Η ΠΑΙΔΕΙΑ ΣΤΟ ΒΥΖΑΝΤΙΟ
ΚΕΦ 36.Η ΑΛΩΣΗ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΤΟΥΡΚΟΥΣ
ΟΘΩΜΑΝΟΙ
_Ο Μωάμεθ κατόρθωσε να μεταφέρει 70 καράβια από τον Βόσπορο στον Κεράτιο, σέρνοντάς τα στην ξηρά για εννιά χιλιόμετρα.
Εκμεταλλευόμενος τη δύσκολη θέση των Βυζαντινών ζήτησε για δεύτερη φορά την Πόλη από τον αυτοκράτορα αλλά και πάλι η απάντηση του Κωνσταντίνου ήταν αρνητική. κεφ. 36 η άλωση της πόλης View more PowerPoint from atavar ΠΑΡΑΔΟΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΛΩΣΗ
ΜΑΡΜΑΡΩΜΕΝΟΣ ΒΑΣΙΛΙΑΣ
_Όταν ήλθε η ώρα η πόλη να τουρκέψει και μπήκαν μέσα οι Τούρκοι, έτρεξε ο βασιλιάς καβάλα στ’
άλογό του να τους εμποδίσει. Ήταν πλήθος αρίφνητο η Τουρκιά, χιλιάδες
τον έβαλαν στη μέση κι εκείνος χτυπούσε κι έκοβε με το σπαθί του.
Τότε σκοτώθη τ’ άλογό του κι έπεσε κι αυτός. Κι εκεί που ένας Αράπης σήκωσε το σπαθί να χτυπήσει το βασιλιά, ήρθε άγγελος Κυρίου και τον άρπαξε και τον πήγε σε μια σπηλιά βαθιά στη γη κάτω, κοντά στη Χρυσόπορτα ΟΙ ΚΡΗΤΙΚΟΙ ΠΟΛΕΜΙΣΤΕΣ
_Έναν
από τους πύργους των τειχών της Πόλης τον υπεράσπιζαν τρία αδέρφια,
άρχοντες Κρητικοί που πολεμούσαν με το μέρος των Βενετών (η Κρήτη τότε
ήταν κάτω από την κυριαρχία των Βενετών). Μετά την πτώση της πόλης τα
τρία αδέρφια και οι άντρες τους εξακολουθούσαν να πολεμούν και παρά τις
λυσσώδεις προσπάθειες τους οι Τούρκοι δεν είχαν κατορθώσει να
καταλάβουν τον πύργο. Για το περιστατικό αυτό ενημερώθηκε ο Σουλτάνος
και εντυπωσιάστηκε από την παλικαριά τους. Αποφάσισε, λοιπόν, να τους
επιτρέψει να φύγουν με ασφάλεια από τον πύργο και να πάρουν ένα καράβι
με τους άντρες τους και να γυρίσουν στην Κρήτη. Πραγματικά η πρόταση
του έγινε δεκτή με τη σκέψη ότι έπρεπε να μείνουν ζωντανοί για να
πολεμήσουν να ξαναπάρουν τη Βασιλεύουσα πίσω από τους απίστους. Έτσι οι
Κρητικοί επιβιβάστηκαν στο πλοίο τους και ξεκίνησαν για το νησί τους.
Το πλοίο δεν έφτασε ποτέ στην Κρήτη και ο θρύλος λέει ότι
περιπλανιούνται αιώνια στο πέλαγος μέχρι τη στιγμή που θα ξεκινήσει η
μάχη για την ανακατάληψη της Πόλης από τους Έλληνες. Τότε το πλοίο των
Κρητικών θα τους ξαναφέρει στην Κωνσταντινούπολη για να πάρουν και
αυτοί μέρος στη μάχη και να ολοκληρώσουν την αποστολή τους και το
ελληνικό έθνος να ξανακερδίσει την Πόλη.
ΠΑΛΙ ΜΕ ΧΡΟΝΙΑ , ΜΕ ΚΑΙΡΟΥΣ...
_Το γνωστό: “πάλι με χρόνια, με καιρούς πάλι δικά μας θα ναι”
δεν έλειψε ούτε στιγμή από τα χείλη και το μυαλό του υπόδουλου
Θρακικού Ελληνισμού. Ακόμα και σήμερα εξακολουθεί να συγκινεί τον
κόσμο.
Όταν έπεσε η Κωνσταντινούπολη στους Τούρκους, ένα πουλί ανέλαβε να πάει ένα γραπτό μήνυμα στην Τραπεζούντα στην Χριστιανική Αυτοκρατορία του Πόντου για την Άλωση της Πόλης. Μόλις έφτασε εκεί πήγε κατευθείαν στη Μητρόπολη που λειτουργούσε ο Πατριάρχης και άφησε το χαρτί με το μήνυμα πάνω στην Άγια Τράπεζα. Κανείς δεν τολμούσε να πάει να διαβάσει το μήνυμα. Τότε πήγε ένα παλικάρι, γιος μιας χήρας, και διάβασε το άσχημο μαντάτο "Πάρθεν η Πόλη, Πάρθεν η Ρωμανία". Το εκκλησίασμα και ο Πατριάρχης άρχισαν τον θρήνο, αλλά ο νέος τους απάντησε "Κι αν η Πόλη έπεσε, κι αν πάρθεν η Ρωμανία, πάλι με χρόνους και καιρούς, πάλι δικά μας θα' ναι". |
29 ΜΑΪΟΥ 1453
_Στις 29 Μαΐου 1453
άρχισε η μεγάλη επίθεση. Το μεγάλο κανόνι προκάλεσε ρήγμα στον πύργο
του Αγίου Ρωμανού και χιλιάδες Τούρκοι όρμησαν στην τάφρο και στα τείχη.
Οι Βυζαντινοί γέμισαν την τάφρο με νερό και έπνιξαν πολλούς από τους εισβολείς. Ταυτόχρονα γκρέμιζαν και όσους προσπαθούσαν να ανεβούν με ανεμόσκαλες στα τείχη. Η μέρα πήγαινε να τελειώσει και η νίκη έκλεινε και πάλι προς το μέρος των Βυζαντινών. Τότε όμως ο Ιουστινιάνης πληγώθηκε και η είδηση κατατρόμαξε τους Βυζαντινούς.Μια ομάδα γενιτσάρων πάλι βρήκε αφύλακτη τη μικρή πύλη Κερκόπορτα, μπήκε στην Πόλη και άνοιξε κάποιες μεγάλες πύλες, για να μπουν και άλλοι.Οι πολιορκημένοι άρχισαν να χτυπιούνται πισώπλατα και να υποχωρούν.Στην πύλη του Ρωμανού πολέμησε γενναία και σκοτώθηκε ο βυζαντινός αυτοκράτορας, ο τελευταίος αυτοκράτορας του Βυζαντίου, ο Κωνσταντίνος ο ΙΑ ο Παλαιολόγος Η Πόλη έπεσε στα χέρια των Οθωμανών. Μια φράση ακούγονταν από στόμα σε στόμα. Η Πόλις εάλω! ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ
_
Σημαίνει ο Θεός, σημαίνει η γη, σημαίνουν τα 'πουράνια, Σημαίνει κ' η Aγιά Σοφιά, το Mέγα Mοναστήρι. Mε τετρακόσια σήμαντρα, κ' εξηνταδυό καμπάνες Kάθε καμπάνα και Παπάς, κάθε Παπάς και Διάκος, Nα 'μπουνε 'ς το Xερουβικό και νάβγη ο Bασιλέας. Περιστερά ' κατέβηκεν από τα μεσ' ουράνια. - "Πάψετε το Xερουβικό, κι' ας χαμηλώσουν τ' Άγια! " Παπάδες πάρτε τα ιερά, και σεις κεριά σβυστήτε, " Γιατί είναι θέλημα Θεού η Πόλι να τουρκέψη. " Mον' στείλτε λόγο 'ς τη Φραγκιά ν' άρθουνε τρία καράβια, " Tόνα να πάρη το Σταυρό, και τ' άλλο το Bαγγέλιο, " Tο τρίτο το καλήτερο την Άγια Tράπεζά μας, " Mη μας την πάρουν τα σκυλλιά και μας τη μαγαρίσουν" H Δέσποινα εταράχτηκε, κ' εδάκρυσαν η 'κόνες. - "Σώπασε Kυρά Δέσποινα, και σεις 'Kόνες μην κλαίτε· " Πάλε με χρόνους με καιρούς, πάλε δικά σας είναι". ΤΑ ΜΙΣΟΤΗΓΑΝΙΣΜΕΝΑ ΨΑΡΙΑ
_
Όταν έπαιρναν οι Τούρκοι την Πόλη, ένας καλόγερος τηγάνιζε εφτά ψάρια στο τηγάνι. Τα είχε τηγανίσει από τη μία μεριά κι όταν ήταν να τα γυρίσει από την άλλη, έρχεται ένας και του λέει πως πήραν οι Τούρκοι την Πόλη. Τότε θα το πιστέψω αυτό, λέει ο καλόγερος, αν τα τηγανισμένα ψάρια ζωντανέψουν. Δεν απόσωσε το λόγο και τα ψάρια πήδησαν από το τηγάνι ζωντανά κι έπεσαν στο νερό εκεί κοντά. Κι είναι έως σήμερα τα ζωντανεμένα εκείνα ψάρια στο Μπαλουκλί, και θα φαίνονται μισοτηγανισμένα, ως να έρθει η ώρα να πάρουμε την Πόλη. Τότε λένε θα έρθει ένας άλλος καλόγερος και θα τα αποτηγανίσει. ΤΟ ΠΟΤΑΜΙ ΠΟΥ ΣΤΑΜΑΤΗΣΕ ΝΑ ΚΥΛΑΕΙ
_Οι περισσότεροι τοπικοί θρύλοι για την άλωση της Κωνσταντινούπολης
μοιάζουν σε ένα σημείο: όλοι δείχνουν ότι ο χρόνος σταμάτησε με την
κατάληψη της ιερής πόλης της Ορθοδοξίας από τους άπιστους Τούρκους και
ότι η τάξη στον κόσμο θα επανέλθει με την ανακατάληψη της Βασιλεύουσας
από τους Έλληνες. Έτσι, και στην Ήπειρο υπάρχει μιααντίστοιχη λαϊκή
δοξασία. Συγκεκριμένα, ένα πουλί φέρνει την αναγγελία της πτώσης της
Πόλης σε μια ομάδα βοσκών που εκείνη τη στιγμή ποτίζουν τα κοπάδια τους
σε ένα ποτάμι, Ο θρύλος λέει ότι στο άκουσμα της φοβερής είδησης τα νερά
του ποταμίου σταμάτησαν να κυλάνε, αφού και το φυσικό στοιχείο θεώρησε
ότι η πτώση της Κωνσταντινούπολης ήταν κάτι το ανήκουστο. Το ποτάμι θα
συνεχίσει και πάλι να κυλάει, μόλις απελευθερωθεί η Πόλη, συνεχίζει ο
λαϊκός θρύλος...
|
Ο ΤΑΦΟΣ ΤΟΥ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ
_
Στη συνοικία Φατίχ της Κωνσταντινούπολης βρίσκεται το Γκιουλ τζαμί, το οποίο στεγάζεται στον πρώην βυζαντινό ναό της Αγίας Θεοδοσίας, τον οποίο οι Οθωμανοί μετέτρεψαν σε τέμενος μετά την Άλωση. Ήταν πολύ αγαπητή η Αγία Θεοδοσία στους κατοίκους της Κωνσταντινούπολης, γι αυτό στις 29 Μαΐου κάθε χρόνο, ημερομηνία που γιορτάζεται η μνήμη της, είχαν τη συνήθεια να στολίζουν τον ναό με τριαντάφυλλα.
ΤΟ ΑΝΑΜΜΕΝΟ ΚΑΝΤΗΛΙ
Όπως και τις άλλες χρονιές, έτσι και το 1453, από την παραμονή της γιορτής οι πιστοί κατέκλυσαν τον ναό της Αγίας Θεοδοσίας με ρόδα. Μόνο που αυτή τη σημαδιακή χρονιά ήταν τόσα πολλά τα λουλούδια που δεν χωράει ο νους του ανθρώπου. Εκείνη τη μοιραία νύχτα πλήθη ανθρώπων προσεύχονταν γονατιστοί μέσα στην εκκλησία για τη σωτηρία της Πόλης, ενώ έξω ακούγονταν απόκοσμα τα τύμπανα του πολέμου. Τα χτυπούσαν οι Τούρκοι μπροστά στα τείχη πιο δυνατά από κάθε άλλη φορά, προαναγγέλλοντας την τελική επίθεση. Το πρωί της 29ης Μαΐου, την ώρα που έβγαινε ο ήλιος, η Πόλη έπεσε. Οι Τούρκοι στρατιώτες που σάρωναν τα σοκάκια της πόλης αλαλάζοντες, εισέβαλαν κάποια στιγμή και στον ναό της Αγίας Θεοδοσίας. Μπροστά στη θέα των αμέτρητων τριαντάφυλλων σταμάτησαν έκθαμβοι και πολλοί αναφώνησαν: «Γκιουλ τζαμί, Γκιουλ τζαμί!». Καθώς στα τούρκικα η λέξη γκιουλ σημαίνει τριαντάφυλλο και η λέξη τζαμί εκκλησία, προφανώς είπαν με θαυμασμό: «Να η εκκλησία των ρόδων!». Οι Έλληνες της Πόλης, από την εποχή της Άλωσης μέχρι σήμερα, έχουν συνδέσει αυτό το τζαμί με τον τάφο του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου. Λένε ότι σ’ ένα χορταριασμένο οικόπεδο εκεί κοντά υπάρχει ένα ανοιχτό μνήμα με μια πέτρα στο προσκέφαλό του, που πιθανόν ανήκει στον αυτοκράτορα. Επί αιώνες βλέπανε το καντήλι του τάφου να καίει και δεν τολμούσαν να ρωτήσουν ποιοι το ανάβουν. Μερικοί λένε ότι ο ίδιος ο Μωάμεθ ο Πορθητής είχε δώσει τη διαταγή να μην σβήσει ποτέ η φλόγα του καντηλιού και τα έξοδα του λαδιού να πληρώνονται για πάντα από το δικό του θησαυροφυλάκιο. Ο θρύλος με το Γκιουλ τζαμί δεν τελειώνει εδώ, απεναντίας, γίνεται συνεχώς και πιο συναρπαστικός. Στο προαύλιο του τζαμιού υπάρχει ένας τάφος κάποιου «Γκιουλ Μπαμπά», ο οποίος ανήκει σε κάποια άγια μορφή των μουσουλμάνων. Υπάρχουν πολλοί που συνδέουν κι αυτόν τον τάφο με τον τελευταίο αυτοκράτορα, ο οποίος όπως λένε μπορεί να θάφτηκε εκεί ακέφαλος, αφού το κεφάλι του με διαταγή του σουλτάνου εκτέθηκε για μερικές μέρες σε κοινή θέα επάνω σ’ ένα κίονα κοντά στην Αγία Σοφία. Αν αληθεύει ότι ο σουλτάνος έδωσε στους Έλληνες το σώμα του αυτοκράτορα για ταφή, το πιθανότερο είναι αυτοί να το έθαψαν στον χώρο του ναού της Αγίας Θεοδοσίας που γιόρταζε εκείνες τις ημέρες. Πώς όμως μπορεί να πιστοποιηθεί αυτό; Ποιος θα διανοείτο να ζητήσει το άνοιγμα του τάφου ενός μουσουλμάνου αγίου για να διερευνηθεί αν περιέχει έναν ακέφαλο σκελετό;
Ο 13ος ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ
Η σπουδαιότερη μαρτυρία που συνδέει το Γκιουλ τζαμί με την πιθανότητα να έχει ταφεί σ’ αυτό μια σημαντικότατη προσωπικότητα των Βυζαντινών, προέρχεται από τη σπουδαία βυζαντινολόγο Μαρία Θεοχάρη, αδελφή του αείμνηστου ακαδημαϊκού Περικλή Θεοχάρη. Η εξαιρετική αυτή επιστήμονας, κατόρθωσε πριν από λίγα χρόνια να κατεβεί στο υπόγειο του Γκιουλ τζαμί, όπου έκπληκτη αντίκρισε με τα ίδια της τα μάτια ένα τάφο με την ελληνική επιγραφή: «Ενθάδε κείται ο 13ος Απόστολος». Της επέτρεψαν να φτάσει εκεί επειδή ήταν καθηγήτρια σε ιταλικό πανεπιστήμιο και την πέρασαν για Ιταλίδα. Αμέσως αναρωτήθηκε σε ποιο σπουδαίο πρόσωπο ανήκει αυτός ο τάφος. Με δεδομένο ότι έτσι είχε χαρακτηριστεί πριν από πολλούς αιώνες και ο Μέγας Κωνσταντίνος, ποιος μεταγενέστερος δικαιούται έναν τόσο τιμητικό τίτλο; Γιατί ο τάφος βρίσκεται στο υπόγειο και όχι σε εμφανές σημείο σε εξωτερικό χώρο; Γιατί αυτοί που τον έθαψαν δεν χάραξαν το πραγματικό όνομα του νεκρού στην επιγραφή; Ήθελαν κάποιους να παραπλανήσουν ή κάτι να υπονοήσουν; Η αείμνηστη Μαρία Θεοχάρη σπούδασε αρχαιολογία, βυζαντινή τέχνη και μουσειογραφία σε Αθήνα, Σορβόννη, Λούβρο και Μόναχο, ενώ δίδαξε βυζαντινή εικονογραφία στο Μπάρι και τη Ραβένα της Ιταλίας. Επίσης χάρισε τη βιβλιοθήκη της, που περιείχε 3.000 τόμους και αντικείμενα ιστορικής αξίας, στο Βυζαντινό Μουσείο της Αθήνας. Τέλος, είναι αυτή που μετά από επισταμένη έρευνά της στο San Lorenzo in Campio της Ιταλίας, οδήγησε στην ανεύρεση και επιστροφή στη Θεσσαλονίκη των λειψάνων του πολιούχου της Αγίου Δημητρίου. Κατά συνέπεια είναι απόλυτα αξιόπιστη η μαρτυρία της, την οποία μάλιστα φρόντισε να τεκμηριώσει, από τον φόβο μήπως κάποιοι μισαλλόδοξοι καταστρέψουν τον τάφο.
Στη συνοικία Φατίχ της Κωνσταντινούπολης βρίσκεται το Γκιουλ τζαμί, το οποίο στεγάζεται στον πρώην βυζαντινό ναό της Αγίας Θεοδοσίας, τον οποίο οι Οθωμανοί μετέτρεψαν σε τέμενος μετά την Άλωση. Ήταν πολύ αγαπητή η Αγία Θεοδοσία στους κατοίκους της Κωνσταντινούπολης, γι αυτό στις 29 Μαΐου κάθε χρόνο, ημερομηνία που γιορτάζεται η μνήμη της, είχαν τη συνήθεια να στολίζουν τον ναό με τριαντάφυλλα.
ΤΟ ΑΝΑΜΜΕΝΟ ΚΑΝΤΗΛΙ
Όπως και τις άλλες χρονιές, έτσι και το 1453, από την παραμονή της γιορτής οι πιστοί κατέκλυσαν τον ναό της Αγίας Θεοδοσίας με ρόδα. Μόνο που αυτή τη σημαδιακή χρονιά ήταν τόσα πολλά τα λουλούδια που δεν χωράει ο νους του ανθρώπου. Εκείνη τη μοιραία νύχτα πλήθη ανθρώπων προσεύχονταν γονατιστοί μέσα στην εκκλησία για τη σωτηρία της Πόλης, ενώ έξω ακούγονταν απόκοσμα τα τύμπανα του πολέμου. Τα χτυπούσαν οι Τούρκοι μπροστά στα τείχη πιο δυνατά από κάθε άλλη φορά, προαναγγέλλοντας την τελική επίθεση. Το πρωί της 29ης Μαΐου, την ώρα που έβγαινε ο ήλιος, η Πόλη έπεσε. Οι Τούρκοι στρατιώτες που σάρωναν τα σοκάκια της πόλης αλαλάζοντες, εισέβαλαν κάποια στιγμή και στον ναό της Αγίας Θεοδοσίας. Μπροστά στη θέα των αμέτρητων τριαντάφυλλων σταμάτησαν έκθαμβοι και πολλοί αναφώνησαν: «Γκιουλ τζαμί, Γκιουλ τζαμί!». Καθώς στα τούρκικα η λέξη γκιουλ σημαίνει τριαντάφυλλο και η λέξη τζαμί εκκλησία, προφανώς είπαν με θαυμασμό: «Να η εκκλησία των ρόδων!». Οι Έλληνες της Πόλης, από την εποχή της Άλωσης μέχρι σήμερα, έχουν συνδέσει αυτό το τζαμί με τον τάφο του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου. Λένε ότι σ’ ένα χορταριασμένο οικόπεδο εκεί κοντά υπάρχει ένα ανοιχτό μνήμα με μια πέτρα στο προσκέφαλό του, που πιθανόν ανήκει στον αυτοκράτορα. Επί αιώνες βλέπανε το καντήλι του τάφου να καίει και δεν τολμούσαν να ρωτήσουν ποιοι το ανάβουν. Μερικοί λένε ότι ο ίδιος ο Μωάμεθ ο Πορθητής είχε δώσει τη διαταγή να μην σβήσει ποτέ η φλόγα του καντηλιού και τα έξοδα του λαδιού να πληρώνονται για πάντα από το δικό του θησαυροφυλάκιο. Ο θρύλος με το Γκιουλ τζαμί δεν τελειώνει εδώ, απεναντίας, γίνεται συνεχώς και πιο συναρπαστικός. Στο προαύλιο του τζαμιού υπάρχει ένας τάφος κάποιου «Γκιουλ Μπαμπά», ο οποίος ανήκει σε κάποια άγια μορφή των μουσουλμάνων. Υπάρχουν πολλοί που συνδέουν κι αυτόν τον τάφο με τον τελευταίο αυτοκράτορα, ο οποίος όπως λένε μπορεί να θάφτηκε εκεί ακέφαλος, αφού το κεφάλι του με διαταγή του σουλτάνου εκτέθηκε για μερικές μέρες σε κοινή θέα επάνω σ’ ένα κίονα κοντά στην Αγία Σοφία. Αν αληθεύει ότι ο σουλτάνος έδωσε στους Έλληνες το σώμα του αυτοκράτορα για ταφή, το πιθανότερο είναι αυτοί να το έθαψαν στον χώρο του ναού της Αγίας Θεοδοσίας που γιόρταζε εκείνες τις ημέρες. Πώς όμως μπορεί να πιστοποιηθεί αυτό; Ποιος θα διανοείτο να ζητήσει το άνοιγμα του τάφου ενός μουσουλμάνου αγίου για να διερευνηθεί αν περιέχει έναν ακέφαλο σκελετό;
Ο 13ος ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ
Η σπουδαιότερη μαρτυρία που συνδέει το Γκιουλ τζαμί με την πιθανότητα να έχει ταφεί σ’ αυτό μια σημαντικότατη προσωπικότητα των Βυζαντινών, προέρχεται από τη σπουδαία βυζαντινολόγο Μαρία Θεοχάρη, αδελφή του αείμνηστου ακαδημαϊκού Περικλή Θεοχάρη. Η εξαιρετική αυτή επιστήμονας, κατόρθωσε πριν από λίγα χρόνια να κατεβεί στο υπόγειο του Γκιουλ τζαμί, όπου έκπληκτη αντίκρισε με τα ίδια της τα μάτια ένα τάφο με την ελληνική επιγραφή: «Ενθάδε κείται ο 13ος Απόστολος». Της επέτρεψαν να φτάσει εκεί επειδή ήταν καθηγήτρια σε ιταλικό πανεπιστήμιο και την πέρασαν για Ιταλίδα. Αμέσως αναρωτήθηκε σε ποιο σπουδαίο πρόσωπο ανήκει αυτός ο τάφος. Με δεδομένο ότι έτσι είχε χαρακτηριστεί πριν από πολλούς αιώνες και ο Μέγας Κωνσταντίνος, ποιος μεταγενέστερος δικαιούται έναν τόσο τιμητικό τίτλο; Γιατί ο τάφος βρίσκεται στο υπόγειο και όχι σε εμφανές σημείο σε εξωτερικό χώρο; Γιατί αυτοί που τον έθαψαν δεν χάραξαν το πραγματικό όνομα του νεκρού στην επιγραφή; Ήθελαν κάποιους να παραπλανήσουν ή κάτι να υπονοήσουν; Η αείμνηστη Μαρία Θεοχάρη σπούδασε αρχαιολογία, βυζαντινή τέχνη και μουσειογραφία σε Αθήνα, Σορβόννη, Λούβρο και Μόναχο, ενώ δίδαξε βυζαντινή εικονογραφία στο Μπάρι και τη Ραβένα της Ιταλίας. Επίσης χάρισε τη βιβλιοθήκη της, που περιείχε 3.000 τόμους και αντικείμενα ιστορικής αξίας, στο Βυζαντινό Μουσείο της Αθήνας. Τέλος, είναι αυτή που μετά από επισταμένη έρευνά της στο San Lorenzo in Campio της Ιταλίας, οδήγησε στην ανεύρεση και επιστροφή στη Θεσσαλονίκη των λειψάνων του πολιούχου της Αγίου Δημητρίου. Κατά συνέπεια είναι απόλυτα αξιόπιστη η μαρτυρία της, την οποία μάλιστα φρόντισε να τεκμηριώσει, από τον φόβο μήπως κάποιοι μισαλλόδοξοι καταστρέψουν τον τάφο.
Οι Τούρκοι πολιορκούν την Κωνσταντινούπολη View more presentations or Upload your own. Χρονικό του Φραντζή
Ας δούμε πως περιγράφει ο Γεώργιος Φραντζής στο "Χρονικό" του την ναυμαχία καθώς ήταν αυτόπτης μάρτυρας:
Και ενώ γίνονταν αυτά και η Πόλη πολιορκούνταν, τρία γενοβέζικα καράβια, παίρνοντας φορτίο από τη Χίο και βρίσκοντας κατάλληλο άνεμο, έπλευσαν προς εμάς. Καθώς πορεύονταν βρήκαν άλλο ένα βασιλικό της Σικελίας με φορτίο σίτου, που ερχόταν κι αυτό. Σε μια νύχτα έφτασαν κοντά στην Πόλη, και το πρωί τα είδαν τα περιπολικά καράβια του αμιρά· και από τον υπόλοιπο στόλο ένα μεγάλο μέρος όρμησε εναντίον τους με χαρμόσυνες κραυγές, τύμπανα και ήχους σαλπίγγων, με την ελπίδα πως θα τα αιχμαλωτίσουν εύκολα. Όταν πλησίασαν και άρχισαν τη μάχη και ακροβολίστηκαν, πρώτα επιτέθηκαν με οίηση εναντίον του βασιλικού καραβιού. Το καράβι, με την πρώτη προσβολή με βλητικά μηχανήματα και τόξα και πέτρες, τους δέχτηκε άσχημα. Ήρθαν στις πλώρες κάτω από το καράβι, και με χύτρες φτιαγμένες κατάλληλα με υγρό πυρ και πέτρες τους κρατούσαν και πάλι μακριά, γιατί τους αποδεκάτιζαν φοβερά. Εμείς, βλέποντάς τα αυτά πάνω από τα τείχη, παρακαλούσαμε το Θεό να λυπηθεί και αυτούς και εμάς. Επίσης ο αμιράς, έφιππος στην ακτή, έβλεπε τα όσα γίνονταν. Για τρίτη φορά απομακρύνονταν και κατόπιν έκαναν επίθεση θέλοντας να συμπλακούν με οίηση και με αλαλαγμούς μεγάλους. Οι αξιωματικοί και οι κυβερνήτες στάθηκαν παλικαρίσια και ρωμαλέα και παρότρυναν τους ναύτες να προτιμήσουν το θάνατο από τη ζωή· και ιδιαίτερα ο κυβερνήτης του βασιλικού καραβιού, που ονομαζόταν Φλαντανελάς, ο οποίος έτρεχε από την πρύμνη στην πλώρη, και πολεμούσε σαν λιοντάρι, παροτρύνοντας τους άλλους με φωνές, έτσι που δεν μπορώ να περιγράψω τις κραυγές του και τους κρότους των άλλων, που έφταναν ως τον ουρανό. Η μάχη άρχισε και πάλι μεγαλύτερη, και πολλοί από τα καράβια σκοτώθηκαν και πνίγηκαν· δυο καράβια κάηκαν και βλέποντάς τα τα άλλα δείλιασαν. Ο αμιράς, βλέποντας πως τόσος και τέτοιος στόλος δεν έκανε τίποτε αξιόλογο, αλλά μάλλον ήταν κατώτερος των περιστάσεων, κατελήφθη από θυμό και μανία, βρυχιόταν και έτριζε τα δόντια του και περιέλουε με βρισιές τους δικούς του, αποκαλώντας τους δειλούς στην καρδιά, γυναικούλες και άχρηστους. Κέντρισε το άλογό του και μπήκε στη θάλασσα (τα καράβια ήταν κοντά στην ξηρά όσο η βολή μιας πέτρας), και τα ρούχα του βράχηκαν από τα αρμυρά νερά της θάλασσας. Ο στρατός από την ξηρά βλέποντάς τον να κάνει έτσι αγανακτούσε, λυπόταν και βλαστημούσε το στόλο. Και πολλοί έφιπποι ακολούθησαν τον αμιρά και έφτασαν ως τα καράβια. Οι άνθρωποι του στόλου βλέποντας τον αμιρά να κάνει έτσι, ντράπηκαν για τις βρισιές και, θέλοντας μη θέλοντας και θυμωμένοι πολύ, έστρεψαν τις πλώρες εναντίον των αντίπαλων πλοίων και πολεμούσαν ισχυρά. Τι να πεις! όχι μόνο σε τίποτε δεν έβλαψαν τα καράβια, αλλά έπαθαν και τόσες συμφορές σε νεκρούς και τραυματίες, ώστε δεν μπορούσαν τα τουρκικά καράβια να γυρίσουν πίσω. Σκοτώθηκαν εκείνη την ημέρα, όπως έμαθα, περισσότεροι από δώδεκα χιλιάδες Αγαρηνοί, μόνο στη θάλασσα. Όταν έπεσε η νύχτα, ο στόλος αποχώρησε αναγκαστικά και τα φιλικά καράβια βρήκαν ευκαιρία και μπήκαν στο λιμάνι χωρίς καμιά απώλεια, εκτός από λίγους πληγωμένους μετά λίγες μέρες, δυο τρεις απ’ αυτούς πέθαναν. Ο αμιράς είχε τόσο θυμώσει και οργιστεί εναντίον του ναυάρχου του στόλου του, ώστε ήθελε να τον ανασκολοπίσει, λέγοντας πως εξαιτίας της ανανδρίας και της ολιγοψυχίας του τα καράβια το έσκασαν εκείνη τη νύχτα, και από την απροσεξία του και την ανικανότητά του τα άφησε να μπουν στο λιμάνι. Μερικοί άρχοντες της αυλής του και σύμβουλοί του τον παρακάλεσαν, και χάρισε τη ζωή στο ναύαρχο, αλλά του στέρησε το αξίωμα, και όλη την περιουσία του τη χάρισε στους γενίτσαρους. |
Ο ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙ ΝΑ ΣΩΣΕΙ ΤΗ ΒΑΣΙΛΕΥΟΥΣΑ
_
|
_
|
ΚΕΦ 25. ΤΟ ΒΥΖΑΝΤΙΟ ΦΤΑΝΕΙ ΣΤΟ ΑΠΟΓΕΙΟ ΤΗΣ ΑΚΜΗΣ ΤΟΥ
κεφ. 25 το βυζάντιο φτάνει στο απόγειο της ακμής του
View more PowerPoint from atavar
ΚΕΦ 23 . ΝΟΜΟΘΕΣΙΑ ΚΑΙ ΔΙΟΙΚΗΣΗ
κεφ. 23 η νομοθεσία και η διοίκηση εκσυχρονίζονται View more PowerPoint from atavar |
ΚΕΦ.24 ΕΙΚΟΝΟΜΑΧΙΑ
κεφ. 24 εικονομαχία View more PowerPoint from atavar |
ΚΕΦ 21. ΕΚΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ ΣΛΑΒΩΝ
κεφ. 21 το βυζάντιο εκχριστιανίζει τους σλάβους View more PowerPoint from atavar |
ΚΕΦ 22. ΦΙΛΙΚΕΣ ΣΧΕΣΕΙΣ ΚΑΙ ΣΥΓΚΡΟΥΣΕΙΣ...
|
ΚΕΦ 16. ΤΟ ΒΥΖΑΝΤΙΝΟ ΚΡΑΤΟΣ ΜΕΓΑΛΩΝΕΙ
κεφ. 16 το βυζαντινό κράτος μεγαλώνει View more PowerPoint from atavar |
ΚΕΦ 17. ΟΙ ΓΕΙΤΟΝΕΣ ΤΩΝ ΒΥΖΑΝΤΙΝΩΝ
κεφ. 17 οι γείτονες των βυζαντινών View more PowerPoint from atavar |
ΚΕΦ.9 Η ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ ΧΩΡΙΖΕΤΑΙ
ΑΓΙΑ ΣΟΦΙΑ
View more PowerPoint from kostas165
ΚΕΦ. 7 ΜΙΑ ΝΕΑ ΠΡΩΤΕΥΟΥΣΑ
κεφ. 6 7 μια νέα πρωτεύουσα, η κωνσταντινούπολη
View more PowerPoint from atavar
ΚΕΦ. 5 ΜΕΓΑΛΕΣ ΑΛΛΑΓΕΣ...
κεφ. 5 μεγάλες αλλαγές στην αυτοκρατορία μέρος α View more PowerPoint from atavar |
κεφ. 5 μεγάλες αλλαγές στην αυτοκρατορία μέρος β View more PowerPoint from atavar |
istoria_e_-_kef_19_-_arabes.pdf | |
File Size: | 99 kb |
File Type: |
istoria_e_-_kef20-akrites.pdf | |
File Size: | 360 kb |
File Type: |
istoria_e_-_kef_21_-_to_byzantio_ekxristianizei.pdf | |
File Size: | 78 kb |
File Type: |
istoria_e_-_kef_22_-_boulgaroi.pdf | |
File Size: | 99 kb |
File Type: |
ΒΟΥΛΓΑΡΟΙ ΚΕΦ 22 | |
File Size: | 1067 kb |
File Type: | doc |
ΥΓΡΟ ΠΥΡ | |
File Size: | 395 kb |
File Type: | docx |
Το «υγρό πυρ» («ελληνικόν πυρ»)
Ένα από ισχυρότερα όπλα των Βυζαντινών ήταν το «υγρό πυρ» ή «ελληνικόν πυρ». Η χρήση του αναφέρεται για πρώτη φορά τον 7ο αι. μ.Χ. εναντίον του αραβικού στόλου που πολιορκούσε την Κωνσταντινούπολη το 673 μ.Χ. Στρατιώτης που εκτοξεύει υγρό πυρ εναντίον εχθρικού κάστρου.
Το «υγρό πυρ» είχε την ιδιότητα να μην σβήνει ούτε με νερό. Αναφλέγονταν αμέσως μόλις ερχόταν σε επαφή με το νερό και έκαιγε τόσο στην επιφάνεια του όσο και λίγο κάτω από αυτή. Εφευρέτης του ήταν ο Σύρος μηχανικός Καλλίνικος. Χειροβομβίδες του 10ου-11ου αιώνα, από το φρούριο των Χανίων, στην Κρήτη (Εθνικό Ιστορικό Μουσείο).
Αποτελούσε κρατικό μυστικό των Βυζαντινών. Ελάχιστοι ήταν αυτοί που γνώριζαν τα υλικά και τον τρόπο κατασκευής του ώστε να μην πέσει σε εχθρικά χέρια. Στην αυτοκρατορία υπήρχε απαγόρευση κατασκευής του οπουδήποτε και από οποιονδήποτε. Κατασκευάζονταν αποκλειστικά σε ορισμένα σημεία κοντά στην Κωνσταντινούπολη. Υπεύθυνοι για την κατασκευή του ήταν αυτοκρατορικοί αξιωματούχοι που αναφέρονταν απευθείας στον αυτοκράτορα. Φαίνεται ότι ήταν ένα εύφλεκτο μείγμα από θειάφι, πίσσα, νίτρο, φώσφορο κ.ά.
Οι τρόποι εκτόξευσής του ήταν πολλοί. Ο πιο απλός ήταν να γεμίζουν με αυτό ειδικά πήλινα δοχεία. Υπήρχαν και ειδικές μηχανές για να εκτοξεύουν μεγαλύτερη ποσότητα. Οι μηχανές αυτές τοποθετούνταν στα πλοία ή στις επάλξεις των τειχών και εκτόξευαν το υγρό πυρ στους επιτιθέμενους. Ακόμη εκτοξεύονταν με βαλλίστρες και καταπέλτες.
ΑΚΡΙΤΕΣ
|
ΑΚΡΙΤΕΣ View more PowerPoint from kostas165 |
Click to set custom HTMLΔιγενής Ακρίτας
ΑΚΡΙΤΕΣ
_
Η φύλαξη των ανατολικών συνόρων και οι Ακρίτες
Τι θα μάθουμε:
Ένα σημαντικό πρόβλημα της βυζαντινής αυτοκρατορίας ήταν η αποτελεσματική φύλαξη των απέραντων συνόρων της. Ιδιαίτερα δύσκολη ήταν η προστασία των ανατολικών συνόρων. Τα ανατολικά σύνορα της αυτοκρατορίας ξεκινούσαν από τον Καύκασο και τον Εύξεινο Πόντο και εκτείνονταν, ακολουθώντας τους ποταμούς Τίγρη και Ευφράτη, μέχρι τον Περσικό Κόλπο. Οι Βυζαντινοί ανέθεσαν τη φύλαξη των άκρων των συνόρων τους σε μόνιμους φρουρούς τους Ακρίτες. Στους Ακρίτες δίνονταν δωρεάν γη για καλλιέργεια, τα στρατιωτόπια, εξοπλισμός (άλογα και όπλα) και μισθό.
Επίσης οι Ακρίτες απαλλάσσονταν από τη φορολογία. Οι «βιγλάτορες»* αυτοί παρακολουθούσαν τις κινήσεις των εχθρών και ειδοποιούσαν έγκαιρα το βυζαντινό στρατό ώστε να προλαβαίνει τις εχθρικές επιθέσεις.
Φρουρούσαν ακόμα τα περάσματα των συνόρων και εμπόδιζαν τους εχθρούς να λεηλατούν τις περιοχές αυτές. Όταν δεν πολεμούσαν, γυμνάζονταν στο τρέξιμο και στο κοντάρι. Βοηθούσαν ακόμη να οχυρωθούν οι ακριτικές πόλεις και να χτιστούν κάστρα και βίγλες* στα μέρη τα οποία φύλαγαν. Οι Ακρίτες έγιναν ονομαστοί στα χρόνια που απειλούσαν το Βυζάντιο οι Άραβες (7ος -10ος αι.). Ο λαός τους ένιωθε προστάτες του, τους αγαπούσε και τους θαύμαζε για την ανδρεία τους. Κι έτσι ανδρειωμένους τους εξύμνησε στα ακριτικά τραγούδια. Τα τραγούδια αυτά, που μιλούν για τη ζωή και τους αγώνες των ακριτών, σώθηκαν από γενιά σε γενιά, αγαπήθηκαν από το λαό μας κι έγιναν η αρχή των δημοτικών μας τραγουδιών.
Ο πιο ξακουστός από τους ακρίτες ήταν ο Βασίλειος Διγενής, που στο πρόσωπό του συγκέντρωνε τα χαρίσματα όλων των ακριτών και εξυμνήθηκε ξέχωρα στο έπος* «Βασίλειος Διγενής Ακρίτας».
Στην Κύπρο, στον Πόντο, στην Κρήτη και σ’ όλη την Ελλάδα μιλούν και τραγουδούν, ακόμη και σήμερα, για «της γης τον ανδρειωμένο», που είναι απόγονος του Ηρακλή του Αχιλλέα και του Μεγαλέξανδρου, αλλά και πρόγονος του κλέφτη του 1821.
*βίγλα: μικρό ασφαλισμένο παρατηρητήριο, σε ψηλό μέρος *έπος: πολύστιχο ποίημα που μιλά για ηρωικά κατορθώματα
Ο Διγενής στην Κύπρο και στην Κρήτη «Στην Κύπρο και στην Κρήτη μολογούν πως ο Διγενής, εκτός από τη φύλαξη των συνόρων της Ανατολής είχε έγνοια και για τα δύο νησιά, την Κύπρο και την Κρήτη, που τα χρόνια εκείνα δέχονταν συχνά πυκνά τις επιθέσεις των Αράβων (Σαρακηνών).
Για να βρεθεί κοντά τους, λέει, τις ώρες που κινδύνευαν, πάταε γερά στην Ασία, στήριζε το δεξί του χέρι, στις κορυφές των κυπριακών βουνών και μ’ ένα πήδημα βρισκόταν ορθός (στην κορυφή του Ψηλορείτη, γυροφέρνοντας τη ματιά του στα πέλαγα του νησιού, μην τ’ απειλούν σαρακηνά καράβια. Θεριός, όμως, καθώς ήταν ο ίδιος και δυνατά καθώς ήταν τα σάλτα* του, άφησαν σημάδι της παλάμης του στο κυπριακό βουνό, τον Πενταδάχτυλο, και αχνάρι της πατημασιάς του στον Ψηλορείτη της Κρήτης που οι παλιοί το λεν ακόμη «η πατουχιά* του Διγενή!».
*σάλτο: δυνατό πήδημα
*πατουχιά: πατημασιά
Απεικόνιση του Διγενή Ακρίτα σε κεραμικό πιάτο (Μουσείο Ερμιτάζ). Ο Διγενής Ακρίτας παλεύει με λιοντάρι.
Τα ακριτικά τραγούδιαΓια το πέρασμα του Διγενή από την Κρήτη, μιλούν και τα ριζίτικα τραγούδια, που τραγουδιούνται ακόμη στο νησί και κρατούν ζωντανή τη μνήμη της παλικαριάς και του άδικου θανάτου του:
«Ο Διγενής ψυχομαχεί κι η γη τόνε τρομάσσει.Βροντά κι αστράφτει ο ουρανός και σειέται ο απάνω κόσμος.Κι ο κάτω κόσμος άνοιξε και τρίζουν τα θεμέλιακαι η πλάκα τον ανατριχιά πώς θα τόνε σκεπάσει,πώς θα σκεπάσει τον αϊτό, της γης τον αντρειωμένο.Σπίτι δεν τον εσκέπαζε, σπήλιο δεν τον εχώρει,τα όρη εδρασκέλιζε, βουνών κορφές επήδα.Στο γλάκιο* πιάνει ο νιος λαγό, στον πήδο πιάνει αγρίμι,την πέρδικα την πλουμιστή ξοπίσω την αφήνει.Ζηλεύει ο Χάρος, με χωσιά* μακριά τόνε βιγλίζεικι ελάβωσέ του την καρδιά και την ψυχή του επήρε».Συλλογή Στίλπωνος Κυριακίδου.
*γλάκιο: τρέξιμο
*χωσιά: ενέδρα, παγίδα, μπαμπεσιά
Η φύλαξη των ανατολικών συνόρων και οι Ακρίτες
Τι θα μάθουμε:
- Πώς αντιμετώπισαν οι Βυζαντινοί το πρόβλημα της φύλαξης των ανατολικών συνόρων της αυτοκρατορίας.
- Για το θρύλο του Βασίλειου Διγενή Ακρίτα και τα ακριτικά τραγούδια.
Ένα σημαντικό πρόβλημα της βυζαντινής αυτοκρατορίας ήταν η αποτελεσματική φύλαξη των απέραντων συνόρων της. Ιδιαίτερα δύσκολη ήταν η προστασία των ανατολικών συνόρων. Τα ανατολικά σύνορα της αυτοκρατορίας ξεκινούσαν από τον Καύκασο και τον Εύξεινο Πόντο και εκτείνονταν, ακολουθώντας τους ποταμούς Τίγρη και Ευφράτη, μέχρι τον Περσικό Κόλπο. Οι Βυζαντινοί ανέθεσαν τη φύλαξη των άκρων των συνόρων τους σε μόνιμους φρουρούς τους Ακρίτες. Στους Ακρίτες δίνονταν δωρεάν γη για καλλιέργεια, τα στρατιωτόπια, εξοπλισμός (άλογα και όπλα) και μισθό.
Επίσης οι Ακρίτες απαλλάσσονταν από τη φορολογία. Οι «βιγλάτορες»* αυτοί παρακολουθούσαν τις κινήσεις των εχθρών και ειδοποιούσαν έγκαιρα το βυζαντινό στρατό ώστε να προλαβαίνει τις εχθρικές επιθέσεις.
Φρουρούσαν ακόμα τα περάσματα των συνόρων και εμπόδιζαν τους εχθρούς να λεηλατούν τις περιοχές αυτές. Όταν δεν πολεμούσαν, γυμνάζονταν στο τρέξιμο και στο κοντάρι. Βοηθούσαν ακόμη να οχυρωθούν οι ακριτικές πόλεις και να χτιστούν κάστρα και βίγλες* στα μέρη τα οποία φύλαγαν. Οι Ακρίτες έγιναν ονομαστοί στα χρόνια που απειλούσαν το Βυζάντιο οι Άραβες (7ος -10ος αι.). Ο λαός τους ένιωθε προστάτες του, τους αγαπούσε και τους θαύμαζε για την ανδρεία τους. Κι έτσι ανδρειωμένους τους εξύμνησε στα ακριτικά τραγούδια. Τα τραγούδια αυτά, που μιλούν για τη ζωή και τους αγώνες των ακριτών, σώθηκαν από γενιά σε γενιά, αγαπήθηκαν από το λαό μας κι έγιναν η αρχή των δημοτικών μας τραγουδιών.
Ο πιο ξακουστός από τους ακρίτες ήταν ο Βασίλειος Διγενής, που στο πρόσωπό του συγκέντρωνε τα χαρίσματα όλων των ακριτών και εξυμνήθηκε ξέχωρα στο έπος* «Βασίλειος Διγενής Ακρίτας».
Στην Κύπρο, στον Πόντο, στην Κρήτη και σ’ όλη την Ελλάδα μιλούν και τραγουδούν, ακόμη και σήμερα, για «της γης τον ανδρειωμένο», που είναι απόγονος του Ηρακλή του Αχιλλέα και του Μεγαλέξανδρου, αλλά και πρόγονος του κλέφτη του 1821.
*βίγλα: μικρό ασφαλισμένο παρατηρητήριο, σε ψηλό μέρος *έπος: πολύστιχο ποίημα που μιλά για ηρωικά κατορθώματα
Ο Διγενής στην Κύπρο και στην Κρήτη «Στην Κύπρο και στην Κρήτη μολογούν πως ο Διγενής, εκτός από τη φύλαξη των συνόρων της Ανατολής είχε έγνοια και για τα δύο νησιά, την Κύπρο και την Κρήτη, που τα χρόνια εκείνα δέχονταν συχνά πυκνά τις επιθέσεις των Αράβων (Σαρακηνών).
Για να βρεθεί κοντά τους, λέει, τις ώρες που κινδύνευαν, πάταε γερά στην Ασία, στήριζε το δεξί του χέρι, στις κορυφές των κυπριακών βουνών και μ’ ένα πήδημα βρισκόταν ορθός (στην κορυφή του Ψηλορείτη, γυροφέρνοντας τη ματιά του στα πέλαγα του νησιού, μην τ’ απειλούν σαρακηνά καράβια. Θεριός, όμως, καθώς ήταν ο ίδιος και δυνατά καθώς ήταν τα σάλτα* του, άφησαν σημάδι της παλάμης του στο κυπριακό βουνό, τον Πενταδάχτυλο, και αχνάρι της πατημασιάς του στον Ψηλορείτη της Κρήτης που οι παλιοί το λεν ακόμη «η πατουχιά* του Διγενή!».
*σάλτο: δυνατό πήδημα
*πατουχιά: πατημασιά
Απεικόνιση του Διγενή Ακρίτα σε κεραμικό πιάτο (Μουσείο Ερμιτάζ). Ο Διγενής Ακρίτας παλεύει με λιοντάρι.
Τα ακριτικά τραγούδιαΓια το πέρασμα του Διγενή από την Κρήτη, μιλούν και τα ριζίτικα τραγούδια, που τραγουδιούνται ακόμη στο νησί και κρατούν ζωντανή τη μνήμη της παλικαριάς και του άδικου θανάτου του:
«Ο Διγενής ψυχομαχεί κι η γη τόνε τρομάσσει.Βροντά κι αστράφτει ο ουρανός και σειέται ο απάνω κόσμος.Κι ο κάτω κόσμος άνοιξε και τρίζουν τα θεμέλιακαι η πλάκα τον ανατριχιά πώς θα τόνε σκεπάσει,πώς θα σκεπάσει τον αϊτό, της γης τον αντρειωμένο.Σπίτι δεν τον εσκέπαζε, σπήλιο δεν τον εχώρει,τα όρη εδρασκέλιζε, βουνών κορφές επήδα.Στο γλάκιο* πιάνει ο νιος λαγό, στον πήδο πιάνει αγρίμι,την πέρδικα την πλουμιστή ξοπίσω την αφήνει.Ζηλεύει ο Χάρος, με χωσιά* μακριά τόνε βιγλίζεικι ελάβωσέ του την καρδιά και την ψυχή του επήρε».Συλλογή Στίλπωνος Κυριακίδου.
*γλάκιο: τρέξιμο
*χωσιά: ενέδρα, παγίδα, μπαμπεσιά
ΡΩΜΑΙΚΗ ΤΕΧΝΗ | |
File Size: | 1419 kb |
File Type: | zip |
ΑΓΙΑ ΣΟΦΙΑ | |
File Size: | 1513 kb |
File Type: | ppt |
ΑΡΑΒΕΣ | |
File Size: | 431 kb |
File Type: | ppt |
ΑΚΡΙΤΕΣ | |
File Size: | 4337 kb |
File Type: | ppt |