_Το ποδόσφαιρο είναι ένα απλό άθλημα:
22 παίκτες κυνηγούν μια μπάλα για 90 λεπτά, και στο τέλος κερδίζουν οι Γερμανοί.
ΓΚΑΡΙ ΛΙΝΕΚΕΡ-ποδοσφαιριστής της Εθνικής Αγγλίας
ΜΟΥΝΤΙΑΛ 2014
Η ΚΑΤΑΡΑ ΤΟΥ ΤΡΑΓΟΥ
Αθλητικός μύθος, που προσπαθεί να εξηγήσει γιατί η ομάδα μπέιζμπολ των Σικάγο Καμπς (Chicago Cubs) δεν έχει κατακτήσει το πρωτάθλημα στις ΗΠΑ από το 1945, ούτε έχει φθάσει στον τελικό από τότε.
Η ιστορία ξεκινά τα πρώτα χρόνια του 20ου αιώνα από τον Παλαιόπυργο Αρκαδίας. Ο νεαρός Βασίλης Σιάνης, όπως και χιλιάδες άλλοι συμπατριώτες μας, αφήνει το χωριό του και μεταναστεύει στο Σικάγο για την αναζήτηση καλύτερης τύχης. Δουλεύει σκληρά και το 1934 καταφέρνει να κάνει το αμερικάνικο όνειρο πραγματικότητα. Με 205 δολάρια αγοράζει το εστιατόριο Lincoln Tavern, το μετονομάζει σε Billy Goat Tavern και σύντομα γίνεται αντικείμενο συζήτησης, με πελάτες την αφρόκρεμα της Πόλης των Ανέμων. Μασκότ του καταστήματος ήταν ο Μέρφι, ένας συμπαθής τράγος, τον οποίο ο ιδιοκτήτης του είχε σώσει από βέβαιο θάνατο, όταν είχε τραυματιστεί σοβαρά, πέφτοντας από το φορτηγό που τον μετέφερε. Ο Γουίλιαμ Σιάνης, τώρα, είναι ένας αξιοσέβαστος πολίτης του Σικάγου, οπαδός του Δημοκρατικού Κόμματος (το 1944 κατά τη διάρκεια του Συνεδρίου του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος στο Σικάγο κρέμασε μια ταμπέλα στο μαγαζί του που έγραφε «Απαγορεύεται η είσοδος σε Ρεπουμπλικάνους») και της ομάδας των Σικάγο Καμπς. Είχε δικό του θεωρείο στο Ρίνγκλεϊ Φιλντ, αλλά και μια μεγάλη παραξενιά. Συνήθιζε να πηγαίνει στο γήπεδο μαζί με τον αγαπημένο του τράγο Μέρφι. Η παραξενιά του αυτή είχε γίνει αποδεκτή από τους φιλάθλους των Καμπς, που θεωρούσαν τον Μέρφι, το γούρι της ομάδας. Μάλιστα, πριν από τα εντός έδρας παιγνίδια των Καμπς, ο Μέρφι έκανε το γύρο του γηπέδου με τον κύριό του, γνωρίζοντας την αποθέωση κάθε φορά. Ο Οκτώβριος του 1945 ήταν σημαντικός για τους Καμπς. Είχαν φτάσει για 16η φορά σε τελικό του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος Μπέιζμπολ, όπως ονομάζουν οι Αμερικανοί το εθνικό τους πρωτάθλημα και με αντιπάλους τους Ντιτρόι Τάιγκερς (Detroit Tigers) διεκδικούσαν τον τρίτο τους τίτλο σε μια σειρά επτά αγώνων. Όλα πήγαιναν καλά μέχρι το τέταρτο παιγνίδι και οι Καμπς ήταν μπροστά με 2-1 νίκες, έχοντας σπάσει μία φορά την έδρα των αντιπάλων τους. Στις 6 Οκτωβρίου 1945, 42.923 φίλαθλοι γέμισαν το Ρίνγκλεϊ Φιλντς, για τον τέταρτο αγώνα της σειράς, που θα έκρινε πολλά. Ανάμεσα στους θεατές, ο Σιάνης με τον Μέρφι. Τα πράγματα από την αρχή πήγαιναν στραβά για τους γηπεδούχους. Στην 7η περίοδο (inning), οι αντίπαλοί τους προηγούνταν με 4-1 και ήταν κοντά στην ισοφάριση με 2-2 νίκες. Εκείνη τη στιγμή, που τα νεύρα ήταν τεντωμένα, βρήκε την ώρα ο Μέρφι να κάνει την ανάγκη του. Σε χρόνο μηδέν, μια δυσάρεστη οσμή απλώθηκε γύρω από το θεωρείο του Σιάνη, δημιουργώντας αποπνικτική ατμόσφαιρα. Οι επίσημοι άρχισαν να δυσφορούν και να διαμαρτύρονται. Ο Πρόεδρος των Καμπς, Φίλιπ Ρίνγκλεϊ εξοργίστηκε και ζήτησε αμέσως από τους άνδρες ασφαλείας να βγάλουν έξω τον συμπαθή τράγο. Ο Σιάνης το θεώρησε προσβολή και λογομάχησε με τον Ρίνγκλεϊ. Σε κάποια στιγμή ακούστηκε να καταριέται την ομάδα: «Να μην φθάσει ποτέ άλλοτε σε τελικό!» και στη συνέχεια αποχώρησε οργισμένος. Η κατάρα του φαίνεται να έπιασε. Οι Σικάγο Καμπς όχι μόνο έχασαν το πρωτάθλημα του 1945 (4-3 οι νίκες για τους Ντιτρόιτ Τάιγκερς), αλλά βυθίστηκαν στην αφάνεια για πολλά χρόνια. Οι οπαδοί τους δεν ξέχασαν την Κατάρα του Τράγου, όπως έμεινε στην αθλητική ιστορία των ΗΠΑ το περιστατικό. Πολλές φορές ζήτησαν από τον Σαμ Σιάνη, που σήμερα διευθύνει την αλυσίδα εστιατορίων Billy Goat Tavern του θείου του, να λύσει τα μάγια. Επιστρατεύτηκαν τράγοι, έκαναν τον γύρω του γηπέδου, αλλά χωρίς αποτέλεσμα. Η ομάδα στην πορεία του χρόνου καλυτέρευσε τις επιδόσεις της, αλλά τελικό δεν είδε ακόμη. Ο δράστης της υπόθεσης Γουίλιαμ Σιάνης δεν πάτησε από τότε στο γήπεδο των Καμπς. Αφοσιώθηκε στις επιχειρήσεις του και πέθανε σε βαθιά γεράματα στις 22 Οκτωβρίου 1970. Πηγή: http://www.sansimera.gr |
Fair play αυτό είναι το νόημα του ποδοσφαίρου!!!
Στη Γαλλία παίχτηκε ο τελικός κυπέλλου ανάμεσα στην πασίγνωστη Λυών και μια ομάδα τρίτης κατηγορίας, την Κεβιγί. 30.000 και πλέον οπαδοί αυτής της μικρής ομάδας βρέθηκαν στο γηπεδο για να τιμήσουν την ομάδα τους που έκανε τόσο μεγάλη προσπάθεια. Η Λυών κέρδισε με 1-0 όμως το σπουδαίο ήταν άλλο. Ο αρχηγός της Λυών δεν θέλησε να σηκώσει μόνος του το κύπελλο. Φώναξε τον αντίπαλο αρχηγό να σηκώσουν μαζί το κύπελλο , τιμώντας έτσι την προσπάθεια της αντίπαλης ομάδας.
BRAVO!!!
BRAVO!!!
HOW TO PLAY SUBBUTEO
|
|
ΒΟΛΛΕΪ
_
ΤΟ
ΒΟΛΛΕΪ ΣΤΗΝ ΠΡΩΤΟΒΑΘΜΙΑ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ
Η πετοσφαίριση (βόλλευ) είναι άθλημα που απαιτεί και συνάμα καλλιεργεί πνευματικές, σωματικές και ψυχοκινητικές ικανότητες, ενώ ο ομαδικός του χαρακτήρας το καθιστά απαραίτητη δραστηριότητα για παιδιά προ-εφηβικής και εφηβικής ηλικίας. Εκτός, όμως, από άθλημα το βόλλευ είναι και παιχνίδι και γι’ αυτό, παράλληλα, με την ψυχαγωγία που προσφέρει στους παίκτες γίνεται παιδαγωγικό «όπλο» στα χέρια του γυμναστή. Η φιλοσοφία του βόλλευ στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση βασίζεται στους παρακάτω πυλώνες:
Μέτρο εκτίμησης και αξιολόγησης των παραπάνω πρέπει να είναι η στοιχειώδης αγωνιστική ικανοποίηση και χαρά που νιώθει το παιδί, σε προσαρμοσμένες μορφές μικρού παιχνιδιού με απλοποιημένους κανονισμούς και τεχνικές. Παρακάτω θα αναφερθούμε στον προγραμματισμό εκμάθησης του βόλλευ ανάλογα με την ηλικία του παιδιού. Α-Β ΔΗΜΟΤΙΚΟΥ ΣΤΟΧΟΙ: 1)Ανάπτυξη της επιδεξιότητας και της αδρής κινητικότητας των άνω και κάτω άκρων 2)Ανάπτυξη της ικανότητας προσανατολισμού στο χώρο 3)Ανάπτυξη της ισορροπίας ΟΜΑΔΕΣ ΑΣΚΗΣΕΩΝ: 1) Ασκήσεις στήριξης στο ένα πόδι 2) Παιδαγωγικά παιχνίδια 3) Παιχνίδια με ονόματα ζώων 4) Πέρασμα εμποδίων, στεφανιών και κώνων Γ-Δ ΔΗΜΟΤΙΚΟΥ ΣΤΟΧΟΙ: 1)Ανάπτυξη της οπτικής αντίληψης 2)Ανάπτυξη της κιναισθητικής ικανότητας 3)Ανάπτυξη της νευρομυϊκής συναρμογής και της λεπτής κινητικότητας των άκρων 4)Ανάπτυξη της σχέσης παιδιού-μπάλας ΟΜΑΔΕΣ ΑΣΚΗΣΕΩΝ: 1)Πετάγματα, κυλίσματα και πιασίματα της μπάλας 2)Παλίνδρομο τρέξιμο 3)Σκυταλοδρομίες με χρήση μικρών εμποδίων 4)Παιχνίδι με πιάσιμο και πέταγμα σε ζευγάρια, σε τριάδες κ.λ.π. |
_
Ε-ΣΤ
ΔΗΜΟΤΙΚΟΥ
ΣΤΟΧΟΙ: 1)Εκμάθηση των βασικών δεξιοτήτων του αθλήματος (πάσα, μανσέτα, σερβίς) 2)Καλλιέργεια πνεύματος ομαδικότητας και συνεργασίας 3)Καλλιέργεια του «ευ αγωνίζεσθαι» 4)Εκμάθηση των βασικών κανονισμών του αθλήματος ΟΜΑΔΕΣ ΑΣΚΗΣΕΩΝ: 1)Ασκήσεις με μπάλα σε ζευγάρια, σε τριάδες, σε σειρές 2)Ασκήσεις σε ομάδες για την εξάσκηση των βασικών δεξιοτήτων 3)Παιχνίδι βόλλευ με 2 ομάδες των 3 παικτών η καθεμία (3χ3) 4)Παιχνίδι βόλλευ με 2 ομάδες των 4 παικτών η καθεμία (4χ4) ΚΑΝΟΝΙΣΜΟΙ ΜΙΝΙ ΒΟΛΛΕΥ ΣΕΤ Μια ομάδα που επιτυγχάνει 25 πόντους ( ή και περισσότερους), με διαφορά τουλάχιστον 2 πόντων από τον αντίπαλο, κερδίζει ένα σετ. Νικήτρια αναδεικνύεται η ομάδα που θα κερδίσει δύο σετ. Σε περίπτωση που οι δύο ομάδες κερδίσουν από ένα σετ, τότε θα διεξαχθεί τρίτο σετ (τάι-μπρέικ), το οποίο τελειώνει στους 15 πόντους (ή και περισσότερους), εφόσον μία από τις δύο ομάδες έχει διαφορά δύο πόντων από την αντίπαλο της. ΓΗΠΕΔΟ – ΕΞΟΠΛΙΣΜΟΣ Το γήπεδο έχει διαστάσεις 6 Χ 8 μέτρα (κάθε πλευρά 6 Χ 4). Το ύψος του φιλέ είναι για τα αγόρια 2.20 μ. και για τα κορίτσια 2.10 μ. Το τουρνουά θα διεξαχθεί με μπάλες ΜΙΝΙ ΒΟΛΛΕΥ (βάρος μπάλας: 70-140 gr). ΟΙ ΟΜΑΔΕΣ Κάθε ομάδα αποτελείται από τρεις (3) παίκτες γηπέδου και μπορεί να έχει μέχρι δύο (2) παίκτες αναπληρωματικούς. Είναι υποχρεωτικό για κάθε ομάδα να χρησιμοποιεί τους αναπληρωματικούς της σε κάθε σετ. Ο προπονητής και ο αρχηγός είναι οι μοναδικοί που μπορούν να ζητήσουν «ταίμ άουτ » ή αλλαγή παίκτη. Οι παίκτες πρέπει να φορούν ομοιόμορφες στολές ΑΡΧΙΚΕΣ ΘΕΣΕΙΣ – ΒΟΛΗ – ΠΕΡΙΣΤΡΟΦΗ Τη στιγμή που εκτελείται η βολή, όλοι οι παίκτες και των δύο ομάδων πρέπει να έχουν τις σωστές θέσεις περιστροφής.Η μπάλα εισάγεται στο παιχνίδι από τον παίκτη της πίσω γραμμής ο οποίος, πίσω από την τελική γραμμή, πρέπει να χτυπήσει τη μπάλα με το ένα χέρι και να τη στείλει στο άλλο γήπεδο. Ο παίκτης αυτός δεν επιτρέπεται να μπει στο γήπεδο πριν να χτυπηθεί η μπάλα. Σφάλμα είναι όταν η μπάλα ακουμπήσει ένα συμπαίκτη, ή οποιοδήποτε εμπόδιο πάνω ή κοντά στο χώρο παιχνιδιού.Κανείς παίκτης δεν επιτρέπεται να αγγίξει το δίχτυ, ούτε να μπει στο γήπεδο των αντιπάλων. Βαρελάς Κ. Φώτης ΚΦΑ |
ΜΑΤΣ ΣΤΑ ΧΑΡΑΚΩΜΑΤΑ
|
|
ΓΙΑ ΤΗΝ ΦΑΝΕΛΑ
|
ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟΥ
Από την αρχαιότητα πολλά είδη αθλημάτων αναδείχθηκαν μέσα σε όλα είναι και το ποδόσφαιρο όπου η εμπνεύστηκε, πήρε μορφή και τελειοποιήθηκε. Πριν από 3400 χρόνια στη χώρα που γνωρίζουμε σαν Μεξικό, οι μεσοαμερικάνοι παίζανε το πρώτο ομαδικό παιχνίδι χρησιμοποιώντας μια μπάλα φτιαγμένη από ελαστικό. Ήταν παιχνίδι που αργότερα οικειοποιηθήκαν και οι Μάγια. Γιατί για αυτούς η μπάλα συμβόλιζε τον ήλιο. Τη δύναμη του τη γονιμότητα του. Σαν προμήνυμα για την βίαια και σκοτεινή ιστορία του ποδοσφαίρου. Ο αρχηγός των ηττημένων θυμιάζονταν στους θεούς.
Οι Κινέζοι ήταν πιο απλοί. Το τσου-σου ένα δημοφιλές άθλημα της δυναστείας των Χαν γιόρταζε τη γιορτή και όχι το θάνατο όπως κάνανε οι Μάγια. Το 136 π.χ ο Λι Γιού τοπικός ποιητής είπε ότι η μπάλα είναι στρογγυλή και το γήπεδο τετράγωνο όπως ο ουρανός και η γη. Η μπάλα πετάει πάνω από εμάς όπως ο ήλιος όσο οι 2 ομάδες αντιμετωπίζουν η μια την άλλη.
Το παιχνίδι αυτό μεταδόθηκε στην Ιαπωνία και πήρε το όνομα Κεμάρι.
Το Κεμάρι ήταν πιο τελετουργικό από το ανεπίσημο παιχνίδι που αναπτύχθηκε αργότερα. Συγκεκριμένα 6-8 άτομα έπαιζαν μαζί και κανένας δεν έχανε ούτε κέρδιζε.
Οι Ρωμαίοι είδαν τα παιχνίδια σν περιορισμένη εχθροπραξία μια πάλη πολύ συχνά μέχρι θανάτου. Οι αθλητές δεν παίζανε παιχνίδια με μπάλα παρά μόνο για προπόνηση. Το παιχνίδι που έπαιζαν πιο πολύ λέγονταν Χαρποστούμ ήταν ένα παιχνίδι που ήξεραν από τους Έλληνες. Οι κανόνες του ήταν οι εξής. Μοιραζόντουσαν σε 4 γραμμές τους Αστάτι, τους Βελίτι τους Πριντσίπι και τους Τρεάρι, 4 γραμμές που αργότερα γίνανε οι επιθετικοί , οι μέσοι, οι αμυντικοί και ο τερματοφύλακας.
Αυτό το παιχνίδι πήγε στη Βρετάνια κατά τη διάρκεια της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας. Δεν είναι γνωστό αν τα άρχισαν ή αν επηρέασαν τα ήδη υπάρχοντα παιχνίδια του νησιού, αλλά είναι άγνωστο ότι 1000 χρόνια μετά που έφυγαν οι Ρωμαίοι, οι Βρετανοί έπαιζαν αρκετά παιχνίδια με μπάλα και περισσότερο τα παιχνίδια του λαϊκού ποδοσφαίρου. Συνήθως παιζότανε την τελευταία αποκριά ή τα Χριστούγεννα και το νέο έτος. Τα παιχνίδια αυτά ήταν γεμάτα τελετουργίες. Η πραγματική του προέλευση σκεπάζεται από έναν από τους παλαιότερους φρικιαστικότερους και πιο γνωστούς μύθους, ότι οι πρώτες μπάλες ήταν ανθρώπινα κεφάλια.
Το 1314 ο Εδουάρδος ο Β απαγόρευσε το ποδόσφαιρο στο Λονδίνο, αφού ισχυρίστηκε ότι γίνεται μεγάλος θόρυβος στην πόλη από το κυνήγι μεγάλων μπαλών απ' όπου πολλά κακά μπορούν να συμβούν. Διατάσσουμε κι απαγορεύουμε να παίζεται αυτό το παιχνίδι στο μέλλον στην πόλη. Οι απόγονοι του Εδουάρδου ήταν το ίδιο διώκτες. Ο Ερρίκος Ε εξαπέλυσε πόλεμο εναντίον του ποδοσφαίρου όπως το ίδιο έκανε και ο Ερρίκος ο Z που πίστευε ότι απασχολούσε τους νεαρούς άντρες από την τοξοβολία τους. Παρόλα αυτά κανείς τους δεν μπόρεσε να σταματήσει τους ανθρώπους να παίζουν ποδόσφαιρο.
Το 19 αιώνα το ποδόσφαιρο δέχτηκε ένα μοιραίο χτύπημα , το χτύπημα αυτό δεν ήταν ενέργεια κάποιου ανθρώπου αλλά μηχανής. Συγκεκριμένα δεν μπορείς να έχεις παλιά παιχνίδια να παίζονται σε ένα προβιομηχανικό περιβάλλον , δεν μπορεί να παίζονται παλιά παιχνίδια στα μεγάλα αναπτυσσόμενα αστικά βιομηχανικά κέντρα, έτσι οι πόλεις περνούν νομοθεσίες και νόμους για να σταματήσουν το παλιό παραδοσιακό παιχνίδι να παίζεται στους δρόμους. Αυτός είναι ένας νέος κόσμος όπου το ποδόσφαιρο πρέπει να βρει ένα νέο μέρος να μπορεί να παιχτεί.
Έτσι εκεί που το παλιό λαϊκό παιχνίδι θεωρείται νεκρό έρχονται σωτήρια τα ιδιωτικά σχολεία της Αγγλίας και το σώζουνε, καθόλου τυχαία όμως αφού και αυτά κοιτούσαν να σωθούνε τα ίδια.
Συγκεκριμένα, Τη δεκαετία του 1850 τα περισσότερα σχολεία υπέφεραν από τις εγγραφές και τους βίαιους μαθητές. Οι μαθητές αυτοί στασίαζαν, καίγανε τάξεις, επιτίθονταν στον κόσμο. Οι καθηγητές οι περισσότεροι ήταν ιερωμένοι και δεν ήξεραν τι να κάνουν, έτσι αναδύθηκε μια φόρμα κοινωνικού ελέγχου . Η διαδικασία ήταν να εκμεταλλευτούνε όλη την ενέργεια που είχανε οι χούλιγκαν αυτοί και να τους μετατρέψουνε σε ήρωες . Η ουσία αυτής της αναμόρφωσης δεν ήταν τίποτα άλλο , αλλά το γήπεδο. Δηλαδή, αν τους εξουθένωνες στα γήπεδα δεν θα ήταν διατεθειμένοι να βγάλουν το άχτι τους, στους χωριανούς ή τους κατοίκους της πόλης. Η θρησκεία έγινε η ραχοκοκαλιά της αθλητικής επανάστασης και ονομάστηκε Μυϊκός Χριστιανισμός. Το πιστεύω ότι ο αθλητισμός ήταν μια χρήσιμη πλευρά της θρησκευτικής εκπαίδευσης ότι ένα γερό κορμί έχει ένα γερό μυαλό και ότι το δίκαιο παιχνίδι και η ομαδική δουλειά στο γήπεδο προβίβαζε την ηθική καρτερία.
Κάθε σχολείο ανέπτυξε τη δική της έκδοση ποδοσφαίρου, μερικά όπως το Harlow ήταν υπέρ του παιχνιδιού με λακτίσματα . Άλλα όπως ήταν η σχολή Ράγκμπι επέτρεπε να πιάνεις τη μπάλα με τα χέρια και να τρέχεις προς το αντίπαλο τέρμα. Αυτή η διαφορά ήταν η αρχή του σύγχρονου παιχνιδιού. Επειδή τα παιδιά αυτά πηγαίνανε στο πανεπιστήμιο και θέλανε να συνεχίζουν να παίζουν έπρεπε να οδηγηθούνε στην ενιαία κωδικοποίηση του ποδοσφαίρου.
Στις 26 Οκτωβρίου του 1863, 11 ομάδες συναντήθηκαν στην Ταβέρνα του ελευθεροτέκτονα για να συζητήσουν τους παγκόσμιους κανονισμούς του ποδοσφαίρου. Με τη συμφωνία να αποκαλούνται Ποδοσφαιρικός Συνεταιρισμός φτάσανε σε αδιέξοδο, οι υποστηριζόμενοι των κώδικα του Ράγκμπι αντιτίθεντο σε οποιαδήποτε κανόνα που να απαγορεύει πιασίματα και καλαμιές, μια δυσκολία στην ικανοποίηση αυτών που ήθελαν να δούνε ένα παιχνίδι με λακτίσματα.
Το αδιέξοδο έσπασε στις 8 Δεκεμβρίου όταν τα χτυπήματα στο καλάμι και τα πιασίματα απαγορεύτηκαν. Ήταν μια απόφαση που άφησε το ποδόσφαιρο με 2 κώδικες , τον Ποδοσφαιρικό Συνεταιρισμό και το Ράγκμπι. Μετά την ίδρυση του Π.Σ οι κανόνες του παιχνιδιού ήταν εύκαμπτοι.
Μπορεί ο Π.Σ να διαχωρίστηκε από το Ράγκμπι, αν όμως ρωτάγαμε έναν παίκτη του 1860 ή 1870 σε ποιο άθλημα ανήκει δεν θα παίρναμε απάντηση αφού στα παιχνίδια οι ίδιοι κανονίζανε τους όρους. Για παράδειγμα μπορεί το Α Ημίχρονο να παίζανε μόνο με λακτίσματα και στο Β Ημίχρονο Ράγκμπι ή ο αριθμός των παικτών να ήταν 11, 13, 18 ή και 20 παίκτες. Αυτή η σύγχυση γινόταν ακόμη πιο έντονη όταν συναντιόντουσαν ομάδες από την Αγγλία με ομάδες της Σκωτίας όπως η Queens Park Rangers η μεγαλύτερη ομάδα της Σκωτίας .
Για τα παιδιά του σχολείου το ποδόσφαιρο ήταν απλά διασκέδαση. Το ποδόσφαιρο είχε ανάγκη από έναν οραματιστή. Ο Charles Alcon είναι ένας από τους πιο σημαντικούς ανθρώπους στην αρχή του ποδοσφαίρου, αυτός οργάνωσε το κύπελο FA που παίχτηκε για πρώτη φορά το 1871. Η σημαντικότητα του FA Cup είναι πολύ καθαρή, περνάει το στοιχείο του ανταγωνισμού. Η επιτυχία του πρώτου FA Cup έπεισε τον Charles Alcon να οργανώσει το πρώτο διεθνές ματς. Την ημέρα του Αγ. Ανδρέου το 1872, 4000 άτομα μαζεύτηκαν να δουν το ματς μεταξύ της Αγγλίας και της Σκωτίας. Το παιχνίδι αυτό αποδείχθηκε πρόχειρο μιας και οι παίκτες δεν είχαν ομοιομορφία στο ντύσιμο παρά μόνο φοράγανε διαφορετικά καπέλα.
Η εμφάνιση του σιδηροδρόμου ήτανε πολύ σημαντική στη διάδοση και τη λειτουργία του ποδοσφαίρου. Δεν θα μπορούσες να έχεις δομές εθνικής κατηγορίας χωρίς το σιδηρόδρομο. Με τις ομάδες να ταξιδεύουν σε μήκος και πλάτος της χώρας εκεί όπου υπήρχαν λιγότεροι υποστηρικτές του αθλήματος. Τα ταξίδια αυτά θα ήταν αδύνατο να γίνουν χωρίς τη βοήθεια του σιδηρόδρομου. Μέσα στο 2ο μισό του 19 αιώνα, το ποδόσφαιρο ήταν παρασιτικό, τρεφόμενο από την ανάπτυξη της βιομηχανίας και της τεχνολογίας. Σαν αποτέλεσμα νέες ομάδες ξεφύτρωσαν στην Αγγλία απορροφώντας παίκτες και διευθυντικούς παράγοντες.
Πολλές ομάδες αναδύθηκαν στα 1880 και 1890, πολλές από αυτές διατηρούν το όνομα τους ακόμη και σήμερα. Τα μέλη τους συνέρχονταν σε μια Pub και αποφάσιζαν να φτιάξουν μια ομάδα ποδοσφαίρου. Οι άντρες για παράδειγμα μιας εταιρίας σιδηροδρόμου την Manchester United αποφάσισαν να φτιάξουν μια ομάδα, γενικότερα όλα τα ιδρύματα που είναι βασικά για την εργατική τάξη φτιάξανε νέες ποδοσφαιρικές ομάδες. Στην αρχή οι ομάδες ήταν νομαδικές, φτιαχνόντουσαν τη μια και την άλλη διαλυόντουσαν. Όταν όμως ο κόσμος άρχισε και μαζεύονταν για να δούνε ένα ματς οι ομάδες αναγκαζόντουσαν να βρουν μόνιμη στέγη, για παράδειγμα η Aston Villa νοίκιασε ένα οικόπεδο από έναν χασάπη για 5 λίρες το χρόνο. Ο χασάπης σύντομα κατάλαβε ότι είχε κάτι σημαντικό στα χέρια του γιατί τον επόμενο χρόνο το έκανε 8 λίρες το χρόνο, Αυτό που μπόρεσαν να κάνουν είναι να σηκώσουν φράχτη και να βάζουν τον κόσμο να πληρώνει είσοδο. Όταν όμως μπορείς και χρεώνεις τον κόσμο για να σε δει , αυτό σημαίνει ότι έχεις ασφάλεια, σημαίνει ότι μπορείς να βγάλεις αφίσες να λες ότι θα παίξεις την τάδε ήμερα εναντίον της δείνα ομάδας. Όπως η Βίλα, ομάδες από τον Βορρά και την κεντρική χώρα, δυναμώνανε και άρχισαν να είναι σοβαρή πρόκληση για το κύπελο FA. Από το 1871 είχε παραμείνει αποκλειστικότητα των ερασιτεχνικών ομάδων της Αγγλίας του νότου μα το 1883 όλα αλλάξανε. Αν κάποιο περιστατικό συνοψίζει την ώρα της μεταβολής της δύναμης του ποδοσφαίρου στην εστία του ενδιαφέροντος είναι ο τελικός του Κυπέλου όπου η ομάδα της Blackburn νίκησε Old Estonians. Για 10 χρόνια οι ομάδες των ιδιωτικών σχολείων κερδίζανε το κύπελο FA και μετά σαν αρχή της δεκαετίας το 1880 έρχεται η Blackburn η οποία αποτελούνταν από εργάτες και νικήσανε τους Old Estonians παίρνοντας το κύπελο από τους ιδρυτές του, τους παλιούς μαθητές του ιδιωτικού και το πήραν πίσω στο Βορρά. Αυτή η ήττα μπορεί να σημάδεψε το τέλος της κυριαρχίας των ιδιωτικών σχολείων στο γήπεδο, μα εκτός αυτού, υπήρχε και μια μεγάλη μάχη να κερδισθεί ο Σ.Π διοικούτανε από μια ελίτ της υψηλής τάξης, όπου οι αυστηρές ερασιτεχνικές παραδόσεις δε συμβιβάζονταν με το επαγγελματικό παιχνίδι που εισέβαλε σιγά σιγά.
Από εκεί και μετά όλες οι ομάδες θέλανε να κατακτήσουν το κύπελο και αρκετές άρχισαν να πληρώνουν παίκτες ώστε να ενισχυθούν. Κάποιες μάλιστα όπως η Preston έφερε και παίκτες από τη Σκωτία. Αυτό ο Σ. Π το θεωρούσε παράνομο αλλά οι ομάδες ισχυρίζονταν ότι δεν τους δίνανε χρήματα αλλά σπίτι και δουλειά. Ο Σ.Π δεν μπορούσε πλέον να σταματήσει την αυξάνουσα ροή προς τον επαγγελματισμό και το 1885 το επικύρωσε. Ο William McGregor, μέλος της επιτροπής της Aston Villa άρχισε συνάντηση για να συστηθεί πρωτάθλημα το 1888. Βασισμένοι σε 12 ομάδες από την κεντρική χώρα και το βορρά. Τα πρώτα ματς δεν ήταν και τόσο επιτυχημένα. Η Acrington έφτασε μια ώρα αργότερα στο παιχνίδι με την Everton, ενώ η Stooun εμφανίστηκε στο Preston με 9 παίκτες. Ένας έχασε το τρένο ενώ ο άλλος υπέγραψε σε άλλη ομάδα. Η Preston North End ήταν η πρώτη Πρωταθλήτρια Λίγκας στον κόσμο, κερδίζοντας τον τίτλο αήττητη. Η Λίγκα εκτίναξε στα ύψη την αγάπη για το ποδόσφαιρο, τόσο πολύ που για πολλούς έγινε σημείο εστίασης για την ύπαρξη τους και τα επόμενα χρόνια τα γήπεδα φυτρώνανε σαν μανιτάρια.
Το ποδόσφαιρο μεγαλώνει εντυπωσιακά όχι μόνο στη Βρετανία πριν το 1914 μα φυτρώνει στη Δ. Ευρώπη τη Ν. Αμερική κι αλλού. Η μαζική έξοδος ειδικευμένης βρετανικής εργασίας στα νέα βιομηχανικά κέντρα καθιέρωσε το παιχνίδι σε όλη την Ευρώπη. Οι περισσότερες χώρες αφομοίωσαν το παιχνίδι με χαρά. Όμως στη Γερμανία με παγκόσμιες φιλοδοξίες όπως οι δικές τους το ποδόσφαιρο το είδανε καχύποπτα. Μετά τον πόλεμο και την αντικατάσταση της κυβέρνησης από δημοκρατικούς το ποδόσφαιρο αναδύθηκε με επιτυχία. Ειδικά μετά την απόφαση να δουλεύουν οι εργάτες 8ωρο υπήρξε τεράστια αύξηση του ποδοσφαίρου.
Στην Λατινική Αμερική το άθλημα παίζονταν αυστηρά από ευγενείς, όταν όμως ο σιδηρόδρομος εμφανίστηκε αυτό άλλαξε.
Μπορούμε με πολύ απλά λόγια να πούμε ότι το ποδόσφαιρο άρχισε σαν κάποιο εξωγήινο διαστημόπλοιο (Αγγλικό) να προσγειώθηκε, όλοι εκείνη την εποχή έλεγαν ότι είναι άλλη μια τρέλα των Άγγλων, αλλά το ποδόσφαιρο έγινε αμέσως τρόπος ζωής και κάθε χώρα έβαλε τη σφραγίδα της πάνω του.
ΕΛΛΑΣ
|
|
AEK MPASKET KYPELLOYXOS EYRVPHS | |
File Size: | 16 kb |
File Type: | doc |
ΓΙΑ ΤΗΝ ΦΑΝΕΛΑ!!! | |
File Size: | 63 kb |
File Type: | docx |
ΛΙΒΕΡΠΟΥΛ
Η Τραγωδία του Χέιζελ ήταν μια από τις χειρότερες ποδοσφαιρικές τραγωδίες. Συνέβη στις 29 Μαΐου του 1985 στο στάδιο Χέιζελ στις Βρυξέλλες, όπου η Λίβερπουλ και η Γιουβέντους θα αγωνίζονταν σε έναν από τους πλέον ενδιαφέροντες τελικούς για το Κύπελλο Πρωταθλητριών Ομάδων Ευρώπης στο ποδόσφαιρο.
Περίπου μία ώρα πριν από την προγραμματισμένη έναρξη του αγώνα, οι οπαδοί της αγγλικής ομάδας παραβιάζουν ένα κιγκλίδωμα που τους χώριζε από τους φίλους της Γιουβέντους, οι οποίοι οπισθοχωρούν προς έναν τοίχο. Όσοι βρισκόταν κοντά στον τοίχο συνεθλίβησαν από την πίεση χιλιάδων κόσμου. Ο τοίχος τελικά κατέρρευσε, ενώ πολλά άτομα αναρριχήθηκαν από πάνω με ασφάλεια. Πολλοί άλλοι, ωστόσο, έχασαν τη ζωή τους ή τραυματίστηκαν σοβαρά γράφοντας μια από τις πιο μαύρες σελίδες στην ιστορία του ποδοσφαίρου, καθώς 39 άνθρωποι έχασαν την ζωή τους και πάνω από 600 τραυματίστηκαν. Το παιχνίδι τελικά διεξήχθη παρά την καταστροφή, προκειμένου να αποφευχθεί περαιτέρω βία. Τα θύματα : Οι εθνικότητες των 39 οπαδών που έχασαν τη ζωή τους ήταν: 32 Ιταλοί οπαδοί της Γιουβέντους, 4 Βέλγοι, 2 Γάλλοι και ένας Βορειοϊρλανδός. Αγωνιστικές συνέπειες: Το γεγονός ότι υπαίτιοι της τραγωδίας υπήρξαν οι οπαδοί της αγγλικής ομάδας, οδήγησε την ΟΥΕΦΑ στην απόφαση να αποκλείσει για 5 χρόνια όλους τους αγγλικούς συλλόγους από τις διοργανώσεις των ευρωπαϊκών κυπέλλων, με εξαίρεση τη Λίβερπουλ, η οποία αποκλείστηκε για 6 χρόνια. Επίσης, μικρότερη τιμωρία επιβλήθηκε και στη Γιουβέντους, η οποία υποχρεώθηκε να δώσει ορισμένους εντός έδρας αγώνες στην επόμενη διοργάνωση του Κυπέλλου Πρωταθλητριών, κεκλεισμένων των θυρών. Το στάδιο Χέιζελ στη συνέχεια ανακατασκευάστηκε, έγιναν βελτιωτικά έργα που προσέδωσαν τη μέγιστη δυνατή ασφάλεια, ενώ άλλαξε και η ονομασία του (ονομάζεται πλέον Στάδιο Βασιλιάς Μπουντουέν). Έντεκα χρόνια μετά την τραγωδία, το 1996, η ΟΥΕΦΑ διοργάνωσε σ' αυτό το στάδιο τον τελικό του Κυπέλλου Κυπελλούχων. |
|
Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΚΥΠΕΛΛΟΥ ΑΓΓΛΙΑΣ | |
File Size: | 36 kb |
File Type: | docx |
Η ΘΡΥΛΙΚΗ ΤΟΡΙΝΟ
4 Μαΐου 1949-4 Μαΐου 2009. Συμπληρώνονται 60 χρόνια από την ημέρα που μια αεροπορική τραγωδία άλλαξε την ιστορία του ιταλικού και ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου, αφανίζοντας μια από τις μεγαλύτερες ομάδες που γνώρισε ο κόσμος. Η Τορίνο, η θρυλική «Granata» που είχε σαρώσει τα πάντα στο πέρασμά της, σταμάτησε να υπάρχει στις 4 Μαΐου 1949, στις 17:05, όταν το αεροπλάνο που την μετέφερε συνετρίβη στο λόφο Superga , λίγο έξω από την πόλη. Εκείνη την ημέρα 18 ποδοσφαιριστές και πέντε μέλη του τεχνικού επιτελείου της ομάδας χάθηκαν στα συντρίμμια του αεροσκάφους και πήραν μαζί τους και τις εικόνες μιας ολόκληρης εποχής χωρίς ευρωπαϊκές διοργανώσεις και δυστυχώς, χωρίς τηλεόραση. Ανάμεσά τους οι Μέντι , Οσόλα , Γκαμπέτο, Ριγκαμόντι και κυρίως ο Βαλεντίνο Ματσόλα. Ο πατέρας του Σάντρο Ματσόλα που αγωνίστηκε στη μεγάλη Ίντερ της δεκαετίας του ’60, φορώντας πάντα τη φανέλα με το 10, όπως και ο πατέρας του. Η «Grande Torino» ήταν ένα δημιούργημα του Φερούτσιο Νόβο ο οποίος συγκέντρωσε ό,τι καλύτερο είχε αφήσει ο πόλεμος στην Ιταλία. Με ηγέτη τον Ματσόλα και άλλους 9 διεθνείς ποδοσφαιριστές, σάρωσε τα πάντα. Κατέκτησε πέντε πρωταθλήματα από το 1943 έως το 1949 (το 1944 και 1945 δεν έγινε πρωτάθλημα λόγω του πολέμου), με αποκορύφωμα τον τίτλο του 1948, όταν και σε 40 αγώνες πέτυχε 125 γκολ! Μια ομάδα που έμεινε 93 παιχνίδια αήττητη στο γήπεδό της, το Θρυλικό «Stadio Filadelfia». Είναι χαρακτηριστικός ο αγώνας της εθνικής Ιταλίας απέναντι στην Ουγγαρία στις 11 Μαΐου 1947, όταν η αρχική ενδεκάδα απαρτίστηκε από ποδοσφαιριστές της Τορίνο, με εξαίρεση τον τερματοφύλακα της Γιουβέντους, Σεντιμέντι! Το χρονικό της τραγωδίας… Όπως συμβαίνει συνήθως με τα ιστορικά γεγονότα, όλα θα μπορούσαν να ήταν διαφορετικά εάν δεν υπήρχαν κάποιες φαινομενικά αθώες συνισταμένες. Ο Ζοζέ Φερέιρα, ο άσος της Μπενφίκα, που είχε περάσει από την Ιταλία και την Τζένοα, εκμυστηρεύθηκε στον φίλο του, Βαλεντίνο Ματσόλα, ότι πριν σταματήσει το καλοκαίρι το ποδόσφαιρο, θα ήθελε να έχει την τιμή να αγωνιστεί για τελευταία φορά με αντίπαλο την «Granata». Ο Ματσόλα αποφάσισε να σεβαστεί την επιθυμία του και η Τορίνο ζήτησε από την Ιταλική Ομοσπονδία την μετάθεση του αγώνα πρωταθλήματος με την Ιντερ για τις 30 Απριλίου, κάτι που έγινε δεκτό. Οι Ιταλοί βρέθηκαν στην Λισαβόνα στις 3 Μαΐου. Ο εορταστικός αγώνας ανάμεσα στην Μπενφίκα και την Τορίνο ήταν ένα εκπληκτικό παιχνίδι με τους Πορτογάλους να κερδίζουν με 4-3. Έμελλε να είναι και η τελευταία παράσταση της ομάδας. Δύο μέρες μετά τη τραγωδία, 500.000 άνθρωποι συγκεντρώθηκαν στους δρόμους της πόλης για να πουν το τελευταίο αντίο σε μια ομάδα που έπαιξε ποδόσφαιρο πολύ μπροστά από την εποχή της και να αποχαιρετήσουν τους παίκτες της Τορίνο που έμειναν αθάνατοι… Ομάδες σαν και αυτή της «Granata» ίσως δεν έχουν την ανάγκη της τεχνολογίας. Ζούνε στις μνήμες των ανθρώπων που είχαν το προνόμιο να τις δουν να αγωνίζονται και, όπως όλοι οι μύθοι, μεταφέρθηκαν από στόμα σε στόμα. Η Τορίνο δεν ήταν ποτέ η ίδια παρά της κατά καιρούς αναλαμπές της, ενώ υπήρξαν και φορές που βρέθηκε να αγωνίζεται και στη Serie B. Οι πιστοί της οπαδοί έμειναν πάντα δίπλα της, παρά την πίκρα τους. Φέτος η ομάδα αντιμετωπίζει και πάλι το φάσμα του υποβιβασμού. Αν τελικά συμβεί κάτι τέτοιο θα είναι ότι χειρότερο για την επέτειο των 60 χρόνων από το δυστύχημα της Superga. Οι σημερινοί ποδοσφαιριστές της Τορίνο γνωρίζουν πως κουβαλάνε πολύ περισσότερα στις πλάτες τους από τις τύχες μιας ομάδας, στις τέσσερις αγωνιστικές που απομένουν μέχρι τη λήξη του πρωταθλήματος… |
|
ΔΥΝΑΜΟ ΚΙΕΒΟΥ
ΤΟ ΜΑΤΣ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ
Κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου πολέμου μια τραγική ιστορία συνδέθηκε με τους ποδοσφαιριστές της Ντιναμό. Έμεινε στην ιστορία ως «Το Ματς του Θανάτου».
Συγκεκριμένα, το καλοκαίρι του 1942 κι ενώ η Ουκρανία τελούσε υπό ναζιστική κατοχή, οι ποδοσφαιριστές της Ντιναμό εργάζονταν σε ένα αρτοποιείο του Κιέβου. Στον ελεύθερο χρόνο τους έπαιζαν ποδόσφαιρο. Οι Γερμανοί εντόπισαν τους παίκτες και τους ζήτησαν να δημιουργήσουν μια «Μικτή Κιέβου», ώστε να δίνουν ματς εναντίον μικτών ομάδων των γερμανικών στρατιωτικών μονάδων.
Η Μικτή Κιέβου ονομάστηκε Σταρτ και δημιουργήθηκε από οκτώ ποδοσφαιριστές της Ντιναμό (Τρούσεβιτς, Σβιριντόφσκι, Κορότκιχ, Κλιμένκο, Τιούτσεφ, Πούτιστιν, Κουζμένκο, Χοντσαρένκο) και τρεις της Λοκομοτίβ Κιέβου (Μπαλάκιν, Σουκάρεφ, Μέλνικ). Η Σταρτ νίκησε επανειλημμένα τις Μικτές των Γερμανών στρατιωτών. Στις 17 Ιουλίου οι Γερμανοί δημιούργησαν την πιο δυνατή ομάδα που μπορούσαν αλλά η Σταρτ τη συνέτριψε με 6-0. Ακολούθησε μια ήττα της Σταρτ από μια ομάδα Ούγγρων αιχμαλώτων.
Τότε οι Γερμανοί θεώρησαν ότι είχε φτάσει η στιγμή να νικήσουν και αυτοί του Ουκρανούς. Κάλεσαν την ακατανίκητη, όπως θεωρείτο, ομάδα της Λουφτβάφε, την Flakelf, για να αντιμετωπίσει τη Σταρτ. Στον αγώνα, που έγινε στις 6 Αυγούστου, δόθηκε μεγάλη δημοσιότητα και αναγγέλθηκε από τις εφημερίδες. Όμως, η Σταρτ συνέτριψε τη γερμανική ομάδα με 5-1 και οι εφημερίδες δεν έγραψαν τίποτα γι’ αυτό. Το ματς αυτό αποκλήθηκε Ματς του Θανάτου, διότι από τότε οι παίκτες της Σταρτ μπήκαν στο στόχαστρο των ναζί.
Στις 9 Αυγούστου, σε νέο αγώνα, οι Ουκρανοί νίκησαν ξανά κι όταν στις 16 Αυγούστου 1942 συνέτριψαν μια άλλη γερμανική ομάδα, τη Rukh, με 8-0, οι ναζί διέταξαν τη διάλυση της Σταρτ. Συνέλαβαν και βασάνισαν τους καλύτερους παίκτες και όσους επέζησαν τους έστειλαν στο στρατόπεδο συγκέντρωσης Siretz. Εκεί, τον επόμενο Φεβρουάριο, τρεις βρήκαν τραγικό θάνατο στη διάρκεια μιας εξέγερσης. Άλλοι τρεις συνελήφθησαν αλλά δραπέτευσαν αργότερα και διασώθηκαν.
Μια δραματοποιημένη παρουσίαση των γεγονότων αυτών περιγράφεται στο ουγγαρέζικο φιλμ του 1961 Két félidő a pokolban, στο οποίο αναφέρεται ότι μετά τη συντριβή των Γερμανών με 5-1 διέταξαν την εκτέλεση με τυφεκισμό όλων των Ουκρανών ποδοσφαιριστών. Μια παραλλαγή της ιστορίας με θετικό τέλος παρουσιάστηκε στο αμερικάνικο φιλμ του 1981 Escape to Victory, στο οποίο τα γεγονότα τοποθετούνται στο Παρίσι και ως αντίπαλος των Γερμανών παρουσιάζεται μια μικτή αιχμαλώτων ποδοσφαιριστών από διάφορες ευρωπαϊκές χώρες.
Κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου πολέμου μια τραγική ιστορία συνδέθηκε με τους ποδοσφαιριστές της Ντιναμό. Έμεινε στην ιστορία ως «Το Ματς του Θανάτου».
Συγκεκριμένα, το καλοκαίρι του 1942 κι ενώ η Ουκρανία τελούσε υπό ναζιστική κατοχή, οι ποδοσφαιριστές της Ντιναμό εργάζονταν σε ένα αρτοποιείο του Κιέβου. Στον ελεύθερο χρόνο τους έπαιζαν ποδόσφαιρο. Οι Γερμανοί εντόπισαν τους παίκτες και τους ζήτησαν να δημιουργήσουν μια «Μικτή Κιέβου», ώστε να δίνουν ματς εναντίον μικτών ομάδων των γερμανικών στρατιωτικών μονάδων.
Η Μικτή Κιέβου ονομάστηκε Σταρτ και δημιουργήθηκε από οκτώ ποδοσφαιριστές της Ντιναμό (Τρούσεβιτς, Σβιριντόφσκι, Κορότκιχ, Κλιμένκο, Τιούτσεφ, Πούτιστιν, Κουζμένκο, Χοντσαρένκο) και τρεις της Λοκομοτίβ Κιέβου (Μπαλάκιν, Σουκάρεφ, Μέλνικ). Η Σταρτ νίκησε επανειλημμένα τις Μικτές των Γερμανών στρατιωτών. Στις 17 Ιουλίου οι Γερμανοί δημιούργησαν την πιο δυνατή ομάδα που μπορούσαν αλλά η Σταρτ τη συνέτριψε με 6-0. Ακολούθησε μια ήττα της Σταρτ από μια ομάδα Ούγγρων αιχμαλώτων.
Τότε οι Γερμανοί θεώρησαν ότι είχε φτάσει η στιγμή να νικήσουν και αυτοί του Ουκρανούς. Κάλεσαν την ακατανίκητη, όπως θεωρείτο, ομάδα της Λουφτβάφε, την Flakelf, για να αντιμετωπίσει τη Σταρτ. Στον αγώνα, που έγινε στις 6 Αυγούστου, δόθηκε μεγάλη δημοσιότητα και αναγγέλθηκε από τις εφημερίδες. Όμως, η Σταρτ συνέτριψε τη γερμανική ομάδα με 5-1 και οι εφημερίδες δεν έγραψαν τίποτα γι’ αυτό. Το ματς αυτό αποκλήθηκε Ματς του Θανάτου, διότι από τότε οι παίκτες της Σταρτ μπήκαν στο στόχαστρο των ναζί.
Στις 9 Αυγούστου, σε νέο αγώνα, οι Ουκρανοί νίκησαν ξανά κι όταν στις 16 Αυγούστου 1942 συνέτριψαν μια άλλη γερμανική ομάδα, τη Rukh, με 8-0, οι ναζί διέταξαν τη διάλυση της Σταρτ. Συνέλαβαν και βασάνισαν τους καλύτερους παίκτες και όσους επέζησαν τους έστειλαν στο στρατόπεδο συγκέντρωσης Siretz. Εκεί, τον επόμενο Φεβρουάριο, τρεις βρήκαν τραγικό θάνατο στη διάρκεια μιας εξέγερσης. Άλλοι τρεις συνελήφθησαν αλλά δραπέτευσαν αργότερα και διασώθηκαν.
Μια δραματοποιημένη παρουσίαση των γεγονότων αυτών περιγράφεται στο ουγγαρέζικο φιλμ του 1961 Két félidő a pokolban, στο οποίο αναφέρεται ότι μετά τη συντριβή των Γερμανών με 5-1 διέταξαν την εκτέλεση με τυφεκισμό όλων των Ουκρανών ποδοσφαιριστών. Μια παραλλαγή της ιστορίας με θετικό τέλος παρουσιάστηκε στο αμερικάνικο φιλμ του 1981 Escape to Victory, στο οποίο τα γεγονότα τοποθετούνται στο Παρίσι και ως αντίπαλος των Γερμανών παρουσιάζεται μια μικτή αιχμαλώτων ποδοσφαιριστών από διάφορες ευρωπαϊκές χώρες.
ΛΑΤΣΙΟ
Αθλητικός σύλλογος της Ιταλίας με έδρα τη Ρώμη. Καλλιεργεί 37 αθλήματα, από το κρίκετ και το ράγκμπι έως την πτώση με αλεξίπτωτο. Πιο γνωστό βεβαίως είναι το ποδοσφαιρικό του τμήμα.
Η Λάτσιο ιδρύθηκε ως σωματείο στίβου στις 9 Ιανουαρίου 1900 από τον υπαξιωματικό του στρατού Λουίτζι Μπιτζαρέλι. Με έντονες τις αναμνήσεις από τους Ολυμπιακούς της Αθήνας (1896), ο Μπιτζαρέλι και οι συνεργάτες του επέλεξαν ως χρώματα του νέου συλλόγου το γαλάζιο και το λευκό για να τιμήσουν την Ελλάδα, που αναβίωσε τους Αγώνες. Το όνομα Λάτσιο προήλθε από τον νομό, πρωτεύουσα του οποίου είναι η Ρώμη, γνωστό ως Λάτιο στους Έλληνες.
Το ποδοσφαιρικό τμήμα της Λάτσιο ιδρύθηκε το 1901. Το 1927 οι παράγοντες του σωματείου αρνήθηκαν να συμμετάσχουν στην επιχειρηθείσα από το φασιστικό καθεστώς Μουσολίνι συνένωση όλων των ομάδων της Ρώμης και τη δημιουργία μιας μόνο ομάδας, της Ρόμα, που θα κόντραρε τους συλλόγους του βορρά. Από τότε χρονολογείται η κόντρα μεταξύ της Ρόμα και της Λάτσιο. Κάθε αγώνας των δύο ομάδων στην κοινή τους έδρα, το «Ολύμπικο», αποτελεί το κλασσικό ντέρμπι της Αιώνιας Πόλης, με ότι αυτό συνεπάγεται.
Το 1929 η Λάτσιο συμμετείχε στο πρώτο ενιαίο πρωτάθλημα Ιταλίας και το 1937, με επικεφαλής τον θρυλικό κυνηγό Σίλβιο Πιόλα, κατέκτησε τη δεύτερη θέση, που ήταν και η μοναδική προπολεμική της διάκριση. Οι δεκαετίες του '50 και '60 κύλησαν στη μετριότητα, με τη Λάτσιο να ανεβοκατεβαίνει μεταξύ πρώτης και δεύτερης κατηγορίας. Μοναδική εξαίρεση, η κατάκτηση του Κυπέλλου Ιταλίας το 1958, που αποτέλεσε την πρώτη μεγάλη της επιτυχία.
Το 1974 κατακτά το πρώτο της πρωτάθλημα, με βασικούς συντελεστές τον προπονητή Τομάσο Μαεστρέλι και τους ποδοσφαιριστές Γουίλσον, Τσεκόνι, Φρουσταλούπι και Κινάλια. Στη συνέχεια, η Λάτσιο περνά μια νέα περίοδο στην αφάνεια, μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του '90, όταν τις τύχες αναλαμβάνει ο βαθύπλουτος επιχειρηματίας Σέρτζιο Κρανιότι. Ο ιδιοκτήτης της πολυεθνικής βιομηχανίας τροφίμων Cirio φτιάχνει μια ανταγωνιστική ομάδα, με σπουδαίους ποδοσφαιριστές, την κορυφαία στην ιστορία του συλλόγου. Το 2002 ο Κρανιότι αναγκάζεται να εγκαταλείψει τον σύλλογο, εξαιτίας ενός οικονομικού σκανδάλου, με αποτέλεσμα ο σύλλογος να βυθισθεί και πάλι στην ανυποληψία.
Η Λάτσιο ιδρύθηκε ως σωματείο στίβου στις 9 Ιανουαρίου 1900 από τον υπαξιωματικό του στρατού Λουίτζι Μπιτζαρέλι. Με έντονες τις αναμνήσεις από τους Ολυμπιακούς της Αθήνας (1896), ο Μπιτζαρέλι και οι συνεργάτες του επέλεξαν ως χρώματα του νέου συλλόγου το γαλάζιο και το λευκό για να τιμήσουν την Ελλάδα, που αναβίωσε τους Αγώνες. Το όνομα Λάτσιο προήλθε από τον νομό, πρωτεύουσα του οποίου είναι η Ρώμη, γνωστό ως Λάτιο στους Έλληνες.
Το ποδοσφαιρικό τμήμα της Λάτσιο ιδρύθηκε το 1901. Το 1927 οι παράγοντες του σωματείου αρνήθηκαν να συμμετάσχουν στην επιχειρηθείσα από το φασιστικό καθεστώς Μουσολίνι συνένωση όλων των ομάδων της Ρώμης και τη δημιουργία μιας μόνο ομάδας, της Ρόμα, που θα κόντραρε τους συλλόγους του βορρά. Από τότε χρονολογείται η κόντρα μεταξύ της Ρόμα και της Λάτσιο. Κάθε αγώνας των δύο ομάδων στην κοινή τους έδρα, το «Ολύμπικο», αποτελεί το κλασσικό ντέρμπι της Αιώνιας Πόλης, με ότι αυτό συνεπάγεται.
Το 1929 η Λάτσιο συμμετείχε στο πρώτο ενιαίο πρωτάθλημα Ιταλίας και το 1937, με επικεφαλής τον θρυλικό κυνηγό Σίλβιο Πιόλα, κατέκτησε τη δεύτερη θέση, που ήταν και η μοναδική προπολεμική της διάκριση. Οι δεκαετίες του '50 και '60 κύλησαν στη μετριότητα, με τη Λάτσιο να ανεβοκατεβαίνει μεταξύ πρώτης και δεύτερης κατηγορίας. Μοναδική εξαίρεση, η κατάκτηση του Κυπέλλου Ιταλίας το 1958, που αποτέλεσε την πρώτη μεγάλη της επιτυχία.
Το 1974 κατακτά το πρώτο της πρωτάθλημα, με βασικούς συντελεστές τον προπονητή Τομάσο Μαεστρέλι και τους ποδοσφαιριστές Γουίλσον, Τσεκόνι, Φρουσταλούπι και Κινάλια. Στη συνέχεια, η Λάτσιο περνά μια νέα περίοδο στην αφάνεια, μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του '90, όταν τις τύχες αναλαμβάνει ο βαθύπλουτος επιχειρηματίας Σέρτζιο Κρανιότι. Ο ιδιοκτήτης της πολυεθνικής βιομηχανίας τροφίμων Cirio φτιάχνει μια ανταγωνιστική ομάδα, με σπουδαίους ποδοσφαιριστές, την κορυφαία στην ιστορία του συλλόγου. Το 2002 ο Κρανιότι αναγκάζεται να εγκαταλείψει τον σύλλογο, εξαιτίας ενός οικονομικού σκανδάλου, με αποτέλεσμα ο σύλλογος να βυθισθεί και πάλι στην ανυποληψία.
ΘΡΥΛΙΚΗ ΜΑΝΤΣΕΣΤΕΡ
To ρολόι που δείχνει την ώρα της τραγωδίας, στο γήπεδο του Ολντ Τράφορντ
50 χρόνια από την τραγωδία του Μονάχου
SportDay / Χαραλαμπόπουλος Χρίστος
Εκείνη τη Δευτέρα το πρωί, στις 3 Φεβρουαρίου 1958, οι παίκτες της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ που βρέθηκαν στο αεροδρόμιο «Ρίτζγουεϊ» του Μάντσεστερ ήταν σε εξαιρετική διάθεση. Αυτό μπορούσε να το δει οποιοσδήποτε βρισκόταν στο αεροδρόμιο.
Δύο μέρες πριν, το Σάββατο, την πρώτη μέρα του Φεβρουαρίου, οι «μπέμπηδες» του Μπάσμπι είχαν παίξει ένα εκπληκτικό παιχνίδι κόντρα στην Αρσεναλ, την οποία μάλιστα είχαν νικήσει 5-4 μέσα στο «Χάιμπουρι», σε μια ποδοσφαιρική παράσταση που αποτέλεσε την αποθέωση του επιθετικού ποδοσφαίρου. Η Γιουνάιτεντ είχε προηγηθεί 3-0 στο ημίχρονο και ακόμα και όταν ισοφαρίστηκε από τους «κανονιέρηδες» δεν κλείστηκε πίσω στιγμή. Αντίθετα, αύξησε την πίεση στην άμυνα της Αρσεναλ, με κινητήριους μοχλούς τους Ντάνκαν Εντουαρντς, Εντι Κόλμαν, Κένι Μόργκαν, Αλμπερτ Σκάνλον και τον πιτσιρικά Μπόμπι Τσάρλτον, που έδειχνε να είναι μια τεράστια δεξαμενή ταλέντου, ένας ποδοσφαιρικός σούπερ νόβα που θα φώτιζε για χρόνια το ποδόσφαιρο της γηραιάς Αλβιώνας. «Μας επιτίθονταν κατά κύματα. Εκείνο που τους ένοιαζε ήταν να βάλουν περισσότερα γκολ από όσα θα μπορούσαν να δεχτούν. Το παιχνίδι θα μπορούσε να είχε τελειώσει και 10-7. Ηταν το καλύτερο ματς που έπαιξα ποτέ», θα θυμηθεί δέκα χρόνια μετά σε μια εκπομπή του BBC ο τερματοφύλακας της Αρσεναλ σε εκείνο το παιχνίδι, Τζακ Κέλσι. Κανείς από όσους είχαν παρακολουθήσει εκείνο το ματς στο «Χάιμπουρι» δεν θα μπορούσε να φανταστεί ότι ήταν η τελευταία ποδοσφαιρική παράσταση επί αγγλικού εδάφους μιας ομάδας που είχε όλες τις προϋποθέσεις να εξελιχθεί στην πρώτη ποδοσφαιρική δυναστεία της Αγγλίας στο ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο. Ηταν μια ομάδα που δημιουργήθηκε χάρη στις γνώσεις, την επιμονή, την υπομονή και το πείσμα του Ματ Μπάσμπι. Του μάνατζερ που πρώτος απ' όλους έδωσε ιδιαίτερο βάρος στο σκάουτινγκ, επιδιώκοντας να μαζέψει τους καλύτερους ποδοσφαιριστές που ταίριαζαν στη φιλοσοφία του. Αυτή του επιθετικού ποδοσφαίρου. Η Γιουνάιτεντ είχε μεταμορφωθεί σε μια ομάδα που η ορμή της δεν μπορούσε να περιοριστεί στην Αγγλία. Ο Μπάσμπι το καταλάβαινε και αυτό τον έφερε σε σύγκρουση με το αγγλικό ποδοσφαιρικό κατεστημένο. Τη χρονιά που δημιουργήθηκε το Κύπελλο Πρωταθλητριών, την περίοδο 1955-56, η αγγλική ποδοσφαιρική ομοσπονδία απαγόρευσε στην πρωταθλήτρια ομάδα, την Τσέλσι, να πάρει μέρος. Και το έκανε υποκινούμενη από την ίδια εκείνη διάθεση εσωστρέφειας και απομονωτισμού που τη διακατείχε όταν αρνιόταν μέχρι το 1950 να πάρει μέρος στα Παγκόσμια Κύπελλα. Ηταν η ίδια εκείνη διάθεση που έκανε τους «Times» να γράφουν στο δελτίο καιρού ότι «οι σφοδρές χιονοπτώσεις που αναμένονται από αύριο θα αποκλείσουν την Ευρώπη». Μια Ευρώπη της οποίας η Βρετανία ποτέ δεν ένιωσε ότι αποτελεί μέρος. Ούτε και σήμερα το νιώθει. Ο Μπάσμπι, παρ' ότι βέρος Βρετανός, στο ποδόσφαιρο είχε πολύ κοσμοπολίτικη προσέγγιση, που απέρριπτε την απομονωτική στάση της ποδοσφαιρικής ομοσπονδίας. Ετσι, όταν το 1956 η Γιουνάιτεντ πήρε το πρωτάθλημα, ο Μπάσμπι έγραψε στα παλιά του τα παπούτσια τις απαγορεύσεις της ομοσπονδίας και οδήγησε τη Γιουνάιτεντ στην περιπέτεια της Ευρώπης. Αυτή η πρώτη ευρωπαϊκή έξοδος αγγλικής ομάδας στέφθηκε με σχετική επιτυχία, μια και η Γιουνάιτεντ πραγματοποίησε μερικές εντυπωσιακές εμφανίσεις, όπως η νίκη με 10-0 επί της Αντερλεχτ στο «Ολντ Τράφορντ», και έφτασε μέχρι τα ημιτελικά, στα οποία αποκλείστηκε από τη μεγάλη ομάδα της Ρεάλ Μαδρίτης. Ο Μπάσμπι είχε βάλει στόχο το Κύπελλο Πρωταθλητριών. Είχε μεγάλη εμπιστοσύνη στην ομάδα του, αλλά γνώριζε πως το μόνο εμπόδιο για το Κύπελλο ήταν η Ρεάλ. Και η μοίρα, βέβαια, που τις διαθέσεις της δεν μπορούσε να τις μαντέψει ούτε ο Μπάσμπι ούτε κάποιος άλλος άνθρωπος...
Η τελευταία παράσταση στο Βελιγράδι
Το 1958 η Γιουνάιτεντ είχε μια ευκαιρία να φτάσει ξανά στα ημιτελικά. Εκείνο τον Φεβρουάριο η ομάδα επρόκειτο να επισκεφτεί για δεύτερη φορά μια χώρα που ανήκε σε εκείνο το μέρος της Ευρώπης που ο Τσόρτσιλ είχε χαρακτηρίσει «σιδηρούν παραπέτασμα». Η Ευρώπη και ολόκληρος ο πλανήτης μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο είχαν χωριστεί σε δύο διαφορετικούς κόσμους. Δύο κόσμους που δεν γνώριζαν ο ένας τον άλλον, που έβλεπαν ο ένας τον άλλον με φόβο, καχυποψία και σε ορισμένες περιπτώσεις μίσος. Η Γιουνάιτεντ θα ταξίδευε για το Βελιγράδι, όπου θα αντιμετώπιζε τον Ερυθρό Αστέρα, στη ρεβάνς του πρώτου παιχνιδιού, στο οποίο η Μάντσεστερ είχε επικρατήσει 2-1. Εάν προκρινόταν, θα αντιμετώπιζε στα ημιτελικά την ιταλική Μίλαν. Νωρίτερα την ίδια χρονιά είχε αποκλείσει σε διπλά παιχνίδια την Ντούγκλα Πράγας. Πολλοί από τους παίκτες της Γιουνάιτεντ σε εκείνο το ταξίδι στο Βελιγράδι, επηρεασμένοι από τις εφημερίδες και το ραδιόφωνο, που μιλούσαν για τη μεγάλη έλλειψη τροφίμων στις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης, είχαν πάρει μαζί τους μπισκότα, σοκολάτες και διάφορα γλυκά. Οταν έφτασαν στο Βελιγράδι το απόγευμα της Δευτέρας, ύστερα από μια άνετη πτήση, συνάντησαν μια πόλη φοβισμένη και σημαδεμένη από τη φτώχεια, η οποία στα μάτια των Εγγλέζων, που ζούσαν τελείως διαφορετικά, γινόταν ακόμα μεγαλύτερη. Ο Αλμπερτ Σκάνλον αργότερα θα διηγηθεί ότι σε κάθε όροφο του ξενοδοχείου στο οποίο έμενε η ομάδα υπήρχαν ένοπλοι φρουροί, ενώ αργότερα το ίδιο απόγευμα, όταν ο ίδιος με κάποιους συμπαίκτες του επιχείρησαν να κάνουν μια βόλτα στο Βελιγράδι, τους έκανε εντύπωση η μεγάλη φτώχεια (ο ίδιος είπε σε εφημερίδα του Μάντσεστερ πως «πολλοί φορούσαν παπούτσια από λάστιχα αυτοκινήτων, στα μαγαζιά υπήρχαν ουρές ανθρώπων που αναζητούσαν πράγματα που δεν υπήρχαν και η πόλη φαινόταν αιχμαλωτισμένη σε μια ζοφερή ατμόσφαιρα και δεν είχε να προσφέρει τίποτε σε έναν επισκέπτη»). Παρ' όλα αυτά, χιλιάδες άνθρωποι ήταν στα πεζοδρόμια, χαιρετώντας τους παίκτες της Γιουνάιτεντ στη διαδρομή με το πούλμαν μέχρι το γήπεδο. Η άφιξη της Μάντσεστερ στο Βελιγράδι ήταν το σημαντικότερο γεγονός που είχε συμβεί στη ζωή της πόλης τα τελευταία χρόνια. Η ομάδα του Μπάσμπι ήταν ήδη γνωστή στους Γιουγκοσλάβους, που την είδαν να επιβεβαιώνει την εκπληκτική δύναμή της στο γήπεδο, όταν πριν ακόμα συμπληρωθεί το πρώτο μισάωρο προηγείτο 3-0, με δύο από τα γκολ να έχουν σημειωθεί από τον Μπόμπι Τσάρλτον. Ειδικά το δεύτερο, ένας κεραυνός από τα 25 μέτρα, άφησε άφωνους τους φιλάθλους στο γήπεδο. Κι αυτό διότι, παρά την εκπληκτική εκτίναξή του, ο μαυροντυμένος Μπεάρα, ένας από τους καλύτερους τερματοφύλακες στην ιστορία του ποδοσφαίρου, δεν μπόρεσε να σταματήσει την πορεία της μπάλας προς τα δίχτυα. Μέχρι τότε κανείς δεν είχε διανοηθεί να προκαλέσει τον Μπεάρα από τόσο μακριά και να τον νικήσει. Στο δεύτερο ημίχρονο ο Ερυθρός Αστέρας μπόρεσε να ισορροπήσει κάπως και με τη βοήθεια κάποιων σφυριγμάτων, όπως σημείωναν οι αγγλικές εφημερίδες της εποχής, να ισοφαρίσει το σκορ, που όμως έδινε την πρόκριση στη Γιουνάιτεντ.
Η μοιραία πτήση
Την επομένη το πρωί, στις 6 Φεβρουαρίου, όταν το πούλμαν της Γιουνάιτεντ κατευθυνόταν στο αεροδρόμιο, ελάχιστα μέλη της αποστολής χάζευαν τη διαδρομή. Οι περισσότεροι κοιμούνταν στις θέσεις τους, αποκαμωμένοι από το γλέντι της προηγούμενης νύχτας. Μιας νύχτας που ξεκίνησε με μια δεξίωση στη βρετανική πρεσβεία του Βελιγραδίου και συνεχίστηκε στο ξενοδοχείο μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες. Η αποστολή της ομάδας καθυστέρησε στο αεροδρόμιο αρκετή ώρα, μια και ο Τζον Μπέρι είχε χάσει το διαβατήριό του. Και χωρίς διαβατήριο δεν μπορούσες να φύγεις από εκεί. Οι άνθρωποι της Γιουνάιτεντ πανικοβλήθηκαν λιγάκι, ειδοποίησαν την πρεσβεία για το πρόβλημα και γύρισαν στο ξενοδοχείο. Εκαναν άνω-κάτω το δωμάτιο που έμενε ο Μπέρι, έψαξαν μέχρι και στα σκουπίδια του ξενοδοχείου, αλλά τελικά το διαβατήριο του Μπέρι βρέθηκε… μέσα στη βαλίτσα του. Ολα τα μέλη της αποστολής, μετά την ταλαιπωρία των τριών τελευταίων ημερών, ανυπομονούσαν να επιστρέψουν στο Μάντσεστερ. Οι ποδοσφαιριστές περισσότερο απ' όλους, μια και το Σάββατο είχαν ένα σημαντικό παιχνίδι που μπορεί να έκρινε και τον τίτλο, κόντρα στη Γουλβς, τον σπουδαιότερο αντίπαλό τους εκείνη τη χρονιά. Το ενδεχόμενο της μεγαλύτερης ταλαιπωρίας ήταν που είχε ωθήσει τους ανθρώπους της Γιουνάιτεντ να μισθώσουν μια πτήση τσάρτερ με ένα αεροσκάφος των βρετανικών αερογραμμών της BEA (που αργότερα μετονομάστηκε σε British Airways), ένα δικινητήριο τύπου Elizabeth. Αυτός ο τύπος είχε ένα πολύ καλό ιστορικό ασφαλείας, γεγονός που επιβεβαιωνόταν και από την επιλογή της βασίλισσας να πετά με αυτό το αεροσκάφος. Η πτήση της Γιουνάιτεντ από το Βελιγράδι προς το Μάντσεστερ δεν θα γινόταν απευθείας, αλλά με ενδιάμεσο σταθμό το Μόναχο, όπου θα γινόταν ο ανεφοδιασμός σε καύσιμα. Οταν το αεροπλάνο άφησε το Βελιγράδι, ο καιρός ήταν καλός, με ήλιο και χωρίς σύννεφα. Μόλις, όμως, μπήκε στον εναέριο χώρο της Γερμανίας οι καιρικές συνθήκες άλλαξαν δραματικά. Ο ουρανός σκοτείνιασε, άρχισαν κάποιες αναταράξεις, ενώ την ώρα που οι δύο πιλότοι άρχισαν τη διαδικασία της καθόδου ο διάδρομος του αεροδρομίου του Μονάχου είχε ήδη σκεπαστεί από χιόνι. Παράλληλα, η πυκνή ομίχλη, που περιόριζε την ορατότητα, ανάγκασε τους πιλότους να επιλέξουν τη διαδικασία προσέγγισης μέσω των οργάνων. Μόλις το αεροπλάνο προσγειώθηκε, χωρίς ιδιαίτερα προβλήματα, ανακοινώθηκε στους επιβάτες ότι έπρεπε να αποβιβαστούν, διότι θα χρειάζονταν περίπου 40 λεπτά για τον ανεφοδιασμό του αεροπλάνου. Ο δημοσιογράφος Φρανκ Τέιλορ, της εφημερίδας του Μάντσεστερ «Chronicle», θυμόταν ότι «μόλις άνοιξε η πόρτα του αεροπλάνου για να κατέβουμε, μέσα στην καμπίνα όρμησε ένας αέρας τόσο παγωμένος, λες και προερχόταν από τις στέπες της Σιβηρίας. Πρώτος κατέβηκε προσεκτικά ο Ντάνκαν Εντουαρντς, που σήκωσε τον γιακά του για να προστατευτεί από τον παγωμένο αέρα, ενώ φώναξε στους άλλους να προσέχουν πού πατάνε λόγω του πάγου που είχε πιάσει το έδαφος». Μόλις όλοι οι επιβάτες έφτασαν στη ζεστασιά του τέρμιναλ, άρχισαν να τριγυρνούν στα καταστήματα για να αγοράσουν κάποιο αναμνηστικό ή αναζητούσαν να πιουν κάτι ζεστό στο μπαρ. Στις 2:15 μετά το μεσημέρι όλοι ειδοποιήθηκαν να επιστρέψουν στο αεροπλάνο, μια και ο ανεφοδιασμός είχε ολοκληρωθεί και όλα ήταν έτοιμα για τη συνέχεια του ταξιδιού. Καθώς επέστρεφαν στο αεροπλάνο, ο Ρότζερ Μπερν, ένας από τους παίκτες της Γιουνάιτεντ, παρατήρησε ότι μέσα στα 40 λεπτά που διήρκεσε ο ανεφοδιασμός οι τροχοί του αεροπλάνου είχαν καλυφθεί από το χιόνι. Παρ' όλα αυτά, κανείς δεν ανησυχούσε και οι περισσότεροι ανυπομονούσαν να επιστρέψουν στο αεροπλάνο για να φάνε, να κοιμηθούν ή να παίξουν χαρτιά. Ο Μπιλ Φουλκς, ένας από τους μεγαλύτερους πλάγιους μπακ που ανέδειξε το αγγλικό ποδόσφαιρο, έλεγε με σιγουριά: «Θα προσγειωθούμε στο Μάντσεστερ στις 7 το απόγευμα». Στις 2:19 μ.μ. ο πύργος ελέγχου έδωσε άδεια στον κυβερνήτη Τζέιμς Θέιν και τον συγκυβερνήτη Κεν Ρέιμεντ να απογειωθούν. Οι επιβάτες άκουσαν τον θόρυβο που έκαναν οι μηχανές και το αεροπλάνο άρχισε να κινείται στον διάδρομο. «Θυμάμαι ότι κοιτούσα από το παράθυρο για να δω τη στιγμή που οι τροχοί θα ξεκολλούσαν από το έδαφος και θα απογειωνόμασταν. Μόλις η ισχύς των μηχανών μεγάλωσε και αρχίσαμε να αναπτύσσουμε ταχύτητα, ξαφνικά φρενάραμε και το αεροπλάνο σταμάτησε στη μέση του διαδρόμου, χωρίς κανείς να ξέρει γιατί», θα γράψει αργότερα ο Μπόμπι Τσάρλτον. Οι πιλότοι σταμάτησαν το αεροσκάφος εξαιτίας ενός περίεργου θορύβου που άκουσαν στη μία από τις δύο μηχανές, που, όπως ισχυρίστηκε αργότερα ο κυβερνήτης Τζέιμς Θέιν, οφειλόταν στην υπερτροφοδοσία με καύσιμα, γεγονός που συχνά συνέβαινε σε αεροσκάφη αυτού του τύπου, ιδιαίτερα σε αεροδρόμια που βρίσκονταν σε μεγάλο υψόμετρο, όπως αυτό του Μονάχου. Τα δικινητήρια Elizabeth είχαν τόσο ισχυρές μηχανές, που μπορούσαν να απογειωθούν και με τη μία μόνο. Οι πιλότοι ετοιμάστηκαν για μια δεύτερη προσπάθεια απογείωσης στις 2:34 μ.μ., αλλά και πάλι το αεροπλάνο σταμάτησε στη μέση του διαδρόμου, μια και η μία μηχανή έκανε τον ίδιο παράξενο θόρυβο. Στο εσωτερικό του αεροπλάνου άρχισε να δημιουργείται ανησυχία και ο πανύψηλος πρώην τερματοφύλακας της εθνικής Αγγλίας, Φρανκ Σουίφτ, που συνόδευε την αποστολή ως δημοσιογράφος της εφημερίδας «News of the World», σηκώθηκε από τη θέση του και φώναξε: «Τι διάολο συμβαίνει και δεν μπορούμε να σηκωθούμε;». Ενας συνοδός από το πλήρωμα της καμπίνας είπε στους επιβάτες ότι υπάρχει ένα μικρό αλλά όχι ανησυχητικό πρόβλημα, που θα χρειαζόταν λίγη ώρα για να διορθωθεί, και κάλεσε τους επιβάτες να αποβιβαστούν και πάλι. Καθώς κατευθύνονταν πάλι προς το τέρμιναλ του αεροδρομίου, ο δημοσιογράφος Φρανκ Τέιλορ, που είχε υπηρετήσει στη βρετανική πολεμική αεροπορία (ο οποίος αργότερα θα γράψει το βιβλίο «The day a team died), είπε στον Τσάρλτον, που ήταν ανήσυχος: «Οποιο και να είναι το πρόβλημα, δεν υπάρχει κανένας κίνδυνος. Ο πιλότος μπορεί να διακόψει ανά πάσα στιγμή τη διαδικασία απογείωσης, πριν το αεροπλάνο αναπτύξει πλήρη ισχύ, χωρίς κίνδυνο για τους επιβάτες». Πριν οι επιβάτες προλάβουν να πιουν τον καφέ που παρήγγειλαν, ειδοποιήθηκαν να επιστρέψουν στο αεροπλάνο. Ο Μπιλ Φουλκς θα πει αργότερα στους δημοσιογράφους: «Αυτή η ειδοποίηση δεν μου άρεσε. Ηρθε πολύ γρήγορα. Μέσα σε 10 λεπτά πρόλαβαν να διορθώσουν τη βλάβη;». Το ίδιο ανήσυχος ήταν και ο Φρανκ Τέιλορ, που ήξερε ότι υπήρχαν κίνδυνοι από τον πάγο που θα μπορούσε να κάτσει στα φτερά. Και είχαν δίκιο, μια και ο κυβερνήτης Θέιν αργότερα θα παραδεχτεί ότι «με τον Κεν, τον συγκυβερνήτη, δεν βγήκαμε καθόλου από το κόκπιτ, απλώς κουβεντιάσαμε για τη χιονόπτωση που είχε αραιώσει, κοιτάξαμε τα φτερά από την καμπίνα, που έμοιαζαν εντάξει, και αποφασίσαμε να πετάξουμε χωρίς να βάλουμε να καθαρίσουν τα φτερά». Οι επιβάτες ήταν ανήσυχοι. Ο Μπόμπι Τσάρλτον με τον συμπαίκτη του Ντένις Βάιολετ πήγαν στο μπροστινό μέρος του αεροπλάνου, αλλάζοντας θέσεις με τους Τόμι Τέιλορ και Ντέιβ Πεγκ, οι οποίοι οδηγούμενοι από μια έμπνευση που θα αποδεικνυόταν τραγική στη συνέχεια μετακινήθηκαν στο πίσω μέρος του αεροπλάνου επειδή πίστεψαν ότι θα ήταν περισσότερο ασφαλείς. Οταν όλοι τακτοποιήθηκαν στις θέσεις τους, πάλι υπήρξε καθυστέρηση, μια και στο μέτρημα διαπιστώθηκε ότι έλειπε ένας επιβάτης, ο δημοσιογράφος Αλφ Κλαρκ της «Manchester Evening Chronicle», που καθυστέρησε στο τέρμιναλ διότι τηλεφώνησε στην εφημερίδα του για να ενημερώσει για τα προβλήματα της πτήσης. Στις 2:56 μ.μ. ο κυβερνήτης Θέιν πήρε άδεια από τον πύργο ελέγχου για να ξεκινήσει τις διαδικασίες απογείωσης. Στις 3:02 μ.μ. ο πύργος ελέγχου ενημερώνει τον Θέιν και τον συγκυβερνήτη Ρέιμεντ ότι είχαν στη διάθεσή τους δύο λεπτά για να απογειωθούν. Από εκεί και πέρα άρχισε η αντίστροφη μέτρηση για 23 από τα 43 άτομα που επέβαιναν στο αεροπλάνο. Το αεροπλάνο άρχισε να χάνει ταχύτητα και να πλησιάζει τον φράκτη στο τέλος του διαδρόμου. «Θεέ μου, δεν θα τα καταφέρουμε», ήταν τα τελευταία λόγια του συγκυβερνήτη Ρέιμεντ, ενώ ο αρχηγός της Γιουνάιτεντ, ο Ρότζερ Μπερν, τραύλισε: «Θα σκοτωθούμε!». Σαν ψίθυρος από μακριά ήρθαν τα λόγια του Μπίλι Γουίλαν, ενός αφοσιωμένου καθολικού: «Ο,τι κι αν γίνει, είμαι έτοιμος». Αμέσως μετά το αεροπλάνο πέφτει πάνω στον φράκτη, βγαίνει στον δρόμο έξω από το αεροδρόμιο και το δεξί φτερό του διαλύεται πάνω σε ένα σπίτι, που αμέσως πιάνει φωτιά. Σαν από θαύμα, μια γυναίκα που βρισκόταν μέσα στο σπίτι, η Αννα Γουίνκλερ, και τα τρία παιδιά της κατορθώνουν να βγουν από το φλεγόμενο οίκημα χωρίς να πάθουν το παραμικρό! Το αεροπλάνο, έχοντας χάσει το ένα φτερό και ένα μέρος της ουράς του, αρχίζει να στριφογυρίζει τρελά πάνω στο χιονισμένο έδαφος, σαν μια μεθυσμένη μεταλλική μπαλαρίνα που χορεύει με παρτενέρ τον θάνατο. Ενας ανατριχιαστικός θόρυβος από μέταλλα που σέρνονται και στριγκλίζουν. Το πληγωμένο αεροσκάφος χτυπά με δύναμη σε ένα δέντρο και αμέσως μετά πέφτει με ορμή –πρώτα με το πίσω μέρος– σε ένα ξύλινο υπόστεγο, μέσα στο οποίο βρισκόταν ένα βυτίο με καύσιμα. Ακολουθεί μια φοβερή έκρηξη και ένα τεράστιο μπουκέτο με φλόγες ανοίγει προς τον γκρίζο βαυαρικό ουρανό. Εκείνη τη στιγμή τελείωσε η ιστορία της Γιουνάιτεντ του Ματ Μπάσμπι και η ζωή 23 ανθρώπων. Για κάποιους άλλους, κατά έναν περίεργο τρόπο, έπειτα από εκείνη την έκρηξη η ζωή ξανάρχισε. Σε όσους επέζησαν θα κληροδοτήσει μια σκιά στο βλέμμα και ένα σκοτεινό δωμάτιο στις μνήμες τους. Ο Χάρι Γκρεγκ, ένας από τους επιζήσαντες ποδοσφαιριστές της ομάδας, θα εξελιχθεί σε ήρωα της τραγωδίας. Θα καταφέρει να σώσει μέσα από τα συντρίμμια μια μητέρα με το 22 μηνών κοριτσάκι της αλλά και αρκετούς από τους συμπαίκτες του, που τους απομάκρυνε πριν από τη δεύτερη έκρηξη της δεξαμενής καυσίμων του αεροπλάνου. Ο Χάρι Γκρεγκ αργότερα, στο νοσοκομείο, θα δει τον Ντάνκαν Εντουαρντς, τον καλύτερο παίκτη της ομάδας που χάθηκε, να παλεύει για τη ζωή του.
«Τι ώρα είναι η σέντρα, Χάρι;», θα ρωτήσει ο χαμένος στις παραισθήσεις Εντουαρντς.
«Στις τρεις, φίλε. Στις τρεις», θα απαντήσει ο Χάρι με έναν κόμπο στη φωνή.
«Θα προλάβουμε, έτσι;», ξαναρώτησε με αγωνία ο Εντουαρντς. Αλλά δεν θα ακούσει την απάντηση, διότι θα πέσει σε κώμα. Μια απάντηση που έτσι κι αλλιώς δεν θα προλάβει να του δώσει ο Γκρεγκ.
Ο Τσάρλτον είναι ο πρώτος από όσους επέζησαν και νοσηλεύτηκαν στο νοσοκομείο που θα το εγκαταλείψει. Και δεν θα γελάσει ποτέ ξανά. Ο Ματ Μπάσμπι θα παλεύει για τη ζωή του για τέσσερις μήνες μετά το δυστύχημα. Δεν θα ξαναγίνει αυτός που ήταν. Τα δάκρυά του θα στεγνώσουν για 10 χρόνια. Θα ξανακλάψει όταν η Γιουνάιτεντ το 1968 στο «Γουέμπλεϊ» θα συντρίψει την Μπενφίκα με 4-1 και θα πάρει το Κύπελλο Πρωταθλητριών.
Ο επίλογος της τραγωδίας
Στις 10 Φεβρουαρίου 1958, στο Μάντσεστερ, περισσότεροι από 200 χιλιάδες άνθρωποι έξω από το «Ολντ Τράφορντ» θα υποδεχθούν, για το τελευταίο χειροκρότημα, τα φέρετρα με τους επτά νεκρούς ποδοσφαιριστές της ομάδας. Τον Ρότζερ Μπερν, τον Τζεφ Μπεντ, τον Εντι Κόλμαν, τον Μαρκ Τζόουνς, τον Ντέιβιντ Πεγκ, τον Τόμι Τέιλορ και τον Μπίλι Γουέλαν. Στις 19 Φεβρουαρίου η ομάδα της Γιουνάιτεντ θα αντιμετωπίσει στο «Θέατρο των Ονείρων» τη Σέφιλντ έχοντας στην ενδεκάδα της πέντε πιτσιρικάδες κάτω των 18, τον Ερνι Τέιλορ, που είχε έρθει από την Μπλάκπουλ, και τον Σταν Κρόουδερ, από την Αστον Βίλα. Θα νικήσει 3-0 μέσα σε ηλεκτρισμένη ατμόσφαιρα και μπροστά σε ένα πλήθος 60 χιλιάδων ανθρώπων. Στις 2 τα ξημερώματα της επομένης μέρας ο Ντάνκαν Εντουαρντς, ο πιο προικισμένος ίσως ποδοσφαιριστής της γενιάς του, θα σβήσει σε ηλικία 23 ετών. Ο Εντουαρντς ήταν ο 22ος νεκρός εκείνης της τραγωδίας. Θα ακολουθήσει ο συγκυβερνήτης της μοιραίας πτήσης. Ο κυβερνήτης Θέιν θα απολυθεί από την BEA και για 12 χρόνια θα προσπαθεί να αποδείξει ότι αιτία του δυστυχήματος ήταν η δυσλειτουργία των μηχανών και η κακή κατάσταση του διαδρόμου απογείωσης και όχι ο πάγος στα φτερά. Το 1969 θα δικαιωθεί από μια επιτροπή εμπειρογνωμόνων, αλλά κανείς από τους 23 ανθρώπους που χάθηκαν δεν θα γυρίσει πίσω...
ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ ΣΤΑ ΧΑΡΑΚΩΜΑΤΑ ! | |
File Size: | 21 kb |
File Type: | docx |