοδιοίκησης στο Νησί, το 1974, ενώνοντας το Βόρειο και το Νότιο Τίνισαϊντ, την πόλη του Νιούκαστλ, το Γκέιτσχεντ και το Σάντερλαντ. Πριν το 1974, το Νιούκαστλ και το Σάντερλαντ υπήρχαν σε ξεχωριστές περιοχές, με τον ποταμό Tyne να αποτελεί το φυσικό σύνορο που τις χώριζε.
Ο δρόμος του κάρβουνου
Κατά τη διάρκεια του 16ου αιώνα Μ.Χ, ο βασιλιάς Τσαρλς ο Πρώτος ευνοούσε… εμφανώς τους έμπορους από το Νιούκαστλ, δίνοντας τους περισσότερα δικαιώματα στο εμπόριο της Ανατολικής Αγγλίας. Το κάρβουνο αποτελούσε ήδη από τον 13ο αιώνα το βασικό προϊόν που εξήγαγαν στη Βορειοανατολική Αγγλία. Αποτέλεσμα αυτού ήταν οι έμποροι από το Wearside, όπου και βρίσκεται το Σάντερλαντ όχι απλά να είναι ριγμένοι, αλλά να αντιμετωπίζουν πρόβλημα επιβίωσης, αφού αυτό ήταν το μοναδικό τους έσοδο μαζί με τον ποταμό και τη ναυσιπλοΐα. To Nιούκαστλ χαρακτηρίστηκε από ταξιδιώτη του 1635 ως «η πιο πλούσια πόλη στην ευρύτερη Αγγλία» και συνέχισε να έχει το πάνω χέρι στο εμπόριο κάρβουνου μέχρι τον 19ο αιώνα, την ώρα που η κατάσταση στη διπλανή πόλη δεν είχε καμία σχέση.
Το 1642, όταν και ξεκίνησε ο Βρετανικός Εμφύλιος Πόλεμος, το Νιούκαστλ είχε ξεκάθαρο συμφέρον να στηρίξει το στέμμα, όπως και έκανε. Το Σάντερλαντ, από την άλλη, τάχθηκε με την πλευρά του στρατηγού Όλιβερ Κρόμγουελ, ο οποίος σχημάτισε στρατό και πήρε θέση μάχης δίπλα στους Βουλευτές, που αποτελούσαν το αντίπαλο δέος του Βασιλιά. Ο στρατός του έμεινε στην ιστορία για την αποτελεσματικότητά του, για την τρομερή πειθαρχία και για το ήθος του. Ακόμα και όταν κέρδισε τον πόλεμο, ο Κρόμγουελ προσπάθησε να διαπραγματευτεί μία συνθήκη ειρήνης, δείχνοντας διατεθειμένος να αφήσει τον Τσαρλς να επιστρέψει στο θρόνο του, αλλά με περιορισμένο πεδίο δράσης, κάτι που οι υπόλοιποι Βουλευτές δεν δέχτηκαν. Γεγονός πάντως είναι, ότι η διαμάχη του Σάντερλαντ έλαβε και πολιτική χροιά. Οι πιστοί στο βασιλιά, απέναντι στους υποστηρικτές του Κοινοβουλίου.
Η μάχη του Μπόλντον Χιλ
Η σύγκρουση που σημάδεψε περισσότερο την διαμάχη των δύο πόλεων, έλαβε χώρα το Μάρτιο του 1644 στο λόφο Μπόλντον, ο οποίος βρίσκεται νότια του Σάντερλαντ και ουσιαστικά ανάμεσα στις δύο περιοχές. Ο στρατός των Σκωτσέζων είχε ανεπιτυχώς προσπαθήσει να επιτεθεί στο Νιούκαστλ, πριν μπει στο Σάντερλαντ, το οποίο είχε ταχθεί στο πλευρό του Κοινοβουλίου και έτσι πήρε το μέρος του. Η σύγκρουση απαιτούσε κινήσεις τακτικής, αφού και οι δύο πλευρές έδειχναν διστακτικές να προσεγγίσουν η μία την άλλη. Τα κανόνια ξεκίνησαν το τραγούδι τους και η κοιλάδα ανάμεσα στο λόφο γέμισε με νεκρούς στρατιώτες. Η πλευρά του Σάντερλαντ βγήκε τελικά νικήτρια από τη διαμάχη, το Νιούκαστλ έπεσε και για τη συνέχεια του Πολέμου, χρησιμοποιήθηκε ως στρατιωτική βάση για τους Δημοκρατικούς.
Η Επανάσταση των Ιακωβιτών
Κατά τη διάρκεια των αναταραχών ανάμεσα στο 1688 και 1746, που είχαν ως αφορμή το πολιτικό κίνημα που είχε ως στόχο την επιστροφή στο θρόνο του Βασιλιά Τζέιμς του Έβδομου και στη συνέχεια των διάδοχών του στον Οίκο των Στιούαρτ, η κόντρα στη Βορειοανατολική Αγγλία αναζωπυρώθηκε Η Επανάσταση των Ιακωβιτών, πήρε το όνομά της από τη μεταφορά του Τζέιμς στα λατινικά, που είναι Jacobus και αποτέλεσε αντίδραση στην εκθρόνιση του Βασιλιά Τζέιμς το 1688 και την αντικατάστασή του από την κόρη του Μέρι και τον πρώτο του Ξάδερφο, Γουίλιαμ. Το Νιούκαστλ υποστήριξε τον Βασιλιά και το Σάντερλαντ, το οποίο είχε δει μετά τον Αγγλικό Εμφύλιο βασιλικά διατάγματα να μειώνουν την εμπορική του δραστηριότητα, πήρε το μέρος των Στιούαρτ. Oι δύο γειτονικές πόλεις, πήραν ξανά θέσεις μάχης. Κατά τη διάρκεια της Βιομηχανικής Επανάστασης, οι δύο όχθες του ποταμού στράφηκαν στη ναυπηγική, με την μέχρι πρότινος ριγμένη όσον αφορά το εμπόριο κάρβουνου Σάντερλαντ να αποκτά πιο στρατηγικές θέσεις.
Η μάχη της σύγχρονης εποχής
Τα στερεότυπα που καλλιεργούνταν από γενιά σε γενιά διατηρούσαν το πολεμικό κλίμα ανάμεσα στις δύο πλευρές, το οποίο πλέον είχε… ξεφύγει από τα όρια της λογικής! Έχει παρατηρηθεί ότι υπάρχουν Άγγλοι που υποστηρίζουν τη Νιούκαστλ και αρνούνται να φάνε μπέικον επειδή είναι… κόκκινο με άσπρες ρίγες! Παράλληλα, υπήρξε μαζικό μποϊκοτάζ συγκεκριμένης μάρκας δημητριακών στο Σάντερλαντ, επειδή η φίρμα του ήταν από το Νιούκαστλ. Το Μάρτιο του 2000, περίπου 70 οπαδοί της Σάντερλαντ και της Νιούκαστλ συγκρούστηκαν πάνω στο Φέρι Μποτ που διασχίζει τον ποταμό Tyne, σε ένα από τα πιο σοβαρά επεισόδια που γίνονται με αφορμή το ποδόσφαιρο στη Βρετανία, σύμφωνα με τον Guardian.
Προέκυψε κατόπιν ραντεβού και χωρίς να είναι μέρα αγώνα, με την αστυνομία να κάνει λόγιο για «σεβαστούς άνδρες και πατέρες», που αποφάσισαν να συγκρουστούν με μαχαίρια, ρόπαλα και τούβλα. Ένας άνθρωπος έμεινε με μόνιμη εγκεφαλική βλάβη, δεκάδες τραυματίστηκαν βαριά και άλλοι τόσοι συνελήφθησαν. Το 2006 συνέβησαν επεισόδια μεγάλης έκτασης, τα οποία συνδυάστηκαν με την… αλόγιστη χρήση βίας της αστυνομίας, η οποία ήταν υποψιασμένη. Πέραν από την αναβίωση των συγκρούσεων του εμφύλιου, υπάρχει ακόμα διάχυτο και ένα αίσθημα αδικίας στο Σάντερλαντ. Όπως τότε, που ο Βασιλιάς ευνοούσε τους καρβουνιάρηδες από το Νιούκαστλ.
Οι άνθρωποι από το ευρύτερο Ντέραμ πίστευαν για πάνω από μία δεκαετία ότι πληρώνουν φόρους για να κατασκευαστεί το Μετρό και το αεροδρόμιο στο Νιούκαστλ. Το 2002, όταν η γραμμή του Μετρό έφτασε στο Σάντερλαντ, αρκετοί κάτοικοι το… σνόμπαραν και προτιμούσαν άλλα μέσα μεταφοράς. Είδαν την γειτονική τους πόλη να γίνεται το κέντρο της Βορειοανατολικής Αγγλίας σε πολιτιστικό, επενδυτικό και τουριστικό επίπεδο, παρά το ότι η αναλογία κατοίκων είναι σχεδόν η ίδια. Η ιστορία επαναλαμβάνεται!
Mackems and Geordies
Οι πρώτοι είναι οι οπαδοί της Σάντερλαντ και οι δεύτεροι της Νιούκαστλ και τα προσωνύμιά τους έχουν ιστορικές ρίζες. Μία θεωρία αναφέρει ότι τo Geordie ενδέχεται να προέρχεται από τη στήριξη του Νιούκαστλ στον Βασιλιά Τζορτζ τον Δεύτερο το 1745, κατά τη διάρκεια της Επανάστασης των Ιακωβιτών, ενώ το Mackem ενδέχεται να έχει ρίζες στη στήριξη του Σάντερλαντ στους «Blue Mac», τον στρατό των Σκωτσέζων κατά τη διάρκεια του εμφυλίου! Η πιο διαδεδομένη θεωρία όμως τονίζει ότι το Geordie ξεκίνησε από τις λάμπες ασφαλείας του George Stephenson «Geordie» που χρησιμοποιούσαν οι ανθρακωρύχοι του Νιούκαστλ και το Mackem από τον περιπαικτικό τρόπο που αντιμετωπίζονταν οι κατασκευαστές πλοίων του Σάντερλαντ. «Mak(e)’em and Tak(e)’em» τους έλεγαν χαρακτηριστικά, αφού ήξεραν ότι με το που τα κατασκευάσουν δεν θα μείνουν στην κατοχή τους, αλλά θα περάσουν στους πλούσιους της άλλης πλευράς του ποταμού!
Πηγή: | gazzetta.gr
Ο ΚΡΟΪΦ ΚΑΙ Η ADIDAS
Σαν άνθρωπος, ο Κρόιφ ήταν δύσκολος χαρακτήρας.Τον περίεργο χαρακτήρα που έχει τον είχε δείξει ακόμη όταν ήταν εν ενεργεία ποδοσφαιριστής. Ενώ η Αντίντας έραβε τις φανέλες της εθνικής Ολλανδίας, ο Κρόιφ, επειδή είχε συμβόλαιο με τη Πούμα, αρνήθηκε να φορά τη φανέλα της Ολλανδίας με τις κλασσικές τρεις γραμμές στα μανίκια και στα σορτσάκια και φορούσε πάντα φανέλα με δύο γραμμές. Αν δείτε διάφορες φωτογραφίες στο ίντερνετ, θα παρατηρήσετε αυτή τη λεπτομέρια.
ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΙΚΗ ΟΜΑΔΑ: ΠΟΝΤΟΣ
Ποδοσφαιρικὴ ὁμάδα "Πόντος" : Ἀπαγχονίστηκαν, γιὰ νὰ τιμήσουν τὴ φανέλα τους.
Ποδοσφαιρικὴ ὁμάδα “Πόντος”: Ἀπαγχονίστηκαν από τους Τούρκους επειδή τίμησαν τὴ φανέλα τους!!!
Η κατηγορία = η φανέλα τους είχε ἄσπρες καὶ γαλάζιες ρίγες καὶ στὴ μέση τὸ γράμμα Π!
Στα ὄνειρά μου ἔρχεται συχνὰ ἡ μακρινὴ φωνὴ τῆς μάνας τρελῆς στοὺς ἔρημους δρόμους καὶ μὲ ρωτάει μὲ παράπονο ἂν κλαῖνε ἀκόμα τὰ ματοπήγαδα.
Μὲ ρωτάει γιὰ κάποιους πραγματικοὺς ἥρωες τοῦ ποδοσφαίρου. Ἦταν παιδιὰ τῆς γὴς τοῦ Πόντου. Δὲν ἔπαιξαν πότε σὲ…μεγάλες ὀργανώσεις. Δὲ λατρεύτηκαν ποτὲ ὡς θεοὶ ἀπὸ τὸ ἀφιονισμένο πλῆθος, δὲν εἶδαν ποτὲ τοὺς ὀπαδοὺς νὰ γεμίζουν πλατεῖες καὶ νὰ κλείνουν δρόμους γιὰ νὰ ἐκδηλώσουν τὴν ἐθνικὴ ὑπερηφάνεια τοὺς (τί χυδαῖες ποὺ φαίνονται, ὁρισμένες φορές, οἱ λέξεις).
Οἱ ἥρωες (ἂν ἀκόμα ἔχουν, ἀκόμα, νόημα οἱ λέξεις) τῆς ὁμάδας «Πόντος» ἦταν καθηγητές, μαθητὲς καὶ ἀπόφοιτοί του κολεγίου Ἀνατολία τῆς Μερζιφούντας.
Οἱ μαθητὲς ἀποφάσισαν νὰ τιμήσουν τὴ φανέλα τους καὶ γὶ αὐτό, παρὰ τὴν τρομοκρατία καὶ τὶς ἀπειλὲς τῶν Κεμαλικῶν, ἀγωνίστηκαν μὲ ἐμφάνιση ποὺ θυμίζει τὴ γαλανόλευκη (ἄσπρες καὶ γαλάζιες ρίγες) καὶ στὴ μέση τὸ γράμμα Π. Αὐτὸ θὰ ἀποτελέσει τὴ βασικὴ κατηγορία τῶν Κεμαλικῶν, οἱ ὁποῖοι θὰ ὁδηγήσουν τοὺς Ἕλληνες ἀθλητὲς στὸ «δικαστήριο» μὲ τὴν κατηγορία τῆς ἐσχάτης προδοσίας (12 Φεβρουαρίου 1921) καὶ τὸν Ἰούνιο τοῦ ἴδιου χρόνου θὰ ἀπαγχονιστοῦν στὴν Ἀμάσεια.
Ἡ μάνα τρελὴ στοὺς ἔρημούς τους δρόμους μὲ ρωτάει ἀπεγνωσμένα ἂν μιλᾶνε γιὰ αὐτοὺς τοὺς ἥρωες τοῦ ποδοσφαίρου καὶ τῆς πατρίδας στὶς δεκάδες τηλεοπτικὲς καὶ ραδιοφωνικὲς ἐκπομπές. Μήπως ἀναφέρουν ἕνα μονόστηλο οἱ δεκάδες ἀθλητικὲς ἐφημερίδες ἢ τοὺς μνημονεύουν ὅλα ἐκεῖνα τὰ τέρατα τῆς μνήμης, ποὺ θυμοῦνται ἀκόμα καὶ τὸ δευτερόλεπτο ποὺ σημειώθηκε κάποιο γκόλ, σὲ κάποιον ἀγώνα, πρὶν τριάντα χρόνια (ἦταν, βλέπετε, πολὺ σοβαρὸ γεγονὸς γιὰ τὴ μετέπειτα ζωή τους). Μήπως κάποια κινηματογραφικὴ ταινία; κάποιο βιβλίο; ἢ ἔστω κάποιο τραγουδάκι τοὺς ἀναφέρει;
Κατεβάζω ντροπιασμένος τὸ κεφάλι μου.
Μοῦ λέει καὶ μοῦ ξαναλέει τὰ ὀνόματα, μήπως καὶ τὰ ἔχω ἀκούσει σὲ κάποια ἰαχὴ τῶν φιλάθλων
- Γ. Θεοχαρίδης,
- Χ. Γεωργίου,
- Α. Συμεών,
- Α. Παυλίδης,
- Σ. Ἀνανιάδης
Κατεβάζω ἀκόμα πιὸ ντροπιασμένος τὸ κεφάλι μου.
Τότε ἐκείνη ἀνεβάζει τὸ τόνο τῆς φωνή της καὶ ὠρύεται: «Τί ἠρωικότερο ἔχει νὰ ἐπιδείξει τὸ Ἑλληνικὸ καὶ τὸ παγκόσμιο ποδόσφαιρο ἀπ’ αὐτοὺς τοὺς ἥρωες;
Καλὰ οἱ ξένοι, ἀλλὰ τί θὰ πείραζε, ὅλες τὶς ἑλληνικὲς ὁμάδες, νὰ ἀγωνιστοῦν γιὰ μία μόνο ἀγωνιστική, μὲ ἕνα περιβραχιόνιο μὲ τὸ γράμμα Π»;
Κατεβάζω καὶ ἄλλο τὸ κεφάλι μου.
Κάθε 19 Μαΐου, ἡμέρα μνήμης τῆς γενοκτονίας τῶν Ποντίων, θὰ ξανάρθει ἡ μάνα τρελὴ στοὺς ἔρημούς τους δρόμους καὶ μὲ τὸν ἀλαφροΐσκιωτο τρόπο της θὰ μὲ ξαναρωτήσει: «γιατί κλαῖν τὰ ματοπήγαδα;» καὶ ἀκόμα δὲν ἔχω βρεῖ ἀπάντηση.
Μήπως κανένας ἀπὸ σᾶς γνωρίζει;
tromaktiko.blogspot.com
Ποδοσφαιρικὴ ὁμάδα “Πόντος”: Ἀπαγχονίστηκαν από τους Τούρκους επειδή τίμησαν τὴ φανέλα τους!!!
Η κατηγορία = η φανέλα τους είχε ἄσπρες καὶ γαλάζιες ρίγες καὶ στὴ μέση τὸ γράμμα Π!
Στα ὄνειρά μου ἔρχεται συχνὰ ἡ μακρινὴ φωνὴ τῆς μάνας τρελῆς στοὺς ἔρημους δρόμους καὶ μὲ ρωτάει μὲ παράπονο ἂν κλαῖνε ἀκόμα τὰ ματοπήγαδα.
Μὲ ρωτάει γιὰ κάποιους πραγματικοὺς ἥρωες τοῦ ποδοσφαίρου. Ἦταν παιδιὰ τῆς γὴς τοῦ Πόντου. Δὲν ἔπαιξαν πότε σὲ…μεγάλες ὀργανώσεις. Δὲ λατρεύτηκαν ποτὲ ὡς θεοὶ ἀπὸ τὸ ἀφιονισμένο πλῆθος, δὲν εἶδαν ποτὲ τοὺς ὀπαδοὺς νὰ γεμίζουν πλατεῖες καὶ νὰ κλείνουν δρόμους γιὰ νὰ ἐκδηλώσουν τὴν ἐθνικὴ ὑπερηφάνεια τοὺς (τί χυδαῖες ποὺ φαίνονται, ὁρισμένες φορές, οἱ λέξεις).
Οἱ ἥρωες (ἂν ἀκόμα ἔχουν, ἀκόμα, νόημα οἱ λέξεις) τῆς ὁμάδας «Πόντος» ἦταν καθηγητές, μαθητὲς καὶ ἀπόφοιτοί του κολεγίου Ἀνατολία τῆς Μερζιφούντας.
Οἱ μαθητὲς ἀποφάσισαν νὰ τιμήσουν τὴ φανέλα τους καὶ γὶ αὐτό, παρὰ τὴν τρομοκρατία καὶ τὶς ἀπειλὲς τῶν Κεμαλικῶν, ἀγωνίστηκαν μὲ ἐμφάνιση ποὺ θυμίζει τὴ γαλανόλευκη (ἄσπρες καὶ γαλάζιες ρίγες) καὶ στὴ μέση τὸ γράμμα Π. Αὐτὸ θὰ ἀποτελέσει τὴ βασικὴ κατηγορία τῶν Κεμαλικῶν, οἱ ὁποῖοι θὰ ὁδηγήσουν τοὺς Ἕλληνες ἀθλητὲς στὸ «δικαστήριο» μὲ τὴν κατηγορία τῆς ἐσχάτης προδοσίας (12 Φεβρουαρίου 1921) καὶ τὸν Ἰούνιο τοῦ ἴδιου χρόνου θὰ ἀπαγχονιστοῦν στὴν Ἀμάσεια.
Ἡ μάνα τρελὴ στοὺς ἔρημούς τους δρόμους μὲ ρωτάει ἀπεγνωσμένα ἂν μιλᾶνε γιὰ αὐτοὺς τοὺς ἥρωες τοῦ ποδοσφαίρου καὶ τῆς πατρίδας στὶς δεκάδες τηλεοπτικὲς καὶ ραδιοφωνικὲς ἐκπομπές. Μήπως ἀναφέρουν ἕνα μονόστηλο οἱ δεκάδες ἀθλητικὲς ἐφημερίδες ἢ τοὺς μνημονεύουν ὅλα ἐκεῖνα τὰ τέρατα τῆς μνήμης, ποὺ θυμοῦνται ἀκόμα καὶ τὸ δευτερόλεπτο ποὺ σημειώθηκε κάποιο γκόλ, σὲ κάποιον ἀγώνα, πρὶν τριάντα χρόνια (ἦταν, βλέπετε, πολὺ σοβαρὸ γεγονὸς γιὰ τὴ μετέπειτα ζωή τους). Μήπως κάποια κινηματογραφικὴ ταινία; κάποιο βιβλίο; ἢ ἔστω κάποιο τραγουδάκι τοὺς ἀναφέρει;
Κατεβάζω ντροπιασμένος τὸ κεφάλι μου.
Μοῦ λέει καὶ μοῦ ξαναλέει τὰ ὀνόματα, μήπως καὶ τὰ ἔχω ἀκούσει σὲ κάποια ἰαχὴ τῶν φιλάθλων
- Γ. Θεοχαρίδης,
- Χ. Γεωργίου,
- Α. Συμεών,
- Α. Παυλίδης,
- Σ. Ἀνανιάδης
Κατεβάζω ἀκόμα πιὸ ντροπιασμένος τὸ κεφάλι μου.
Τότε ἐκείνη ἀνεβάζει τὸ τόνο τῆς φωνή της καὶ ὠρύεται: «Τί ἠρωικότερο ἔχει νὰ ἐπιδείξει τὸ Ἑλληνικὸ καὶ τὸ παγκόσμιο ποδόσφαιρο ἀπ’ αὐτοὺς τοὺς ἥρωες;
Καλὰ οἱ ξένοι, ἀλλὰ τί θὰ πείραζε, ὅλες τὶς ἑλληνικὲς ὁμάδες, νὰ ἀγωνιστοῦν γιὰ μία μόνο ἀγωνιστική, μὲ ἕνα περιβραχιόνιο μὲ τὸ γράμμα Π»;
Κατεβάζω καὶ ἄλλο τὸ κεφάλι μου.
Κάθε 19 Μαΐου, ἡμέρα μνήμης τῆς γενοκτονίας τῶν Ποντίων, θὰ ξανάρθει ἡ μάνα τρελὴ στοὺς ἔρημούς τους δρόμους καὶ μὲ τὸν ἀλαφροΐσκιωτο τρόπο της θὰ μὲ ξαναρωτήσει: «γιατί κλαῖν τὰ ματοπήγαδα;» καὶ ἀκόμα δὲν ἔχω βρεῖ ἀπάντηση.
Μήπως κανένας ἀπὸ σᾶς γνωρίζει;
tromaktiko.blogspot.com
Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΜΙΑΣ ΟΜΑΔΑΣ
Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΓΙΟΥΒΕΝΤΟΥΣ
Ποδοσφαιρικός σύλλογος του Τορίνου. Η δημοφιλέστερη και η πιο επιτυχημένη ομάδα στην Ιταλία, με 50 εγχώριους και διεθνείς τίτλους στο ενεργητικό της.Ιδρύθηκε την 1η Νοεμβρίου 1897 από μαθητές του Λυκείου Ντ' Ατζέλιο του Τορίνου με τη λατινική ονομασία Γιουβέντους (Juventus=Νεολαία). Τα χρώματα της φανέλας της αρχικά ήταν το ροζ και το μαύρο. Το ροζ, όμως, εύκολα ξέβαφε στο πλύσιμο κι έτσι αποφασίστηκε η αντικατάστασή του από το λευκό χρώμα. Εννιά χρόνια μετά την ίδρυσή της, η Γιουβέντους κατέκτησε το πρώτο της πρωτάθλημα, αλλά τον επόμενο χρόνο βίωσε μια μεγάλη κρίση, που τη βύθισε στην αφάνεια. Μία ομάδα παραγόντων αποχώρησε και ίδρυσε την Τορίνο. Από τότε, η πόλη ζει και αναπνέει για το «Ντέρμπι του Μόλε», όπως ονομάζεται η αναμέτρηση των δύο ομάδων της πρωτεύουσας του Πεδεμοντίου.
Από την αφάνεια την έβγαλε ο μεγαλοεπιχειρηματίας Εντοάρντο Ανιέλι, ιδιοκτήτης της αυτοκινητοβιομηχανίας FIAT, ο οποίος ανέλαβε τον έλεγχό της το 1923. Έκτοτε, Γιουβέντους και Ανιέλι βαδίζουν χέρι - χέρι. Η δεκαετία του '30 ήταν η πρώτη επιτυχημένη περίοδος της ομάδας, με συνεχόμενους τίτλους. Την εποχή εκείνη απέκτησε και το πρώτο της παρατσούκλι, Γηραιά Κυρία (La Vecchia Signora). To Κυρία προήλθε από την αφοσίωση των οπαδών της και το Γηραιά από τη μεγάλη ηλικία των παικτών της, που ερχόταν σε αντίθεση με το όνομά της. Στην πορεία απέκτησε και άλλα προσωνύμια, όπως Η αρραβωνιαστικιά της Ιταλίας (La Fidanzata d' Italia), εξαιτίας της δημοφιλίας της σε όλη τη χώρα, Ασπρόμαυροι (Bianconeri) και Ζέβρες (I Zebre), από τα χρώματα και το σχέδιο της φανέλας της. Οι δύο χρυσές περίοδοι της Γιουβέντους συνδέονται με δύο σπουδαίους προπονητές, τον Τζοβάνι Τραπατόνι (1976 - 1986, 1991 - 1994) και τον Μαρτσέλο Λίπι (1994 - 1999, 2001 - 2004), όταν η ομάδα κυριάρχησε σε Ιταλία και Ευρώπη, κατακτώντας τίτλους και αποκτώντας οπαδούς σε όλο τον κόσμο. Το 2006, παράγοντες της ομάδας αναμίχθηκαν στο σκάνδαλο με τα στημένα παιγνίδια που συντάραξε το ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο. Η «Γηραιά Κυρία» οδηγήθηκε για πρώτη φορά στην ιστορία της στη δεύτερη κατηγορία (2006 - 2007). Βρήκε, όμως, το κουράγιο, ανασυντάχθηκε και από την περίοδο 2007 - 2008 βρίσκεται και πάλι στα μεγάλα σαλόνια του ιταλικού ποδοσφαίρου. Η Γιουβέντους, όπως προείπαμε, είναι η δημοφιλέστε- ρη ομάδα της Ιταλίας. Σύμφωνα με δημοσκόπηση της ιταλικής εφημερίδας La Repubblica (Αύγουστος 2007), την υποστηρίζει το 28% των ιταλών φιλάθλων, ήτοι 11.000.000, ενώ οι εκτός συνόρων οπαδοί της φθάνουν τα 21.000.000. Η ρήση «Ουδείς προφήτης στον τόπο του» επιβεβαιώνεται και στην περίπτωσή της. Η Γιουβέντους δεν είναι η δημοφιλέστερη ομάδα του Τορίνο. Οι ντόπιοι την έχουν ταυτίσει με την πλουτοκρατία και υποστηρίζουν την αριστερή Τορίνο. Έτσι εξηγείται γιατί δεν μπορεί να γεμίσει το γήπεδό της, ενώ όταν παίζει εκτός έδρας τα εισιτήρια είναι πραγματικά «μαγικά χαρτάκια». www.sansimera.gr Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΜΠΕΝΦΙΚΑ
_
Αθλητικός σύλλογος της Λισαβώνας, με πληθώρα εγχώριων τίτλων και διεθνών διακρίσεων στο ποδόσφαιρο. Μαζί με την Πόρτο και τη συμπολίτισσά της Σπόρτινγκ συγκροτούν τις τρεις μεγάλες δυνάμεις του Πορτογαλικού ποδοσφαίρου. Τα πρώτα χρόνια Στις 28 Φεβρουαρίου 1904 μία ομάδα από απόφοιτους της σχολής «Κάζα Πία» (εκπαιδευτικό ίδρυμα της Λισαβώνας για ορφανά και εγκαταλελειμμένα παιδιά) συγκεντρώθηκε στο φαρμακείο του Φράνκο, που βρισκόταν στην οδό Μπελέμ της νοτιοδυτικής Λισαβώνας, και αποφάσισε την ίδρυση μιας ποδοσφαιρικής ομάδας με την ονομασία Sport Lisboa. Ως χρώματα επελέγησαν το κόκκινο και το λευκό, ως έμβλημα ο αετός και ως γνωμικό η λατινική φράση «E Pluribus Unum» («Ένας από τους πολλούς»). Ψυχή της συνάντησης ήταν ο 18χρονος Κόσμε Νταμιάο (1885-1947), ο οποίος αργότερα διέπρεψε ως ποδοσφαιριστής και προπονητής της Μπενφίκα και αποτελεί ένα από τα σύμβολα της ομάδας. Δύο χρόνια αργότερα και συγκεκριμένα στις 26 Ιουλίου 1906 στη συνοικία Μπενφίκα της βόρειας Λισαβώνας ιδρύθηκε ο ομώνυμος αθλητικός όμιλος (Grupo Sport Benfica). Στις 13 Σεπτεμβρίου 1908 οι δυο σύλλογοι αποφάσισαν να συγχωνευτούν για να αντιμετωπίσουν τη Σπόρτιγκ, που κυριαρχούσε τότε στα αθλητικά πράγματα της πρωτεύουσας της Πορτογαλίας. Ο νέος σύλλογος ονομάστηκε Sport Lisboa e Benfica και θεωρήθηκε διάδοχη κατάσταση του Sport Lisboa με έτος ίδρυσης την 28η Φεβρουαρίου 1904. Τα χρώματα, το έμβλημα και το γνωμικό παρέμειναν τα ίδια, απλώς στο σήμα της νέας ομάδας προστέθηκε μια ρόδα, που αντιπροσώπευε την ποδηλασία, το κύριο άθλημα του Grupo Sport Benfica. Τα πρώτα χρόνια η Μπενφίκα ταλαιπωρήθηκε από τις συχνές αλλαγές γηπέδων, αλλά έδειξε αμέσως τη δύναμή της, κατακτώντας δέκα πρωταθλήματα Λισαβώνας μέχρι την καθιέρωση του εθνικού πρωταθλήματος της Πορτογαλίας το 1934. Παράλληλα, ο σύλλογος προχώρησε στην ίδρυση τμημάτων μπάσκετμπολ, βόλεϊμπολ, χαντμπολ, μπιλιάρδου, ράγκμπι, χόκεϊ επί χόρτου και χόκεϊ με πατίνια. Το 1930 κατέκτησε το πρώτο κύπελλο και το 1936 το πρώτο πρωτάθλημα Πορτογαλίας. Το 1950 ήλθε και ο πρώτος διεθνής τίτλος, με την κατάκτηση του Λατινικού Κυπέλλου. Το 1954 βρήκε τη μόνιμη έδρα της στο περίφημο «Estadio da Luz» («Στάδιο του Φωτός»), που αργότερα έγινε το μεγαλύτερο ποδοσφαιρικό γήπεδο της Ευρώπης και το τρίτο μεγαλύτερο του κόσμου με 135.000 θέσεις. Η Χρυσή Εποχή (1960-1970) Η δεκαετία του '60 χαρακτηρίστηκε ως η χρυσή εποχή της Μπενφίκα. Με ηγέτη τον περίφημο Εουσέμπιο, υπήρξε η πρώτη ομάδα που έσπασε την κυριαρχία της Ρεάλ Μαδρίτης στο Κύπελλο Πρωταθλητριών (νυν Τσάμπιονς Λιγκ), με δύο συνεχείς κατακτήσεις: το 1961 με αντίπαλο την Μπαρτσελόνα (3-2) και το 1962 με αντίπαλο τη Ρεάλ Μαδρίτης (5-3), ενώ έφθασε άλλες τρεις φορές στον τελικό, το 1963 (με τη Μίλαν 1-2), το 1965 (με την Ίντερ 0-1) και το 1968 (με τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ 1-4). Στις εγχώριες διοργανώσεις κυριάρχησε απόλυτα με 8 πρωταθλήματα και τρία κύπελλα. Το 1968, η Μπενφίκα ανακηρύχθηκε κορυφαία ομάδα της Ευρώπης. Η Αργυρή Εποχή (1970-1994) Τη δεκαετία του '70 η Μπενφίκα εξακολούθησε να κυριαρχεί στις εγχώριες ποδοσφαιρικές διοργανώσεις και το 1973 κατέκτησε αήττητη το πρωτάθλημα Πορτογαλίας, με 23 νίκες και 7 ισοπαλίες. Στην Ευρώπη, η πορεία της δεν ήταν ανάλογη με της προηγούμενης δεκαετίας. Δεν κατέκτησε κάποιο τίτλο, αλλά παρέμενε μια σπουδαία ομάδα με μεμονωμένες επιτυχίες. Η δεκαετία του '80 κύλησε με λιγότερους πορτογαλικούς τίτλους, αλλά με τη συμμετοχή των «αετών» στον τελικό του Κυπέλλου ΟΥΕΦΑ το 1983, όπου ηττήθηκαν από την Άντερλεχτ με 1-0. Την εποχή αυτή η διοίκηση της Μπενφίκα, που εκλέγεται από τα μέλη του συλλόγου (socios), πραγματοποίησε ένα εκτεταμένο πρόγραμμα επενδύσεων, για να καταστήσει την ομάδα και πάλι ανταγωνιστική στην Ευρώπη. Προχώρησε στην κατασκευή και τρίτου διαζώματος στο «Ντα Λουζ», με αποτέλεσμα η χωρητικότητά του να φθάσει τις 135.000 θέσεις, ενώ πραγματοποίησε μία σειρά ακριβών μετεγγραφών. Η Μπενφίκα συνέχισε να κυριαρχεί στην Πορτογαλία κι έφθασε δύο φορές σε τελικούς του Κυπέλλου Πρωταθλητριών, χωρίς να σηκώσει την κούπα. Το 1988 το έχασε στα πέναλτι από την Αϊντχόφεν και το 1990 ηττήθηκε από τη Μίλαν με 1-0. Τα «Πέτρινα Χρόνια» (1994-2003) Το 1994 ξεκινούν τα «πέτρινα χρόνια» για την Μπενφίκα, εξαιτίας των τεράστιων οικονομικών προβλημάτων που αντιμετώπισε. Μέχρι το 2003 κατέκτησε μόλις ένα κύπελλο Πορτογαλίας, την ίδια περίοδο που η μεγάλη της αντίπαλος Πόρτο σάρωνε τους τίτλους στην Πορτογαλία και διακρινόταν στην Ευρώπη. Πάντως, την εποχή αυτή πραγματοποιεί την ακριβότερη μετεγγραφή στην ιστορία του πορτογαλικού ποδοσφαίρου, με την ένταξη στο δυναμικό της του Σιμάο Σαμπρόζα, έναντι 13 εκατομμυρίων ευρώ. Το 2001 αποφασίζεται η κατεδάφιση του «Ντα Λουζ» και η ανέγερση ενός νέου γηπέδου, σύγχρονου και με τη μισή χωρητικότητα του παλαιού, για τις ανάγκες του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος του 2004. Η ανάκαμψη (2004 - σήμερα) Το 2004, με πρόεδρο τον Λουίς Φελίπε Βιέιρα και προπονητή τον ισπανό Χοσέ Αντόνιο Καμάτσο, αρχίζει η περίοδος της ανάκαμψης, με κατακτήσεις εγχώριων τίτλων (2 πρωταθλήματα κι ένα κύπελλο) και αξιοπρεπή παρουσία στην Ευρώπη. Όμως, εξακολουθεί να βρίσκεται στη σκιά της Πορτ. Την περίοδο αυτή τη φανέλα της ομάδας φόρεσαν και τρεις διεθνείς Έλληνες ποδοσφαιριστές, ο Τάκης Φύσσας (2003-2005), ο Γιώργος Καραγκούνης (2005-2007) και ο Κώστας Κατσουράνης (2006-2009), ενώ ο προπονητής της Εθνικής Ελλάδας, Φερνάντο Σάντος, που είχε ξεκινήσει την ποδοσφαιρική του καριέρα από την Μπενφίκα, κάθισε στον πάγκο της την περίοδο 2006-2007. Σπουδαίοι ποδοσφαιριστές Την κόκκινη φανέλλα των «Αετών» έχουν φορέσει σπουδαίοι ποδοσφαιριστές, όπως οι: Εουσέμπιο, Ζοζέ Άγκουας, Νενέ, Μάριο Κολούνα, Ζοζέ Αουγκούστο, Νούνιο Γκόμεζ, Σιμάο, Σαβιόλα, Ζεοβάνι, Πάμπλο Αϊμάρ, Φάμπιο Κοεντράο, Ντι Μαρία, Ραμίρες και Οσκαρ Καρντόζο. http://www.sansimera.gr |
ΑΤΛΕΤΙΚ ΜΠΙΛΜΠΑΟ
Το ποδοσφαιρικό καμάρι των Βάσκων κι ένας σύλλογος στενά δεμένος με τον βασκικό εθνικισμό. Η Αθλέτικ είναι μία από τις κορυφαίες ομάδες της Ισπανίας, με 8 πρωταθλήματα και 24 κύπελλα, αλλά χωρίς διακρίσεις στην Ευρώπη. Δεν έχει λείψει ποτέ από κανένα πρωτάθλημα της Πριμέρα Ντιβιζιόν, μαζί με τη Ρεάλ Μαδρίτης και την Μπαρτσελόνα.
Η Αθλέτικ Μπιλμπάο ιδρύθηκε ως Αθλέτικ Κλαμπ στις 20 Ιανουαρίου 1898 από βάσκους φοιτητές που σπούδαζαν στην Αγγλία. Στο Μπιλμπάο υπήρχε και μια άλλη ποδοσφαιρική ομάδα, η Μπιλμπάο Φουτμπολ Κλαμπ, που είχε ιδρυθεί το 1890 από άγγλους εργαζόμενους στα ναυπηγεία της περιοχής. Οι δύο αυτές ομάδες συνενώθηκαν το 1903 και σχημάτισαν την Αθλέτικ Ντε Μπιλμπάο. Οι αγγλικές ρίζες της ομάδας φαίνονται άλλωστε και από την υιοθέτηση του πρώτου συνθετικού του ονόματός της, Αθλέτικ (Athletic) και όχι του ισπανικού Ατλέτικο (Atletico). Ατλέτικο ονομάστηκε η Μπιλμπάο μόνο επί Φράνκο, όταν ο δικτάτορας απαγόρευσε τη χρήση ξένων λέξεων. Τα χρώματα της Αθλέτικ είναι το κόκκινο και το άσπρο, εξου και το προσωνύμιο Ροχιμπλάνκος (Ερυθρόλευκοι). Το πώς προέκυψε η εμφάνιση της ομάδας έχει ενδιαφέρον, καθώς χάνεται στην αχλή του μύθου. Τρεις είναι οι επικρατέστερες θεωρίες. Η πρώτη και επικρατέστερη ότι το ύφασμα με τις άσπρες και κόκκινες ρίγες ήταν φτηνό επειδή εχρησιμοποιείτο για την επένδυση στρωμάτων. Η δεύτερη θεωρία υποστηρίζει ότι τα αρχικά χρώματα ήταν το μπλε και το άσπρο, αλλά όταν οι εκπρόσωποι της ομάδας πήγαν στην Αγγλία για να αγοράσουν φανέλες δεν βρήκαν στο χρώμα αυτό και επέλεξαν τις ερυθρόλευκες. Και η τρίτη ότι προτιμήθηκαν τα χρώματα των αγγλικών ομάδων Σάντερλαντ και Σαουθάμπτον, καθώς από αυτές τις περιοχές κατάγονταν οι άγγλοι ιδρυτές της μίας από τις δύο συνιστώσες της ομάδας. Ένα από τα κύρια χαρακτηριστικά της Αθλέτικ είναι η απουσία ξένων παικτών από τη σύνθεσή της, ήδη, από το 1912. Η πολιτική της «Καντέρα», όπως ονομάζεται, δηλαδή της Αλάνας, είναι συνειδητή επιλογή των ανθρώπων της, οι οποίοι επενδύουν στην αξιοποίηση των ταλέντων από τις ακαδημίες του συλλόγου. Το σύνθημα που κυριαρχεί είναι: «Δεν χρειαζόμαστε τους εισαγόμενους, έχουμε τους δικούς μας παίκτες και οπαδούς» («Con cantera y aficion, no hace falta importacion»). Οι μόνοι ξένοι που έχουν θέση στην ομάδα, συμπεριλαμβανομένων και των υπόλοιπων Ισπανών, είναι οι προπονητές, αλλά και οι βάσκοι ποδοσφαιριστές της διασποράς. Με αυτό τον τρόπο τονώνεται όχι μόνο η αφοσίωση στην ομάδα, αλλά και ο βασκικός εθνικισμός. Άλλωστε, πολλοί παράγοντες της Αθλέτικ υπήρξαν ηγετικά στελέχη του εθνικιστικού κόμματος EAJ-PNV. Με την πάροδο του χρόνου οι παράγοντες της ομάδας έβαλαν νερό στο κρασί τους και σήμερα κάθε νεαρός μη Βάσκος που μαθαίνει μπάλα στην περιοχή έχει θέση στην ομάδα. Η Αθλέτικ, μαζί με τη Μπαρτσελόνα, είναι οι μοναδικές ομάδες στην Ισπανία που δεν έχουν βάλει ποτέ διαφήμιση στη φανέλα τους. Η πρώτη επιτυχημένη περίοδος της Αθλέτικ ήταν τη δεκαετία του '30, με προπονητή τον άγγλο Φρεντ Πέντλαντ, όταν κατέκτησε 4 πρωταθλήματα και ισάριθμα κύπελλα. Γεμάτες τίτλους ήταν και οι δεκαετίες του '40 και του '50. Σ' αυτό βοήθησε και ο περιορισμός στη χρησιμοποίηση ξένων παικτών από τον Φράνκο. Όταν άνοιξε η αγορά, η πτώση της Αθλέτικ ήταν αναμενόμενη. Μόλις δύο πρωταθλήματα και τρία κύπελλα έχει κατακτήσει η ομάδα μετά το 1958. Από τις τάξεις της Αθλέτικ πέρασαν σπουδαίοι ποδοσφαιριστές, όπως οι: Αλεξάνκο, Ντάνι, Ετσεμπερία, Γκαίνθα, Γκοϊγκοετσέα, Ιρίμπαρ, Ιρουρέτα, Καράνκα, Αλκόρτα, Λιζαραζού, Πανίθο, Χούλιο Σαλίνας, Θάρα και Θουμπιθαρέτα. Η Αθλέτικ Μπιλπάο αγωνίζεται στο «καυτό» Σαν Μαμές, χωρητικότητας 40.000 θεατών. Το γήπεδο πήρε το όνομά του από τη διπλανή εκκλησία, που είναι αφιερωμένη στον Άγιο Μάμα (Σαν Μαμές), που μαρτύρησε νεώτατατος για την πίστη του, ριφθείς στα λιοντάρια από τους Ρωμαίους. Εξού και το δεύτερο προσωνύμιο της ομάδας Τα Λιοντάρια. Τίτλοι
|
Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΕΝΟΣ ΣΗΜΑΤΟΣ
ΒΑΛΕΝΘΙΑ
_
ΒΑΛΕΝΘΙΑ: Νυχτερίδα… εξ ουρανού Μπορεί η νυχτερίδα να μην κερδίζει και τις καλύτερες των εντυπώσεων, για κάποιους όμως απεδείχθη αν όχι συμπαθής τουλάχιστον γούρικη. Τον 13ο αιώνα ο βασιλιάς James I’ της Αραγονίας κατέκτησε τη Βαλένθια και τις Βαλεαρίδες Νήσους. Η ιστορία λέει πως όταν εισέβαλε στην πόλη για να την απελευθερώσει από τους Μαυριτανούς (1238), μια νυχτερίδα προσγειώθηκε στη σημαία του. Το θεώρησε καλό οιωνό κι από τότε αυτή κοσμεί την κορυφή του σήματος. ΜΑΝ. ΓΙΟΥΝΑΙΤΕΝΤ
_Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ: Το πλοίο συμβολίζει τα ναυπηγία του Manchester
Ship Canal, ενώ ο διάβολος συμβολίζει το προσωνύμιο της ομάδας που
πάρθηκε από τους Salford Devils (ομάδα rugby).
Π.Α.Ο.Κ.
|
ΑΤΛΕΤΙΚΟ ΜΑΔΡΙΤΗΣ
Ατλέτικο Μαδρίτης: Οι πολλές φράουλες και αρκούδες στη Μαδρίτη κατά τη διάρκεια του 13ου αιώνα, κάνουν το σύλλογο να συμπεριλάβει την αρκούδα και τη φραουλιά στο οικόσημό του. ΑΠΟΛΛΩΝ ΣΜΥΡΝΗΣ
Ο Γ.Σ. Απόλλων Σμύρνης (γνωστός και ως Απόλλων Αθηνών) είναι γυμναστικός σύλλογος με έδρα τη Ριζούπολη, συνοικία του 5ου διαμερίσματος του Δήμου Αθηναίων. Ιδρύθηκε αρχικά στη Σμύρνη της Μ. Ασίας και μεταφέρθηκε στην Αθήνα κατά τη Μικρασιατική Καταστροφή το 1922. Μετά τον ξεριζωμό βρέθηκε στο Ρουφ. Στη σημερινή του έδρα εγκαταστάθηκε μετά το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο.
Πρώτο έμβλημα του συλλόγου, από το 1894, ήταν οι τρεις δρομείς. Το 1910 έμβλημα της ποδοσφαιρικής ομάδας γίνεται ο αρχαιοελληνικός αγκυλωτός σταυρός, ο οποίος θα αφαιρεθεί κατά το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, δεδομένης της αρνητικής ταύτισής του με τον εθνικοσοσιαλισμό και τον Αδόλφο Χίτλερ. Τα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια οι φανέλες της ομάδας γράφουν απλά ΓΣΑ (Γυμναστικός Σύλλογος Απόλλων). Aργότερα υιοθετείται το σημερινό έμβλημα με την προτομή του θεού Απόλλωνα, εμπνευσμένο από το άγαλμα του Απόλλωνα Μουσηγέτη. 1891-1910 Ο Απόλλων ιδρύθηκε το 1891 στην ακμάζουσα Σμύρνη από μια ομάδα Ελλήνων. Τα μισά περίπου από τα μέλη του, μεταξύ των οποίων και ο Εμμανουήλ Σάμιος, είχαν αποχωρήσει από τον προϋπάρχοντα Ορφέα. Ως χρώματα του συλλόγου επιλέχθηκαν αυτά της ελληνικής σημαίας, για να καταδειχθεί ο αποκλειστικά ελληνικός χαρακτήρας της ομάδας μέσα στην τουρκοκρατούμενη πόλη. Πρώτο τμήμα του νέου συλλόγου ήταν το Φιλαρμονικό, ενώ δύο χρόνια αργότερα προστέθηκαν το Αθλητικό και το Πεζοπορικό. Γρήγορα ο Απόλλων απέκτησε ιδιόκτητο γήπεδο, όπου προπονούνταν οι αθλητές του και διοργανώνονταν αγώνες. Έγινε έτσι πόλος έλξης για τους χιλιάδες Έλληνες της Σμύρνης. Το 1901 ο Απόλλων διοργανώνει τις πρώτες λεμβοδρομίες, ενώ από το 1904 επί της προεδρίας Ν. Σταυρίδη, διοργανώνει τα "Απολλώνια", τα οποία ήταν η μεγαλύτερη αθλητική διοργάνωση της πόλης μέχρι τη Μικρασιατική Καταστροφή. Συνολικά έγιναν δέκα διοργανώσεις, στις οποίες συμμετείχαν ομάδες από όλες τις εθνοτικές ομάδες της Σμύρνης πλην της τουρκικής. Η επιτυχία τους ήταν τόσο μεγάλη, που διεξάγονταν υπό την αιγίδα του Τούρκου νομάρχη. Τα Α΄ Απολλώνια ήταν αγώνες αθλητικοί, γυμναστικοί και ποδηλατικοί και διεξήχθησαν τον Απρίλιο του 1904 στο προάστειο Μπουρνόβας με τη συνεργασία και του εκεί αθλητικού ομίλου. Τους παρακολούθησαν περίπου 2.000 θεατές που μετέβησαν από τη Σμύρνη με ειδικά δρομολόγια του τρένου. Οι δύο ημέρες του προγράμματος περιλάμβαναν πλήρες πρόγραμμα με αγωνίσματα στίβου (δρόμοι, άλματα, ρίψεις), αγώνα ανωμάλου δρόμου 10.000 μ., ποδηλασία 17 χλμ, και χιουμοριστικά αγωνίσματα (τσουβαλοδρομίες κλπ). Το ίδιο έτος αθλητές του πήραν μέρος στο πανελλήνιο πρωτάθλημα στίβου και πέτυχαν δύο πρωτιές: ο Θεολόγος Αναστάσογλου και ο Ματθαίος Δεσποτόπουλος. (Αθλητική Ηχώ, 18/10/1948) Από εκείνη την εποχή ξεκινά και η αντιπαλότητα των φίλων του Απόλλωνα με αυτούς του συμπολίτη Πανιωνίου, για το ποια ομάδα έχει τα αθλητικά πρωτεία στην Σμύρνη. Η διαμάχη όμως είχε και κοινωνικές προεκτάσεις, αφού ο Απόλλων υποστηριζόταν κυρίως από τα λαϊκά στρώματα, εν αντιθέσει με τον Πανιώνιο που ήταν η αγαπημένη ομάδα των μεγαλοαστών. Παρά την αντιπαλότητα, οι αθλητές του συμμετείχαν συχνά στους Πανιώνιους Αγώνες κατακτώντας αρκετές πρωτιές. Καθ' όλη αυτήν την περίοδο, πέρα από τα τοπικά πρωταθλήματα, ο Απόλλων συμμετείχε με αποστολές και στους Πανελληνίους Αγώνες που διεξάγονταν στην Αθήνα. Επίσης, ανέδειξε τους ολυμπιονίκες του Πεντάθλου Θεολόγο Αναστασόγλου και Ματθαίο Δεσποτόπουλο στη Μεσολυμπιάδα του 1906. Το 1910, υπό την επιρροή της αγγλικής κοινότητας της Σμύρνης, οργανώνεται για πρώτη φορά το Ποδοσφαιρικό τμήμα, το οποίο έμελλε να γίνει το σπουδαιότερο του συλλόγου. Γρήγορα η ποδοσφαιρική ομάδα έγινε η μόνιμη πρωταθλήτρια της περιοχής. Έδωσε μάλιστα δύο παίκτες στην Εθνική Ελλάδος που συμμετείχε στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αμβέρσας το 1920. http://el.wikipedia.org |
Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΜΙΑΣ ΦΑΝΕΛΑΣ
ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΑΘΛΗΤΙΣΜΟΥ
Κάρολι Τάκατς, Ολυμπιονίκης και με ένα χέρι.Έγινε παράδειγμα θέλησης ο Ούγγρος Κάρολι Τάκατς για την εθνική ομάδα σκοποβολής της πατρίδας του. Ήταν από τους καλύτερους σκοπευτές της Ουγγαρίας. Είχε ξεκινήσει μικρός. Ήδη το 1938 ήταν πρωταθλητής Ουγγαρίας στη σκοποβολή. Πεδίο δόξης λαμπρό είχε ανοιχτεί. Όμως υπολόγιζε λάθος. Ξεσπά ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος, η Ουγγαρία μπλέξει κι αυτή στα γρανάζια του στο πλευρό της Γερμανίας κι Τάκατς ντύνεται στο χακί.
Εκεί σε κάποια άσκηση απασφαλίζει μια χειροβομβίδα. Αποδεικνύεται ελαττωματική. Δεν προλαβαίνει να την πετάξει και σκάει στα χέρια του. Τρεις μήνες προσπαθούσαν οι γιατροί, μάταια, να του σώσουν το δεξί χέρι. Λογικά ο Κάρολι Τάκατς θα έπρεπε να ήταν ο πιο δυστυχισμένος άνθρωπος στο κόσμο. Όχι μόνο είχε χάσει το χέρι του, αλλά έπρεπε να ξεχάσει και την αγαπημένη του σκοποβολή. Μόνο που η ψυχική δύναμη νικά τις αναποδιές της ζωής. Ο Τάκατς έμαθε να σημαδεύει με το αριστερό. Κι όπως δείχνουν οι αριθμοί το έκανε καλύτερα από πριν. Το 1948 στο Λονδίνο στα 38 χρόνια του σημάδεψε σωστά κι έφυγε με το χρυσό μετάλλιο στο αεροβόλο πιστόλι. «Εκπλήρωσε το όνειρό του» είπαν οι περισσότεροι. Κι όμως τέσσερα χρόνια αργότερα, στο Ελσίνκι ο Τάκατς ήταν πάλι εκεί. Νέο χρυσό μετάλλιο κι ένα ρεκόρ. Έγινε ο πρώτος αθλητής στο συγκεκριμένο αγώνισμα που κατακτά δύο χρυσά. Διαφορά ημερολογίου. . .Είχαν ειδοποιήσει τους διοργανωτές των Ολυμπιακών Αγώνων στο Λονδίνο (1908) οι Ρώσοι ότι θα έστελναν ομάδα σκοποβολής . Οι αγώνες άρχισαν, τελείωσαν και οι αθλητές δεν είχαν εμφανιστεί ακόμα. Τελικά, παρουσιάστηκαν αλλά δεν υπήρχε τίποτα γι' αυτούς και επέστρεψαν στην πατρίδα τους. Είχαν ξεχάσει να υπολογίσουν τις 12 ημέρες διαφορά που υπήρχε μεταξύ του Ιουλιανού ημερολογίου που χρησιμοποιούσαν οι Βρετανοί και του Γρηγοριανού που εφάρμοζαν οι ίδιοι. Άδοξο τέλος για υποψήφιους ολυμπιονίκες!
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΤΟΦΑΛΟΣΤην επόμενη φορά που κάποιος φίλος σας θα σας πει "Τόφαλο", υπονοώντας ότι εχετε βάλει κάποια παραπάνω κιλά μην βιαστείτε να παρεξηγηθείτε!
Ο Δημήτρης Τόφαλος ήταν Έλληνας πρωταθλητής της άρσης βαρών που κέρδισε το χρυσό μετάλλιο στους Μεσολυμπιακούς Αγώνες του 1906 στην Αθήνα. Καταγόταν από την Πάτρα και σε ηλικία 12 χρονών έσπασε το χέρι του πολύ άσχημα, όταν χτυπήθηκε από ένα βαγόνι και οι γιατροί επέμεναν να του το κόψουν. Ο λογιστής πατέρας του αρνήθηκε και σιγά σιγά με τον καιρό ο Τόφαλος βρήκε και πάλι τις δυνάμεις του, αν και το ένα του χέρι ήταν ενάμιση εκατοστό πιο κοντό από το άλλο. |
Aθλητικό φαινόμενο, νικήτρια της ζωής!Ο πρωταθλητισμός σε προκαλεί να φτάσεις τα όρια της ανθρώπινης φύσης σου. Πολλοί αθλητές έχουν ξαφνιάσει τους πάντες με τις επιδόσεις τους. Αυτό, όμως, που πέτυχε η Γουίλμα Ρούντολφ ξεπερνάει τα όρια της λογικής. Χάρη στην ατσάλινη αποφασιστικότητά της και την αγάπη της οικογένειάς της, κατάφερε από παιδί με ειδικές ανάγκες να φτάσει στον ολυμπιακό θρίαμβο. Η πολιομυελίτιδα αποδυνάμωσε το αριστερό πόδι της και την έκανε ευάλωτη σε αρρώστιες. Μπορεί να έκανε 11 χρόνια για να περπατήσει, αλλά όταν το πέτυχε άρχισε να τρέχει σαν τον άνεμο και στα 16 κατέκτησε το πρώτο από τα τέσσερα ολυμπιακά της μετάλλια.
Όταν ρωτήθηκε πώς κατάφερε να γίνει τόσο γρήγορη απάντησε : " Στο σπίτι μου ήμασταν 22 παιδιά και όταν η μητέρα μου φώναζε ότι το φαγητό είναι έτοιμο, έπρεπε να είσαι πολύ γρήγορος για να προλάβεις να φάς". Η Γουίλμα Ρούντολφ, εικοστό παιδί μιας φτωχής οικογένειας από το Τενεσί. Ταρζάν με πέντε χρυσά Ολυμπιακά μετάλλια!Όλοι μας γνωρίζουμε τον Ταρζάν και πολύ περισσότερο τα παιδιά. Πόσα άραγε από αυτά γνωρίζουν ότι ο Ταρζάν υπήρξε Ολυμπιονίκης της κολύμβησης και μάλιστα συνολικά πέντε φορές. Ο Τζόνι Βάισμιλερ, όπως ήταν το πραγματικό όνομά του, γεννήθηκε στις 2 Ιουνίου του 1904 σε μία περιοχή τους Ρουμανίας που άνηκε τότε στην Γερμανία. Στα 18 του χρόνια έγινε ο πρώτος κολυμβητής στην ιστορία που έσπασε το φράγμα του ενός λεπτού στα 100m ελεύθερο.
Ο Τζόνι Βάισμίλερ εγκατέλειψε την κολύμβηση το 1929. Στην καριέρα του κέρδισε πέντε χρυσά Ολυμπιακά μετάλλια, 52 εθνικά πρωταθλήματα και έσπασε 67 παγκόσμια ρεκόρ. Ήταν ένας από τους ελάχιστους αθλητές που δεν έχασε ποτέ σε επίσημο αγώνα. WONDERFUL OR AWFUL" Ήταν ένα απαίσιο άλμα" είπε ο πρίγκιπας Κωνσταντίνος στο νικητή του τριπλούν των Ολυμπιακών Αγώνων του 1896 στην Αθήνα, Αμερικανό Μπρένταν Κόνολι. Ο τελευταίος αιφνιδιάστηκε και σκεφτόταν που είχε κάνει το λάθος. Δεν κοιμήθηκε όλη τη νύχτα εντυπωσιασμένος από την παρατήρηση του Έλληνα πρίγκιπα. Τελικά κάποιος του εξήγησε την άλλη μέρα, ότι ο πρίγκιπας δεν μιλάει καλά αγγλικά και πολλές φορές μπερδεύει τη λέξη υπέροχο (wonderful) με το απαίσιο (awful).
ΩΡΕΣ ΜΕΤΑ . . .Ο πιο μεγάλος σε διάρκεια αγώνας πάλης στην Ιστορία των Ολυμπιακών Αγώνων έγινε στην Στοχόλμη μεταξύ του Εσθονού Μάρτιν Κλάιν και του Φιλανδού Άλφρεντ Ασικάινεν. Κράτησε συνολικά έντεκα ώρες και σταματούσε για λίγο κάθε μισή ώρα προκειμένου να δροσιστούν με νερό οι δύο παλαιστές, που αγωνίζονταν κάτω από καυτό ήλιο. Τελικά, ο Κλάιν πήρε τη νίκη, αλλά ήταν τόσο εξαντλημένος που δεν μπορούσε να αγωνιστεί στο μεγάλο τελικό και το χρυσό μετάλλιο πήρε ο Σουηδός Κλάες Γιόχασον.
|
ΣΑΝ ΤΑΙΝΙΑ ΠΑΛΙΑ... ΕΦΗΜΕΡΙΔΕΣ ΠΡΩΤΟΣΕΛΙΔΑ
|