Η Δ' ΣΤΑΥΡΟΦΟΡΙΑ 1204 μ.Χ
ΑΣΚΗΣΕΙΣ
ΕΓΚΥΚΛΟΠΑΙΔΙΚΕΣ ΓΝΩΣΕΙΣ / ΑΡΘΡΑ
ΟΙ ΣΤΑΥΡΟΦΟΡΙΕΣ
Οι Σταυροφορίες
ξεκίνησαν σαν η ιδέα μίας ιερής εκστρατείας από μέρους των Δυτικών (Καθολικών) Χριστιανών, με σκοπό την απελευθέρωση των Αγίων Τόπων (Παλαιστίνη, Ιερουσαλήμ) από τους μουσουλμάνους. Θεωρείται ότι ήταν η απάντηση της Δύσης στον ιερό πόλεμο, ή τζιχάντ, που κατά καιρούς κήρυττε το Ισλάμ εναντίων των χριστιανών. Ο σκοπός των Σταυροφοριών ήταν η κατάκτηση των Αγίων Τόπων και η συντριβή του Ισλάμ. Αφορμές για τις Σταυροφορίες αποτέλεσαν η ...
....κακομεταχείριση των προσκυνητών που επισκέπτονταν την Ιερουσαλήμ και η έκκληση του Βυζαντινού αυτοκράτορα ο οποίος δεχόταν ισχυρή πίεση από τους Τούρκους.
Ο ΣΤΡΑΤΟΣ ΤΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ
Τα στρατεύματα των σταυροφόρων αποκαλούνταν με τίτλους όπως ο στρατός «του σταυρού», «του Χριστού», «του Κυρίου» και «της πίστης». Το σύμβολο του σταυρού ήταν το αναγνωριστικό σημείο των Σταυροφόρων, από το οποίο λάμβαναν και το προσφιλές τους όνομα. Οι Σταυροφόροι ονομάζονταν «οι στρατιώτες του Χριστού».Η συμμετοχή σε σταυροφορία σήμαινε ότι σταυροφόρος «έπαιρνε τον σταυρό» ή «έπαιρνε το σημείο του σταυρού». Από τους συγχρόνους τους δεν υπήρχε καμία αμφιβολία ότι οι Σταυροφορίες ήταν θεϊκή αποστολή και μάλιστα περιγράφονταν ως «τα Έργα του Θεού, τα οποία επιτελούνταν μέσω των Φράγκων».
ΟΣΟΙ ΣΤΑΥΡΟΦΟΡΟΙ ΠΕΘΑΙΝΑΝ ΘΕΩΡΟΥΝΤΑΝ "ΜΑΡΤΥΡΕΣ"
Όσοι θανατώνονταν κατά τις σταυροφορικές εκστρατείες είχαν το προνόμιο ειδικού συγχωροχαρτιού για τις αμαρτίες που είχαν διαπράξει και θεωρούνταν στη συνείδηση του λαού μάρτυρες. Οι κληρικοί της εποχής προωθούσαν απόψεις όπως ότι οι δίκαιοι δεν έπρεπε να φοβούνται ότι θα τους καταλογιζόταν ως αμαρτία το να σκοτώσουν τον εχθρό του Ιησού Χριστού, ότι ο στρατιώτης του Χριστού μπορεί εκ του ασφαλούς να σκοτώσει και ακόμη περισσότερο να σκοτωθεί και ότι όταν ο στρατιώτης πεθάνει, ωφελεί τον εαυτό του ενώ όταν σφαγιάζει, ωφελεί τον Χριστό. Για τους κληρικούς ήταν αποδεκτό να συμμετέχουν στον πόλεμο εφόσον, όπως αναφέρει ο Θωμάς Ακινάτης, το τρόπαιο δεν θα ήταν εγκόσμια οφέλη αλλά η άμυνα της Εκκλησίας ή των φτωχών και των καταπιεσμένων.
ΠΩΣ ΞΕΚΙΝΟΥΣΑΝ ΟΙ ΣΤΑΥΡΟΦΟΡΙΕΣ
Οι σταυροφορίες ξεκινούσαν με απόφαση του εκάστοτε πάπα της Ρώμης και —τουλάχιστον στην αρχή— ήταν πολύ σημαντικά γεγονότα. Συνήθως η κήρυξη μιας Σταυροφορίας συνοδευόταν και από εγκλήματα και διώξεις από απλούς πολίτες κατά των Εβραίων, αρκετές κοινότητες των οποίων βρίσκονταν στη Δυτική Ευρώπη. Ήταν η εύκολη λύση για όσους ήθελαν να εκτονώσουν το θρησκευτικό τους μένος, και για πολλούς άλλους που έβρισκαν την ευκαιρία για κλοπές και καταστροφές. Έγιναν αρκετές σταυροφορίες από τον 11ο αιώνα μ.Χ., μέχρι και το 15ο, οπότε και έγιναν οι τελευταίες σταυροφορίες κατά των Οθωμανών Τούρκων. Η τελευταία αναλαμπή των σταυροφοριών ήταν η Ναυμαχία της Ναυπάκτου το 1571.
ξεκίνησαν σαν η ιδέα μίας ιερής εκστρατείας από μέρους των Δυτικών (Καθολικών) Χριστιανών, με σκοπό την απελευθέρωση των Αγίων Τόπων (Παλαιστίνη, Ιερουσαλήμ) από τους μουσουλμάνους. Θεωρείται ότι ήταν η απάντηση της Δύσης στον ιερό πόλεμο, ή τζιχάντ, που κατά καιρούς κήρυττε το Ισλάμ εναντίων των χριστιανών. Ο σκοπός των Σταυροφοριών ήταν η κατάκτηση των Αγίων Τόπων και η συντριβή του Ισλάμ. Αφορμές για τις Σταυροφορίες αποτέλεσαν η ...
....κακομεταχείριση των προσκυνητών που επισκέπτονταν την Ιερουσαλήμ και η έκκληση του Βυζαντινού αυτοκράτορα ο οποίος δεχόταν ισχυρή πίεση από τους Τούρκους.
Ο ΣΤΡΑΤΟΣ ΤΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ
Τα στρατεύματα των σταυροφόρων αποκαλούνταν με τίτλους όπως ο στρατός «του σταυρού», «του Χριστού», «του Κυρίου» και «της πίστης». Το σύμβολο του σταυρού ήταν το αναγνωριστικό σημείο των Σταυροφόρων, από το οποίο λάμβαναν και το προσφιλές τους όνομα. Οι Σταυροφόροι ονομάζονταν «οι στρατιώτες του Χριστού».Η συμμετοχή σε σταυροφορία σήμαινε ότι σταυροφόρος «έπαιρνε τον σταυρό» ή «έπαιρνε το σημείο του σταυρού». Από τους συγχρόνους τους δεν υπήρχε καμία αμφιβολία ότι οι Σταυροφορίες ήταν θεϊκή αποστολή και μάλιστα περιγράφονταν ως «τα Έργα του Θεού, τα οποία επιτελούνταν μέσω των Φράγκων».
ΟΣΟΙ ΣΤΑΥΡΟΦΟΡΟΙ ΠΕΘΑΙΝΑΝ ΘΕΩΡΟΥΝΤΑΝ "ΜΑΡΤΥΡΕΣ"
Όσοι θανατώνονταν κατά τις σταυροφορικές εκστρατείες είχαν το προνόμιο ειδικού συγχωροχαρτιού για τις αμαρτίες που είχαν διαπράξει και θεωρούνταν στη συνείδηση του λαού μάρτυρες. Οι κληρικοί της εποχής προωθούσαν απόψεις όπως ότι οι δίκαιοι δεν έπρεπε να φοβούνται ότι θα τους καταλογιζόταν ως αμαρτία το να σκοτώσουν τον εχθρό του Ιησού Χριστού, ότι ο στρατιώτης του Χριστού μπορεί εκ του ασφαλούς να σκοτώσει και ακόμη περισσότερο να σκοτωθεί και ότι όταν ο στρατιώτης πεθάνει, ωφελεί τον εαυτό του ενώ όταν σφαγιάζει, ωφελεί τον Χριστό. Για τους κληρικούς ήταν αποδεκτό να συμμετέχουν στον πόλεμο εφόσον, όπως αναφέρει ο Θωμάς Ακινάτης, το τρόπαιο δεν θα ήταν εγκόσμια οφέλη αλλά η άμυνα της Εκκλησίας ή των φτωχών και των καταπιεσμένων.
ΠΩΣ ΞΕΚΙΝΟΥΣΑΝ ΟΙ ΣΤΑΥΡΟΦΟΡΙΕΣ
Οι σταυροφορίες ξεκινούσαν με απόφαση του εκάστοτε πάπα της Ρώμης και —τουλάχιστον στην αρχή— ήταν πολύ σημαντικά γεγονότα. Συνήθως η κήρυξη μιας Σταυροφορίας συνοδευόταν και από εγκλήματα και διώξεις από απλούς πολίτες κατά των Εβραίων, αρκετές κοινότητες των οποίων βρίσκονταν στη Δυτική Ευρώπη. Ήταν η εύκολη λύση για όσους ήθελαν να εκτονώσουν το θρησκευτικό τους μένος, και για πολλούς άλλους που έβρισκαν την ευκαιρία για κλοπές και καταστροφές. Έγιναν αρκετές σταυροφορίες από τον 11ο αιώνα μ.Χ., μέχρι και το 15ο, οπότε και έγιναν οι τελευταίες σταυροφορίες κατά των Οθωμανών Τούρκων. Η τελευταία αναλαμπή των σταυροφοριών ήταν η Ναυμαχία της Ναυπάκτου το 1571.
Η ΣΥΓΓΝΩΜΗ ΤΟΥ ΠΑΠΑ
Συγγνώμη για τις σταυροφορίες
Ο πάπας Ιωάννης Παύλος ήταν ο πρώτος επικεφαλής της Καθολικής Εκκλησίας που επισκέφτηκε την Ελλάδα στις 4 Μαΐου 2001 μετά το σχίσμα των δύο Εκκλησιών το 1054 μ.Χ. Το ταξίδι αυτό, μέρος των επισκέψεών του στις χώρες όπου βρέθηκε και δίδαξε ο Απόστολος Παύλος, ήταν σκοπός ζωής. Επειτα από πολλές αντιδράσεις, ο μακαριστός αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος τον υποδεχόταν στο βήμα του Αποστόλου Παύλου στην Αθήνα. Ο ποντίφικας, κατά την επίσκεψή του στην αρχιεπισκοπή, θα ζητούσε συγγνώμη για τις σταυροφορίες, ενώ διπλωματικά θα απήγγελλε το Σύμβολο της Πίστεως, όπως γίνεται στην Ορθόδοξη Εκκλησία, χωρίς να συμπεριλάβει τη φράση ότι το Αγιον Πνεύμα εκπορεύεται και «εκ του υιού», όπως πιστεύουν οι καθολικοί. Στην Αθήνα είχαν διοργανωθεί πολλές εκδηλώσεις διαμαρτυρίας για την επίσκεψη του ποντίφικα, η οποία ολοκληρώθηκε χωρίς να σημειωθεί το παραμικρό. |
ΣΤΑΥΡΟΦΟΡΙΕΣ ΚΑΙ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ
Στις 27 Νοεμβρίου 2007 έγινε στην Κων/πολη ο ποδοσφαιρικός αγώνας μεταξύ των ομάδων Φενέρμαχτσέ και Ίντερ Μιλάνου. Οι Ιταλοί ποδοσφαιριστές κατέβηκαν στο γήπεδο με άσπρες φανέλες, στην πρόσοψη των οποίων υπήρχε ένας μεγάλος κόκκινος σταυρός.
Οι Ιταλοί θεατές αναγνώρισαν στη φανέλα τη σημαία του Μιλάνου, πρωτεύουσας της Λομβαρδίας. Ο Τούρκος δικηγόρος Baris Kaska από τη Σμύρνη αναγνώρισε όμως στη φανέλα των ποδοσφαιριστών τη στολή των σταυροφόρων και υπέβαλε καταγγελία στη Fifa και στην Uefa. Πρόκειται για «υπόμνηση των αιματηρών ημερών του παρελθόντος», δήλωσε ο δικηγόρος, ο οποίος αισθάνθηκε «απερίγραπτο πόνο στην ψυχή». Ο Κάσκα είναι βέβαιος, παρ' ότι ο σημαντικότερος επιθετικός της Inter είναι μουσουλμάνος από τη Βοσνία, ότι οι αντίπαλοι ποδοσφαιριστές ήθελαν να προβάλουν μέσα στην Τουρκία την υπεροχή της θρησκείας τους, πράγμα που επηρέασε τους Τούρκους αντιπάλους στο γήπεδο και γι’ αυτό έχασαν τον αγώνα και την πρόκριση. Η αλήθεια είναι ότι οι Ιταλοί είχαν ρωτήσει έγκαιρα στην Κων/πολη και στην Uefa, αν μπορούν στο ματς της 27ης Νοεμβρίου να φορέσουν τη φανέλα με τη «θρυλική σημαία του Μιλάνου» και είχαν πάρει καταφατική απάντηση. Όταν εμφανίστηκαν όμως στο γήπεδο οι παίκτες με τις «σταυροφορικές» φανέλες τους, προέκυψε πρόβλημα στις εξέδρες και διάφορες τούρκικες εφημερίδες, αξιοποιώντας και τη βαριά ατμόσφαιρα λόγω της ήττας, ξεκίνησαν πόλεμο με τους Ιταλούς και την Uefa, ο οποίος πόλεμος πήρε πολιτικές διαστάσεις. Η τούρκικη εφημερίδα Radikal έγραψε: «Πώς επέτρεψε η Uefa αυτή την προκλητική ενδυμασία των Ιταλών;» Οι υπόλοιπες εφημερίδες της χώρας μπήκαν αναγκαστικά στο χορό, για να μην υστερήσουν σ' αυτό το σπουδαίο "εθνικό ζήτημα". Η ιταλική δημοσιογραφική πλευρά ανταπέδωσε αρχικά με καζούρα, όπως η εφημερίδα Republica, η οποία αναρωτήθηκε: «Ενόχλησε περισσότερο η στολή των παικτών από τα τρία γκολάκια που έφαγε η Φενέρμπαχτσέ;» Εκεί παρενέβη με το ιππικό και η ακροδεξιά ιταλική Lega Nord και κάλεσε την Uefa: «Να αποκλείσει τα τούρκικα σωματεία από όλους τους διεθνείς αγώνες, μέχρι να μάθουν οι Τούρκοι τους κανόνες της Δημοκρατίας». Και, ευκαιρίας δοθείσης, υπενθύμισε ο εκπρόσωπος της Lega ότι στην Τουρκία καταπιέζεται η ελευθερία του λόγου και οι άνθρωποι φυλακίζονται χωρίς αιτιολόγηση κλπ. Ένα 3-0 στο γήπεδο μετέτρεψε ξαφνικά τους Ιταλούς ακροδεξιούς σε προστάτες της δημοκρατίας και της ελευθερίας. |
ΤΑ ΚΡΑΤΗ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΑΛΩΣΗ
ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΑΛΩΣΗ
Μετά την άλωση της Πόλης από τους Φράγκους και αφού αυτοί ίδρυσαν δικά τους κράτη(βασίλειο Κωνσταντινούπολης - βασίλειο Θεσσαλονίκης -πριγκιπάτο Αχαΐας - Δουκάτο της Αθήνας - νησιά και Κρήτη στους Βενετούς), ιδρύθηκαν τέσσερα ελληνικά κράτη.
ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΝΙΚΑΙΑΣ
Την ίδρυσε, ο τελευταίος βυζαντινός αυτοκράτορας, Θεόδωρος Λάσκαρης (ανακηρύχτηκε αυτοκράτορας στην Αγία Σοφία και κατέφυγε κατόπιν στη Νίκαια). Έμβλημά της ήταν ο δικέφαλος αετός( Τα δυο κεφάλια δήλωναν τις δυο ηπείρους που εκτεινόταν. Το ένα κεφάλι υποτίθεται ότι βλέπει προς τη Δύση - Ευρώπη - και το άλλο προς την Ανατολή - Ασία).
Αγωνίστηκε, όπως και οι διάδοχοί του(Ιωάννης Γ' Βατάτζης - Θεόδωρος Β' Λάσκαρης - Ιωάννης Δ' Λάσκαρης) εναντίον Τούρκων και Φράγκων. Ουσιαστικά θεωρείται "η συνέχεια της Πόλης, χωρίς απλά αυτήν" ΔΕΣΠΟΤΑΤΟ ΤΟΥ ΜΙΣΤΡΑ
Ιδρύθηκε πολύ αργότερα(1259) από τους Παλαιολόγους. Ήταν κοντά στη Σπάρτη αλλά σιγά σιγά επεκτάθηκε ως τον Ισθμό της Κορίνθου.Γνώρισε μεγάλη πολιτιστική ακμή. Σ' αυτό δίδαξε και ο σοφός Γεώργιος Πλήθων-Γεμιστός,ο οποίος έγραψε περίφημα συγγράμματα με σκοπό την αναγέννηση και διάσωση του Ελληνισμού. Πήρε επίσης μέρος στις συνόδους για την ένωση των δύο εκκλησιών και ήταν υπέρμαχος της άποψης ότι οι Βυζαντινοί ήταν "Έλληνες στην καταγωγή, όπως μαρτυρούσε η γλώσσα και η παιδεία τους" και θα έπρεπε να αποκαλούνται Έλληνες. Στο Μιστρά τέλος στέφθηκε και ο τελευταίος αυτοκράτορας του Βυζαντίου, ο Κωνσταντίνος ο ΙΑ' ο Παλαιολόγος.Πολλά ερείπια εκκλησιών και του παλατιού σώζονται ως σήμερα.
|
ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΤΡΑΠΕΖΟΥΝΤΑΣ
Η Τραπεζούντα. Χαρακτικό του 18ου αιώνα Αυτοκρατορία της Τραπεζούντας
Ιδρυτές της ήταν οι Κομνηνοί. Πρωτεύουσά της είχε την Τραπεζούντα του Εύξεινου Πόντου. Η θέση και η μεγάλη απόστασή της από τα άλλα ελληνικά κράτη δεν τη βοήθησε να συνεργαστεί μαζί τους. Οι ιδρυτές και οι διάδοχοί τους, αγωνίστηκαν μόνοι, ανάμεσα σε πολλούς εχθρικούς λαούς, την οργάνωσαν οικονομικά και στρατιωτικά και κατάφεραν να την κρατήσουν ελεύθερη 257 χρόνια. Στο διάστημα αυτό, αλλά και στα χρόνια της τουρκοκρατίας που ακολούθησαν, η Τραπεζούντα ήταν το χριστιανικό κέντρο των γύρω από τον Εύξεινο Πόντο ελληνικών πόλεων. Σ’ αυτή έχει τις ρίζες του ο ποντιακός ελληνισμός και γι’ αυτή μιλούν ακόμη οι παραδόσεις, οι χοροί και τα τραγούδια των Ποντίων. ΔΕΣΠΟΤΑΤΟ ΗΠΕΙΡΟΥ
Ιδρύθηκε από το Μιχαήλ Α' τον Άγγελο, με πρωτεύουσα την Άρτα.
Επεκτάθηκε στη Δυτική Ελλάδα και στη Μακεδονία, όπου ελευθέρωσε και τη Θεσσαλονίκη(1224), την οποία κράτησε 20 χρόνια. Η Βυζαντινή Αυτοκρατορία παρακμάζει 1 View more PowerPoint from Γρηγόρης Ζερβός |
Η ΑΝΑΚΤΗΣΗ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΜΙΧΑΗΛ Η' ΤΟΝ ΠΑΛΑΙΟΛΟΓΟ
ΜΙΧΑΗΛ Η'
Ο αυτοκράτορας της Νίκαιας Μιχαήλ Η' Παλαιολόγος(1259 - 1282)είχε στείλει στρατιώτες να παρακολουθούν τι γινόταν στην Πόλη, με σκοπό να βρει τρόπο να την πάρει πίσω.
Για τον ίδιο λόγο συνεργάστηκε με τους Γενουάτες, που είχαν ισχυρό ναυτικό, μάλιστα τους είχε υποσχεθεί προνόμια που παλιότερα είχαν οι Βενετοί, αν θα έπαιρνε πίσω την Πόλη. ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ
Η οικονομική κατάσταση που βρήκε όμως ήταν άσχημη.Οι λεηλασίες και οι βαρβαρότητες των ναών από τους Φράγκους είχαν αυξήσει το μίσος των ορθοδόξων χριστιανών εναντίον τους.
Το κράτος δεν είχε συμμάχους, ενώ αντίθετα είχε πολλούς εχθρούς. Οι σημαντικότεροι εχθροί του ήταν στο βορρά οι Βούλγαροι και οι Σέρβοι, στη δύση οι Φράγκοι και οι Βενετοί και στην ανατολή οι Τούρκοι. κεφ.31 η ανάκτηση της πόλης View more PowerPoint from atavar |
ΕΝΑ ΤΥΧΑΙΟ ΓΕΓΟΝΟΣ
Το 1261 ο στρατηγός Αλέξιος Στρατηγόπουλος ανέκτησε την Πόλη. Συγκεκριμένα ενώ περιπολούσε κοντά στην Πόλη με 800 άνδρες, ειδοποιήθηκε ότι η Βασιλεύουσα ήταν ανυπεράσπιστη, αφού έλειπε ο στρατός και ο στόλος των Φράγκων. Αμέσως από ένα κρυφό πέρασμα που του υποδείχθηκε έστειλε και μπήκαν μέσα 50 άντρες. Αυτοί ανενόχλητοι, πέρασαν μέσα, άνοιξαν τις πύλες και μπήκε και ο υπόλοιπος στρατός. Όταν επέστρεψε ο στρατός των Φράγκων δεν προσπάθησαν να μπουν μέσα παρά έφυγαν για τη Δύση.Ο αυτοκράτορας στέφθηκε εκ νέου, πλέον μέσα στην Αγία Σοφία από τον πατριάρχη Αρσένιο.
ΣΤΗΝ ΠΟΛΗ ΑΠΟ ΚΡΥΦΟ ΠΕΡΑΣΜΑ
«Ο στρατηγός Αλέξιος Στρατηγόπουλος καιρό πολύ προσπαθούσε να βρει τρόπο να μπει στη βασιλεύουσα. Βλέποντας όμως τα απόρθητα τείχη που ορθώνονταν μπροστά του είχε απογοητευτεί. Ένα πρωινό οι στρατιώτες του έφεραν στη σκηνή του ένα γέροντα, που βρέθηκε ξαφνικά μπροστά τους έξω από τα τείχη. Τότε ο στρατηγός τον πήρε παράμερα και τον ρώτησε: - Ποιος είσαι; Από πού έρχεσαι και πού πας; - Από την Πόλη έρχομαι, άρχοντα μου, και πάω εδώ κοντά στα περιβόλια μου. - Δε λες την αλήθεια. Αφού είναι ακόμη νύχτα, πώς σε άφησαν οι φύλακες να βγεις από τα τείχη; - Είναι μια κρυφή τρύπα κάτω από τα τείχη, άρχοντα μου, που κανένας άλλος δεν την ξέρει, εκτός από μένα. Εγώ την ξέρω από παλιά. Και, όταν θέλω, μπαίνω-βγαίνω απ’ αυτή στην Πόλη χωρίς με δει κανείς. Ο Στρατηγόπουλος χάρηκε πολύ. Του έταξε δώρα και τιμές αν του έδειχνε το κρυφό πέρασμα και κατάφερνε κι αυτός να μπει στην Πόλη. Ο γέροντας, που κατάλαβε με ποιον είχε να κάμει, δέχτηκε με χαρά να πει το μυστικό και χωρίς δώρα. Οδήγησε το στρατηγό κοντά στα τείχη και του έδειξε το κρυφό πέρασμα. Την άλλη μέρα η Πόλη ήταν ξανά στα χέρια των Βυζαντινών». Γ. Φραντζής (Βυζαντινός χρονογράφος) |